IP-PB3-423-619/08-2/JG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 10 kwietnia 2008 r. (data wpływu do tut. Biura 14 kwietnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie odpisów amortyzacyjnych od obcych środków trwałych - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie odpisów amortyzacyjnych od obcych środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

P.... Spółka z o.o. w Zamościu otrzymała w 2001 r. - zgodnie z art. 17 ust. 5 Ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstw "P.............." - majątek (środki trwałe) z prawem dokonywania odpisów amortyzacyjnych (art. 17 ust. 8). Dodatkowo, P..... Sp. z o.o. korzysta ze środków trwałych, stanowiących własność P.... S.A, przekazanych jej do odpłatnego korzystania na podstawie odrębnej umowy.

Środki trwałe są wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością przewozową. W 2007 r. została przeprowadzona w Spółce kontrola prawidłowości naliczenia podatku dochodowego od osób prawnych obejmująca lata 2003-2005. Kontrola trwała do sierpnia 2007 r. Kontrolujący zakwestionowali część wydatków o charakterze remontowym przy jednoczesnym uznaniu przez inspektorów Urzędu prawa do kwalifikowania tychże wydatków do ulepszenia w obcym środku trwałym i zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Po zakończeniu kontroli przez inspektorów Urząd, Spółka otrzymała w miesiącu sierpniu 2007 r. decyzję organu kontrolującego. W miesiącu sierpniu 2007 r. zostały sporządzone dokumenty 0T stanowiące inwestycję w obcym środku trwałym, zaewidencjonowaną jako odrębna pozycja inwentarzowa, a od następnego miesiąca rozpoczęto naliczanie odpisów amortyzacyjnych zaliczając je do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka ma prawo naliczyć odpisy amortyzacyjne od 1 stycznia 2006 r., czyli za okres nie objęty kontrolą podatkową i dokonać stosownej korekty CIT- 8 za 2006 r....

Zdaniem Spółki ma ona prawo do naliczenia odpisów amortyzacyjnych już od 1 stycznia 2006 r. czyli za okres nie objęty kontrolą podatkową. Na potwierdzenie swojego stanowiska Spółka powołuje argument, iż dzierżawiony składnik figuruje w ewidencji środków trwałych i zdaniem Spółki nie występuje w tym przypadku ujawnienie środka trwałego w rozumieniu art. 16d ust. 2 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z brzmieniem tego artykułu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r. (w przypadku Spółki przepis ten obowiązuje do 31 sierpnia 2007 r.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest:

* istnienie pomiędzy nim a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo - skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu;

* prawidłowe udokumentowanie poniesionego wydatku.

Koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodów - to wydatek racjonalnie i gospodarczo uzasadniony, pozostający w związku przyczynowo-skutkowym albo gospodarczym z przychodem z danego źródła lub źródłem przychodu.

W myśl art. 16a ust. 1 cyt. ustawy, amortyzacji podlegają (...) stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyta lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m.in. maszyny, urządzenia i środki transportu o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Ponadto zgodnie z art. 16d ust. 2 powołanej ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

W art. 9 ust. 1 postanowiono, że podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami (ustawą o rachunkowości), w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a - 16m.

Stosownie do art. 15 ust. 6 kosztem uzyskania przychodów są odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16. Nieujęcie więc środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uniemożliwia podatnikowi jego amortyzowanie i zaliczanie odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagę wyżej powołane przepisy należy uznać, że aby amortyzacja obcego środka trwałego mogła być kosztem uzyskania przychodu, dany środek trwały musi spełniać kryteria określone w art. 16a ust. 1 ustawy, a także musi zostać wprowadzony do ewidencji składników majątku podatnika najpóźniej w miesiącu przekazania (przyjęcia) środka trwałego do używania. Późniejszy termin wprowadzenia jest traktowany jako ujawnienie środka trwałego, ponadto brak w ogóle w ewidencji powoduje uznanie dotychczasowych odpisów amortyzacyjnych za nie stanowiące kosztów uzyskania przychodu.

Z treści złożonego przez Spółkę wniosku wynika, że przedmiotowe obce środki trwałe są użytkowane przez Spółkę na podstawie umowy na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (Spółka posiada prawo ich użytkowania - umowa) i zostały one wprowadzone do ewidencji składników majątku podatnika na podstawie dokumentów OT w sierpniu 2007 r. Oznacza to, że jeśli nawet obcy środek trwały został oddany do używania we wcześniejszym okresie, a w ewidencji został ujęty w sierpniu 2007 r., to należy potraktować go jak środek trwały ujawniony, w rozumieniu art. 16h ust. 1 pkt 4, od którego odpisów amortyzacyjnych dokonuje się począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek ten został wprowadzony do ewidencji, czyli w tym przypadku od września 2007 r.

Ponadto w sytuacji, gdy organ podatkowy ujawnił środek trwały nieobjęty przez Spółkę ewidencją, a tym samym nieamortyzowany przez nią, nie ma podstawy do dokonywania odpisów amortyzacyjnych za lata podatkowe poprzedzające miesiąc ujawnienia tegoż środka trwałego. Ustalenie bowiem wartości początkowej środka trwałego oraz wybór metody dokonywania od niego odpisów amortyzacyjnych należy do prerogatyw podatnika. W takim przypadku Spółka w roku podatkowym ujawnienia takiego środka trwałego przez organ kontrolny ma możliwość ujęcia go w ewidencji środków trwałych, ustalenia wartości początkowej i dokonywania od niego odpisów amortyzacyjnych według przyjętej przez siebie metody.

W odniesieniu do kosztów dotyczących wydatków o charakterze remontowym zaliczonych, w poprzedzającym okresie, do kosztów uzyskania przychodów należy stwierdzić, iż Spółka powinna je skorygować poprzez złożenie deklaracji korygującej.

Przepisy regulujące zasady uprawniające do skorygowania deklaracji oraz jej wymogi formalne zawarte są w art. 81 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.). Z treści § 1 ww. artykuły wynika, że jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą korygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty - por. art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej.

Korekta oznacza poprawienie błędu w tekście uprzednio złożonej deklaracji (zeznania), która zawiera wartości lub treści niezgodne ze stanem faktycznym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1Maja 10, 09-402 Płock.