IP-PP2-443-679/09-4/BM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 15 czerwca 2009 r. (data wpływu 19 czerwca 2009 r.) uzupełnionego pismem z dnia 10 lipca 2009 r. (data wpływu 15 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktury dokumentującej otrzymanie przez firmę leasingową należności płaconej w związku z uszkodzeniem przedmiotu umowy leasingu - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 czerwca 2009 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktury dokumentującej otrzymanie przez firmę leasingową należności w związku z uszkodzeniem przedmiotu umowy leasingu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawcę oraz D. S.A. łączy umowa leasingowa. Przedmiotem tej umowy jest ciągnik siodłowy. Pojazd ten został skradziony w kwietniu 2009 r. Z tytułu kradzieży firma D. wystawiła Wnioskodawcy fakturę VAT tytułem usługi: świadczenie odszkodowawcze. Na ww. fakturze firma D. naliczyła podatek VAT w wysokości 22% wartości netto. Konieczność wystawienia faktury VAT firma D. uzasadniła następująco:

"W przypadku zaistnienia okoliczności przewidzianych w OWL (Ogólne Warunki Leasingu) m.in. wygaśnięcie umowy leasingu w razie całkowitego uszkodzenia przedmiotu leasingu, korzystający jest zobowiązany do zapłaty określonej kwoty na rzecz finansującego. Naszym zdaniem zapłata świadczenia pieniężnego przez korzystającego z tytułu wygaśnięcia umowy leasingu podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ przedmiotowe świadczenia nie jest karą umowną w rozumieniu art. 483 § 1 ustawy kodeks cywilny z dnia 23 kwietnia 1964 r. (dalej k.c.). Przepis art. 483 § 1 k.c. daje stronom prawo zastrzeżenia w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna..) Zgodnie z przytoczoną regulacją kara umowna to suma pieniężna, którą jedna ze stron jest zobowiązana zapłacić z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego Zatem a contrario kara umowna nie może odnosić się do niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązań pieniężnych. Kara umowna jest formą odszkodowania, przy czym odmiennie niż w przypadku odszkodowania, niewystąpienie szkody nie zwalnia dłużnika od jej zapłaty. Zatem w sytuacji, gdyby zaistniały przestanki zobowiązujące do zapłaty kary umownej korzystający byłby zobowiązany do jej zapłaty bez względu na to czy szkoda powstała. Przesłanką konieczną do zaistnienia roszczenia o zapłatę kary umownej jest niewykonanie zobowiązania, jego nienależyte wykonanie a także uchybienia co do sposobu wykonania. Naszym zdaniem przedmiotowego świadczenia określonego w punkcie 6.3. OWL nie możemy zakwalifikować na gruncie k.c. jako kary umownej czy tez odszkodowania. Zgodnie z treścią OWL finansujący jest zobowiązany dostarczyć korzystającemu przedmiot umowy leasingu, a korzystający jest zobowiązany do ponoszenia opłat wynikających z tej umowy. Zatem korzystający posiada wobec finansującego z tytułu zawartej umowy leasingu, zobowiązanie o charakterze pieniężnym (zobowiązanie do ponoszenia opłat, czynszu) natomiast kara umowna w świetle k.c. może dotyczyć jedynie zobowiązań o charakterze niepieniężnym. W związku z powyższym świadczenie pieniężne, które korzystający jest zobowiązany zapłacić finansującemu w przypadku wygaśnięcia umowy leasingu nie jest karą umowną ani odszkodowaniem w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego. Zobowiązanie korzystającego do zapłaty określonej kwoty pieniężnej, jest po prostu formą dodatkowego wynagrodzenia na rzecz finansującego, które pełni jednocześnie funkcję świadczenia pieniężnego o charakterze gwarancyjnym." Ponadto firma D. argumentuje swoje stanowisko interpretacją indywidualną MF nr IPPP1 /443-542/08-2/SM

Złożone w dniu 19 czerwca 2009 r. zapytanie nie zawierało wyczerpującego opisu stanu faktycznego, pozwalającego organowi podatkowemu na właściwe ustosunkowanie się do zadanego problemu.

Pismem z dnia 6 lipca 2009 r. znak IPP2/443-679/09-2/BM tutejszy organ podatkowy wezwał Wnioskodawcę do przedstawienia umocowania prawnego dla osób podpisanych na przedmiotowym wniosku do reprezentowania Podatnika.

Ponadto tutejszy organ wezwał do uzupełnienia przedstawionego stanu faktycznego, w szczególności w zakresie dokładnego wskazania:

* jakie świadczenia wzajemne przewiduje umowa leasingu w przypadku kradzieży pojazdu.

* czy Wnioskodawca nadal reguluję opłaty leasingowe (ratalne).

* czy z tytułu kradzieży Wnioskodawca otrzymał odszkodowanie.

* inne informacje związane z okolicznościami faktycznymi.

Ww. pełnomocnictwo zostało przesłane pismem z dnia 10 lipca 2009 r. (data wpływu 15 lipca 2009 r.). W odpowiedzi na ww. wezwanie Strona wyjaśniła, także iż:

* zgodnie z umową leasingu kwestię kradzieży przedmiotu leasingu regulują Ogólne Warunki Leasingu (OWL). Stosownie do pkt 7.2. OWL: Strony uzgadniają, że umowa leasingu wygasa w razie utraty lub całkowitego uszkodzenia przedmiotu leasingu. Korzystający obowiązany jest wówczas zapłacić sumę określoną w punkcie 6.3.

Punkt 6.3. OWL: Ograniczenie lub utrata przydatności przedmiotu leasingu do użytku - również wynikające z przepisów prawa - nie naruszają obowiązku Korzystającego zapłaty ceny leasingu. Jeśli utrzymanie, naprawa lub inne czynności w celu przywrócenia przedmiotu leasingu do stanu przydatności do użytku okażą się niemożliwe lub gospodarczo nieuzasadnione, Korzystający może zastępczo rozwiązać umowę leasingu, po zapłaceniu Finansującemu kwoty odpowiadającej aktualnej wartości nieuszkodzonego przedmiotu leasingu, jednak nie mniejszej od sumy uzgodnionych opłat (ceny leasingu) za resztę stałego lub kalkulacyjnego okresu leasingu, określonego w umowie leasingu oraz kwoty wartości końcowej przedmiotu leasingu, o ile Korzystający zobowiązał się do wykupu przedmiotu leasingu w umowie leasingu. Przy ustalaniu każdorazowej kwoty minimalnej odlicza się zaoszczędzone nakłady Finansującego oraz inne korzyści uzyskane przez niego z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy, przede wszystkim zaś korzyści z tytułu odsetek. Finansujący zapłaci Korzystającemu kwotę odpowiadającą przychodowi ze zbycia przedmiotu leasingu, pomniejszoną o podatek od towarów i usług oraz koszty zbycia, do wysokości kwoty określonej w zdaniu pierwszym poprzedniego ustępu.

* Wnioskodawca nie reguluje opłat leasingowych (miesięcznych), a Leasingodawca nie wystawia faktur z tego tytułu.

* Wnioskodawca nie otrzymał odszkodowania z tytułu kradzieży (i nie otrzyma takiego odszkodowania), gdyż w przypadku kradzieży przedmiotu leasingu odszkodowanie dostaje właściciel (firma leasingowa).

Ponadto firma przesłała także kopię przedmiotowej faktury oraz kopię Ogólnych Warunków Leasingu.

Punkt 8.2.4. OWL (powołanie na ten punkt na fakturze) stanowi, iż Finansujący zapłaci Korzystającemu świadczenia odszkodowawcze, uzyskane od ubezpieczycieli lub innych osób trzecich, po przeprowadzeniu przez Korzystającego naprawy przedmiotu leasingu lub zapłaceniu kwoty z tytułu rozwiązania umowy leasingu według punktów 6.2,6.3 i 7.2.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może obniżyć podatek należny o podatek naliczony wynikający z faktury VAT wystawionej tytułem świadczenia odszkodawczego przez firmę leasingową (D. S.A.) w związku z kradzieżą pojazdu.

W opinii Wnioskodawcy, nie może on obniżyć podatku należnego o podatek naliczony wynikający z ww. faktury, wystawionej tytułem świadczenia odszkodawczego w związku z kradzieżą pojazdu. Nie pozwala na to art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona z podatku. Zdaniem Spółki, odszkodowanie za kradzież pojazdu nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podlegają między innymi odpłata dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Natomiast w świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, w tym również:

Mając powyższe na uwadze, należy Spółka podkreśla, iż otrzymane odszkodowanie w postaci pieniądza nie może zostać w żadnym wypadku uznane za przekazany na rzecz podatnika towar. A zatem należy uznać, iż w świetle powyższych regulacji otrzymanie odszkodowania za niewykonywanie umowy leasingu z powodu kradzieży przedmiotu leasingu nie mieści się w ustawowym pojęciu dostawy towarów.

Jeżeli otrzymanie odszkodowania nie stanowi dostawy towarów, konieczne jest ustalenie czy może ono stanowić w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług świadczenie usług. Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Definicja "świadczenia usług" ma charakter dopełniający definicję "dostawy towarów" i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej. W związku z czym, uznać należy, iż czynności faktyczne lub prawne, które w żaden sposób nie spełniają określonych w ustawie przesłanek niezbędnych dla przyjęcia, iż zrealizowana została dostawa towarów lub nastąpiło świadczenie usług, stanowią czynności neutralne dla podatku od towarów i usług. Odszkodowanie jest pojęciem niezdefiniowanym w ustawie. Natomiast w świetle regulacji kodeksu cywilnego jest zapłatą za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty. Z przepisów kodeksu cywilnego (art. 361) wynika, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikała szkoda. Naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Mając na uwadze ustawową definicję świadczenia usług nie można zatem uznać, iż zapłata przez kontrahenta na rzecz strony odszkodowania stanowi wynagrodzenie za świadczoną przez nią usługę. Jak wskazano powyżej, przez pojęcie odszkodowania należy bowiem rozumieć rekompensatę, zadośćuczynienie. Istotą odszkodowań nie jest płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie. A zatem otrzymanie odszkodowania nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata określonej kwoty pieniężnej wynika z konieczności niewykonania umowy. Zapłata ta stanowi dla podatnika pewnego rodzaju zadośćuczynienie za utracone zyski, które mógłby uzyskać poprzez dalsze świadczenie usług na rzecz kontrahenta. Nie można także uznać odszkodowania za wynagrodzenie z tytułu jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Ma ono na celu wyłącznie rekompensatę poniesionej lub przyszłej szkody, która niewątpliwie wystąpi.

Uznając, iż odszkodowanie nie stanowi wynagrodzenia za świadczone usługi, należy konsekwentnie stwierdzić, iż podatnik nie realizuje żadnego obrotu. Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Z kolei nieosiągnięcie obrotu powoduje brak obowiązku rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu otrzymania przez stronę odszkodowania. Ponadto, aby mówić o opodatkowaniu dostawy towaru czy też usługi muszą one być odpłatne, bowiem odpłatność jest elementem koniecznym dla powstania obowiązku w podatku VAT. W takim przypadku dla prawidłowego rozpoznania obowiązku podatkowego konieczne jest zdefiniowanie co oznacza odpłatność. Zarówno polska ustawa o VAT jak i VI Dyrektywa w sprawie podatku VAT nie definiuje wprost tego terminu. Definicji takich można poszukiwać zarówno w przepisach kodeksu cywilnego jak i orzecznictwie ETS. W rozumieniu cywilistycznym odpłatność zawiera element wynagrodzenia pieniężnego, tym samym w takim ujęciu występuje wzajemna ekwiwalentność świadczeń. Jednakże zgodnie z linią orzecznictwa ETS (np. w sprawach: C-16/93, C-213/99, C-404/99), odpłatność w rozumieniu podatku VAT definiowana jest znacznie szerzej, a elementem wyróżniającym jest wynagrodzenie z tytułu dokonanej transakcji, zasadniczo z pominięciem formy tegoż wynagrodzenia. Tym samym orzecznictwo podkreśla konieczny bezpośredni związek pomiędzy dokonanym świadczeniem a otrzymaniem wynagrodzenia. Z podobnymi poglądami można się również spotkać w rozstrzygnięciach sądów administracyjnych (wyrok WSA z dnia 28 września 2005 r., sygn. akt I SA/Kr 850/05, wyrok WSA z dnia 23 sierpnia 2006 r., sygn. akt I SN/Bk 193/06).

A zatem opodatkowaniu podlegają dostawa towarów i świadczenie usług za wynagrodzeniem, które powinno mieć formę przysporzenia (zwiększenia aktywów po stronie beneficjenta) z tytułu konkretnego świadczenia. W sytuacji kar czy odszkodowań brak jest zachowania symetrii pomiędzy świadczeniem a wynagrodzeniem. W takich przypadkach mamy do czynienia jedynie z wynagrodzeniem, które zwykle stanowi formę zadośćuczynienia, zatem nie ma zwiększenia aktywów po stronie beneficjenta (po stronie Wnioskodawcy). Źródła takiego zadośćuczynienia mogą być zróżnicowane, począwszy od czynów niedozwolonych, wyrządzonych szkód czy niewypełnieniu obowiązków wynikających z umowy. Zasadniczo kwalifikacja taka powinna być dokonywana zgodnie z regułami ogólnymi kodeksu cywilnego np. z art. 471 (dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi).

Jakkolwiek na gruncie przepisów prawa cywilnego kara umowna (art. 483 § 1 k.c.) pełni funkcję analogiczną do odszkodowania z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 i nast. k.c.), to jednak równocześnie zasadniczo różni się ona od odszkodowania z uwagi na fakt, że należy się ona wierzycielowi, zawsze wtedy, gdy zaistnieją okoliczności uzasadniające postawienie zarzutu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania i to bez względu na wysokość poniesionej przez niego szkody (art. 484 § 1 k.c.) Nie mniej jednak, także w przypadku zapłaty kar umownych, nie ma mowy o ekwiwalentności w postaci świadczenia. Ze względu na fakt, że zarówno odszkodowania jak i kary umowne nie będą się bezpośrednio wiązać z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego do takiego zadośćuczynienia, tym samym nie jest możliwe ich opodatkowanie podatkiem VAT.

W opinii Spółki, Wnioskodawca musi zapłacić firmie D. odszkodowanie z tytułu kradzieży ciągnika siodłowego, ale nie otrzymuje nic w zamian. Aktywa Spółki nie zwiększają się. Nie sposób nie zauważyć, iż tylko niektóre odszkodowania mają charakter wynagrodzenia, np. w sytuacji przymusowej dostawy na rzecz np. gminy gruntu pod inwestycje infrastrukturalne - jest to wówczas wynagrodzenie za dostawę. O pozostałym opodatkowaniu odszkodowań ustawodawca nie mówi nic. Zatem należy także z tego względu uznać, iż pozostałe odszkodowania nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Orzecznictwo ETS także wskazuje na brak podstaw do opodatkowania odszkodowań oraz kar umownych na gruncie VI Dyrektywy. Jak wynika z wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wydanego w sprawie C-277/05, pobieranie zadatków przy zawieraniu kontraktów nie podlega opodatkowaniu. ETS, powołując się na właściwe przepisy VI Dyrektywy VAT, podkreślił, że nie ma możliwości uznania zadatku (zatrzymanego w wypadku odwołania rezerwacji) za wynagrodzenie z tytułu wykonanej usługi. Wręczenie zadatku nie jest bowiem bezpośrednio związane z żadnym świadczeniem wzajemnym ze strony przedsiębiorcy. Nie można go także uznać za zapłatę za zobowiązanie Spółki do powstrzymania się od zawarcia z innym klientem kontraktu dotyczącego zarezerwowanego już pokoju (ponieważ taki obowiązek wynika wprost z umowy zawartej przez Spółkę). ETS stwierdził też, że wręczenie zadatku stanowi odszkodowanie ryczałtowe przysługujące na wypadek wycofania się jednej ze stron z zawartego porozumienia i nie podlegają opodatkowaniu VAT. Powyższe potwierdza też wyrok ETS w sprawie C-215/94 między Jurgen Mohr a Finanszamt Bad Segeberg. Trybunał stwierdził w nim, że w związku z brakiem świadczenia (korzyści), pozwalającego uznać za konsumentów usługi podmioty wypłacające kary umowne, zobowiązanie dające podstawę do wypłaty kary nie stanowi usługi w rozumieniu VI Dyrektywy. Kwestia płatności o charakterze odszkodowawczym stała się przedmiotem analizy także w wyroku z dnia 1 lipca 1972 r. w sprawie 222/81 miedzy BAZ Bausystem AG a Finanzamt Munchen fur Korperschafte, w którym ETS - powołując się na przepisy II Dyrektywy Rady unii Europejskiej - stwierdził, że nie można uznać za element wynagrodzenia odszkodowanie za nieterminowe wykonanie usługi.

Ponadto, jak podnosi Wnioskodawca, nie może on zgodzić się ze stanowiskiem D., ze nie jest to kara ani odszkodowanie. Skoro leasingodawca uważa, że jest to " świadczenie pieniężne o charakterze gwarancyjnym: to dlaczego na przedmiotowej fakturze napisane zostało, " świadczenie odszkodowawcze". Wnioskodawcę interesuje to, co jest napisane na fakturze, a dokumentuje ona świadczenie odszkodowawcze czyli brak jest podstaw do opodatkowania podatkiem VAT.

Reasumując Wnioskodawca uważa, że nie może odliczyć podatku VAT z ww. faktury, gdyż odszkodowanie z tytułu kradzieży pojazdu nie podlega temu podatkowi. Spółka uważa, że jest to odszkodowanie, które ubezpieczyciel, firma P S.A. zapłaci firmie D. P. S.A. i nie podlega ono VAT. Firma leasingowa powinna ww. odszkodowanie rozliczyć notą, a nie fakturą VAT. Jeżeli jest to usługa, tak jak twierdzi firma leasingowa, to co Wnioskodawca otrzyma w zamian za to, że ma zapłacić określona kwotę - przecież istotą usługi jest ekwiwalentność. (faktura nie dokumentuje zakup środka trwałego, bo go nie ma).

W opinii Wnioskodawcy, stanowisko to potwierdza wyrok WSA z dnia 1 kwietnia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 2166/07).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również:

Z powyższego wynika zatem, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów. Przez świadczenie należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). By zaistniałe świadczenie uznać za usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług niezbędne jest występowanie odpłatności za to świadczenie.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę leasingową. Przedmiotem umowy leasingu był ciągnik siodłowy, który to pojazd został skradziony. Z postanowień Ogólnych Warunków Leasingu (OWL), wynika, że w razie całkowitego uszkodzenia przedmiotu leasingu, Korzystający (Wnioskodawca) jest zobowiązany do zapłaty określonej kwoty na rzecz Finansującego.

W związku z powyższym na rzecz Wnioskodawcy została wystawiona faktura dokumentująca otrzymanie przez Finansującego ww. należności ("świadczenie odszkodowawcze") z 22% podatkiem VAT.

Wątpliwości Podatnika budzi kwestia możliwości obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z ww. faktury wystawionej tytułem "świadczenia odszkodawczego" przez firmę leasingową.

Przepis art. 483 § 1 ustawy - Kodeks cywilny z dnia 23 kwietnia 1964 r. (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) daje stronom prawo zastrzeżenia w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Zgodnie z przytoczoną regulacją kara umowna to suma pieniężna, którą jedna ze stron jest zobowiązana zapłacić z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego. Zatem a contrario kara umowna nie może odnosić się do niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązań pieniężnych.

Kara umowna jest formą odszkodowania, przy czym odmiennie niż w przypadku odszkodowania, niewystąpienie szkody nie zwalnia dłużnika od jej zapłaty. Zatem w sytuacji, gdyby zaistniały przesłanki zobowiązujące do zapłaty kary umownej Korzystający byłby zobowiązany do jej zapłaty bez względy na to czy szkoda powstała. Przesłanką konieczną do zaistnienia roszczenia o zapłatę kary umownej jest niewykonanie zobowiązania, jego nienależyte wykonanie, a także uchybienia co do sposobu wykonania.

Należy zauważyć, iż rolą organu podatkowego w sprawie udzielenia interpretacji podatkowych jest dokonanie właściwej interpretacji przepisów prawa podatkowego w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny. Skoro kontrahent Wnioskodawcy (firma leasingowa, która wystawiła przedmiotową fakturę) wskazuje, że określone kwoty otrzymane przez niego od Wnioskodawcy (leasingobiorcy) za niedotrzymanie przez niego warunków umowy leasingu nie stanowią odszkodowania lub kary umownej, to organ podatkowy, w ramach udzielenia interpretacji prawa podatkowego, nie może tego kwestionować (tym bardzie, że zadane pytanie dotyczy możliwości odliczenia podatku wynikającego z faktury otrzymanej przez leasingobiorcę od leasingodawcy). Kwestionując to podważa bowiem przedstawiony stan faktyczny i de facto zaczyna interpretować przepisy prawa cywilnego i postanowienia umów cywilnoprawnych. Kwalifikacji danego stanu faktycznego w zakresie prawa cywilnego a w konsekwencji prawa podatkowego, organ może dokonywać wyłącznie w postępowaniu podatkowym a nie w przypadku udzielania interpretacji podatkowej.

W świetle powyższych rozważań oraz w odniesieniu do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, organ podatkowy zauważa, iż występująca w przedmiotowej sprawie sytuacja nosi wszelkie znamiona odpłatnego świadczenia usług, podlegającego, stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W związku z powyższym Wnioskodawcy przysługuje prawo, stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktury wystawionej przez firmę leasingową, tytułem zapłaty przez Wnioskodawcę świadczenia pieniężnego w związku z kradzieżą pojazdu. Przepis art. 88 ust. 3a pkt 2 ww. ustawy, zgodnie z którym, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku, nie znajduje w analizowanym stanie faktycznym, gdyż przedmiotowa czynność podlega opodatkowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10,09-402 Płock.