IP-PB3-423-822/08-2/MW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 28 maja 2008 r. (data wpływu 2 czerwca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym - jest prawidłowe.

W dniu 2 czerwca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Na mocy umowy najmu z dnia 30 maja 2005 r. Spółka wynajmuje powierzchnię użytkową w budynku należącym do jego właściciela (dalej jako "Wynajmujący"). Jednocześnie, w tym samym budynku, na podstawie innej umowy najmu, wynajmowana jest powierzchnia użytkowa przez inny podmiot (dalej jako "Współnajemca").

W wynajmowanej przez siebie części budynku, Spółka poniosła nakłady adaptacyjne mające na celu dostosowanie użytkowanej powierzchni do celów prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Inwestycje te zostały przyjęte do ewidencji Spółki jako inwestycje w obcym środku trwałym i podlegają amortyzacji zgodnie z regulacjami ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Przedmiotowe inwestycje w obcym środku trwałym nie zostały na chwilę obecną jeszcze w pełni zamortyzowane w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Obecnie, Współnajemca, Spółka oraz Wynajmujący postanowiły przedłużyć okres najmu budynku poprzez zastąpienie powyższych umów jedną długookresową trójstronną umową dotyczącą tego samego przedmiotu najmu (dalej jako "Umowa"), tzn. Wynajmujący będzie wynajmować Współnajemcy i Spółce tę samą powierzchnię użytkową co obecnie, tylko że na podstawie jednej trójstronnej Umowy.

Spółka podkreśla, iż zawierając Umowę, wolą stron nie było zakończenie istniejących stosunków najmu w drodze rozwiązania dotychczasowych umów, a zastąpienie tych umów, nową trójstronną Umową oraz kontynuacja współpracy poprzez przedłużenie najmu pomieszczeń. Ponadto, podpisanie Umowy miało również na celu:

* usprawnienie koordynacji działań stron związanych z najmem pomieszczeń w tym samym budynku, a także,

* uniknięcie konieczności zawierania kolejnych aneksów do tych umów, których ilość powoduje, że treść tych umów staje się nieczytelna.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka ma prawo po zawarciu Umowy kontynuować na dotychczasowych zasadach amortyzację przedmiotowej inwestycji w obcym środku trwałym dla celów podatkowych.

Zdaniem Spółki, po podpisaniu Umowy ma ona prawo amortyzować przedmiotowe inwestycje w obcym środku trwałym dla celów podatkowych na dotychczasowych zasadach. Konstatacja ta wynika z następujących przesłanek:

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16 m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z uwzględnieniem art. 16 ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają jako środki trwałe, niezależnie od przewidywanego okresu używania, przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.

Spółka podkreśla, iż pojęcie "inwestycji w obcych środkach trwałych" nie zostało zdefiniowane na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Niemniej jednak, w doktrynie przyjmuje się, iż inwestycją w obcym środku trwałym są: "działania podatnika odnoszące się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegające na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji (np. modernizacja wynajętego lokalu) lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego" (M. Wieczorek-Fronia, M. Grzybowska, J. Zubrzycki, Środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, Wrocław 2006 r).

W tym kontekście, Spółka potraktowała koszty poniesione w związku z adaptacją wynajmowanej, na podstawie umowy najmu z dnia 3 października 2005 r., powierzchni użytkowej do prowadzenia w niej działalności gospodarczej jako inwestycję w obcym środku trwałym i w konsekwencji zalicza przedmiotowe wydatki do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane według stawki 10% rocznie.

Spółka wskazuje, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają żadnych specyficznych regulacji dotyczących momentu zaprzestania amortyzacji inwestycji w obcych środkach trwałych. W konsekwencji, zastosowanie znajdują ogólne zasady dotyczące środków trwałych w tym zakresie.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1ustawy, odpisów amortyzacyjnych, co do zasady, dokonuje się do końca tego miesiąca, w którym:

* następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową,

* postawiono je w stan likwidacji,

* zostały zbyte,

* stwierdzono ich niedobór.

Zdaniem Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym, nie została spełniona żadna z powyższych przesłanek odnosząca się do konieczności zaprzestania dokonywania odpisów amortyzacyjnych, gdyż zastąpienie starej umowy najmu nową Umową nie prowadzi do postawienia przedmiotowej inwestycji w obcym środku trwałym w stan likwidacji, nie powoduje jej zbycia ani niedoboru. Inwestycja ta jest (i nadal będzie) używana przez Spółkę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W konsekwencji, zgodnie z literalną wykładnią powyższej regulacji, Spółka powinna amortyzować przedmiotową inwestycję w obcym środku trwałym do końca miesiąca, w którym nastąpi zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową a zatem nie ma obowiązku zaprzestania dokonywania amortyzacji podatkowej tej inwestycji.

W świetle powyższych uwag, mając w szczególności na względzie, iż:

* Spółka przez nieprzerwany okres czasu faktycznie użytkuje wynajmowaną powierzchnię użytkową, w której dokonała inwestycji w obcych środkach trwałych,

* intencją Spółki i Wynajmującego było przedłużenie dotychczasowej umowy najmu i zastąpienie jej jedną dłuższą trójstronną Umową najmu na tę samą powierzchnię użytkową-zatem Spółka nieprzerwanie posiada tytuł prawny do użytkowania przedmiotowego lokalu,

* zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka nie ma obowiązku zaprzestać amortyzowania dla celów ustawy przedmiotowej inwestycji,

Spółka uważa, iż ma prawo do końca miesiąca, w którym nastąpi zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, kontynuować dla celów podatkowych amortyzację inwestycji w obcym środku trwałym na tych samych zasadach co obecnie, chyba, że wcześniej nastąpi jej niedobór, inwestycja zostanie postawiona w stan likwidacji lub zostanie zbyta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią koszt uzyskania przychodów pod warunkiem, że są dokonywane zgodnie z art. 16a-16 m i z uwzględnieniem art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje wprawdzie pojęcia "inwestycji w obcym środku trwałym", jednak w praktyce przyjmuje się, iż poniesienie przez podatnika nakładów na środek trwały niestanowiący jego własności bądź współwłasności, wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu, traktuje się jako inwestycję w obcym środku trwałym. Inwestycja w obcym środku trwałym polega na ponoszeniu wydatków, które powodują ulepszenie obcego środka trwałego przejawiające się wzrostem jego wartości użytkowej, w stosunku do wartości z dnia przyjęcia tego środka trwałego do używania w prowadzonej działalności.

Ustawodawca dając podatnikowi prawo samodzielnego ustalenia stawki amortyzacyjnej dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, jednocześnie zastrzegł, że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (art. 16j ust. 4 ustawy).

Zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 z zastrzeżeniem art. 16c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przyjęta do używania inwestycja w obcym środku trwałym podlega amortyzacji niezależnie od przewidywanego okresu używania tego środka trwałego. Wartość początkową inwestycji w obcym środku trwałym określa się zgodnie z art. 16g ust. 7, przy zastosowaniu art. 16g ust. 3-5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. poprzez zsumowanie nakładów naliczonych przed datą przyjęcia obcego środka trwałego do używania, poniesionych przez podatnika korzystającego z tego środka trwałego.

W myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż w przedstawionym przez Spółkę stanie faktycznym, nie została spełniona żadna z przesłanek wymienionych w cytowanym przepisie artykułu 16 h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powodująca zaprzestanie dokonywania przez Spółkę odpisów amortyzacyjnych. W omawianej sytuacji, Spółka zamierza jedynie przedłużyć okres najmu budynku, na którego adaptację poniosła nakłady, poprzez zastąpienie zawieranych umów najmu między "Wynajmującym", Spółką a "Współnajemcą", jedną, długookresową, trójstronną umową dotyczącą tego samego przedmiotu najmu. W praktyce oznaczać będzie to, iż Wynajmujący będzie wynajmować Współnajemcy i Spółce tę samą, co obecnie powierzchnię użytkową, tylko że na podstawie jednej trójstronnej umowy. Ponadto, jak podkreśla Spółka, wolą stron przy zawarciu nowej trójstronnej umowy, nie było zakończenie istniejących stosunków najmu w drodze rozwiązania dotychczasowych umów, a zastąpienie ich jedną umową usprawniającą koordynację działań stron związanych z najmem pomieszczeń w tym samym budynku oraz zmniejszającą ilość aneksów zawieranych do kolejnych umów, powodujących ich nieczytelność.

Reasumując należy stwierdzić, iż Spółka ma prawo do końca miesiąca, w którym nastąpi zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, kontynuować dla celów podatkowych amortyzację inwestycji w obcym środku trwałym na tych samych zasadach co obecnie, chyba, że wcześniej zostanie stwierdzony jej niedobór, inwestycja zostanie postawiona w stan likwidacji lub zostanie zbyta.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.