IP-PB3-423-493/07-2/JG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 19 listopada 2007 r. (data wpływu 22 listopada 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów faktur wystawionych w marcu 2007 r. - jest prawidłowe.

W dniu 22 listopada 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów faktur wystawionych w marcu 2007 r. - dotyczących usług wykonanych w 2006 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujące stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji wyrobów z blach. W kwietniu 2007 r. Spółka otrzymała dwie faktury za usługi doradcze. Faktury te zostały wystawione w dniu 31 marca 2007 r. i dokumentowały następujące czynności: pomoc w zakresie administracyjnym, w tym pomoc w rozwiązywaniu problemów organizacyjnych i zapobieganiu im, doradztwo w zakresie optymalizacji kosztów; pomoc w kontaktach z bankami, w tym przygotowanie memorandum dotyczącego refinansowania; pomoc w zakresie controllingu, w tym dotyczącą przetwarzania danych odnośnie zakupów, sprzedaży i danych produkcyjnych - w celu optymalizacji planowania; doradztwo w zakresie technologii produkcji i rozwoju technicznego oraz optymalizacji procesów produkcyjnych; wsparcie w negocjacjach z klientami, w szczególności dotyczące nowych zleceń i stawek; wsparcie w negocjacjach z dostawcami, w szczególności w odniesieniu do zakupu materiałów do produkcji; szkolenia w zakresie spełniania wymagań klientów i planowania materiałowego; wsparcie w rozmowach z ubezpieczycielem, w tym dotyczące ubezpieczenia kontraktów i ubezpieczenia niezbędnego do otrzymania finansowania.

Wszystkie ww. usługi zostały faktycznie wykonane w roku 2006. Rok podatkowy Spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym, zeznanie CIT-8 za rok 2006 Spółka złożyła pod koniec marca 2007 r. Ww. usługi nie dotyczyły inwestycji prowadzących do wytworzenia lub nabycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Do którego roku podatkowego Spółka powinna zaliczyć ww. koszty.

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ przedmiotowe koszty zostały poniesione przez Spółkę w roku 2007, więc zgodnie z art. 11 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2006 nr 217 poz. 1589) zastosowanie znajdzie w tym przypadku przepis art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (u.p.d.o.p.) w brzmieniu nadanym mu ww. ustawą. Zgodnie z art. 15 ust. 4d zdanie pierwsze u.p.d.o.p. koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Przedmiotowych kosztów nie można powiązać ściśle z przychodami jednego roku podatkowego. Koszty ogólnego doradztwa dotyczą więcej niż jednego roku, przy czym nie jest możliwe określenie proporcji, w jakiej można je przypisać do poszczególnych lat podatkowych. W związku z powyższym koszty te powinny być rozpoznane jako koszty uzyskania przychodów w dacie ich zarachowania, czyli w kwietniu 2007 r., i ujęte przy wyliczaniu dochodu za ten właśnie rok.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W myśl ww. przepisu, zasadniczo każdy wydatek "celowo" poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu powinien być uznany za koszt uzyskania tego przychodu, chyba że został wymieniony w katalogu kosztów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodu, zawartym w art. 16 tej ustawy.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Obowiązkiem Podatnika, jako odnoszącym ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego ust. 1 art. 15 ww. ustawy.

Koszty podatkowe ponoszone przez podmiot gospodarczy można podzielić na koszty bezpośrednie i pośrednie. Koszty bezpośrednie obejmują wydatki, które są ściśle (bezpośrednio) związane z konkretnymi przychodami, jakie osiąga podmiot gospodarczy. Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje prawidłowe funkcjonowanie podmiotu gospodarczego. Jest to wówczas koszt ogólny działalności gospodarczej. Aby określić czy dany koszt jest bezpośrednio związany z przychodem, należy rozstrzygnąć czy istnieje możliwość powiązania tego wydatku z przychodem osiągniętym w roku podatkowym.

Ponadto, równie ważne dla poprawności dokonania odliczenia jest ustalenie, w którym okresie rozliczeniowym podatnik może dokonać potrącenia kosztów podatkowych. O powyższym stanowi art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (wg stanu prawnego obowiązującego do dnia 31 grudnia 2006 r.), w myśl którego koszty uzyskania przychodów są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że ich zarachowanie nie było możliwe; w tym przypadku są potrącalne w roku, w którym zostały poniesione.

Co do zasady więc, podatnik może odliczyć od przychodów koszty ich uzyskania w roku podatkowym, którego te koszty dotyczą, tj. w roku podatkowym, w którym w efekcie poniesienia tych kosztów uzyskał przychód do opodatkowania.

Jednocześnie, niekoniecznie koszty te muszą być poniesione. Muszą być natomiast znane co do rodzaju i kwoty oraz zarachowane do roku, do którego się odnoszą. W razie braku możliwości zarachowania tych kosztów potrąca się je w roku, w którym faktycznie zostały poniesione.

W świetle obowiązujących od dnia 1 stycznia 2007 r. przepisów art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty pośrednie są uznane za koszt podatkowy w dacie ich poniesienia, a dniem poniesienia jest dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo innego dowodu, z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Ujęcie w księgach rachunkowych (zaksięgowanie) kosztu na określony dzień decyduje obecnie o dacie i sposobie rozliczenia wydatku jako kosztu podatkowego.

Jeśli Spółka nie jest w stanie zakwalifikować kosztów, wymienionych w opisanym stanie faktycznym, do określonego przychodu osiągniętego w danym roku podatkowym i nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami to tym samym, nie jest możliwe ustalenie, w którym roku (okresie) podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów. Podatnik winien zatem zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia.

W związku z tym, że usług w zakresie administracji, pomocy w kontaktach z bankami, usług w zakresie controllingu, doradztwa w zakresie technologii produkcji, usług wsparcia w negocjacjach z klientami i dostawcami, szkolenia, a także usług dotyczących ubezpieczeń nie można bezpośrednio powiązać z konkretnymi przychodami osiąganymi przez podatnika, gdyż efekty tych usług są widoczne w przyszłych okresach rozliczeniowych mają one charakter kosztów pośrednich. Na podstawie analizowanych przepisów (zarówno w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r. jak od 1 stycznia 2007 r.) Wnioskodawca powinien zaliczyć koszty dotyczące ww. usług w dacie ich poniesienia - w przedmiotowej sprawie w kwietniu 2007 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1Maja 10, 09-402 Płock.