IP-PP2-443-360/07-2/SAP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 11 września 2007 r. (data wpływu 1 października 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego - jest prawidłowe.

W dniu 1 października 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (zdarzenie przyszłe).

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej buduje i sprzedaje lokale mieszkalne oraz użytkowe. Stosownie do treści zawartych umów przedwstępnych Kupujący wpłacają zaliczki na poczet ceny sprzedaży. Datę wpływu zaliczki Spółka wykazuje jako moment powstania obowiązku podatkowego VAT w stosunku do wpłaconej kwoty. Po uzyskaniu prawomocnego pozwolenia na użytkowanie budynku lokale przekazywane są protokołami zdawczo-odbiorczymi wraz z kluczami Kupującym. Następnie, po zapłaceniu całej kwoty sprzedaży, sporządzane są akty notarialne przeniesienia własności tych lokali. W przypadku, gdy na dzień podpisania aktu notarialnego, nie wpłynęła cała należność z tytułu sprzedaży Spółka wykazuje obowiązek podatkowy VAT w stosunku do niezapłaconej kwoty nie później niż 30 dnia od podpisania aktu notarialnego. Spółka traktuje datę aktu notarialnego jako datę wydania towaru.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka prawidłowo uznaje dzień podpisania aktu notarialnego przenoszącego własność lokalu jako datę wydania towaru, z czym wiąże się ustalenie momentu powstania obowiązku podatkowego zgodnie z art. 19 ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług.

Spółka przedstawiła następującą argumentację: Zgodnie z art. 19 ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) w przypadku dostawy towarów, której przedmiotem są lokale i budynki, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia licząc o daty wydania towaru. W przypadku sprzedaży lokali może zaistnieć sytuacja, iż po uzyskaniu prawomocnego pozwolenia na użytkowanie budynku, lokale zostaną przekazane protokołami zdawczo-odbiorczymi nabywcom. Należy jednak stwierdzić, iż jest to czynność między stronami, która sama w sobie nie powoduje spełnienia przesłanek przewidzianych w art. 19 ust. 10 tj. nie można uznać tego za wydanie towarów. Zgodnie z art. 158 Kodeksu cywilnego, umowy zobowiązujące do przeniesienia własności nieruchomości - czym niewątpliwie są sprzedawane lokale - powinny być zawarte w formie aktu notarialnego. W konsekwencji jest bezsporne w doktrynie prawa cywilnego, że jeżeli umowa nie zostanie zawarta w formie aktu notarialnego - zachodzą okoliczności przewidziane w art. 73 k.c., tj. czynność jest nieważna.

Także w orzecznictwie NSA w zakresie VAT wskazywana była - dla skuteczności umowy przeniesienia własności nieruchomości - konieczność zachowania określonej formy (wyrok NSA z 4 czerwca 1996 r. sygn. akt SA/RZ551/95; orzeczenie z 12 stycznia 2000 r. sygn. akt. I SA/Lu 781/98).

Spółka uważa, iż bez zachowania wspomnianej formy aktu notarialnego nie może dojść do sprzedaży lokalu i tym samym nie można przyjmować, że nastąpiło wydanie towaru przed podpisanie ww. aktu notarialnego. Dlatego datę aktu notarialnego należy traktować jako datę wydania towaru zgodnie z art. l9 ust. 10.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.