IP-PB3-423-821/08-2/MW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 28 maja 2008 r. (data wpływu 2 czerwca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kwoty naliczonego podatku VAT dochodzonej na drodze sądowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 czerwca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kwoty naliczonego podatku VAT dochodzonej na drodze sądowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 1997 r. i w 1999 r. Spółka dokonała zakupu maszyn pralniczych. W koszty uzyskania przychodu Spółka zaliczyła kwotę netto a zapłacony podatek VAT rozliczyła w deklaracji VAT - 7. Ponieważ Spółka była zwolniona z podatku VAT z tytułu świadczenia usług pralniczych (zwolnionych w tym czasie z podatku VAT) Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa-Wola swoją decyzją odmówił zwrotu kwoty naliczonego podatku VAT. Wówczas Spółka wstąpiła na drogę sądową stojąc na stanowisku, że decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego była sprzeczna z Konstytucją RP oraz VI Dyrektywą Rady Wspólnot Europejskich.

Jak wskazuje Spółka, ostatecznie postępowanie sądowe zostało zakończone w lutym 2008 r. wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego oddalającym skargę kasacyjną strony powodowej. Przez cały ten okres kwota naliczonego podatku VAT była wykazywana w bilansie Spółki w pozycji należności dochodzone na drodze sądowej.

W 2004 r. pełnomocnik Spółki wystąpił do Naczelnika Urzędu Skarbowego z prośbą o wskazanie sposobu rozliczenia dochodzonej na drodze sądowej należności po zakończeniu postępowania. Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa - Wola w odpowiedzi napisał Spółce, że "przedmiotowy podatek stanowił koszt uzyskania przychodów".

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy kwotę naliczonego podatku VAT dochodzoną na drodze sądowej można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w 2008 r....

Spółka stoi na stanowisku, iż można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w 2008 r. na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46a oraz art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Podstawę prawną kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów stanowi przepis art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z zm.), zgodnie z którym, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem każdego kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co do zasady, uniemożliwiają zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów zarówno należnego, jak i naliczonego podatku od towarów i usług. Jako wyjątek od wskazanej reguły należy traktować regulacje zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, które we wskazanych sytuacjach zezwalają na odniesienie w ciężar kosztów uzyskania przychodów naliczonego podatku VAT.

Zgodnie z regulacją art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym, że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług.

Uwzględniając powyższe, stwierdzić należy, iż nieprawidłowe jest stanowisko wnioskodawcy w zakresie dotyczącym momentu zaliczenia przez Spółkę naliczonego podatku VAT w koszty uzyskania przychodu. Mimo iż, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnikom przysługuje prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu naliczonego podatku VAT w sytuacji, gdy ustawowo nie mają prawa do jego odliczenia, to jednak w przedmiotowej sprawie Spółka, uwzględniając podstawową zasadę momentu zaliczenia danego wydatku do koszów uzyskania przychodu wyrażoną w art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie może zaliczyć naliczonego podatku VAT w koszty uzyskania przychodu roku 2008. Zgodnie z tą zasadą koszty uzyskania przychodów są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego, oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że ich zarachowanie nie było możliwe; w tym przypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione. Praktyczne przełożenie przepisu art. 15 ust. 4 powołanej ustawy jest takie, że tylko w tym roku podatkowym, w którym podatnik uzyskał przychód, jest możliwe odliczenie od tego przychodu kosztów jego uzyskania.

Skoro więc Spółka kwotę netto zakupu maszyn pralniczych zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów w danym roku podatkowym (tj. w 1997 r. i 1999 r.), to również nieodliczony podatek VAT związany z tym zakupem winna zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w tym samym roku podatkowym.

Spółce nie przysługuje również prawo złożenia korekty CIT za 1997 r. i 1999 r., gdyż zgodnie z art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

W niniejszej pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego ustosunkowano się wyłącznie do argumentacji i stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. Organ podatkowy nie dokonywał oceny treści dokumentacji dołączonej do wniosku. Regulacje art. 14 ustawy - Ordynacja podatkowa nie przewidują bowiem prowadzenia postępowania dowodowego w sprawach o interpretację przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.