IPPB1/415-10/10-2/KS - Opodatkowanie podatkiem od osób fizycznych przychodu ze sprzedaży nieruchomości.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 4 stycznia 2010 r. (data wpływu 7 stycznia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 7 stycznia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca od dnia 16 marca 2009 r. prowadzi działalność gospodarczą w formie jednoosobowej działalności gospodarczej. Do zakresu przedmiotowego tej działalności należy (według PKD): 69.10.Z - Działalność prawnicza, 68.20.Z - wynajem i zarządzanie nieruchomościami/własnymi lub dzierżawionymi. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT oraz rozlicza się z podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych.

Jednocześnie od 1999 r. jest właścicielem niezabudowanej nieruchomości położonej w B. Od 13 czerwca 2005 r. do 31 grudnia 2007 r. powyższą nieruchomość Wnioskodawca wydzierżawiał na rzecz osoby fizycznej prowadzącej na niej komis samochodowy. Z tego tytułu uzyskiwał przychody w wysokości 1.800 zł miesięcznie. Te przychody Wnioskodawca traktował jako dodatkowy zarobek, gdyż od 10 października 2005 r. do 31 grudnia 2008 r. był zatrudniony na umowę o pracę w kancelarii prawnej i jego zasadniczym źródłem utrzymania było wynagrodzenie z umowy o pracę. Przychody uzyskiwane z dzierżawy nieruchomości, o której mowa rozliczał do 31 grudnia 2006 r. na zasadach ogólnych określonych w art. 44 U.P.D.O.F., a w roku 2007 płacił od nich podatek zryczałtowany w wysokości 8,5% i 20% przychodu. W dniu 31 grudnia 2007 r. umowa dzierżawy została rozwiązana i od tamtej pory tj. od 1 stycznia 2008 r. mimo, że regularnie umieszczał oferty dzierżawy w prasie i Internecie, nie udało mu się przedmiotowej nieruchomości nigdy wydzierżawić.

Po założeniu w marcu 2009 r. własnej działalności gospodarczej, Wnioskodawca przewidywał, że być może jednak uda mu się wspomnianą nieruchomość wydzierżawić, aby przychody z niej traktować także jako przychód z działalności gospodarczej. Wnioskodawcy jednak nie udało się znaleźć potencjalnego dzierżawcy. W związku z powyższym nigdy przychodu z dzierżawy nie uzyskał. Powyższej nieruchomości nie wprowadził do ewidencji środków trwałych.

Wnioskodawca zaznaczył, iż nie poniósł w związku z powyższą nieruchomością także żadnych wydatków, które mógłby zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu. Wprawdzie takim wydatkiem, który poniósł były wydatki z tytułu wymierzenia tzw. łącznego zobowiązania podatkowego obejmującego podatek rolny i podatek leśny, to jednak ze względu na znikomą wartość tego wydatku (około 60 zł rocznie rozłożone na cztery raty) nie ujął tego kosztu w prowadzonej przeze niego księdze przychodów i rozchodów.

Obecnie Wnioskodawca podjął decyzję o sprzedaży ww. nieruchomości za pośrednictwem agencji sprzedaży nieruchomości. Ze względu na duże zainteresowanie potencjalnych kupujących, do sprzedaży nieruchomości dojdzie w 2010 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy uzyskany przez Wnioskodawcę przychód ze sprzedaży nieruchomości, o której mowa w stanie faktycznym opisującym zdarzenie przyszłe będzie przychodem z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) U.P.D.O.F.

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 U.P.D.O.F. przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku będących m.in. środkami trwałymi ujętych w ewidencji środków trwałych.

Literatura prawa podatkowego oraz orzecznictwo sądów w sprawach podatkowych wskazuje, że podstawową i mającą pierwszeństwo przed innymi rodzajami wykładni w przypadku przepisów prawa podatkowego jest wykładnia językowa. Powyższa wykładnia w przypadku art. 14 ust. 2 pkt 1 U.P.D.O.F. prowadzi do wniosku, że jedynie odpłatne zbycie wykorzystywanego uprzednio tj. przed odpłatnym zbyciem, w działalności gospodarczej środka trwałego stanowi przychód z tejże działalności.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego słowo " wykorzystywać" oznacza: "użyć czegoś dla osiągnięcia jakiegoś celu, zysku". Oznacza to zatem, że dany środek trwały musi zostać lub też być wykorzystany/wykorzystywany w ten sposób, aby osiągnąć cel jakim jest uzyskiwanie przychodu, który stanowi przychód z działalności gospodarczej o której mowa w art. 14 ust 1 U.P.D.O.F. Brak takiego wykorzystania powoduje, zdaniem Wnioskodawcy, że dany środek trwały nie spełnia swojej roli w prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż nie przyczynia się do powstania przychodu, pomimo że jest środkiem, który potencjalnie może zostać wykorzystany w działalności gospodarczej niezależnie od tego czy jest wpisany do ewidencji środków trwałych czy też nie (wyrok WSA w Gliwicach I SA/Gl 3 00/09).

W przedstawionym stanie faktycznym, nieruchomość nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej, gdyż nigdy nie przyniosła Wnioskodawcy żadnego przychodu w postaci czynszu dzierżawy (ze względu na brak dzierżawcy), nigdy też nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę w celu uzyskiwania przez niego przychodów z jego działalności przeważającej jaką jest działalność prawnicza. Także nigdy koszty z nią związane (podatek rolny oraz podatek leśny) nie zostały przez Wnioskodawcę zaliczone do kosztów uzyskania przychodu z działalności gospodarczej. A contrario, gdyby przychód wystąpił (Wnioskodawca zawarłby umowę dzierżawy) albo gdyby przedmiotową działkę wykorzystywał do działalności prawniczej, czy też koszty związane z tą nieruchomością wpisywał do księgi przychodów i rozchodów jako koszty związane z działalnością gospodarczą, to wówczas bez wątpienia przedmiotowa nieruchomość zostałaby wykorzystana na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. W takim wypadku sprzedaż tej nieruchomości stanowiłaby przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f.

Reasumując zdaniem Wnioskodawcy, przychody ze sprzedaży powyższej nieruchomości w roku 2010 nie będą przychodami z działalności gospodarczej. Powyższą sprzedaż należy potraktować jako sprzedaż majątku prywatnego niewykorzystywanego w działalności gospodarczej pomimo, że taki był jego pierwotny zamiar (dlatego umieścił odpowiedni PKD w zgłoszeniu do ewidencji działalności gospodarczej).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mają powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różni się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego

Interpretacja dotyczy zdarzenie przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.