IP-PP2-443-728/07-2/PS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2007 r. (data wpływu 14 grudnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania eksportu bezpośredniego - jest prawidłowe.

W dniu 14 grudnia 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania eksportu bezpośredniego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza eksportować do Rosji lub na Ukrainę. uprzednio nabyte towary. Powyższe towary będą kupować podmioty nie mające siedziby w Polsce ani na terenie Wspólnoty. Dostawa będzie się odbywała co do zasady na warunkach EXW według INCOTERMS, ale Spółka będzie zgłaszała towar do odprawy i będzie widniała w dokumencie SAD jako eksporter.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym występuje tzw. eksport pośredni czy też bezpośredni - art. 2 pkt 8 lit. a) i b ustawy o podatku od towarów i usług oraz kiedy Spółka może zastosować stawkę podatku 0% - art. 41 ust. 5-9 ustawy.

Spółka wskazuje, iż art. 2 pkt 8 ustawy o podatku od towarów i usług, stanowiący legalną definicję eksportu towarów, rozróżnia dwie sytuacje, tj. przypadek, gdy towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz oraz, gdy towar jest wywożony przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja, kiedy eksporter lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów z Polski poza terytorium Wspólnoty, i na niego wystawione są dokumenty eksportowe jako zgłaszającego towar do odprawy celnej - stanowi tzw eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów z terytorium Polski poza terytorium Wspólnoty, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz. W tym przypadku polski eksporter sprzedaje towary podmiotowi zagranicznemu, który wywozi je lub zleca ich wywóz poza granicę Wspólnoty.

Do prawidłowej wykładni przepisów prawa podatkowego w zakresie eksportu niezbędna jest analiza przepisów prawa celnego. I tak, myśl art. 788 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustalającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. L 253 z 11 października 1993 r.) - "za eksportera w rozumieniu art. 161 ust. 5 Kodeksu (WKC) uważa się osobę, na rzecz której dokonywane jest zgłoszenie i która w chwili jego przyjęcia jest właścicielem towarów lub posiada podobne prawo do dysponowania danymi towarami. Jeżeli własność lub podobne prawo do dysponowania towarami posiada osoba mająca swoją siedzibę poza Wspólnotą na podstawie umowy w oparciu o którą odbywa się wywóz, to za eksportera uważana jest strona umowy mająca swoją siedzibę we Wspólnocie". Ponadto przepis art. 2 pkt 9 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o administrowaniu obrotem towarowym z zagranicą, (Dz. U. Nr 97, poz. 963) stanowi, że "importerem lub eksporterem wspólnotowym jest osoba, która ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty Europejskiej". Z wyżej powołanych przepisów wynika, że eksporterem może być wyłącznie podmiot mający swoją siedzibę na terytorium państwa członkowskiego Wspólnoty Europejskiej. Z zasadny zupełności prawa wynika, iż przepisy celne obowiązujące w Polsce winny być skorelowane z przepisami podatkowymi, a przepisy podatkowe z celnymi. Nie powinna bowiem występować sytuacja, aby ta sama instytucja miała inne znaczenie w tej samej gałęzi prawa-prawa finansowego, którego częścią jest prawo podatkowe i celne. Dlatego też, dokonując wykładni, a następnie subsumcji przepisów ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie regulacji dotyczących eksportu towarów, koniecznym jest odniesienie się do odpowiednich przepisów prawa celnego, co powyżej uczyniono. Jest to tym bardziej zasadne z uwagi na brak w ustawie podatkowej definicji eksportera. Spółka wskazuje, iż w przestawionym zdarzeniu przyszłym będzie występować w roli eksportera. Kontrahenci Spółki nie mają siedziby na terytorium Wspólnoty. Spółka będzie także wskazana jako eksporter w dokumentach SAD i innych dokumentach eksportowych (CMR). Skoro tak, to eksport dokonywany będzie przez dostawcę, a zatem będziemy mieć do czynienia z tzw. eksportem bezpośrednim. Bez znaczenia dla sprawy jest też fakt, iż na dokumentach SAD wskazywać będziemy jako formułę sprzedaży zasadę EXW. Istotnym jest bowiem to, kto faktycznie dokonywał eksportu. Podmiotem tym będzie Spółka. W konsekwencji w przekonaniu Wnioskodawcy, zastosowanie będzie miał przepis art. 41 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) przez eksport towarów rozumie się potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ust. 1 pkt 1-4 ustawy, jeżeli wywóz dokonywany jest przez:

Z powyższej definicji wynika, że czynność eksportu bezpośredniego ma miejsce w sytuacji, gdy polski podatnik podatku od towarów i usług (eksporter) dokonuje dostawy towarów na rzecz podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą na terytorium państwa trzeciego, i następnie polski eksporter wywozi niniejsze towary lub zleca ich wywóz poza terytorium Wspólnoty.

Natomiast czynność eksportu pośredniego wystąpi, gdy polski eksporter dokona dostawy towarów na rzecz podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą na terytorium państwa trzeciego, a towary te wywiezie lub zleci ich wywóz poza terytorium Wspólnoty kontrahent zagraniczny.

Tymczasem przepisy prawa celnego nie rozróżniają pojęć eksport bezpośredni i eksport pośredni. Stosownie do treści przepisu art. 788 rozporządzenia Komisji (EWG) Nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) Nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. L 253 z 11 października 1993 r.) za eksportera w rozumieniu art. 161 ust. 5 Kodeksu (WKC) uważa się osobę, na rzecz której dokonywane jest zgłoszenie i która w chwili jego przyjęcia jest właścicielem towarów lub posiada podobne prawo do dysponowania danymi towarami; jeżeli własność lub podobne prawo do dysponowania towarami posiada osoba mająca swoją siedzibę poza Wspólnotą na podstawie umowy, w oparciu o którą odbywa się wywóz, to za eksportera uważana jest strona umowy mająca swoją siedzibę we Wspólnocie.

Ponadto przepis art. 2 pkt 9 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o administrowaniu obrotem towarowym z zagranicą (Dz. U. Nr 97, poz. 963) stanowi, że importerem lub eksporterem wspólnotowym jest osoba, która na siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty Europejskiej.

W związku z powyżej cytowanymi przepisami, eksporterem jest podmiot mający swoją siedzibę na terytorium państwa członkowskiego Wspólnoty Europejskiej.

Zgodnie z powyższym, w wywozowym zgłoszeniu celnym SAD w pozycji "Nadawca/Eksporter" winna zostać wpisana Spółka, a nie kontrahent zagraniczny (prowadzący działalność gospodarczą poza terytorium Wspólnoty).

Mając na uwadze powyższe ustalenia należy zauważyć, że dla określenia czy opisana we wniosku sprzedaż eksportowa będzie eksportem bezpośrednim czy pośrednim, analizie powinny zostać poddane pozostałe pozycje zgłoszenia celnego SAD oraz informacje zawarte w międzynarodowym samochodowym liście przewozowym (CMR). Podkreślenia wymaga fakt, iż z dokumentu przewozowego jednoznacznie będzie wynikać, że Spółka (dostawca towarów) będzie podmiotem zlecającym przewoźnikowi transport eksportowanych do kontrahenta zagranicznego towarów.

W konsekwencji, w opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym będziemy mieli do czynienia z tzw. eksportem bezpośrednim.

Przepis art. 19 ust. 6 o podatku od towarów i usług stanowi, że obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu eksportu towarów powstaje z chwilą potwierdzenia przez urząd celny określony w przepisach celnych wywozu towaru poza terytorium Wspólnoty.

Przepis art. 41 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że w eksporcie towarów stawka podatku wynosi 0%. Jednakże stosownie do treści art. 41 ust. 6 ww. ustawy, stawka ta ma zastosowanie pod warunkiem, że podatnik przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany miesiąc otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Wspólnoty.

W rezultacie, jeżeli zostaną spełnione przez Spółkę warunki określone w przepisach art. 41 ustawy (tzn. przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy Spółka otrzyma dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Wspólnoty, którym jest oryginalna karta 3 dokumentu SAD), Spółka będzie uprawniona do zastosowania stawki 0% dla czynności będącej bezpośrednim eksportem towarów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.