IPB2/4117-56/07 - Wydatki na cele rehabilitacyjne osoby niepełnosprawnej.
Pismo z dnia 12 lipca 2007 r. Izba Skarbowa w Katowicach IPB2/4117-56/07 Wydatki na cele rehabilitacyjne osoby niepełnosprawnej.
DECYZJA
Na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm. - w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2007 r.) oraz stosownie do postanowień art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1590), po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 20 czerwca 2007 r. wniesionego przez podatniczkę na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego uznające stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2007 r., uzupełnione pismem z dnia 26 stycznia 2007 r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej:
możliwości odliczenia w zeznaniu podatkowym za rok 2006 w ramach ulgi rehabilitacyjnej zakupu kanapy narożnej tapicerowanej - za nieprawidłowe,
możliwości odliczenia w zeznaniu podatkowym za rok 2006 w ramach ulgi rehabilitacyjnej kosztów napraw samochodu osobowego, którym dojeżdża się na niezbędne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne za nieprawidłowe
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach:
w części dotyczącej możliwości odliczenia w zeznaniu podatkowym za rok 2006 w ramach ulgi rehabilitacyjnej zakupu kanapy narożnej tapicerowanej - odmawia zmiany ww. postanowienia,
w części dotyczącej możliwości odliczenia w zeznaniu podatkowym za rok 2006 w ramach ulgi rehabilitacyjnej kosztów napraw samochodu osobowego, którym dojeżdża się na niezbędne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne - zmienia ww. postanowienie i stwierdza, iż stanowisko wnioskodawczyni wyrażone w ww. wniosku jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
Pismem z dnia 17 stycznia 2007 r., uzupełnionym pismem z dnia 26 stycznia 2007 r., podatniczka zwróciła się do Naczelnika Urzędu Skarbowego z wnioskiem o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej możliwości odliczenia w zeznaniu podatkowym za rok 2006 w ramach ulgi rehabilitacyjnej zakupu kanapy narożnej tapicerowanej oraz naprawy samochodu osobowego używanego na dojazdy na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.
Ze stanu faktycznego przedstawionego w ww. pismach wynika, iż:
podatniczka jest osobą niepełnosprawną ruchowo poruszającą się o kulach, całkowicie nie zdolną do pracy i samodzielnej egzystencji (dawna I grupa inwalidzka),
z powodu trudności z podejściem, siadaniem i podnoszeniem się z niskiego tapczanu, zmuszona była do zakupu kanapy narożnej o odpowiedniej do jej ograniczeń ruchowych wysokości i twardości,
używa 8-letniego samochodu osobowego na dojazdy na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne,
posiada faktury wystawione przez warsztaty samochodowe na naprawy powyższego samochodu.
Zdaniem podatniczki wydatki na zakup kanapy narożnej tapicerowanej oraz na naprawy samochodu osobowego używanego na dojazdy na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne podlegają odliczeniu w zeznaniu podatkowym za rok 2006 w ramach ulgi rehabilitacyjnej.
Postanowieniem Naczelnik Urzędu Skarbowego uznał stanowisko wnioskodawczyni za nieprawidłowe.
Pismem z dnia 20 kwietnia 2007 r. podatniczka wniosła zażalenie na powyższe postanowienie, w którym nie zgadza się ze stanowiskiem organu pierwszej instancji. Uważa, iż zakupiona przez nią kanapa jest sprzętem o cechach indywidualnego przeznaczenia, ułatwiającym wykonywanie czynności życiowych stosownych do ograniczeń wynikających z niepełnosprawności.
Rozpatrując zażalenie Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdza, co następuje:
Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 z późn. zm., w brzmieniu obowiązującym w 2006 r.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 28-30 oraz art. 30a-30c, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.
Z treści art. 26 ust. 7a ww. ustawy wynika, iż za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:
w pkt 3 - zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
w pkt 14 - używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczanej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczaną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.
Biorąc pod uwagę powołany powyżej przepisy art. 26 ust. 7a pkt 3 należy stwierdzić, iż ustawodawca poprzez określenie "niezbędny w rehabilitacji oraz ułatwiający wykonywanie czynności życiowych" zalicza tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi indywidualnych niezbędnych w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiającej tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonywania wynika z niepełnosprawności. Osobą uprawnioną do stwierdzenia czy dane urządzenie, sprzęt czy narzędzie jest niezbędne w rehabilitacji oraz czy będzie ułatwiać wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, jest lekarz specjalista.
W przedmiotowym przypadku z wniosku z dnia 17 stycznia 2007 r., uzupełnionym pismem z dnia 26 stycznia 2007 r. nie wynika, że lekarz specjalista (odpowiedni do niepełnosprawności podatniczki) stwierdził, iż narożna kanapa tapicerowana stanowi dla wnioskodawczyni sprzęt niezbędny w rehabilitacji oraz ułatwiający wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.
Ponadto narożna kanapa tapicerowana nie spełnia wymogów indywidualnego przeznaczenia dla osoby niepełnosprawnej.
Natomiast w świetle postanowień powołanego wyżej przepisu art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdza się, iż jeżeli:
podatniczka jest osobą niepełnosprawną zaliczaną do I lub II grupy inwalidztwa,
jest właścicielką lub współwłaścicielką samochodu osobowego,
używa tego samochodu m.in. dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne to wszystkie wydatki związane z używaniem tego samochodu w tym także na jego naprawę, w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł, mogą być uznane za wydatki o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wydatki na cele rehabilitacyjne.
Przy czym na osobie korzystającej z ww. odliczenia ciąży obowiązek uprawdopodobnienia, że wydatki te poniesione zostały w związku z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Biorąc powyższe pod uwagę orzeczono jak w sentencji.
Decyzja niniejsza, na mocy art. 143 Ordynacji podatkowej, została wydana z upoważnienia Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach. Decyzja jest ostateczna. Służy na nią skarga (w dwóch egzemplarzach) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2 za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (adres do korespondencji: Izba Skarbowa w Katowicach - Ośrodek Zamiejscowy ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała) w terminie 30 dni od dnia doręczenia decyzji.