IPPB1/415-1003/10-4/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 listopada 2010 r. (data wpływu 15 listopada 2010 r.) oraz piśmie (data nadania 14 stycznia 2011 r., data wpływu 19 stycznia 2011 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB1/415-1003/10-2/MS z dnia 7 stycznia 2011 r. (data nadania 10 stycznia 2011 r., data doręczenia 12 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 2005 r. Wnioskodawca nabył nowe mieszkanie od developera. Pozwolenie na użytkowanie mieszkania wydane zostało w dniu 10 lutego 2005 r. i od tego czasu do października 2010 r. było wykorzystywane przez Wnioskodawcę na własne potrzeby. Od listopada 2010 r. Wnioskodawca wynajmuje mieszkanie na podstawie umowy najmu. Lokal mieszkalny został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych 1 listopada 2010 r. Wnioskodawca podjął decyzję o amortyzowaniu wynajmowanego mieszkania z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacji w wysokości 10%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy możliwe jest zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacji 10% przez 10 lat przy wynajmie lokalu mieszkalnego na podstawie umowy najmu będącego cały czas własnością Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy art. 22a i 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dopuszcza możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji w wysokości 10% przez 10 lat ponieważ mieszkanie było używane co najmniej 60 miesięcy wprawdzie przez Wnioskodawcę, lecz w momencie wynajmu zostało przekazane na inne cele (swoiste nabycie) i jest wykorzystywane do uzyskiwania przychodu. Zmieniając przeznaczenie mieszkania można uznać, że zostało ono nabyte, co znalazło potwierdzenie w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego (sygn. II FSK 1420/06 i II FSK 123/05).

Oceniając prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji nie powinno się utożsamiać nabycia z przeniesieniem prawa własności. Ustawodawca nie zastrzegł, że nabycie powinno być rozumiane w ten sposób. To pojęcie może więc oznaczać także istotną zmianę sposobu wykorzystania danej rzeczy. Ponadto Wnioskodawca uważa, że przepisy o indywidualnych stawkach wprowadzono aby umożliwić krótszą amortyzację środków trwałych, które ze względu na swój wiek szybciej się zużywają.

Reasumując, w ciągu dziesięciu lat Wnioskodawca może rozliczać w koszty także używane mieszkanie, które przez cały czas było własnością Wnioskodawcy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Z powyższego wynika, iż określony składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

* stanowi on własność lub współwłasność podatnika,

* został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

* jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

* jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Budynki i lokale mieszkalne podlegają przy tym amortyzacji tylko o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu.

Możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej reguluje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że w myśl art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

Natomiast w myśl art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane, co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie "przed nabyciem", które oznacza, iż chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie "wykorzystania", bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca nabył nowy lokal mieszkalny od developera w 2005 r. na własne potrzeby. Od listopada 2010 r. Wnioskodawca wynajmuje przedmiotowe mieszkanie i wprowadził je do ewidencji środków trwałych.

Jak już wspomniano nabycie lokalu mieszkalnego wiąże się z przeniesieniem własności. Tak więc faktyczne nabycie przedmiotowego lokalu mieszkalnego miało miejsce w 2005 r. W konsekwencji lokal mieszkalny, nabyty w 2005 r. nie był wcześniej wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy. Nie zostały spełnione warunki określone w art. 22j ust. 3 pkt 1.

Reasumując mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż Wnioskodawca nie może zastosować indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% przez 10 lat przy wynajmie przedmiotowego lokalu mieszkalnego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego, tutejszy organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.