IPPB1/415-1046/10-3/RS - Ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 10 listopada 2010 r. (data wpływu 22 listopada 2010 r.) oraz piśmie z dnia 4 stycznia 2011 r. (data nadania 4 stycznia 2011 r., data wpływu 7 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 22 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni w kwietniu 2010 r. zakupiła lokal użytkowy oraz udział w prawach gruntu. W lokalu Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą. Wnioskodawczyni posiada spis inwentarzowy do decyzji Wojewody z 6 listopada 1991 r. w sprawie ustanowienia prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz nabycia własności budynku przez P., w którym określono: wartość początkową budynku, rok budowy 1970, wykonawcę, powierzchnię, konstrukcję, instalacje, ilość pomieszczeń biurowych, długość ogrodzenia. Decyzja została wydana dla P. na podstawie art. 2 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 79, poz. 464). Zgodnie z decyzją grunty stanowiące własność Skarbu Państwa, będące w dniu 5 grudnia 1990 r. w zarządzie P., stały się z tym dniem, z mocy prawa, przedmiotem użytkowania wieczystego tego przedsiębiorstwa, którego okres ustalono na 99 lat. Znajdujący się na wyżej opisanym gruncie budynek administracyjny, stał się z dniem 5 grudnia 1990 r., z mocy prawa, własnością P. W uzasadnieniu do decyzji wskazano, iż ww. grunty stanowiące własność Skarbu Państwa pozostawały w zarządzie P. na podstawie umowy notarialnej z dnia 6 września 1968 r. Budynek na tym gruncie został wybudowany w 1970 r. z własnych środków przedsiębiorstwa. Przedsiębiorstwo dokonywało odpisów amortyzacyjnych.

Lokal Wnioskodawczyni zakupiła od kolejnego już właściciela (nie było nim P.).

Wnioskodawczyni pismem z dnia 4 stycznia 2011 r. uzupełniła opis zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego w przedmiotowym wniosku tj. podała, iż zgodnie z jej wiedzą cały budynek, w którym nabyła jeden lokal użytkowy (w kwietniu 2010 r.), od momentu jego wybudowania służył zawsze do prowadzenia działalności gospodarczej i budowany był w latach 60-70 XX wieku jako biurowiec dla przedsiębiorstwa państwowego i tak był użytkowany. Do dnia dzisiejszego w budynku tym nie było i nie ma lokali mieszkalnych, a Wnioskodawczyni również kupiła ten lokal jako użytkowy. Z tego co Wnioskodawczyni jest wiadome nigdy nikt nie zmieniał sposobu korzystania ani z budynku przy ul. K. w M., ani poszczególnych znajdujących się w tym budynku lokali. Od daty wybudowania wszystkie lokale i cały budynek stanowiły budynek użytkowy i lokale użytkowe. W nabytym lokalu Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą.

Dodatkowo Wnioskodawczyni podnosi, że za użytkowym charakterem lokalu przemawia też fakt, ze lokal nie posiada toalety czy łazienki, a takie pomieszczenia znajdują się w częściach wspólnych budynku, na wspólnych korytarzach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym przypadku istnieje możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%.

Zdaniem Wnioskodawczyni z posiadanych dokumentów wynika, iż zakupiony przez nią lokal był używany od 1970 r. W związku z tym, na podstawie art. 22j ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) Wnioskodawczyni ustaliła 10% stawkę amortyzacyjną (okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W świetle art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

W myśl art. 22c pkt 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22i ust. 1 cytowanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast zgodnie z brzmieniem art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji dla środków trwałych przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalać stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż w kwietniu 2010 r. Wnioskodawczyni kupiła lokal użytkowy oraz udział w użytkowaniu wieczystym gruntu. Lokal znajduje się w budynku wybudowany w 1970 r. przez P. P. dokonywało odpisów amortyzacyjnych danego budynku. Wnioskodawczyni przedmiotowy lokal nabyła od kolejnego już właściciela.

Należy zaznaczyć, iż przepisy nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Okres używania budynku niemieszkalnego przed jego wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika ma jednak znaczenie przy ustalaniu indywidualnej stawki amortyzacji, ponieważ okres 40 lat może zostać pomniejszony o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika, z zastrzeżeniem, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Jeśli zatem z posiadanych przez Wnioskodawczynię dokumentów wynika, iż zakupiony lokal, pochodzi z 1970 r. i spełnia warunki do uznania go za środek trwały, o którym mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to Wnioskodawczyni może ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną - maksymalnie 10%.

Zaznaczyć należy, iż kwalifikacji środka trwałego do odpowiedniego rodzaju Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik na podstawie posiadanych dokumentów i zgodnie z jego przeznaczeniem oraz związaną z nim konstrukcją i wyposażeniem.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni może skorzystać z wyboru indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokość maksymalnie 10% wartości początkowej lokalu użytkowego. Okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1Maja 10, 09-402 Płock.