IP-PB3-423-497/07-5/DG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2007 r. (data wpływu 23 listopada 2007 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie odpisów amortyzacyjnych (pytanie nr 3) - jest prawidłowe.

W dniu 23 listopada 2007 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie odpisów amortyzacyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka nabyła następujące budynki handlowo-usługowe, klasyfikowane do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych:

Obiekty te stanowią używane środki trwałe w rozumieniu art. 16j ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

W akcie notarialnym z dnia 31 sierpnia 2007 r. dotyczącym nabycia obiektu w S. zawarte jest oświadczenie sprzedającego, że budynek został wzniesiony na podstawie pozwolenia na modernizację i rozbudowę z dnia 26 sierpnia 1998 r. wydanego przez Prezydenta Miasta S. (ze wskazaniem numeru pozwolenia) oraz że budynek został dopuszczony do użytkowania na podstawie pozwolenia na użytkowanie z dnia 23 grudnia 1998 r. wydanego przez Kierownika Urzędu Rejonowego w S.

Analogiczne oświadczenie zawarte jest w akcie notarialnym z dnia 31 sierpnia 2007 r. dotyczącym nabycia obiektu w P. Zgodnie z tym oświadczeniem, budynek został wzniesiony na podstawie pozwolenia na budowę z dnia 25 czerwca 1998 r. wydanego przez Burmistrza Miasta P (ze wskazaniem numeru pozwolenia) oraz został dopuszczony do użytkowania na podstawie pozwolenia na użytkowanie z dnia 23 listopada 1998 r. wydanego przez Burmistrza Miasta P.

Spółka zamierza również nabyć kolejne budynki handlowo-usługowe klasyfikowane do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych. Obiekty te także stanowić będą używane środki trwałe w rozumieniu art. 16j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W odniesieniu do tych obiektów budowlanych, Spółka rozważa możliwość obniżenia stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do wskazanych budynków handlowo-usługowych po rozpoczęciu ich amortyzacji z wykorzystaniem stawki wybranej na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (oznaczone nr 3):

W jaki sposób należy udokumentować fakt, iż dany budynek (lokal) lub budowla jest obiektem używanym w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem wnioskodawcy używanymi budynkami (lokalami) i budowlami są, zgodnie z art. 16j ust. 3 u.p.d.o.p., takie środki trwałe, które były wykorzystywane przed ich nabyciem co najmniej przez okres 60 miesięcy. Powyższy przepis nie wskazuje wprost sposobu, w jaki używany środek trwały miałby być wykorzystywany przed jego nabyciem. Analizowany przepis nie wskazuje również katalogu dowodów, które mogłyby potwierdzać to, że dany środek trwały był uprzednio wykorzystywany przez okres co najmniej 60 miesięcy. W związku z powyższym, zdaniem Spółki należy uznać, iż wszelkie dokumenty potwierdzające fakt wykorzystywania danego środka trwałego przez poprzedniego właściciela powinny być uwzględniane przez organy podatkowe. W szczególności należy uznać, że takimi dowodami mogą być np. oświadczenia wydane przez poprzedniego właściciela o terminie nabycia i fakcie wykorzystywania danego budynku handlowo-usługowego, kopia ewidencji księgowej poprzedniego właściciela.

Spółka stoi na stanowisku, że udokumentowanie faktu, iż nabywane budynki handlowo-usługowe przed ich zakupem były wykorzystywane przez poprzedniego właściciela w prowadzonej działalności gospodarczej co najmniej przez okres 60 miesięcy, w szczególności poprzez zgromadzenie któregokolwiek z ww. dokumentów lub wprowadzenie do umowy, na podstawie której Spółka nabywa budynek handlowo-usługowy, odpowiednich zapisów, z których wynika, że budynek był wykorzystywany przed jego nabyciem co najmniej przez okres 60 miesięcy (tj. zapisów analogicznych do wskazanych w odniesieniu do budynków już nabytych), pozwoli na uznanie, że warunek z art. 16j ust. 3 u.p.d.o.p. jest spełniony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 3 podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

Natomiast zgodnie z art. 16j ust. 3 pkt 1 środki trwałe uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia "używane" środki trwałe oraz nie określają, jakimi dowodami należy udokumentować "używanie" środka trwałego. Zgodnie z art. 180 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Przez używanie należy rozumieć eksploatowanie. W związku z powyższym uznać należy, że dokumentami potwierdzającymi używanie środka trwałego mogą być wszelkie wiarygodne dowody, w tym także: oświadczenia wydane przez poprzedniego właściciela o terminie nabycia i fakcie wykorzystywania danego budynku handlowo-usługowego, potwierdzona za zgodność z oryginałem kopia ewidencji księgowej poprzedniego właściciela.

Należy zaznaczyć, iż ciężar dowodu spoczywa w tym przypadku na podatniku, który odnosi korzyść podatkową w postaci możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w wysokości wyższej niż wynika z Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.