IP-PP2-443-582/07-2/KCH - Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług udostępniania pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2007 r. (data wpływu 15 listopada 2007 r.) o udzielenie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nie uznania za świadczenie usług czynności polegającej na udzielaniu pracownikom prawa do korzystania z samochodu służbowego dla celów prywatnych w zakresie określonym w umowie o prace, odpowiednim regulaminie wynagradzania lub premiowania (element wynagrodzenia pracownika wynikający z umowy o pracę) - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 listopada 2007 r. wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w niżej opisanym zdarzeniu przyszłym.

Podatnik w regulaminie wynagradzania określił dla wybranych stanowisk wynagrodzenie za pracę w postaci mieszanej tj. pieniężno - rzeczowej. W świetle tej wewnątrzzakładowej regulacji część należności za pracę świadczona będzie w postaci prawa do korzystania przez takiego pracownika z samochodu służbowego do celów prywatnych. Wartość tego elementu wynagrodzenia będzie określona w złotówkach. Jednocześnie w regulaminie wynagradzania podane zostaną stawki odpowiadające wartości tego świadczenia z uwzględnieniem marki i rodzaju samochodu oddanego pracownikowi do używania. Jeżeli w ciągu miesiąca przekroczy on kwotę odpowiadającą wartości świadczenia, zobowiązany będzie do zapłacenia różnicy między kwotą świadczenia wykorzystanego a kwotą wynikającą z regulaminu pracy. Jednocześnie należy zastrzec, iż pozostałe koszty codziennej eksploatacji samochodu dla celów prywatnych, w szczególności związane z zakupem paliwa dla celów użytku prywatnego, ponosi pracownik. Jednakże koszty ubezpieczenia i przeglądów okresowych ponosi pracodawca. Pracodawca opracował regulamin premiowania swoich pracowników, w świetle którego w przypadku spełnienia przez nich określonych w tym dokumencie warunków, otrzymają oni premię, tj. dodatkowy składnik wynagrodzenia w postaci świadczenia niepieniężnego polegającego na prawie do korzystania z samochodu służbowego do celów prywatnych. Wysokość tego świadczenia będzie określona w regulaminie premiowym w ten sposób, że podana zostanie jego wartość globalna w złotówkach, a także wartość w przeliczeniu na 1 km w stosunku do konkretnej marki i modelu eksploatowanego samochodu. W przypadku przekroczenia przez pracownika w danym miesiącu globalnego limitu zastosowanie ma mechanizm opisany w pkt 1.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy element wynagrodzenia pracownika wynikający z umowy o pracę polegający na udzieleniu mu prawa do korzystania z samochodu służbowego dla celów prywatnych w zakresie określonym w umowie o pracę, odpowiednim regulaminie wynagradzania lub premiowania stanowi usługę w myśl ustawy o podatku od towarów i usług i podlega w związku z tym opodatkowaniu podatkiem VAT...

W świetle tak przedstawionego zdarzenia przyszłego wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w świetle przepisów Kodeksu pracy wynagrodzenie pracownika może mieć charakter niejednolity, tzn. że nie musi być w całości wypłacone w pieniądzu. Towarzyszyć mu mogą inne składniki w postaci rzeczowej, lub mające postać innych praw o charakterze majątkowym. Podobną możliwość przewidują przepisy podatkowe, w szczególności art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w świetle którego za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Prawo do nieodpłatnego korzystania z samochodu służbowego do celów prywatnych pracownika z pewnością mieści się w zakresie tak definiowanego pojęcia "składnik wynagrodzenia", jeżeli wynika ono bezpośrednio z umowy o pracę, regulaminu wynagradzania lub regulaminu premiowego. Z kolei na gruncie podatku od towarów i usług opodatkowaniu podlega świadczenie szeroko rozumianych usług pod warunkiem, że ma ono charakter odpłatny. Ponadto w świetle art. 8 ust. 2 ustawy o VAT opodatkowaniu podlega także nieodpłatne świadczenie usług niebędących dostawą m.in. na cele osobiste podatnika lub jego pracowników oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części. Co prawda konstrukcja powyższego przepisu wywołuje liczne spory to za dominujące należy przyjąć stanowisko, w świetle którego nieodpłatne świadczenie usług opodatkowane będzie wyłącznie wówczas gdy spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki:

Nie ulega wątpliwości, iż każda usługa świadczona na rzecz pracownika będąca jednocześnie składnikiem wynagrodzenia ustalonym czy to w konkretnej umowie o pracę czy też w jakiejś wewnątrzzakładowej regulacji, jest jednocześnie świadczona w związku z istniejącym stosunkiem pracy, a zatem również w związku z prowadzoną przez pracodawcę działalnością gospodarczą W piśmiennictwie podkreśla się, iż świadczenia takie nie służą celom osobistym podatnika lub jego pracowników, lecz prawidłowemu, zgodnemu z przepisami prawa pracy funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (por J. Zubrzycki, "Leksykon VAT", Tom, 1, s. 119, UNIMEX 2007). W powyższej kwestii w podobnym stanie faktycznym wypowiedział się ETS. W orzeczeniu C-258/95 (Julii Filibeck Sohne Gmbh Co. KG vs. Finanzamt Neustadt) Trybunał stwierdził, iż w przypadku gdy pracodawca, który dokonuje nieodpłatnej usługi przewozu na rzecz pracowników, jest do tego zmuszony warunkami zewnętrznymi (brak możliwości dotarcia do miejsca wykonywania pracy w inny sposób), bądź też usługa przewozu świadczona jest po dotarciu przez pracownika do miejsca pracy i ma związek ze świadczeniem to wówczas taka nieodpłatnie świadczona usługa nie podlega opodatkowaniu. Nie jest bowiem zrównana odpłatnym świadczeniem usług. Skoro incydentalne świadczenie usługi w postaci dowozu pracowników przez pracodawcę na miejsce prac stanowi czynność nieobjętą opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług, ze względu na fakt, iż pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, to wnioskując a fortiori należy uznać, iż świadczenie stanowiące element wynagrodzenia pracownika także nie podlega opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) zwana dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej mniemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy, nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż część wynagrodzenia pracowników zainteresowanego określona jest w formie rzeczowej tj. prawie do korzystania z samochodu służbowego do celów prywatnych. Należy zaznaczyć, iż koszty eksploatacji samochodu do celów prywatnych ponosi pracownik.

Mając na uwadze powyższe, tutejszy organ stwierdza, iż stanowisko zainteresowanego przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe. Nie można zgodzić się ze stwierdzeniem strony, iż każda usługa świadczona na rzecz pracownika jest związana z prowadzoną przez pracodawcę działalnością gospodarczą. Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego następuje udostępnianie samochodu do celów prywatnych pracownika. W takiej zatem sytuacji nie występuje związek pomiędzy użyczeniem a prowadzoną działalnością pracodawcy. Jak wynika z art. 5 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem podlega między innymi odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Stosownie do art. 8 ust. 2 powołanego powyżej, przez świadczenie usług rozumie się także nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług. Użytkowanie samochodu do celów prywatnych odbywa się w interesie pracownika i jest związane z korzyściami osobistymi tego pracownika a nie zaś z prowadzonym przez pracodawcę przedsiębiorstwem.

Zdaniem tutejszego organu, mając na względzie przytoczone przepisy udostępnianie pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych spełnia przesłanki uznania tej czynności za nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste pracowników a czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W przypadku świadczenia wyżej wymienionych usług podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika (art. 29 ust. 12 ustawy).

Ponadto na uwagę zasługuje fakt, iż wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości powołany we własnym stanowisku odnosi się do innego stanu faktycznego niż przedstawiony przez zainteresowanego, gdyż dotyczy sytuacji pracodawcy, który dokonuje nieodpłatnie usługi przewozu na rzecz pracowników, i jest do tego zmuszony warunkami zewnętrznymi (brak możliwości dotarcia pracowników do miejsca pracy w inny sposób) bądź też usługa świadczona jest po dotarciu pracownika na miejsce pracy. Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę nie wynika, iż prawo do korzystania z samochodu do celów prywatnych związane jest tylko i wyłącznie z dojazdem pracownika do pracy, gdyż inne środki komunikacji nie są dostępne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.