IPPB1/415-1067/10-2/EC - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środków trwałych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 listopada 2010 r. (data wpływu 2 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środków trwałych - jest prawidłowe.

W dniu 2 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od dnia 21 lipca 2006 r. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą (Zakład Betoniarski) w zakresie produkcji wyrobów betonowych, masy betonowej i budowy dróg. Z podatku dochodowego od osób fizycznych rozlicza się na zasadach ogólnych, prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów, opłacając 19% podatek liniowy.

W dniu 1 marca 2007 r. Wnioskodawca przekazał na potrzeby prowadzonej działalności i wprowadził do Ewidencji Środków Trwałych będącą jego własnością halę produkcyjno-magazynową o powierzchni użytkowej 800 m ² i wartości początkowej 400.000,00 zł.

Obecnie Wnioskodawca dokonuje inwestycji polegającej między innymi na:

Budowa większej (zdecydowanie szerszej i wyższej) i nowocześniejszej nowej hali umożliwi Wnioskodawcy znaczną intensyfikację produkcji oraz jej rozszerzenie przy całkowitym zachowaniu dotychczasowego rodzaju działalności.

Prowadzona przez Wnioskodawcę całość inwestycji obejmująca m.in. budowę nowej specjalistycznej hali produkcyjno-magazynowej oraz zakup nowoczesnej i wysokowydajnej linii produkcyjnej i innych maszyn i urządzeń realizowana jest częściowo w oparciu o pomoc Funduszy Unijnych w ramach podniesienia innowacyjności przedsiębiorstwa prowadzącego do wzrostu konkurencyjności Firmy. Linia produkcyjna, którą Wnioskodawca zamierza zainstalować w nowobudowanej hali gabarytowo nie mieści się w dotychczasowym budynku hali. Ponadto usytuowany dotychczas na zewnątrz hali (ok. 5 m od niej), węzeł betoniarski znacznie przewyższający jej wysokość, po wybudowaniu nowej hali i zburzeniu starej, mieścić się będzie wewnątrz tego nowego budynku (w swojej szerokości, a przede wszystkim wysokości) co spowoduje możliwość zapewnienia ciągłości produkcji przez okres całego roku (dotychczas głównie w okresie wiosna-jesień), bez względu na panujące warunki atmosferyczne w okresie zimowym. Do tej pory w okresie występowania mrozów i intensywnych opadów atmosferycznych (nie tylko zimą) produkcja była niemożliwa bądź bardzo utrudniona i ograniczona. Usytuowanie węzła betoniarskiego wewnątrz budowanej nowej hali znacząco korzystnie wpłynie również na ochronę środowiska poprzez znaczne ograniczenie hałasu i zapylenia.

W związku z wybudowaniem nowej hali i likwidacją (rozbiórką) hali dotychczas używanej w działalności nie nastąpi zmiana profilu i rodzaju działalności Wnioskodawcy, nastąpi jedynie znaczna poprawa jakości produkowanych wyrobów betoniarskich, zwiększenie ich asortymentu i znaczący wzrost wydajności pracy, a także zapewni to dużą konkurencyjność firmy Wnioskodawcy na rynku.

Przebudowa dotychczasowej hali i jej dostosowanie do rozmiarów nowej linii technologicznej oraz umieszczenie wewnątrz hali węzła betoniarskiego byłaby nieopłacalna ekonomicznie i całkowicie niemożliwa ze względów techniczno-technologicznych. W związku z powyższym dokonywana jest budowa nowej hali i likwidacja-rozbiórka hali dotychczas użytkowanej.

Przewidywany termin zakończenia budowy nowej hali to I kwartał 2011 r. Budynek starej hali produkcyjno-magazynowej zostanie całkowicie zlikwidowany w nieprzekraczalnym terminie do końca miesiąca listopada 2010 r.. Dotychczas użytkowana przez Wnioskodawcę hala produkcyjno-magazynowa, będąca środkiem trwałym jego Firmy (o wartości początkowej 400.000,00 zł), będzie od chwili przekazania jej do celów działalności gospodarczej i wprowadzenia do Ewidencji Środków Trwałych (1 marca 2007 r. KŚT 101, amortyzacja roczna 2,50%) do chwili jej likwidacji do końca m-ca listopada 2010 r. zamortyzowana w łącznej kwocie 36.666,33 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy nie w pełni umorzona (zamortyzowana) część zlikwidowanego środka trwałego, rozbieranej i burzonej w ramach prowadzonej inwestycji, wykorzystywanej dotychczas do prowadzonej działalności gospodarczej hali produkcyjno-magazynowej może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów działalności Wnioskodawcy w roku 2010 w wysokości 363.333,67 zł (różnica między wartością początkową hali 400.000,00 zł, a kwotą 36.666,33 zł, kwotą odpisów amortyzacyjnych do chwili likwidacji środka trwałego w nieprzekraczalnym terminie do końca miesiąca listopada 2010 r.), wobec faktu, że likwidacja tego środka trwałego nie jest związana ze zmianą rodzaju prowadzonej działalności.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Ponieważ likwidacja środka trwałego Wnioskodawcy wykorzystywanego w prowadzonej przez niego działalności w żaden sposób nie będzie związana ze zmianą rodzaju tej działalności co zostało wcześniej szczegółowo opisane, to nie umorzona wartość likwidowanego w miesiącu listopadzie 2010 r. tego środka trwałego w kwocie 363.666,67 zł stanowić będzie koszt uzyskania przychodów 2010 r..

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym wyżej przepisie ustawodawca nie podaje enumeratywnie, jakie konkretne wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Wskazuje jedynie, że aby określony koszt mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu:

* musi pozostawać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą;

* nie może być wymieniony w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 ustawy);

* musi być udokumentowany prawidłowo oraz w sposób nie budzący wątpliwości.

Zwrot "w celu" użyty w ww. przepisie oznacza, że aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu. W przypadku źródła przychodów, jakim jest prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą oraz okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Na mocy art. 23 ust. 1 pkt 6 omawianej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W przypadku likwidacji środka trwałego rozstrzygnięcie kwestii, czy nieumorzona wartość likwidowanego składnika majątku stanowi koszty uzyskania przychodów, zależy od przyczyny likwidacji tego środka. Likwidacja może być bowiem przeprowadzana z różnych powodów, co jest istotne podatkowo, bowiem w zależności od rodzaju i charakteru przyczyny likwidacji, inny jest sposób rozliczania kosztów.

Z powyższego przepisu wynika, że w przypadku gdyby likwidacji środka trwałego dokonano w związku z utratą jego przydatności z racji zmiany rodzaju działalności, to poniesiona strata nie stanowi kosztu podatkowego.

W konsekwencji, należy przyjąć, że kosztem uzyskania przychodów są straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, w części, w jakiej nie zostały zamortyzowane, o ile środki te nie utraciły przydatności w wyniku zmiany rodzaju prowadzonej działalności.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w dniu 1 marca 2007 r. przekazał na potrzeby prowadzonej działalności i wprowadził do ewidencji środków trwałych będącą jego własnością halę produkcyjno-magazynową. Obecnie Wnioskodawca chce wybudować nową halę produkcyjno-magazynową. Przebudowa dotychczasowej hali i jej dostosowanie do rozmiarów nowej linii technologicznej oraz umieszczenie wewnątrz hali węzła betoniarskiego byłaby nieopłacalna ekonomicznie i całkowicie niemożliwa ze względów techniczno-technologicznych. W związku z powyższym dokonywana jest budowa nowej hali i likwidacja-rozbiórka hali dotychczas użytkowanej. Budowa większej (zdecydowanie szerszej i wyższej) i nowocześniejszej nowej hali umożliwi Wnioskodawcy znaczną intensyfikację produkcji oraz jej rozszerzenie przy całkowitym zachowaniu dotychczasowego rodzaju działalności.

Reasumując, straty z tytułu likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, spowodowane zdarzeniami niezwiązanymi ze zmianą rodzaju działalności, mogą być uznane, stosownie do postanowień art. 22 ust. 1 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednorazowo za koszty uzyskania przychodu w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków.

Końcowo informuje się, iż wydając interpretacje w trybie art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa tut. organ nie dokonuje wyliczeń należnego podatku. W związku z tym Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie ustosunkował się do przedstawionych przez Wnioskodawcę wyliczeń.

Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego wyliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.