IP-PB3-423-497/07-3/DG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2007 r. (data wpływu 23 listopada 2007 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie odpisów amortyzacyjnych (pytanie nr 1) - jest prawidłowe.

W dniu 23 listopada 2007 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla zakupionych obiektów handlowo-usługowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka nabyła następujące budynki handlowo-usługowe, klasyfikowane do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych:

Obiekty te stanowią używane środki trwałe w rozumieniu art. 16j ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

W akcie notarialnym z dnia 31 sierpnia 2007 r. dotyczącym nabycia obiektu w S. zawarte jest oświadczenie sprzedającego, że budynek został wzniesiony na podstawie pozwolenia na modernizację i rozbudowę z dnia 26 sierpnia 1998 r. wydanego przez Prezydenta Miasta S. (ze wskazaniem numeru pozwolenia) oraz że budynek został dopuszczony do użytkowania na podstawie pozwolenia na użytkowanie z dnia 23 grudnia 1998 r. wydanego przez Kierownika Urzędu Rejonowego w S.

Analogiczne oświadczenie zawarte jest w akcie notarialnym z dnia 31 sierpnia 2007 r. dotyczącym nabycia obiektu w X. Zgodnie z tym oświadczeniem, budynek został wzniesiony na podstawie pozwolenia na budowę z dnia 25 czerwca 1998 r. wydanego przez Burmistrza Miasta X (ze wskazaniem numeru pozwolenia) oraz został dopuszczony do użytkowania na podstawie pozwolenia na użytkowanie z dnia 23 listopada 1998 r. wydanego przez Burmistrza Miasta X.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (oznaczone nr 1):

Czy Spółka jest uprawniona do amortyzacji używanych budynków handlowo-usługowych klasyfikowanych do rodzaju 103 KŚT, w okresie nie krótszym niż 3 lata w odniesieniu do ww. obiektów nabytych w dniu 31 sierpnia 2007 r.

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych grupa 1 podgrupa 10 rodzaj 103 KŚT obejmuje budynki handlowo-usługowe, tj. centra handlowe, domy towarowe, samodzielne sklepy i butiki, hale używane do targów, aukcji i wystaw, targowiska pod dachem, stacje paliw, stacje obsługi itp. W wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dla budynków i lokali niemieszkalnych z podgrupy 10 rodzaju 103 ustawodawca przewidział roczną stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%, z wyjątkiem kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500m#179; trwale związanych z gruntem, dla których stawka amortyzacyjna wynosi 10%. W określonych przypadkach można skrócić okres amortyzacji środków trwałych poprzez zastosowanie indywidualnych stawek amortyzacji. Dotyczy to m.in. używanych środków trwałych. Zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku używanych budynków (lokali) i budowli innych wymienione w punkcie 4 art. 16j ust. 1 ustawy podatnik może indywidualnie ustalić okres amortyzacji tych środków nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

Jak wynika z powyższego, w stosunku do używanych, trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych, wymienionych w rodzaju 103 KŚT okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Spółka pragnie również odnotować, iż brzmienie przepisu art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązujące do końca roku 2006 mogło wzbudzać pewne niejasności, stanowiąc, iż podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne, jednakże okres amortyzacji tych środków nie może być krótszy niż: "dla budynków (lokali) i budowli - 10 lat, z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500m#179;, domków kempingowych i budynków zastępczych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy".

Wątpliwości w stanie prawnym obowiązującym do końca grudnia 2006 r. mogły dotyczyć przede wszystkim tego, czy część przepisu dotyczącego wyjątków, w odniesieniu, do których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 36 miesięcy należy interpretować łącznie, czy rozdzielnie. Innymi słowy, czy 36-miesięczny okres amortyzacji dotyczy budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 KŚT oraz trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m#179;, domków kempingowych i budynków zastępczych. Alternatywnie, czy okres ten dotyczy tylko tych budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 KŚT, które można jednocześnie zaklasyfikować jako trwale związane z gruntem, kioski towarowe o kubaturze poniżej 500m#179;, domki kempingowe i budynki zastępcze.

W aktualnym stanie prawnym, obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. powyższa wątpliwość została w ocenie podatnika wyeliminowana, bowiem ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych wskazując używane budynki (lokale) i budowle, w przypadku, których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata wymienia wprost zarówno:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.