IP-PP2-443-1825/08-2/BM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 8 grudnia 2008 r. (data wpływu 10 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania szczególnej procedury VAT marża dla monet, które nie są zwykle używane jako środek płatniczy - jest prawidłowe.

W dniu 10 grudnia 2008 r. 2008 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług zastosowania szczególnej procedury VAT marża dla monet, które nie są zwykle używane jako środek płatniczy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawcy prowadzi działalność w zakresie handlu numizmatami. Strona nabywa drogą wymiany, od Narodowego Banku Polskiego, monety obiegowe, których emisje uświetniają między innymi ważne wydarzenia historyczne, prezentują postacie historyczne itp. NBP nie traktuje ich jako monety kolekcjonerskie, ich cena jest równa nominałowi. Monety te następnie Podatnik sprzedaje zainteresowanym jako monety kolekcjonerskie po cenie wyższej niż wartość nominalna. Monety te najczęściej nie są używane jako środek płatniczy pomimo, że środkiem takim są i mogą być jako takie używane.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż wyżej wymienionych monet może zostać objęta szczególną procedurą przewidzianą w art. 120 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, polegającą na opodatkowaniu marży.

W opinii Wnioskodawcy, zgodnie z art. 120 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (D z U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) przez przedmioty kolekcjonerskie rozumie się kolekcje oraz przedmioty kolekcjonerskie o wartości zoologicznej, botanicznej, mineralogicznej, anatomicznej, historycznej, archeologicznej, paleontologicznej, etnograficznej lub numizmatycznej (PCN 9705 00 00 0), (CN 9705 00 00), a także przedmioty kolekcjonerskie, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. monety ze złota, srebra lub innego metalu oraz banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które mają wartość numizmatyczną. Z powołanej definicji wynika, że moneta jest przedmiotem kolekcjonerskim nawet, gdy jest prawnym środkiem płatniczym, ale nie używanym "zwykle" lub gdy posiada wartość numizmatyczną. Przedmiotowe monety nie są "zwykle" używane jako prawny środek płatniczy. Ponadto Wnioskodawca uważa, że monety te posiadają wartość numizmatyczną i są sprzedawane osobom zainteresowanym ich kolekcjonowaniem i mają dla nich wartość zabytkową.

Zatem biorąc pod uwagę powyższe zauważa się, iż monety wypełniają znamiona przedmiotów kolekcjonerskich, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług.

Powyższą zasadę opodatkowania marży dotyczącą przedmiotów kolekcjonerskich stosuje się, zgodnie z art. 120 ust. 10 ustawy, pod warunkiem, że podatnik dokonał nabycia od:

Z powyższego uregulowania wynika zatem, że podstawowym warunkiem opodatkowania sprzedaży przedmiotów kolekcjonerskich według szczególnej procedury, tzw. "VAT- marża" jest uprzednie ich nabycie od podmiotu spełniającego odpowiednio wyżej wymienione kryteria.

Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim (Dz. U. z 2005; Nr 1, poz. 2) NBP ma wyłączne prawo emitowania znaków pieniężnych RP, za które uznaje się banknoty i monety opiewające na złote i grosze (art. 31 ww. ustawy). Zapis ten oznacza, że NBP jest jedyną instytucją uprawnioną do wprowadzania do obiegu pieniężnego złotych i groszy jako prawnych środków płatniczych na obszarze Polski.

Na mocy uregulowań art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, za podatnika nie uznaje się organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Zatem emisja przedmiotowych monet, będących prawnym środkiem płatniczym, jest jedną z funkcji nałożoną przez ustawę o NBP na Narodowy Bank Polski. W związku z powyższym na gruncie przedstawionych uregulowań NBP nie jest podatnikiem w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług w odniesieniu do ww. czynności. Zatem Narodowy Bank Polski należy do grupy podmiotów, o której mowa w przytoczonym wyżej art. 120 ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług.

Tę sytuację wyjaśnia (Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Nr L 347 z dnia 11 grudnia 2006 r.). Art. 314 lit. b) Dyrektywy 112, który odsyłając poprzez art. 136 do art. 135 lit. e), jednoznacznie daje prawo do stosowania marży w opisanym przypadku.

Zgodnie z art. 314 procedura marży ma zastosowanie do dokonywanych przez podatnika-pośrednika dostaw towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, w przypadku gdy towary te zastały dostarczone na terytoriom Wspólnoty przez jedną z następujących osób:

Natomiast zgodnie z art. 136 państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje:

Państwa członkowskie zwalniają, w art. 135 lit. e), transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące walut, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy, z wyłączeniem banknotów i monet będących przedmiotami kolekcjonerskimi, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innych metali, banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub która przedstawiają wartość numizmatyczną.

W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w przedstawionym stanie faktycznym może stosować procedurę szczególną przewidzianą w art. 120 ust. 4 ustawy o VAT czyli opodatkować marżą.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) zwalnia się od podatku dostawę, łącznie z pośrednictwem, dotyczącą walut, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy, z wyłączeniem przedmiotów kolekcjonerskich, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innego metalu oraz banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które mają wartość numizmatyczną.

Zgodnie z art. 120 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (DZ. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) przez przedmioty kolekcjonerskie rozumie się kolekcje oraz przedmioty kolekcjonerskie, o wartości zoologicznej, botanicznej, mineralogicznej, anatomicznej, historycznej, archeologicznej, paleontologicznej, etnograficznej lub numizmatycznej (PCN 9705 00 00 0), (CN 9705 00 00), a także przedmioty kolekcjonerskie, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7.

Skutkiem powyższych unormowań jest zwolnienie od podatku VAT dostawy, łącznie z pośrednictwem, walut, monet oraz banknotów używanych jako prawny środek płatniczy. Jednakże zwolnieniu od podatku nie podlega każda dostawa monet lub banknotów. Przepis art. 43 ust. 1 pkt 7 wyłącza ze zwolnienia przedmioty kolekcjonerskie. Zgodnie z definicją legalną tego pojęcia zawartą w tym przepisie za przedmioty kolekcjonerskie należy uznać monety ze złota, srebra lub innego metalu oraz banknoty, które:

* nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub

* mają wartość numizmatyczną.

Zatem dla określanie danego banknotu lub monety jako przedmiotu kolekcjonerskiego zasadnicze znaczenie będzie miało czy jest zwykle używany jako prawny środek płatniczy lub czy posiada wartość numizmatyczną.

W związku z faktem, że w ustawie brak jest definicji słowa "zwykle" oraz "numizmatyczny" należy posłużyć się definicjami tych określeń zawartymi w Słowniku języka polskiego. Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego (PWN, Warszawa 1981, t. 3) "zwykle" oznacza: "w przeważającej liczbie wypadków, prawie zawsze, najczęściej, przeważnie, zazwyczaj", zaś "numizmat" (Słownik języka polskiego PWN, Warszawa 1979, t. 2) "dawna moneta mająca wartość zabytkową", odpowiednio "numizmatyczny" - "dotyczący numizmatyki, numizmatów".

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca nabywa od NBP monety obiegowe, których emisję uświetniają ważne wydarzenia historyczne, prezentują postaci historyczne, itp. Następnie Podatnik sprzedaje ww. monety jako monety kolekcjonerskiego po cenie wyższej niż wartość nominalna. Monety te najczęściej nie są używane jako środek płatniczy.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe, zauważa się, że że przedmiotowe monety nie są numizmatykami, gdyż nie spełniają warunków definicji. Jednakże monety są przedmiotami kolekcjonerskimi gdyż nie są one zwykle używane jako prawny środek płatniczy. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług charakter kolekcjonerski nie jest wyłączony przez fakt, że moneta występuje jako prawny środek płatniczy. Aby określić, że dana moneta nie ma charakteru kolekcjonerskiego konieczne jest, żeby występowała jako prawny środek płatniczy w przeważającej ilości dokonywanych za jej pomocą transakcji. Ponadto należy zwrócić uwagę, że zgodnie z wyjaśnieniami Strony monety sprzedawane są po cenie wyższej niż nominał. W związku z powyższym należy zauważyć, że monety te nie występują w przedmiotowej transakcji jako środek płatniczy, którego dostawa, łącznie z pośrednictwem, podlega zwolnieniu, lecz jako przedmiot kolekcjonerski, który zgodnie z brzmieniem art. 43 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 41 ust. 1 podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w wysokości 22%.

Z regulacji zawartej w art. 120 ust. 4 ustawy o VAT wynika, iż w przypadku podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odsprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku. Jeżeli jednak rodzaj poszczególnych przedmiotów kolekcjonerskich lub specyfika ich dostaw czyni skomplikowanym lub niemożliwym określenie marży zgodnie z ust. 4, podatnik może, za zgodą naczelnika urzędu skarbowego, obliczać marżę jako różnicę pomiędzy łączną wartością dostaw a łączną wartością nabyć określonego rodzaju przedmiotów kolekcjonerskich w okresie rozliczeniowym (art. 120 ust. 5 ww. ustawy o podatku od towarów i usług). Sposób obliczenia marży w danym okresie rozliczeniowym oraz zasięg czasowy stosowania tej metody precyzują postanowienia kolejnych ustępów art. 120 ww. ustawy, tj. ust. 6-9. Stosownie do art. 120 ust. 10 ustawy powyższą zasadę opodatkowania marży dotyczącą przedmiotów kolekcjonerskich stosuje się pod warunkiem, że podatnik dokonał nabycia od:

Z powyższego uregulowania wynika zatem, że podstawowym warunkiem opodatkowania dostawy przedmiotów kolekcjonerskich według systemu "VAT-marża" jest uprzednie ich nabycie od podmiotu spełniającego odpowiednio wyżej wymienione kryteria.

Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim (Dz. U. z 2005 r. Nr 1, poz. 2) Narodowy Bank Polski ma wyłączne prawo emitowania znaków pieniężnych Rzeczypospolitej Polskiej za które uznaje się banknoty i monety opiewające na złote i grosze (art. 31). Powyższy zapis oznacza, że NBP jest jedyną instytucją uprawnioną do wprowadzania do obiegu pieniężnego złotych i groszy jako prawnych środków płatniczych na obszarze Polski. Na mocy uregulowań art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, za podatnika nie uznaje się organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że emisja przedmiotowych monet, jest jedną z funkcji nałożoną przez ustawę o NBP na Narodowy Bank Polski. W związku z powyższym na gruncie przedstawionych uregulowań NBP nie jest podatnikiem w rozumieniu art. 15 w odniesieniu do ww. czynności, a zatem należy do grupy podmiotów o której mowa w wyżej przytoczonym art. 120 ust. 10.

Jednocześnie wskazuje się, że tutejszy organ podatkowy upoważniony do wydania interpretacji na mocy art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa, nie jest uprawniony do prowadzenia postępowania dowodowego, a w szczególności do weryfikacji czy przedmiotowe monety nie są zwykle (najczęściej, przeważnie) używane jako prawny środek płatniczy. Wobec powyższego niniejszej interpretacji udzielono w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny. Tym niemniej o kolekcjonerskich walorach monet w zaistniałej sytuacji można stanowić wtedy, gdy w przedmiotowej transakcji sprzedawane są one po cenie wyższej niż nominał - a więc nie występują w tej transakcji jako środek płatniczy.

Biorąc po uwagę przedstawiony stan faktyczny, tj. wskazania przez Wnioskodawcę, że monety te nie są zwykle (najczęściej, przeważnie) używane jako środek płatniczy oraz powołane powyżej przepisy, należy więc stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy dotyczące dokonywania rozliczenia podatku od towarów i usług przy zastosowaniu procedury szczególnej przewidzianej w art. 120 ust. 4 ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10,09-402 Płock.