IP-PB3-423-955/08-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 24 czerwca 2008 r. (data wpływu 27 czerwca 2008 r.), uzupełnionego na wezwanie z dnia 22 sierpnia 2008 r. pismem z dnia 28 sierpnia 2008 r. (data wpływu 4 września 2008 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania wobec oddziału przepisów dotyczących tzw. niedostatecznej kapitalizacji - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 czerwca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów, odnośnie zastosowania wobec oddziału przepisów dotyczących tzw. niedostatecznej kapitalizacji.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

X S.p.A (dalej: Spółka), utworzona zgodnie z prawem Republiki Włoskiej oraz posiadająca siedzibę i zarząd na jej terytorium, planuje założenie na terytorium Polski oddziału, poprzez który prowadziłaby na terytorium Polski swoją działalność. Spółka planuje finansować działalność polskiego oddziału w znacznym stopniu poprzez kapitał obcy, pozyskiwany w formie pożyczek od jednego z własnych udziałowców. Udziałowiec ten posiada W Spółce ponad 25% udziałów.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 22 sierpnia 2008 r. do uzupełnienia przedstawionego zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, Spółka w piśmie z dnia 28 sierpnia 2008 r. przedstawiła dodatkowe informacje.

Oddział, który Spółka zamierza założyć w Polsce będzie w jej opinii stanowić zakład w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako stała placówka, poprzez którą Spółka planuje wykonywać działalność na terytorium Polski. Zważywszy, na zastrzeżenie zawarte w ww. artykule odnoszące się do prymatu postanowień odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, Spółka wskazuje, iż zgodnie z art. 5 Umowy za "zakład" uważa się stałą placówkę, poprzez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa, w szczególności m.in. miejsce zarządzania, filię, biuro. W konsekwencji, zdaniem Spółki również w świetle ww. regulacji, prowadzona przez nią za pośrednictwem Oddziału działalność stanowić będzie zakład na terytorium Polski. Jakkolwiek regulacje omawianego artykułu zawierają pewne wyłączenia w tym zakresie, niemniej zdaniem Spółki nie mają one zastosowania w jej konkretnej sytuacji. Oddział nie posiada odrębnego bytu prawnego od działalności Spółki, stanowi jedynie formę prowadzenia przez Spółkę działalności na terytorium Polski. Z tego tytułu nie jest ani odrębnym przedsiębiorcą ani podatnikiem w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W konsekwencji, z perspektywy prawnych regulacji, stroną umów pożyczek zaciąganych od udziałowców Spółki w celu finansowania działalności Oddziału będzie Spółka, niezależnie od faktu, czy w umowie zostaną wykazane dane Spółki czy Oddziału. Właściwe umowy pożyczek mogą dotyczyć wyłącznie finansowania działalności Oddziału (takie wskazanie może w niektórych sytuacjach znaleźć się w zawartej umowie), jak i niektórych sytuacjach zostać faktycznie podpisane przez pełnomocnika Spółki w osobie pracownika Oddziału. Spółka podkreśla natomiast, iż sam Oddział nie może być stroną umowy cywilnoprawnej, gdyż jak wskazano w ww. wniosku, jest jedynie formą organizacyjną prowadzenia działalności gospodarczej Spółki na terytorium Polski.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy właściwym jest stwierdzenie, iż wobec oddziału nie stosuje się przepisów art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. przepisów dotyczących tzw. niedostatecznej kapitalizacji.

Stanowisko Spółki.

Zgodnie z art. 85 ust. ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807 z późn. zm.) podmioty zagraniczne, takie jak Spółka, mogą prowadzić w Polsce działalność gospodarczą w formie oddziału. Ustawa definiuje oddział jako "wyodrębnioną i samodzielną organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywaną przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności". Z definicji ustawowej wynika jednoznacznie, że oddział, mimo iż podlega obowiązkowi wpisu do KRS, nie stanowi odrębnego od Spółki podmiotu prawnego, lecz stanowi formę prowadzenia przez nią działalności na terytorium Polski. Tym samym należy podkreślić, że na terytorium Polski nie powstanie podmiot w formie spółki, lecz odrębna struktura organizacyjna, posiadająca jedynie samodzielność techniczno-organizacyjną oraz odrębność ekonomiczną.

Oddział nie może być dla celów podatkowych traktowany jako odrębny podmiot, ponieważ podatnikiem zawsze będzie Spółka, jako osoba prawna prowadząca na terytorium Polski działalność za jego pomocą natomiast w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jej działalność będzie stanowiła zakład zagranicznej osoby prawnej zdefiniowany w art. 4a pkt 11 tej ustawy.

W opinii Spółki działalność prowadzona w formie oddziału nie może podlegać regulacjom art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z racji faktu, iż oddział nie został wymieniony przez ustawodawcę jako adresat tej normy. Ustawodawca w przytoczonym przepisie wyraźnie określa do których podmiotów kieruje przedmiotowe ograniczenie. Wymienia wśród nich: spółki, spółdzielnie, członków spółdzielni oraz członków funduszu udziałowego takiej spółdzielni. Katalog wymienionych przez ustawodawcę podmiotów jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że ustawodawca w sposób precyzyjny określa wyłącznych adresatów tej normy prawnej. Oddział zagranicznej osoby prawnej nie został w tym gronie wymieniony, z czego wynika, iż nie podlega on regulacjom tego przepisu.

Zgodnie z zasadami wykładni przepisów prawa podatkowego potwierdzonymi w wyroku NSA z dn. 2 lutego 1995 r. (sygn. SA/Kr 2480/94), przepisów nakładających na podatnika obowiązki nie można interpretować rozszerzająco. Należy zatem przyjąć, iż skoro ustawodawca nie wymienił wśród podmiotów objętych powyższą regulacją oddziału zagranicznej osoby prawnej, to regulacja ta nie ma w odniesieniu do niego zastosowania. Na potwierdzenie powyższej tezy Spółka powołuje się na brzmienie art. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który wśród podmiotów zobligowanych do sporządzania dokumentacji transakcji z podmiotami powiązanymi w ust. 5 osobno wymienia zakład zagranicznej osoby prawnej. Obowiązek sporządzania ww. dokumentacji został nałożony na zakłady zagranicznych osób prawnych z dniem 1 stycznia 2007 r. Przed tym dniem obowiązek ten nie dotyczył tych podmiotów, co potwierdzą w swoich postanowieniach naczelnicy urzędów skarbowych. Art. 9a ww. ustawy także jest przepisem nakładającym na podatników obowiązki. W poprzednim brzmieniu ustawa nie obejmowała zakładów tym obowiązkiem, z racji faktu, że nie były one literalnie wymienione wśród podmiotów podlegających tej regulacji. W momencie, kiedy ustawodawca zdecydował o objęciu zakładów osób zagranicznych obowiązkiem sporządzania dokumentacji, dodał do wspomnianego artykułu odpowiedni ustęp, rozszerzając grono podmiotów objętych tą regulacją o zakłady zagranicznych osób prawnych. Poprzez analogię Spółka wywodzi, iż skoro oddział (ani zakład zagranicznej osoby prawnej) nie został wymieniony wśród podmiotów objętych regulacją art. 16 ust. 1 pkt 61 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie podlega on restrykcjom tego przepisu. Podmiotem ww. regulacji nie może być także Spółka, ponieważ nie posiada ona siedziby ani zarządu na terytorium Polski, a zatem nie podlega polskiej jurysdykcji podatkowej (tej jurysdykcji podlega jedynie część jej działalności prowadzonej w formie zakładu).

Zastosowanie ww. przepisu do oddziału zagranicznej osoby prawnej jest niemożliwe także ze względu na brzmienie przepisu w zakresie kwoty referencyjnej ustalania wskaźnika zadłużenia, istotnego z punktu widzenia przepisu. Zgodnie z brzmieniem przepisu w odsetki od części, w jakiej pożyczka (kredyt) przekracza trzykrotność kapitału zakładowego, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Oczywistym jest, że ustawa odnosi się do pojęcia kapitału zakładowego zdefiniowanego w ustawie - Kodeks spółek handlowych z dnia 15 września 2000 r. (Dz. U. Nr 94, poz. 1037), która ma zastosowanie do spółek polskich. W sytuacji braku kwoty referencyjnej w postaci kapitału zakładowego niemożliwe jest ustalenie wskaźnika zadłużenia stanowiącego podstawę funkcjonowania ww. przepisu. Bez znaczenia pozostaje ewentualne podobieństwo form prawnych podmiotu zagranicznego z podmiotami objętymi regulacją art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ decydujące znaczenie ma brzmienie przepisów ustawy, gdyż tylko na podstawie ich literalnego brzmienia można nakładać obowiązki na podatników. W opinii Spółki w odniesieniu do oddziału nie jest także możliwe ustalenie kwoty odniesienia w postaci kapitału zakładowego, ponieważ pojęcie to w odniesieniu do oddziału nie funkcjonuje. Oddział zagranicznej osoby prawnej w zasadzie posiada przeznaczony na prowadzenie działalności fundusz wydzielony przez jednostkę macierzystą, jednakże fundusz ten nie może stanowić kwoty referencyjnej dla obliczenia wskaźnika zadłużenia. Ustawodawca bardzo ściśle określa bowiem, iż wskaźnik ten należy liczyć w odniesieniu do kapitału zakładowego. Co do zasady celem regulacji ograniczających finansowanie podmiotów zależnych kapitałem obcym przez udziałowca jest ograniczenie przekazywania dochodów tych podmiotów w formie korzystniej opodatkowanych odsetek, zamiast wypłacania ich w formie dywidendy. Oddział zagranicznej osoby prawnej nie wypłaca dywidend, ponieważ przychody wypracowywane przez niego z prawnego punktu widzenia od początku należą do jednostki macierzystej. W przypadku oddziału zatem przepis ten nie będzie spełniał celu, w jakim został wprowadzony. Zdaniem Spółki argument ten jasno pokazuje, iż pominięcie oddziału zagranicznej osoby prawnej w katalogu podmiotów objętych regulacją art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych było zamierzonym działaniem ustawodawcy.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje.

Zasady prowadzenia w Polsce działalności przez przedsiębiorców zagranicznych określa ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1178 z późn. zm.).

Jedną z form, w jakiej zagraniczny podmiot może bezpośrednio (bez zakładania polskiej spółki) podjąć działalność w Polsce jest oddział (art. 85 ust. 1 ww. ustawy). Z definicji oddziału wynika, że jest to wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywana przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności (art. 5 pkt 4 tej ustawy). Zgodnie z art. 86 ww. ustawy oddział może prowadzić działalność gospodarczą wyłącznie w zakresie przedmiotu działalności przedsiębiorcy zagranicznego.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W przypadku podmiotu zagranicznego prowadzącego działalność w Polsce i pochodzącego z państwa, z którym Polska podpisała umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, zastosowanie znajdują postanowienia umowy, które stanowią integralną część polskiego systemu podatkowego.

W tym przypadku będą to przepisy umowy z dnia 21 czerwca 1985 r. zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374) dalej umowa.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 tej umowy zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko do takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Zatem umowa stanowi, że przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Jednak państwu, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza, służy prawo do opodatkowania zysków osiąganych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem, że przedsiębiorstwo to prowadzi na jego terytorium działalność w formie zakładu.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że planowany przez X S.p.A do założenia na terytorium Polski Oddział, będzie stanowił zakład.

Powołany wyżej przepis art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie kreuje odrębnej podmiotowości prawno - podatkowej oddziału zagranicznej osoby prawnej. Konstrukcja oddziału zagranicznej spółki macierzystej powinna być raczej rozumiana jako abstrakcyjna instytucja międzynarodowego prawa podatkowego mająca jedynie umożliwić prawidłowe opodatkowywanie przez jedno państwo dochodów uzyskiwanych przez podmiot mający siedzibę lub miejsce zamieszkania w drugim państwie, ze źródeł przychodów położonych na terytorium pierwszego z państw. Zarejestrowanie oddziału za granicą nie oznacza, że powstaje tam nowy podmiot podatkowy, bowiem opodatkowaniu podlegać będzie wciąż spółka macierzysta, tyle że od dochodów uzyskiwanych z działalności prowadzonej poprzez Oddział na terytorium drugiego państwa.

Instytucja oddziału (z punktu widzenia prawa podatkowego oddział jest rozpoznawany tak w świetle Konwencji Modelowej, jak też umów o zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu, jako tzw. zakład) jest więc jedynie formą działania przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce, a nie odrębnym od niego podmiotem podatkowym. Jest to fikcja prawna stworzona specjalnie dla potrzeb podatkowych. Podatnikiem był i pozostaje podmiot zagraniczny.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż wnioskodawca, będący Spółką zagraniczną, będzie opłacał podatek dochodowy od dochodów osiągniętych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez jego Oddział w Polsce, który nie stanowi odrębnego podmiotu od jednostki macierzystej.

Zasady obliczania zysku przypadającego zakładowi zostały uregulowane w art. 7 ust. 2 umowy. Stosownie do przywołanego artykułu zakładowi należy przypisać takie zyski, jakie mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

Powyższe odnosi się zarówno do obliczania przychodów, jak i kosztów działającego zakładu, przy czym wymieniona umowa w art. 7 ust. 3 dopuszcza możliwość odliczenia wydatków ponoszonych dla tego zakładu przez przedsiębiorstwo, włącznie z kosztami zarządzania i ogólnymi kosztami administracyjnymi, niezależnie od tego, czy powstały w państwie położenia zakładu, czy gdzie indziej. W rezultacie zatem zakład (oddział) będzie zobowiązany rozpoznać (wyróżnić) przychody i koszty wynikające z prowadzonej przez zakład działalności, w tym także wszystkie przychody i koszty ich uzyskania ponoszone przez przedsiębiorstwo macierzyste, lecz związane z działalnością zakładu za granicą.

Celem powyższych przepisów jest uniknięcie sytuacji przemieszczenia zysków między macierzystym przedsiębiorstwem a zakładem. Jeżeli spółka-matka poniesie jakieś wydatki, które w całości lub w części dotyczą działalności zakładu, to podlegają one "przypisaniu" do tego źródła przychodów, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przepis ten oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 11 tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Odsetki od pożyczki zaciągniętej i wydatkowanej w związku z przychodami, zgodnie z powołanymi wyżej przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą zatem zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich faktycznej zapłaty lub kapitalizacji, aż do całkowitej spłaty zadłużenia z tego tytułu jednak pod warunkiem, że nie zachodzą okoliczności o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl jednak art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od pożyczek (kredytów) udzielonych spółce przez jej udziałowca (akcjonariusza) posiadającego nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki albo udziałowców (akcjonariuszy) posiadających łącznie nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, jeżeli wartość zadłużenia spółki wobec udziałowców (akcjonariuszy) tej spółki posiadających co najmniej 25% udziałów (akcji) i wobec innych podmiotów posiadających co najmniej 25% udziałów w kapitale takiego udziałowca (akcjonariusza) osiągnie łącznie trzykrotność wartości kapitału zakładowego spółki - w części, w jakiej pożyczka (kredyt) przekracza tę wartość zadłużenia, określoną na dzień zapłaty odsetek; przepisy te stosuje się odpowiednio do spółdzielni, członków spółdzielni oraz funduszu udziałowego takiej spółdzielni.

Natomiast stosownie do przepisu art. 16 ust. 1 pkt 61 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od pożyczek (kredytów) udzielonych przez spółkę innej spółce, jeżeli w obu tych podmiotach ten sam udziałowiec (akcjonariusz) posiada nie mniej niż po 25% udziałów (akcji), a wartość zadłużenia spółki otrzymującej pożyczkę (kredyt) wobec udziałowców (akcjonariuszy) tej spółki posiadających co najmniej 25% jej udziałów (akcji) i wobec innych podmiotów posiadających co najmniej 25% udziałów w kapitale tych udziałowców (akcjonariuszy) oraz wobec spółki udzielającej pożyczki (kredytu) osiągnie łącznie trzykrotność wartości kapitału zakładowego spółki - w części, w jakiej pożyczka (kredyt) przekracza tę wartość zadłużenia, określoną na dzień zapłaty odsetek; przepisy te stosuje się odpowiednio do spółdzielni, członków spółdzielni oraz funduszu udziałowego takiej spółdzielni.

Jeżeli w którymś z wymienionych przypadków zostanie przekroczony ustawowo określony wskaźnik 3:1 - wskaźnik wartości zadłużenia spółki wobec jej znaczących udziałowców do wartości jej kapitału zakładowego, wówczas odsetki od zaciągniętej pożyczki nie stanowią zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztów uzyskania przychodów w części, w jakiej pożyczka (kredyt) przekracza tę wartość zadłużenia, określoną na dzień zapłaty odsetek.

W związku z faktem, że Oddział spółki zagranicznej nie jest odrębnym od tej spółki podmiotem, wzajemne rozliczenia pomiędzy spółką a jej Oddziałem dokonują się w ramach jednego podmiotu. Dlatego (w przeciwieństwie od środków otrzymanych od jakiegokolwiek odrębnego podmiotu) środki finansowe otrzymane przez Oddział od macierzystej spółki zagranicznej z pozyskanych przez Spółkę pożyczek na dofinansowanie działalności polskiego Oddziału, będą dla tego Oddziału obojętne podatkowo. Rozliczenia dokonane pomiędzy firma zagraniczną a jej Oddziałem uznać należy za przepływy wewnętrzne, które nie będą stanowiły elementów przychodowych i kosztowych w Oddziale w Polsce.

Jednocześnie, z uwagi możliwość odliczenia wydatków ponoszonych dla tego Oddziału (zakładu) przez przedsiębiorstwo, Oddział będzie zobowiązany rozpoznać (wyróżnić) przychody i koszty ich uzyskania ponoszone przez przedsiębiorstwo macierzyste, lecz związane z działalnością zakładu za granicą, a więc w tym wypadku poniesione wydatki na spłatę odsetek od przedmiotowych pożyczek zaciągniętych przez przedsiębiorstwo na dofinansowanie Oddziału. Przy czym skoro, jak wynika z treści złożonego wniosku wnioskodawca zaciągnie pożyczki przeznaczone na dofinansowanie działalności Oddziału (zakładu) od swojego udziałowca, który posiada w Spółce ponad 25% udziałów, należy stwierdzić, iż przy spełnieniu pozostałych przesłanek określonych w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przez wnioskodawcę, jako spółkę o której mowa w tych przepisach, ograniczenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ww. ustawy będą miały zastosowanie w odniesieniu do przypisanych do Oddziału (zakładu) kosztów z tytułu wydatków na spłatę odsetek od pożyczek poniesionych przez wnioskodawcę (przedsiębiorcę) na dofinansowanie działalności jego Oddziału w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.