IP-PB3/423-760/08-2/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 15 maja 2008 r. (data wpływu 20 maja 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad amortyzacji środków trwałych - jest prawidłowe.

W dniu 20 maja 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad amortyzacji środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży paliw za pomocą stanowiących Jej własność stacji samoobsługowych. Urządzenia techniczne, stanowiące wyposażenie stacji paliw oraz ich elementy podlegają co pewien czas wymianie, z uwagi na:

Urządzenia wycofane w powyższych sytuacjach ze stacji paliw stanowiły bądź samodzielne środki trwałe (np. system monitoringu) bądź też elementy składowe środków trwałych (poszczególne kamery sytemu monitoringu), o wartości jednostkowej przekraczającej 3 500 zł.

Urządzenia te, z uwagi na właściwości i przestarzałą technologię, są trudno zbywalne. Spółka nie likwiduje ich jednak (utylizacja), lecz przenosi do magazynu. Pełnią one rolę urządzeń (elementów) zapasowych i są wykorzystywane w przypadku awarii urządzeń znajdujących się na stacji (np. w przypadku awarii czytnika kart na stacji jest on zastępowany czytnikiem tej samej klasy, który uprzednio uległ awarii i trafił po naprawie do magazynu, bądź czytnikiem o niższych parametrach, który został uprzednio wycofany z użytkowania).

Urządzenia znajdujące się w magazynie pełnią również funkcję "banku części zamiennych", gdyż w niektórych przypadkach do urządzeń znajdujących się na stacjach nie można już nabyć części zamiennych, z uwagi na ich wycofanie z produkcji. Utrzymywanie zapasów wycofanych z użytkowania urządzeń pozwala w takim przypadku na naprawę, bez konieczności nabywania nowego urządzenia. Zapasy magazynowe ww. urządzeń i elementów znajdują się w magazynie firmy je serwisującej, stanowią jednak własność Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jak - w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - Spółka powinna traktować opisane w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) urządzenia i ich elementy, tj. w którym momencie i w jaki sposób zaliczyć ich wartość do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym, prawidłowe jest:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy, w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia (odpisy amortyzacyjne).

Opisany przez Spółkę stan faktyczny i zdarzenie przyszłe, w odniesieniu do postawionego pytania i przedstawionego stanowiska w sprawie jego oceny prawnej wymaga rozpatrzenia kilku sytuacji wywołujących różne skutki prawne określone w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych:

Zakup środka trwałego (kompletnego i zdatnego do użytku).

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają - z zastrzeżeniem art. 16c - stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Tak więc, aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

* stanowić własność lub współwłasność podatnika,

* być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, tzn. środek powinien być wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem,

* przewidywany okres jego używania musi być dłuższy niż rok,

* musi być wykorzystywany przez Podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych przewidziano następujące metody amortyzacji:

* tzw. "amortyzacja liniowa" -

Przepis art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

* amortyzacja przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie -

Zgodnie z art. 16j ust. 1 ustawy podatkowej, stawki amortyzacyjne można ustalić indywidualnie, dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji podatnika (przepis wskazuje także minimalny okres amortyzacji).

* tzw. "amortyzacja metodą degresywną" -

W myśl art. 16k ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i.

* amortyzacja przy zastosowaniu tzw. metody "jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników" -

Podatnicy w roku podatkowym, w którym rozpoczęli działalność, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych - art. 16k ust. 7 ustawy podatkowej.

Do Podatnika należy więc wybór metody amortyzacji. Dokonuje on tego wyboru dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i wybraną metodę musi stosować do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Z przedstawionego przez Spółkę stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego wynika, iż środki trwałe amortyzowane są przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek, tzw. "metodą liniową".

* litera b) stanowiska Spółki.

Modernizacja lub remont środka trwałego.

Jak wskazano na wstępie niniejszej interpretacji, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Kosztem uzyskania przychodu są natomiast, w myśl art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W art. 16 ust. 1 tej ustawy ustawodawca określił katalog wydatków, które w rozumieniu przepisów podatkowych nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Wydatki ponoszone w związku z istniejącym już i wprowadzonym do ewidencji środkiem trwałym, który jest już przez Spółkę amortyzowany należy kwalifikować - zgodnie z przepisami dotyczącymi środków trwałych - w dwojaki sposób:

* Jako ulepszenie/modernizację.

Zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500,00 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Aby więc poniesione wydatki zakwalifikować do ulepszenia środka trwałego wystarczające jest stwierdzenie, że występuje chociażby jeden z elementów ulepszenia (przebudowa - istotna zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego bez zwiększenia powierzchni - kubatury; rekonstrukcja - ponowna budowa obiektu w rozumieniu odtworzenia obiektu; adaptacja jako przystosowanie obiektu do nowej funkcji, której do tej pory nie spełniał, modernizacja - unowocześnienie w rozumieniu wyposażenia obiektu o nowe elementy składowe).

Zatem modernizacja i ulepszenie to zmiana środka trwałego, która podnosi jego wartość techniczną i użytkową.

Wydatki związane z ulepszeniem - zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych - powiększają wartość początkową środków trwałych i od tak ustalonej wartości dokonuje się odpisów amortyzacyjnych według odpowiedniej stawki, które to odpisy dopiero stanowią koszty uzyskania przychodów.

* Jako remont.

Istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego oraz użytkowego środka trwałego, wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i wynikające z tej eksploatacji - a więc są to wszystkie zmiany trwale przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływ czasu i eksploatacji, przy czym pojęcie to nie obejmuje zwykłych zabiegów konserwacyjnych.

Z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że wydatki ponoszone przez podatnika na remont środków trwałych stanowią koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem, że zostały poniesione w celu uzyskania przychodu i nie spowodowały ulepszenia środka trwałego.

Jeżeli więc wydatki związane ze środkiem trwałym będą miały charakter odtworzeniowy, będą przywracać jedynie pierwotną zdolność użytkową tego środka (remont) i nie powodować zwiększenia tej wartości użytkowej - podatnik może w całości zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów, bez względu na wielkość tych wydatków.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, iż Spółka ponosząc nakłady na środki trwałe (np. naprawy przy użyciu części pełniących funkcję "banku części zamiennych" pochodzących z "zapasów magazynowych" musi najpierw określić, jaki charakter mają te prace i podzielić je na te, które mają charakter remontowy i te, które należy zaliczyć do ulepszeniowych.

Jeśli więc Spółka prawidłowo zakwalifikuje wymianę części, jako modernizację istniejącego środka trwałego, to w takiej sytuacji nastąpi obowiązek zwiększenia wartości początkowej środka trwałego. Jeśli natomiast, wymiana części nie zostanie zakwalifikowana jako remont, może zostać jednorazowo odniesiona w koszty.

Podkreślić ponadto należy, że aby zwiększyć wartość początkową środka trwałego w wyniku ulepszenia musi być spełniony jeszcze jeden warunek, tj. jednostkowa cena nabycia części składowej lub peryferyjnej musi przekroczyć 3 500 zł. Przy czym Wnioskodawca wskazuje w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, że wartość jednostkowa zarówno samodzielnych środków trwałych, jak i elementów składowych poszczególnych środków, o których mowa w przedmiotowym wniosku przekracza 3 500 zł.

* litera c) stanowiska Spółki.

Modernizacja lub remont środka trwałego.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), a także ze stanowiska Spółki w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) można wnioskować, że niektóre urządzenia techniczne wycofane ze stacji paliw i przechowywane w "banku części zamiennych", stanowią części zamienne do funkcjonujących w Jednostce środków trwałych. Zapasy magazynowe mogą - kiedy zaistnieje taka konieczność - zostać ponownie włączone do działalności, jako "urządzenia zapasowe".

W takiej sytuacji, urządzenia zapasowe pobrane z "banku części zamiennych" stanowiące części zamienne do funkcjonujących w Jednostce środków trwałych, po ponownym włączeniu ich do działalności Jednostki, należy traktować podatkowo w analogiczny sposób, jak opisane w punkcie drugim niniejszej interpretacji, nowo nabyte urządzenia, które w momencie zakupu nie spełniają warunku kompletności i tylko w połączeniu z istniejącym środkiem trwałym są kompletne i zdatne do użytku.

Trzeba przy tym podkreślić, że amortyzowanie środków trwałych przechowywanych w "banku części zamiennych" może nastąpić dopiero po ponownym włączeniu ich do działalności Podmiotu.

* litera d) stanowiska Spółki.

Amortyzacja środków trwałych w okresie ich czasowego wyłączenia oraz likwidacja środków trwałych

Zgodnie z art. 16c ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaprzestano tej działalności.

Użyty w tym przepisie zwrot "zaprzestania działalności" wskazuje na zaprzestanie jakiegoś rodzaju, względnie zakresu działalności.

Powyższy przepis pozbawia Podatnika prawa do amortyzacji środków trwałych w każdym przypadku zaprzestania wykorzystywania danego składnika majątku do działalności, w której był dotąd wykorzystywany i nie używania go do innej działalności, w tym także odstawienia go do trwałej rezerwy (magazynu).

Jeżeli istnieją przesłanki ekonomiczne, które uzasadniają naliczanie do celów bilansowych amortyzacji (umorzenia) od poszczególnych składników majątku w okresie ich czasowego wyłączenia, to dla potrzeb podatku dochodowego nie przedłużony będzie całkowity okres ich amortyzowania.

Zgodnie bowiem z przepisem zawartym w art. 16h ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy, suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W konsekwencji, środki trwałe znajdujące się w "banku części zamiennych" nie podlegają amortyzacji. W przypadku likwidacji środka trwałego natomiast, rozstrzygnięcie kwestii, czy nieumorzona wartość likwidowanego składnika majątku stanowi koszt uzyskania przychodów, zależy od przyczyny likwidacji tego środka. Likwidacja ta może być bowiem przeprowadzana z różnych powodów, co jest istotne podatkowo, gdyż w zależności od rodzaju i charakteru przyczyny likwidacji, inny jest sposób rozliczania kosztów:

Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. W świetle tego przepisu, w przypadku, gdy likwidacja środków trwałych została dokonana z tej przyczyny, że dotychczas wykorzystywany w działalność środek trwały utracił przydatność z racji zmiany rodzaju działalności, to poniesiona strata nie stanowi kosztu podatkowego. Jeżeli jednak wszelkie działania w zakresie racjonalnej gospodarki środkami trwałymi w ramach prowadzonej działalności skutkują likwidacją niektórych z tych środków i polegają na zastosowaniu lepszych rozwiązań technologicznych, są ekonomicznie i gospodarczo uzasadnione oraz umożliwiają zmniejszenie kosztów działalności - nie mogą być kwalifikowane jako zmiana rodzaju działalności w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 6. W takim wypadku straty z likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, spowodowane tego rodzaju zdarzeniami mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu w wysokości nie zamortyzowanej wartości tych środków.

* litera e) stanowiska Spółki.

Odłączenie części składowej lub peryferyjnej środka trwałego.

Na podstawie art. 16g ust. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w razie trwałego odłączenia od danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej wartość początkową tego środka zmniejsza się, od następnego miesiąca po odłączeniu o różnicę między ceną nabycia (kosztem wytworzenia) odłączonej części a przypadającą na nią, w okresie połączenia, sumą odpisów amortyzacyjnych obliczoną przy zastosowaniu metody amortyzacji i stawki amortyzacyjnej stosowanej przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych tego środka trwałego.

Przepisy podatkowe nie definiują pojęcia "część składowa środka trwałego" oraz "część peryferyjna środka trwałego". Mając na względzie wykładnię systemową należy posiłkować się przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) w celu zdefiniowania użytych pojęć.

W świetle przepisów Kodeksu cywilnego częścią składową rzeczy zgodnie z art. 47 § 2 jest wszystko co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości, albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Częścią peryferyjną natomiast, jest rzecz zbliżona swoim charakterem do przynależności w rozumieniu art. 51 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z tym przepisem, przynależnościami są rzeczy ruchome potrzebne do korzystania z innej rzeczy ruchomej (rzeczy głównej) zgodnie z jej przeznaczeniem, jeżeli pozostają z nią w faktycznym związku odpowiadającym temu celowi.

W razie trwałego odłączenia od danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej wartość początkową tego środka trwałego ustala się w sposób określony w art. 16g ust. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższych przepisów należy uznać, iż w sytuacji, gdy odłączony element stanowi część składową lub peryferyjną należy zastosować art. 16g ust. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i zmniejszyć wartość początkową środka trwałego o różnicę między ceną nabycia (kosztem wytworzenia) odłączonej części a przypadającą na nią, w okresie połączenia, sumą odpisów amortyzacyjnych obliczoną przy zastosowaniu metody amortyzacji i stawki amortyzacyjnej stosowanej przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych tego środka trwałego.

Rozwiązanie zaprezentowane powyżej może być zastosowane wyłącznie w sytuacji, gdy ma miejsce jedno zdarzenie - tj. następuje tylko odłączenie części składowej lub peryferyjnej i nie ma miejsca zastąpienie odłączanych elementów nowymi, tj. ma miejsce sytuacja opisana w powołanym powyżej art. 16g ust. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z przedstawionych powyżej przepisów należy wnioskować, iż trwałe odłączenie części składowej wystąpi zawsze, gdy przedmiot odłączony zostanie trwale uszkodzony lub zmieni się. Nie ma mowy o tym natomiast wówczas, gdy nastąpi wymiana odłączonej części na inną.

Odnosząc powyższe do przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego należy stwierdzić, że trwałe odłączenie oznacza całkowite pozbawienie rzeczy części składowej lub peryferyjnej danego rodzaju, również wówczas, gdy dana część przestanie spełniać swoje funkcje na skutek złego stanu technicznego. Wymiana części na inną skutkuje natomiast tym, że należy rozpatrywać powyższe pod kątem remontu lub też modernizacji środka trwałego.

Przeniesienie elementu składowego i peryferyjnego do magazynu części zamiennych skutkuje podatkowo obniżeniem wartości początkowej amortyzowanego środka trwałego. Element odłączony nie podlega amortyzacji, gdyż nie spełnia podstawowego warunku środka trwałego, nie jest wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej. Poza tym - jeżeli jest częścią peryferyjną - nie jest kompletny i zdatny do użytku.

Ponadto art. 16g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nakazuje podwyższenie wartości początkowej środka trwałego, do którego nie w pełni umorzona, trwale odłączona część składowa lub peryferyjna zostanie przyłączona.

Jeżeli trwale odłączona, nie w pełni umorzona część składowa lub peryferyjna zostanie postawiona w stan likwidacji, zbyta lub Spółka stwierdzi jej niedobór, należy w tym zakresie stosować odpowiednio przepisy ustawy dotyczące likwidacji środków trwałych.

Interpretacja dotyczy przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta, co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.