IP-PB3-423-45/07-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 lipca 2007 r. (data wpływu 3 sierpnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie leasingu - jest prawidłowe.

W dniu 3 sierpnia 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie leasingu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka podpisała z firmą leasingową umowę o finansowanie pojazdu (samochodu osobowego). Umowa została zawarta na okres 36 miesięcy. Wartość początkowa netto samochodu wynosi 49.000,00 zł. Czynsz miesięczny ustalony został w kwocie 988,67 zł, natomiast opcjonalna cena nabycia netto, płatna po zakończeniu okresu na jaki umowa została zawarta wynosi 29.450,00 zł W umowie brak czynszu inicjalnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy umowa ta może być zakwalifikowana jako podatkowa umowa leasingu.

Zdaniem wnioskodawcy umowę tę można zakwalifikować jako podatkową umowę leasingu. Zgodnie bowiem z art. 17a pkt 1 u.p.d.o.p., przez umowę leasingu rozumie się "umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym" oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym" podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty". Jak wynika więc z tego artykułu, nazwana umowa leasingu, unormowana w kodeksie cywilnym jest tylko jedną z wielu umów, które mieszczą się w tym katalogu. Podatkową umową leasingu może być każda umowa posiadająca cechy określone w art. 17a pkt 1 - niezależnie od nazwy. Ponadto musi ona spełniać warunki określone w art. 17b ust. 1, tzn.: " 1) została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości; oraz 2) suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych". Obydwa warunki określone w art. 17b ust. 1 ustawy są według Spółki spełnione, gdyż:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 709#185; ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.) przez umowę leasingu finansujący, w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, zobowiązuje się nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać ją korzystającemu do użytkowania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się do zapłaty finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych pojęcie umowy leasingu zostało zdefiniowane w art. 17a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), zgodnie z którym poprzez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana finansującym oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej korzystającym podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty. Nazwana umowa leasingu, unormowana w kodeksie cywilnym, jest więc tylko jedną z wielu umów, które mieszczą się w katalogu umów uznawanych na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za podatkową umowę leasingu. Może nią być każda umowa posiadająca cechy określone w art. 17a pkt 1 - niezależnie od nazwy.

Ze względu na skutki jakie wywołują umowy leasingu po stronie finansującego i korzystającego w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych wyodrębniono dwie grupy umów, nazywane umownie: leasingiem operacyjnym (art. 17b-e ustawy) oraz leasingiem finansowym lub kapitałowym (art. 17f-h ustawy).

Zgodnie z art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym osób prawnych, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

Natomiast w myśl art. 17b ust. 2 tej ustawy, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

Stosownie do treści art. 17f ust. 1 ww. ustawy, do przychodów finansującego i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

Zgodnie z art. 17f ust. 2 ustawy, jeżeli wysokość kwoty spłaty wartości środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych przypadających na poszczególne opłaty nie jest określona w umowie leasingu, ustala się ją proporcjonalnie do okresu trwania tej umowy.

Ze złożonego wniosku wynika, iż przedmiotowa umowa została zawarta przez wnioskodawcę na okres 36 miesięcy, a więc na okres przekraczający 40% normatywnego okresu amortyzacji samochodu osobowego (określanego zgodnie z art. 17a ww. ustawy) oraz suma ustalonych w umowie opłat pomniejszonych o należny VAT (rozumiana jako suma miesięcznych czynszów oraz zawartej w umowie ceny nabycia przedmiotu umowy po zakończeniu podstawowego okresu jej trwania - art. 17j ww. ustawy) jest wyższa niż wartość początkowa samochodu. Tak więc umowa ta spełnia kryteria zakwalifikowania jej na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako umowy leasingu.

Jeżeli dodatkowo, finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzystał ze zwolnień w podatku dochodowym wskazanych w art. 17b ust. 2 tej ustawy, to zawartą umowę można zakwalifikować do umowy leasingu o której mowa w art. 17b-e (leasing operacyjny). W przypadku niespełnienia powyższego warunku, do umowy tej znajdą zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 17f-h ww. ustawy (leasing finansowy).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.