IP-PP2-443-622/07-2/PW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 19 listopada 2007 r. (data wpływu 22 listopada 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania środków pieniężnych przyznanych na podstawie umowy międzynarodowej zawartej między grupami podmiotów - jest prawidłowe.

W dniu 22 listopada 2007 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania środków pieniężnych przyznanych na podstawie umowy międzynarodowej zawartej między grupami podmiotów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka A zawierała umowy leasingowe z firmą B, przedmiotem których były samochody marki X. Leasingodawcą był B z siedzibą w Polsce. Grupa C, do której należy Spółka A, zawarła umowę międzynarodową z grupą X. (Spółka A nie jest jednak stroną wspomnianej umowy). Na mocy umowy, podmiotom z grupy C przysługiwało prawo do premii z tytułu zakupu bądź leasingu samochodów marki X.

W 2007 r., francuski podmiot D (będący członkiem międzynarodowej grupy C), otrzymał (od X z siedzibą we Francji) środki pieniężne stanowiące premię przysługującą grupie C na podstawie wspomnianej umowy międzynarodowej. Otrzymana łączna kwota premii została rozdysponowana przez D pomiędzy podmioty z grupy. We wrześniu 2007 r. Spółka otrzymała przysługującą jej część premii. Przekazanie wspomnianej kwoty zostało poprzedzone wystawieniem przez D na rzecz Spółki noty kredytowej (note de credit z dnia 19 września 2007 r.), w której jako tytuł do zapłaty wskazano umowę międzynarodową zawartą pomiędzy grupą C a grupą X.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Ad.1

Zdaniem wnioskodawcy środki otrzymane na podstawie noty wystawionej przez D nie stanowią wynagrodzenia za jakąkolwiek usługę świadczoną przez Spółkę na rzecz D i jako takie powinny być traktowane jako niepodlegające podatkowi VAT.

Należy wskazać, iż aby potraktować należność uzyskaną od D jako wynagrodzenie za usługę konieczne jest określenie świadczenia, jakie D uzyskuje od Spółki w zamian za przekazywane kwoty. Tymczasem, w analizowanej sytuacji brak jest wzajemnego świadczenia wykonanego przez Spółkę w zamian za otrzymane kwoty.

W analizowanej sytuacji, uznanie Spółki przez D nie jest bowiem dokonywane w związku z jakimikolwiek czynnościami wykonywanymi przez Spółkę na rzecz D. W praktyce w analizowanej sytuacji następuje jedynie rozliczenie finansowe kwot pomiędzy członków grupy. W konsekwencji D nie jest w tym wypadku beneficjentem jakiegokolwiek świadczenia wykonywanego przez Spółkę.

Ponadto, aby można mówić o wynagrodzeniu podlegającym VAT, pomiędzy transakcją, a otrzymaną należnością musi istnieć związek prawny, co oznaczą że wynagrodzenie musi być należne w związku z dokonaną transakcją. Co więcej, w takim wypadku, powinien istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem, a zapłatą. Zważywszy, iż w analizowanej sytuacji brak jest takiego związku, gdyż Spółka nie dokonywała żadnych czynności na rzecz D, jak i nie mogła mieć pewności, co do uzyskania jakichkolwiek kwot ze strony D (decyzja o zawarciu umów leasingu była dobrowolną decyzją Spółki i nie wynikała ze zobowiązania wobec D), kwoty otrzymywane przez Spółkę nie mogą zostać uznane za wynagrodzenie podlegające VAT.

Reasumując, w związku z brakiem możliwości zidentyfikowania konkretnego świadczenia wykonywanego przez Spółkę na rzecz D, środki uzyskane przez Spółkę powinny być traktowane jedynie jako rozliczenie finansowe dokonywane w ramach grupy, pozostające poza podatkiem VAT.

Ad.2

Zdaniem Spółki, właściwym sposobem dokumentowania uznania uzyskanego z D jest wystawianie not księgowych. Poprzez notę księgową Spółka rozumie dowód księgowy, którego egzemplarz wystawca noty przekazuje kontrahentowi.

W sytuacji, gdy dana czynność nie podlega w ogóle opodatkowaniu VAT (co wykazano powyżej), wówczas, zdaniem Spółki, dokumentowanie takiej czynności nie podlega reżimowi ustawy VAT, tzn. nie ma konieczności dokumentowania premii pieniężnej fakturą VAT. Zgodnie bowiem z art. 106 ustawy VAT, podatnicy są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży. A contrario - w przypadku braku sprzedaży nie ma obowiązku wystawienia faktury VAT.

Wobec powyższego, dla celów innych rozliczeń podatkowych oraz, przede wszystkim, dla celów rozliczeń z kontrahentem, wystarczające jest udokumentowanie uzyskanych kwot notą księgową (stanowisko to znajduje potwierdzenie w piśmie Łódzkiego US z 13 lutego 2007 r., nr ŁUS-Ill-2-443/204/06/MJS). Poprzez inne rozliczenia podatkowe Spółka rozumie przede wszystkim ustalanie podstawy opodatkowania dla celów podatku dochodowego od osób prawnych (którego regulacje zawiera ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, Dz. U. z 2000 r. Nr 54 poz. 654 z późn. zm.). Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy CIT, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych. Ustawa CIT odnosi się w tym zakresie przede wszystkim do przepisów ustawy o rachunkowości, zgodnie z którą podstawą dokonywania zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej.

Konsekwentnie należy uznać, iż w analizowanym stanie faktycznym noty księgowe mogą stanowić dowód dokumentujący uznanie uzyskane z D.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, poprzez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

* przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

* zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

* świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z analizy powyższych przepisów jednoznacznie wynika, iż świadczenie usług (za wyjątkiem ściśle określonego przypadku, o którym mowa w przepisie art. 8 ust. 2) podlega opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy jest wykonywane odpłatnie. W ustawie o podatku od towarów i usług nie określono expresis verbis, co należy rozumieć pod pojęciem odpłatności (wynagrodzenia), które powoduje, że świadczenie usług staje się czynnością opodatkowaną. Przyjmuje się zatem, że odpłatność ma miejsce wówczas gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem, będącym świadczeniem wzajemnym. Usługodawcę musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, francuski podmiot D (będący członkiem międzynarodowej grupy C), otrzymał (od X. z siedzibą we Francji) środki pieniężne stanowiące premię przysługującą grupie C na podstawie umowy międzynarodowej. Otrzymana łączna kwota premii została rozdysponowana przez D pomiędzy podmioty z grupy - w tym także dla Spółki A z siedzibą w Polsce. Spółka otrzymała przysługującą jej część premii. Premia ta wypłacona została za określone działania Spółki - nabycie lub użytkowanie samochodów marki X. Spółka zawierała umowy leasingowe z podmiotem trzecim - spółką B z siedzibą w Polsce. Fakt otrzymania premii pieniężnej od grupy X. nie dowodzi jeszcze istnienia pomiędzy Spółką A, a producentem X. stosunku prawnego, który miałby rodzić konsekwencje podatkowe na gruncie powołanej powyżej ustawy o podatku od towarów i usług. Środki pieniężne otrzymywane przez Wnioskodawcę od koncernu X. (za pośrednictwem D), w związku z użytkowaniem pojazdów marki X. (na podstawie umów leasingowych z podmiotami trzecimi w kraju), nie mogą być traktowane jako wynagrodzenie z tytułu świadczenia przez Podatnika usług na rzecz producenta przekazującego ww. środki pieniężne - brak jest bowiem bezpośredniego związku pomiędzy wykonywaną usługą, a otrzymywanym wynagrodzeniem.

W konsekwencji powyższego należy więc stwierdzić, iż po stronie Wnioskodawcy nie powstaje, w związku z otrzymanym świadczeniem pieniężnym, będącym przedmiotem zapytania, obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym jeżeli do udokumentowania operacji gospodarczej nie można zastosować przepisów ustawy o podatku VAT oraz przepisów wykonawczych do tej ustawy, wówczas w myśl ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. Nr 76 z roku 2002, poz. 694 z późn. zm.) stwierdzenie dokonania operacji gospodarczej należy udokumentować dowodami księgowymi.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.