IP-PB3-423-473/07-2/GJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2007 r. (data wpływu 19 listopada 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów nie zapłaconych wynagrodzeń i składek społecznych jest prawidłowe.

W dniu 19 listopada 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów nie zapłaconych płac i składek na ubezpieczenie społeczne.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka sporządza rachunek wyników w wersji porównawczej. We wniosku opisała sposób księgowania m.in. wypłat wynagrodzeń pracownikom dokonywanych zgodnie z regulaminem do 10-go następnego miesiąca oraz opłacanych przez nią jako płatnika składek na ubezpieczenie społeczne, które zakwestionował biegły.

Spółka zadała pytanie w zakresie prawidłowości opisanego liczenia kosztów uzyskania przychodów z tytułu nie zapłaconych płac i składek ubezpieczeń społecznych.

Zdaniem Spółki, sposób obliczania kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowy, ponieważ w kosztach miesiąca, w którym powstał przychód, nie są ujęte płace i składki na ubezpieczenie społeczne, które nie zostały zapłacone.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Na wstępie Organ wydający interpretację wyjaśnia, że zgodnie z przepisem art. 14b § 1ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego wydaje pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego. Przez "przepisy prawa podatkowego" rozumie się przepisy ustaw podatkowych, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na ich podstawie (art. 3 pkt 2) Ordynacji podatkowej). Organ nie zajmuje się interpretacją przepisów nie stanowiących prawa podatkowego. Stosownie do przepisu art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Odrębnymi przepisami są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.), zgodnie z którymi, obowiązkowi księgowania podlegają wszystkie przychody i koszty. Jednocześnie nie każdy przychód i koszt ujęty w ewidencji rachunkowej jest przychodem lub kosztem w rozumieniu przepisów prawa podatkowego. Przepisy ustawy o rachunkowości nie są przepisami z zakresu prawa podatkowego i nie podlegają interpretacji w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej. Wobec powyższego wniosek Spółki Organ potraktował jako wniosek złożony w zakresie przepisów wskazanych przez Spółkę we wniosku - art. 16 ust. 1 pkt 57 i pkt 57a ustawy i odniósł się do stanowiska Spółki w tym zakresie.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Zatem, aby wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, winien pozostawać w związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą Podatnika oraz nie może zostać wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy, jako wydatek niestanowiący kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższą definicją do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wydatki zarówno bezpośrednio związane z przychodami, które podatnik osiąga jako podmiot gospodarczy, a także wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie np. wydatki wynikające z zatrudnienia pracowników. Tzw. koszty pracownicze obejmują przede wszystkim wynagrodzenia i inne wypłaty pieniężne oraz świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art., 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy.

Z powyższego przepisu wynika, że podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów m.in. wynagrodzenia i inne należności pracowników dopiero po ich faktycznym wypłaceniu, dokonaniu lub postawieniu do dyspozycji. Ta sama zasada ma zastosowanie do składek opłacanych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Tylko opłacone składki stanowią podstawę do zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów. Wynika to z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 57a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nieopłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Reasumując, wynagrodzenie czy składka na ubezpieczenie społeczne pracownika np. za grudzień wypłacone zgodnie z regulaminem lub wpłacone do ZUS w styczniu, stają się kosztem podatkowym w styczniu, a nie w grudniu. Kwalifikacja wydatków na wynagrodzenia czy składki na ubezpieczenie społeczne pracownika jako kosztów podatkowych dokonywana jest na podstawie przepisów prawa podatkowego. To, że inaczej jest to uwzględniane przy ustalaniu wyniku finansowego jednostki na podstawie przepisów ustawy o rachunkowości nie ma znaczenia dla ujmowania wydatków w kosztach podatkowych.

Biorąc powyższe pod uwagę, stanowisko wnioskodawcy w zakresie nie ujmowania w koszty podatkowe nie wypłaconych płac i opłaconych składek na ubezpieczenie społeczne jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock