IP-PB3-423-508/08-3/JG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2007 r. (data wpływu 29 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji budynku magazynowo - biurowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 marca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Na działce stanowiącej własność Spólki zostały wybudowane dwa budynki magazynowo-biurowe o powierzchni zabudowy: 1.008,30 oraz 2.503,70 metrów kwadratowych służące do prowadzenia działalności gospodarczej. Budynki zostały wybudowane własnym nakładem pracy przez pracowników F.... Budynki magazynowo-biurowe zostały już wprowadzone do ewidencji księgowej po koszcie wytworzenia i sklasyfikowane jako budynki niemieszkalne, symbol KŚT -10, stawka amortyzacyjna wynosi 2,5%, a okres amortyzacji 40 lat. Jednak budynki zostały wybudowane z płyt panelowych-warstwowych wzajemnie ze sobą połączonych za pomocą blachowkrętów. Konstrukcja nośna - dźwigary metalowe C-profile, wzajemnie ze sobą połączone śrubami. Konstrukcja nośna połączona z prefabrykowanymi stopami fundamentowymi za pomocą śrub - połączona nie na stałe. Dzięki takiemu rozwiązaniu pomieszczenia magazynowe są łatwe do szybkiego demontażu i przeniesienia w inne miejsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka może rozdzielić koszty przypadające na część magazynową z ogólnego kosztu wytworzenia budynku biurowo - magazynowego, wprowadzić do ewidencji księgowej jako odrębny środek trwały i zastosować dla części magazynowej, symbol KŚT - 109, stawkę amortyzacyjną wynoszącą 10%, a okres amortyzacji 10 lat.

Zdaniem Spółki opisany wyżej budynek należy do budynku zastępczego, gdyż jego cechy konstrukcyjne pozwalają w każdych okolicznościach na jego demontaż i ponowne zestawienie w innym miejscu, a zatem okres amortyzacji części magazynowej budynku powinien wynosić 10 lat przy stawce amortyzacyjnej 10%. Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołuje interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr IPPB/415-188/07-4/AJ z dnia 4 grudnia 2007 r.

Swoje stanowisko Spółka uzasadnia tym, że budynki zostały wybudowane z płyt panelowych - warstwowych wzajemnie ze sobą połączonych za pomocą blachowkrętów, konstrukcja nośna połączona z prefabrykowanymi stopami fundamentowymi za pomocą śrub - połączona nie na stałe. Według definicji zawartej w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 z późn. zm.) przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy, w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia (odpisy amortyzacyjne).

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają - z zastrzeżeniem art. 16c - stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Tak więc, aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

Pojęcie "budynek" zostało zdefiniowane w art. 3 pkt 2 ustawy z 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.). Na podstawie tej definicji przez pojęcie budynku należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Pojęcie "trwale związany z gruntem" oznacza zarówno posiadanie przez obiekt budowlany fundamentów, które są usytuowane poniżej poziomu terenu (wkopane w grunty), jak i trwałego związania fundamentów z obiektem budowlanym.

Przez "budowlę" - w myśl art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego - należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Przez tymczasowy obiekt budowlany, zgodnie z art. 3 pkt 5 ww. ustawy należy rozumieć obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przykrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe.

Kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie. Organem uprawnionym do orzekania w tym zakresie jest urząd statystyczny. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny.

Zgodnie z wyżej powołaną klasyfikacją wyodrębnia się grupę środków trwałych nr 1: budynki i lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego. Do grupy tej zalicza się podgrupę nr 10 - budynki niemieszkalne, która obejmuje rodzaj środków trwałych m.in. o nr 104 - zbiorniki, silosy i budynki magazynowe (powierzchnie magazynowe) i nr 105 - budynki biurowe.

Według "Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych" - załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do budynków niemieszkalnych o symbolu podgrupy 10 powinno się stosować stawkę amortyzacyjną 2,5%. Brak jest w tym wykazie możliwości zastosowania innej stawki amortyzacyjnej do wymienionego przez Spółkę we wniosku budynku magazynowego.

Ponadto z opisanego, przez Spółkę we wniosku, stanu faktycznego nie wynika, aby przedmiotowy obiekt spełniał warunki obiektu tymczasowego, zwłaszcza, że Klasyfikacja Środków Trwałych wyraźnie wyodrębnia ten rodzaj budynku, a także w załączniku nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca wyłączył możliwość stosowania stawki amortyzacyjnej 4,5% w stosunku do budynków magazynowych (objętych symbolem KŚT 104).

Należy również podkreślić, iż w myśl cytowanego powyżej art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środek trwały (budowla, budynek oraz lokal będący odrębną własnością) podlega amortyzacji, w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie "zdatny do użytku" należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. W konsekwencji, aby wybudowany przez Spółkę budynek mógł zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a następnie podlegał amortyzacji zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, musi być w dniu przyjęcia do użytkowania kompletny i zdatny do użytku. Z treści wniosku wynika, że jest to budynek magazynowo-biurowy, czyli w takiej konstrukcji jest on kompletny i zdatny do użytku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1Maja 10, 09-402 Płock.