IPPB1/415-1093/14-2/EC - PIT w zakresie opodatkowania działalności gospodarczej prowadzonej w Szwecji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2014 r. (data wpływu 3 października 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania działalności gospodarczej prowadzonej w Szwecji - jest prawidłowe.

W dniu 3 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania działalności gospodarczej prowadzonej w Szwecji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, od września 2012 r. prowadzi działalność gospodarczą. Głównym przedmiotem powyższej działalności jest świadczenie usług ogólnobudowlanych, m.in. wykonywanie tynków, instalowanie drzwi, malowanie wewnętrzne i zewnętrzne budynków oraz wykonywanie konstrukcji i pokryć dachowych.

Wnioskodawca wykonuje powyższe usługi na terytorium Polski oraz Szwecji. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT w Polsce, nie jest obecnie zarejestrowany jako podatnik VAT w Szwecji.

Usługi wykonywane na terytorium Szwecji w całości świadczone są dla szwedzkich kontrahentów, którzy prowadzą działalności gospodarcze i są podatnikami szwedzkiego podatku od wartości dodanej. Usługi takie Wnioskodawca świadczy jako podwykonawca, umowy z kontrahentami zawierane są na konkretne świadczenia, czas trwania których, z reguły nie przekracza trzydziestu dni.

W III i IV kwartale 2013 r., Wnioskodawca był zarejestrowany w Szwecji jako podatnik tamtejszego podatku od wartości dodanej ale od początku 2014 r. nie posiada już takiego statusu.

Podatnik nie ma w Szwecji stałego miejsca prowadzenia działalności, żadnej zorganizowanej struktury biznesowej, stałej placówki, biura, magazynu, filii, warsztatu, fabryki etc., budowy trwają z reguły nie dłużej niż trzydzieści dni (a już z pewnością żadna nie przekracza nawet pół roku) z kolei jego pobyty zawodowe w Szwecji determinowane są realizowanymi aktualnie (w czasie tych pobytów usługami). W praktyce, łączny czas pobytu w Szwecji może przekroczyć 183 dni.

Podkreślić trzeba, że jedyną siedzibą prowadzonej działalności Wnioskodawcy jest siedziba na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w Wyszkowie. W Polsce, w Wyszkowie w którym mieszka wraz z rodziną, znajduje się centrum interesów życiowych Wnioskodawcy.

Wnioskodawca, wykonując świadczenia dla swych kontrahentów, wykorzystuje własne narzędzia jak również, w zależności od potrzeb i zakresu wykonywanych usług, niekiedy korzysta z narzędzi, w tym specjalistycznego sprzętu powierzone mu przez zlecającego. Podkreślić jednak należy, że w przypadku powierzenia Wnioskodawcy narzędzi przez zlecającego są one wykorzystywane przez pracowników i zleceniobiorców Wnioskodawcy wyłącznie na potrzeby i w czasie świadczenia usług dla Zlecającego, który takie narzędzie udostępnił Wnioskodawcy. W żadnym przypadku narzędzia takie nie są, i nie mogą być, wykorzystywane przez Wnioskodawcę na jego potrzeby osobiste jak również dla wykonywania usług dla innych podmiotów niż Zlecający, który udostępnił takie narzędzie Wnioskodawcy.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej i na jej potrzeby wnioskodawca zatrudnia, w ramach stosunków pracy, pracowników. Stałe miejsce świadczenia pracy pracowników znajduje się w Polsce, w Wyszkowie, w miejscu siedziby prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy i z tego miejsca pracownicy delegowani są do wykonywania konkretnych prac, w tym na budowy w Szwecji. Ze względu na to, że czas świadczenia usług na konkretnych budowach, z reguły, nie przekracza trzydziestu dni (o czym było powyżej), również pracownicy, co jest tego oczywistą konsekwencją, nie przebywają w danym miejscu dłużej niż taki okres. Z uwagi na swoją specyfikę, oraz okoliczności (w szczególności miejsce świadczenia pracy w Wyszkowie), wyjazdy na budowy, również do Szwecji, klasyfikowane są jako podróże służbowe pracowników. W zależności od aktualnych potrzeb, wyznaczanych zawartymi umowami z kontrahentami i na potrzeby ich realizacji (poszczególnych prac w ramach takich), Wnioskodawca zatrudnia, dodatkowo, osoby fizyczne w ramach umów zlecenia.

Delegując pracowników i osoby zatrudnione w ramach umowy zlecenia Wnioskodawca zapewnia im świadczenia i zwraca koszty na zasadach właściwych dla podróży służbowych pracowników.

Ze względu na potrzebę bezpośredniej realizacji usług (nadzór, kontrola, kierowanie pracami zatrudnionych osób) łączny czas pobytu w Szwecji, w różnych jej częściach, na różnych budowach (z których czas trwania każdej, z reguły, nie przekracza trzydziestu dni - o czym powyżej), w sumie Wnioskodawca przebywa w Szwecji ponad sześć miesięcy w roku. Wobec powyższych okoliczności, obecnie, całość rozliczeń podatkowych Wnioskodawca dokonuje w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca świadcząc usługi ogólnobudowlane na terytorium Szwecji prawidłowo przyjmuje, iż czynności takie nie podlegają opodatkowaniu polskim VAT ale, na warunkach określonych w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT, przysługuje mu prawo do rozliczenia podatku naliczonego od zakupów związanych z takimi usługami.

2. Czy Wnioskodawca prawidłowo przyjmuje, iż przychody uzyskiwane w ramach prowadzonej działalności, z tytułu usług wykonywanych w Szwecji podlegają opodatkowaniu polskim podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

3. Czy Wnioskodawca (jako płatnik PIT) prawidłowo przyjmuje, że delegując pracowników i osoby zatrudnione w ramach umowy zlecenia i w efekcie przekazując im świadczenia na zasadach właściwych dla podróży służbowych pracowników, jako płatnik ma prawo do stosowania zwolnień, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o PIT i nie pobierać w tym zakresie zaliczek na podatek dochodowy.

Odpowiedź na pytanie nr 2 stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Odpowiedź na pytania nr 1 i 3 zostanie udzielona odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, przychody uzyskiwane w ramach prowadzonej działalności, z tytułu usług wykonywanych w Szwecji podlegają opodatkowaniu polskim podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Uzasadniając pogląd stanowiący odpowiedź na drugie pytanie sformułowane w niniejszym wniosku należy wskazać, że i wobec faktu, iż centrum interesów życiowych Wnioskodawcy znajduje się w Polsce ciąży na nim w kraju nieograniczony obowiązek podatkowy w PIT.

Stosownie bowiem do treści art. 3 ust. 1 ustawy o PIT, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Zgodnie natomiast z ust. 1a omawianego przepisu, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Ze względu na to, że znaczna część dochodów Wnioskodawcy uzyskiwana jest z tytułu wykonywania usług w ramach działalności gospodarczej, ale na nieruchomościach położonych w Szwecji, zdaniem Wnioskodawcy, w stanie faktycznym objętym niniejszym wnioskiem będą miały zastosowanie przepisy konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Sztokholmie dnia 19 listopada 2004 r. (Dz. U. z dnia 17 lutego 2006 r.).

Stosownie do art. 4 powyższej konwencji, "w rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny i jakąkolwiek instytucję rządową albo agencję rządową." Powyższy przepis odsyła więc do krajowych regulacji prawnych odnoszących się do "osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie". I tak, zaznaczyć należy, że Wnioskodawca, pomimo iż przebywa w Szwecji ponad 183 dni w roku, a co za tym idzie - nie przebywa w takim wymiarze czasu na terytorium RP, to jednak właśnie na terytorium RP ma centrum interesów osobistych (takich jak dom, rodzina) i gospodarczych (siedziba firmy).

Zaznaczyć również należy, że - jak zostało wskazane w pkt 68 niniejszego wniosku (Opis stanu faktycznego), Wnioskodawca nie posiada żadnego zakładu na terytorium Szwecji, w rozumieniu art. 5 ust. 2 powyższej konwencji, a usługi świadczone przez niego dla kontrahentów szwedzkich, świadczy wyłącznie jako podwykonawca, a czas, na który zawierane są umowy i przez który trwają prace budowlane wykonywane przez Wnioskodawcę, nie przekraczają 30 dni. Z powyższego względu nie można również stwierdzić, że plac budowy, prace budowlane lub instalacyjne albo czynności związane z takimi pracami stanowią zakład w rozumieniu art. 5 ust. 3 konwencji.

Skoro więc wykonując działalność w ramach polskiego przedsiębiorstwa, Wnioskodawca, jako polski rezydent podatkowy nie działa w Szwecji poprzez położony tam zakład, to na podstawie art. 7 ust. 1 zdanie pierwsze Konwencji z 19 listopada 2004 r., całość dochodów opodatkowana jest polskim podatkiem dochodowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 1a ww. ustawy precyzuje, iż za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa zawarta między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2006 r. Nr 26, poz. 193).

W myśl art. 4 ust. 1 ww. konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny i jakąkolwiek instytucję rządową albo agencję rządową. Jednakże, w przypadku spółki osobowej albo mienia spadkowego, określenie to ma zastosowanie tylko w przypadku, gdy dochód osiągany przez taką spółkę osobową albo dochód z takiego mienia spadkowego podlega opodatkowaniu w tym Państwie tak, jak dochód osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę, w zależności od przypadku, albo w jej rękach, albo w rękach wspólników lub jego beneficjentów.

Określenie to jednak nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ww. konwencji jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, ze - w myśl zawartej w komentarzu do Konwencji modelowej OECD wskazówki - skoro Wnioskodawca posiada w Polsce centrum interesów życiowych - to w Polsce Wnioskodawca posiada nieograniczony obowiązek podatkowy określony w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Zgodnie z art. 5a pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w ustawie jest mowa o zagranicznym zakładzie - oznacza to:

- chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu została podpisana w Sztokholmie dnia 19 listopada 2004 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 26, poz. 193).

W myśl art. 7 ust. 1 tej Konwencji zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi.

Wskazać należy, że wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę stanowi Modelowa Konwencja, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Warunek określony w art. 7 ust. 1 Konwencji należy interpretować zgodnie z Komentarzem Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) (pkt 3 Komentarza do art. 7 ust. 1), przyjmując, że przedsiębiorstwo jednego Państwa nie może być opodatkowane w drugim Państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim Państwie działalność handlową lub przemysłową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu.

Zgodnie z Komentarzem do Konwencji Modelowej OECD (pkt 4 Komentarza do art. 3 ust. 1) fakt, czy działalność jest prowadzona w ramach przedsiębiorstwa powinien być interpretowany na podstawie ustawodawstwa wewnętrznego poszczególnych Państw. Termin "przedsiębiorstwo" należy przy tym rozumieć nie w znaczeniu podmiotowym, ale jako prowadzenie działalności handlowej lub przemysłowej przez rezydenta państwa będącego stroną umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym Państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Państwu, w którym prowadzona jest działalność, służy prawo do opodatkowania zysków osiąganych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem, że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w tym państwie w formie zakładu. W przeciwnym przypadku, dochody przedsiębiorstwa zagranicznego podlegają opodatkowaniu w państwie jego siedziby.

W rozumieniu art. 5 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

W myśl art. 5 ust. 2 Konwencji określenie "zakład" obejmuje w szczególności:

Natomiast z przepisu art. 5 ust. 3 ww. Konwencji wynika, iż plac budowy, prace budowlane lub instalacyjne albo czynności związane z takimi pracami stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli taka budowa, prace albo czynności trwają dłużej niż dwanaście miesięcy.

Przepis art. 5 ust. 4 stanowi natomiast, że bez względu na poprzednie postanowienia tego artykułu, określenie "zakład" nie obejmuje:

W odniesieniu do działalności budowlanej należy rozważać powstanie zakładu w związku z "budową". Jak wynika z pkt 17 komentarza do art. 5 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku, pojęcie "budowa" obejmuje nie tylko budowę budynków, lecz również budowę dróg, mostów lub kanałów, renowację (obejmującą ważne prace budowlane, a nie tylko prace związane z utrzymaniem lub dekoracją) takich budynków, dróg, mostów lub kanałów, układanie rurociągów i prowadzenie prac ziemnych. Również pojęcie "montaż" nie ogranicza się do prac instalacyjnych związanych z placem budowy, ale obejmuje również instalowanie nowych urządzeń, na przykład maszyn wewnątrz budynku lub na zewnątrz. Przepis ten ma także zastosowanie do planowania i nadzorowania na placu budowy danego budynku. Do określenia "budowa" lub "montaż" zaliczają się również prace remontowe związane z powyższymi działaniami.

Kryterium dwunastu miesięcy ma zastosowanie do każdego oddzielnego placu budowy lub projektu. Jeżeli zatem niezależnie od siebie, prowadzone są różne przedsięwzięcia budowlane, to każde z nich należy traktować jako odrębny zakład, przy czym przekroczenie okresu 12-miesięcznego odnosi się każdorazowo osobno do każdej z budów. Przy ustalaniu, jak długo istnieje dany plac budowy lub projekt, nie bierze się uwagę okresu spędzonego poprzednio przez przedsiębiorcę na innych placach budów lub projektach, które nie mają z następnym żadnego związku. Budowę należy traktować jako odrębną jednostkę. Nie stanowi różnych budów sytuacja, gdy w ramach realizacji jednego obiektu zawarto kilka odrębnych kontraktów. Decyduje to, aby stanowił on całość w sensie handlowym i geograficznym. Budowa istnieje od dnia, w którym przedsiębiorca rozpoczyna swoją działalność, co obejmuje wszelkie prace przygotowawcze wykonane w państwie, w którym ma być wzniesiona budowla. Istnieje ona do czasu zakończenia budowy lub całkowitego jej zaniechania. Nie kończy budowy sytuacja, gdy prace są przerwane czasowo. Sezonowe lub inne czasowe przerwy wchodzą w okres liczony jako trwanie budowy. Również podwykonawca posiada zakład na placu budowy, jeżeli prace trwają dłużej niż dwanaście miesięcy.

Upływ okresu 12 miesięcy budowy skutkuje powstaniem zakładu wstecznie, począwszy od pierwszego dnia budowy. Obowiązki podatkowe związane z zakładem powstają zatem również począwszy od pierwszego dnia istnienia zakładu (budowy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż od 2012 r. prowadzi Pan działalność gospodarczą jednoosobową, zarejestrowaną w Polsce, z siedzibą w Polsce w zakresie usług ogólnobudowlanych. Usługi wykonywane są w Polsce i w Szwecji. Usługi wykonywane na terytorium Szwecji w całości świadczone są dla szwedzkich kontrahentów, którzy prowadzą działalności gospodarcze. Usługi takie Wnioskodawca świadczy jako podwykonawca, umowy z kontrahentami zawierane są na konkretne świadczenia, czas trwania których, z reguły nie przekracza trzydziestu dni.

Wnioskodawca nie ma w Szwecji stałego miejsca prowadzenia działalności, żadnej zorganizowanej struktury biznesowej, stałej placówki, biura, magazynu, filii, warsztatu, fabryki etc., budowy trwają z reguły nie dłużej niż trzydzieści dni (a już z pewnością żadna nie przekracza nawet pół roku) z kolei jego pobyty zawodowe w Szwecji determinowane są realizowanymi aktualnie (w czasie tych pobytów usługami). W praktyce, łączny czas pobytu w Szwecji może przekroczyć 183 dni.

Jedyną siedzibą prowadzonej działalności Wnioskodawcy jest siedziba na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w Wyszkowie. W Polsce, w Wyszkowie w którym mieszka wraz z rodziną, znajduje się centrum interesów życiowych Wnioskodawcy.

Wnioskodawca, wykonując świadczenia dla swych kontrahentów, wykorzystuje własne narzędzia jak również, w zależności od potrzeb i zakresu wykonywanych usług, niekiedy korzysta z narzędzi, w tym specjalistycznego sprzętu powierzone mu przez zlecającego. W przypadku powierzenia Wnioskodawcy narzędzi przez zlecającego są one wykorzystywane przez pracowników i zleceniobiorców Wnioskodawcy wyłącznie na potrzeby i w czasie świadczenia usług dla Zlecającego, który takie narzędzie udostępnił Wnioskodawcy. W żadnym przypadku narzędzie takie nie są, i nie mogą być, wykorzystywane przez Wnioskodawcę na jego potrzeby osobiste jak również dla wykonywania usług dla innych podmiotów niż Zlecający, który udostępnił takie narzędzie Wnioskodawcy.

Mając zatem na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz opierając się na przytoczonych powyżej przepisach prawa, stwierdzić należy, iż skoro prowadził Pan działalność gospodarczą w Polsce, wykonując usługi w Szwecji, jednakże nie przez położony tam zakład w rozumieniu art. 5 cytowanej umowy - na co wskazuje opis stanu faktycznego, to przychód osiągany z tytułu takiej działalności - zgodnie z tą umową - podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, tj. w Polsce.

W takim przypadku nie następuje podwójne opodatkowanie przychodu, a zatem nie należy stosować przewidzianej w umowie metody zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu. Całość uzyskiwanego z działalności gospodarczej przychodu podlega bowiem opodatkowaniu tylko w Polsce na zasadach przewidzianych w polskim prawie podatkowym.

Reasumując, dochody uzyskane z tytułu wykonywanych usług na terenie Szwecji winien Pan opodatkować wyłącznie w Polsce zgodnie z wybraną dla celów podatkowych formą opodatkowania.

Należy przy tym zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.