IP-PP2-443-523/07-2/AZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2007 r. (data wpływu 29 października 2007 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dzierżawy nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 października 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dzierżawy nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu dzierżawy nieruchomości przeznaczonej na działalność gospodarczą, położonej przy ul. X. Strona opłaca podatek VAT w wysokości 22%. Jest osobą fizyczną, oprócz dzierżawy nieruchomości nie prowadzi działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma prawo stosować zwolnienie z podatku od towarów i usług z tytułu dzierżawy ww. nieruchomości.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 13 (C)a, art. 13 (B)b VI Dyrektywy VAT (77/388/EEC) oraz stosownie do treści orzeczeń sądu tj. wyroku WSA w Warszawie z dn. 31 sierpnia 2007 r. (Sygn. Akt III SA/Wa 4330/06) i wyroku WSA w Warszawie z dn. 12 października 2005 r. (Sygn. Akt III SA/Wa 2219/05) ma on prawo wyboru i może stosować zwolnienie z podatku od towarów i usług w przypadku dzierżawy przedmiotowych nieruchomości.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 27 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, w przypadku świadczenia usług związanych z nieruchomościami - miejscem świadczenia usług jest miejsce położenia nieruchomości.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W pozycji 4 załącznika nr 4 do ustawy wymieniono usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, z wyłączeniem wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele inne niż mieszkaniowe (PKWiU ex 70.20.11). Oznacza to, że dzierżawa nieruchomości na cele związane z prowadzeniem działalności gospodarczej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki 22%.

Opodatkowanie lub zwolnienie od podatku VAT wynajmu nieruchomości mieszkalnych uzależnione zatem jest od celu na jaki będzie ona wynajmowana.

W przypadku wynajmu na cele mieszkaniowe - będzie korzystała ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, natomiast w przypadku dzierżawy na cele inne niż mieszkaniowe czynność ta będzie opodatkowana stawką określoną w art. 41 ust. 1 ustawy tj. 22%. Jeżeli przedmiotem wynajmu jest nieruchomość inna niż mieszkaniowa to dzierżawa podlega opodatkowaniu 22% stawką podatku.

Odnosząc się zatem do stanu faktycznego przedstawionego przez Stronę należy uznać, iż dzierżawa nieruchomości przeznaczonej na działalność gospodarczą podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki 22%.

Podmiot staje się podatnikiem podatku VAT począwszy od zawarcia pierwszej umowy dzierżawy, ale może korzystać ze zwolnienia podmiotowego ze względu na wysokość obrotów (art. 113 ww. ustawy).

Ustosunkowując się do podnoszonej przez Stronę kwestii, Dyrektor Izby Skarbowej stwierdza, iż powołane przez Stronę orzeczenia sądu (wyrok WSA z dnia 12 października 2005 r., sygn. akt III SA/Wa 2219/05, wyroku WSA z dn. 31 sierpnia 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 4330/06) są rozstrzygnięciem w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się zawęża, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Dyrektywa jest wiążąca dla każdego państwa członkowskiego, do którego jest kierowana, w zakresie celów, jakie należy osiągnąć, zapewniając organom poszczególnych państw swobodę wyboru stosowanych form i metod, co oznacza, iż dyrektywy Rady Unii Europejskiej nie obowiązują wprost państw członkowskich, ale wymagają implementacji do systemu prawa krajowego. Adresatami dyrektyw są wyłącznie państwa i nie mogą być one kierowane do innych podmiotów prawa - osób fizycznych i prawnych. Zasadą jest, że dyrektywy nie obowiązują bezpośrednio w wewnętrznych porządkach prawnych, a ich istotą jest to, że wyznaczają rezultat, jaki ma zostać osiągnięty, natomiast wybór środków mających służyć jego realizacji został pozostawiony swobodnej decyzji państw członkowskich.

Dlatego nie można mówić o wejściu w życie dyrektywy w takim znaczeniu jak wchodzą w życie przepisy prawa krajowego. Tym samym nie jest możliwe korzystanie ze zwolnienia z VAT w odniesieniu do dzierżawy nieruchomości wprost, na podstawie art. 13 (B) VI Dyrektywy Rady Unii Europejskiej.

W polskiej ustawie o VAT wynajem i dzierżawa nieruchomości opodatkowane są na zasadach ogólnych, a ze zwolnienia korzysta jedynie wynajem nieruchomości na cele mieszkalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock