IP-PP2-443-771/07-2/PS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2007 r. (data wpływu 31 grudnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jest nieprawidłowe.

W dniu 31 grudnia 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest podmiotom z siedzibą we Francji zarejestrowanym w Polsce dla potrzeb podatku od towarów i usług. Nabywane przez Spółkę produkty są sprzedawane i wywożone z terytorium Polski do kontrahentów będących jednocześnie podatnikami podatku od wartości dodanej w innych krajach Unii Europejskiej. Co do zasady, Spółka zaleca transport produktów profesjonalnym firmom przewozowym. Realizowane przez Spółkę dostawy towarów spełniają definicję wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (WDT) określoną w art. 13 ustawy o VAT i są potwierdzone dokumentami stanowiącymi o dostarczeniu towaru do odbiorcy innego kraju członkowskiego. Spółka stosuje stawkę VAT 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w deklaracji za dany miesiąc pod warunkiem, że posiadane przez Spółkę dokumenty łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż Polska. Dokumentacja Spółki potwierdzająca WDT obecnie składa się z następujących elementów:

Z uwagi na to, iż Spółka korzysta z obcych usług transportowych, często ma problemy z uzyskaniem dokumentów przewozowych (CMR) od pracowników firm transportowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przyszłości Spółka może stosować stawkę VAT 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów posiadając następujące dokumenty potwierdzające dostarczenie towaru do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów:

W opinii Spółki, w opisanym powyżej stanie faktycznym w odniesieniu do dokonywanych przez Stronę transakcji WDT spełnione są warunki dla zastosowania stawki VAT 0%, o których mowa w art. 42 ust. 1 ustawy o VAT. W szczególności Spółka:

Zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, dowodami, o których mowa powyżej, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

Na podstawie art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w przypadku gdy powyższe dokumenty nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, dowodami mogą być również inne dokumenty wskazującą że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Cytowany przepis art. 42 ust. 3 ustawy o VAT wymienia dokumenty, które mogą stanowić o spełnieniu warunku zastosowania stawki 0% dla WDT, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż Polska.

Zdaniem Spółki, dostarczenie towarów w wewnątrzwspólnotowej dostawie można potwierdzić nie tylko dokumentami przewozowymi, ale również innymi dokumentami określonymi w ustawie, które wskazują że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów miała faktycznie miejsce. Spółka uważa, że dostawca nie musi posiadać wszystkich dokumentów, o których mowa w ustawie o VAT, a jedynie część dokumentów, które mają łącznie potwierdzać dokonanie transakcji. W konsekwencji, według Spółki, jeżeli z posiadanych dokumentów tj. kopii faktury wraz ze specyfikacją oraz posiadanego potwierdzenia odbioru towaru przez nabywcę wynika, że dokonano transakcji WDT, Spółka nie ma obowiązku posiadania dokumentu przewozowego CMR aby móc zastosować stawkę VAT 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

Na poparcie swoje stanowiska Spółka powołuje się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 września 2007 r. (syg. akt III SA/Wa 1210/07).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 41 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 ustawy. Stosownie do przepisu art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki 0%, pod warunkiem że:

Przepis art. 42 ust. 3 powołanej ustawy stanowi, iż dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

Wskazać należy, że ustawa o podatku od towarów i usług przyjmuje w zasadzie zamknięty katalog dokumentów, które potwierdzają dokonanie wywozu towarów i jego dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego. Wyliczenie, które później następuje w ww. art. 42 ust. 3 ma charakter wyczerpujący. Nie zostało ono poprzedzone zwrotem "w szczególności", stąd nie można przyjąć, że ma ono charakter jedynie przykładowy. W zakresie udowodnienia, że miała miejsce transakcja wewnątrzwspólnotowa, polska ustawa o VAT przyjmuje swego rodzaju legalną teorię dowodów. Dowodami dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy mogą być w sumie tylko dokumenty wyraźnie wskazane w przepisie. W pewnych sytuacjach wymagane dokumenty mające potwierdzić fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej, w ramach której towary będące jej przedmiotem były wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, mogą być niewystarczające, niejasne, czy też nie mogą potwierdzać jednoznacznie dokonania powyższej czynności. Wówczas ustawodawca przewidział możliwość pomocniczego posłużenia się innymi dokumentami (tzw. dokumentami uzupełniającymi), z których będzie wprost wynikać, że miał miejsce wywóz towarów z kraju i dostarczenie ich do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Dokumenty te zostały wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznaczne dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Podkreślenia wymaga fakt, iż z uwagi na bogactwo form obrotu gospodarczego, w szczególności stosowanych systemów logistycznych, katalog dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 11 powołanej ustawy jest katalogiem otwartym, nie ogranicza zatem form udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Mając powyższe na uwadze, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stoi na stanowisku, że dowodami potwierdzającymi w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, wywóz towarów z terytorium kraju i dostarczenie ich do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego, innym niż terytorium kraju w przypadku gdy posiadane przez podatnika dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3-5 ustawy o podatku od towarów i usług, nie dają takiego potwierdzenia, mogą być inne dokumenty, w szczególności te wymienione w art. 42 ust. 11 ww. ustawy, które pełnią funkcję dokumentów uzupełniających.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż prawo do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawki podatku VAT w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego. Regulacje zawarte w przepisach dotyczących dokumentowania wywozu towarów w wykonaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów akcentują charakter dowodowy wskazanych w nich dokumentów. Podkreślić należy ponownie, iż dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 pkt 1-2 cytowanej ustawy, ze względu na ich ustaloną przepisami prawa formę, potwierdzają w sposób jednoznaczny zarówno tożsamość towarów będących przedmiotem transakcji i wywozu, podmioty będące stronami wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jak również fakt dokonania wywozu towarów. Z tego względu nie można przyjąć, że ich brak może zostać zastąpiony innymi dokumentami.

W związku z tym, iż w zdarzeniu przyszłym opisanym w przedmiotowym wniosku Spółka nie posiadać będzie jednego z kluczowych dokumentów wymaganych w art. 42 ust. 3 przywoływanej ustawy dla zastosowania preferencyjnej 0% stawki podatku tj. dokumentu przewozowego otrzymanego od przewoźnika, dla opodatkowania danych transakcji zastosowana winna być stawka właściwa dla dostawy tego towaru na terytorium kraju. Stawkę 0% Spółka będzie mogła zastosować jeśli przedmiotowe dokumenty będzie posiadała przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy - co wynika z ww. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nie zostanie spełniony przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres, Podatnik wykaże tę dostawę w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, jako dostawę na terytorium kraju (art. 42 ust. 12 ustawy o VAT). Otrzymanie przez Podatnika dowodu, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, w terminie późniejszym niż określony w ust. 12 upoważnia podatnika do dokonania korekty złożonej deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1, w której wykazał dostawę towarów. Powyższe zasady wynikają odpowiednio z zapisów art. 42 ust. 12 i 13 ustawy o VAT.

W tym miejscu należy zauważyć, iż nie jest uprawnione utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy) nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Biorąc pod uwagę powyższe Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stoi na stanowisku, iż dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), podpisany przez niego osobiście, z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Zatem dokumentem tym może być zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument (oczywiście opatrzony podpisem wystawcy), potwierdzający powyższe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uprzejmie informuje, iż w przedmiotowej sprawie nie odniósł się do przywołanego przez Spółkę we wniosku wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z siedzibą w Warszawie. Na uwagę zwraca fakt, iż powyższe wyrok jest rozstrzygnięciem w konkretnej sprawie, osadzonym w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się zawęża, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.