IP-PB3-423-433/07-2/KUKM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2007 r. (data wpływu 8 listopada 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 8 listopada 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie w zakresie przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wspólnik spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, posiadający 45% udziałów zamierza udzielić spółce nieoprocentowanej pożyczki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Jakie zobowiązania podatkowe z tytułu podatku dochodowego powstają po stronie pożyczkobiorcy.

Zdaniem Spółki udzielenie nieoprocentowaniej pożyczki przez wspólnika nie rodzi żadnych zobowiązań podatkowych po stronie pożyczkodawcy, natomiast po stronie pożyczkobiorcy przychodem jest wartość odsetek, jakie podatnik zapłaciłby, gdyby uzyskał pożyczkę na warunkach rynkowych.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich został osiągnięty, zaś dochodem (z zastrzeżeniem wyjątków określonych w tym przepisie) jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym.

Przy omawianiu wskazanej przez wnioskodawcę umowy pożyczki, należy mieć na uwadze skutki podatkowe w kontekście ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., dalej: ustawa) dotyczące pożyczkobiorcy.

Zgodnie z art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm., dalej: k.c.) umowa pożyczki jest czynnością prawną dwustronną, przez którą dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, zaś biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W wyniku zawarcia takiej umowy pożyczkobiorca uzyskuje możliwość rozporządzania pożyczonymi środkami pieniężnymi przez określony czas. Z istoty umowy pożyczki nie wynika aby pożyczka musiała być udzielona odpłatnie, za wynagrodzeniem w formie odsetek.

Umowa pożyczki wywołuje określone konsekwencje w prawie podatkowym. Zauważyć należy, że wpływ na podatek dochodowy od osób prawnych ma nie tyle sama kwota pożyczki, co odpłatność umowy (odsetki) lub jej brak. Przepisy podatkowe, oprócz określenia skutków podatkowych, odnoszących się do odsetek, wprowadzają również skutki w przypadku zawarcia umowy pożyczki nieodpłatnej, a więc bez określania odsetek.

Na podatek dochodowy wpływa nie tyle sama kwota pożyczki, co odsetki lub ich brak. Kwota pożyczki jest podatkowo obojętna i jej udzielenie lub zwrot po stronie pożyczkobiorcy nie ma wpływu na podatek dochodowy. Oznacza to, zatem że otrzymanie pożyczki nie wpływa na przychody, również zwrot pożyczki nie oznacza, iż można zaliczyć ją do kosztów uzyskania przychodów. Wynika to wprost z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Umowa pożyczki może być zawarta bez wynagrodzenia (bez odsetek). Zawarcie takiej umowy jest zgodne z przepisami kodeksu cywilnego i na gruncie prawa cywilnego nie rodzi negatywnych skutków dla jej stron. Jednak umowa pożyczki, która nie przewiduje odsetek, wywoduje skutki podatkowe.

Należy zauważyć, że w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych funkcjonuje przychód w postaci wartości otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie świadczeń. Pomocne w wyjaśnieniu pojęcia nieodpłatnego świadczenia może być orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego. W ocenie sądu przez pojęcie nieodpłatnego świadczenia należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest nieodpłatne (niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku danego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy.

W przypadku zawarcia umowy pożyczki bez wynagrodzenia, dochodzi do sytuacji, że pożyczkobiorca nie będzie płacił odsetek, jak również nie będzie ponosić żadnych innych kosztów związanych z otrzymaniem kwoty pożyczki. W orzecznictwie sądowym oraz w doktrynie panuje zgodne przekonanie, iż udzielenie nieoprocentowanej pożyczki powoduje otrzymanie przez pożyczkobiorcę nieodpłatnego świadczenia, w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zasady ustalania wartości nieodpłatnych świadczeń zostały określone w art. 12 ust. 6 ww. ustawy i są zróżnicowane w zależności od ich rodzaju. W konsekwencji, zgodnie z ww. przepisem, w przypadku świadczeń z tytułu nieodpłatnie udzielonej pożyczki, wartość przychodu z tego tytułu ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu tego rodzaju usług, z uwzględnieniem czasu i miejsca udostępnienia.

Reasumując, umowa pożyczki, na mocy której pożyczkobiorca nie zobowiązał się do zapłaty pożyczkodawcy wynagrodzenia w postaci odsetek, jest źródłem nieodpłatnego świadczenia i na mocy art. 12 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przychodem jest wartość odsetek, jakie pożyczkobiorca zapłaciłby, gdyby uzyskał pożyczkę na warunkach rynkowych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.