IP-PB3-423-397/07-2/ER

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 21 stycznia 2008 r. Izba Skarbowa w Warszawie IP-PB3-423-397/07-2/ER

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 18 października 2007 r. (data wpływu 29 października 2007 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 października 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Z dniem 1 stycznia 2006 r. weszły w życie przepisy art. 18 - 20 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (Dz. U. z 2005 r. Nr 180, poz. 1495 - zwanej dalej ustawą o zużytym sprzęcie). Zgodnie z art. 18 ust. 1 powyższej ustawy wprowadzający sprzęt - między innymi w przypadku niezawarcia umowy z organizacją odzysku zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego - jest obowiązany do wniesienia zabezpieczenia finansowego na dany rok kalendarzowy, przeznaczanego na sfinansowanie zbierania, przetwarzania, odzysku, w tym recyklingu i unieszkodliwiania zużytego sprzętu pochodzącego z gospodarstw domowych, powstałego z tego samego rodzaju sprzętu, który został przez niego wprowadzony. Z kolei w myśl art. 20 ust. 1 powyższej ustawy Główny Inspektor Ochrony Środowiska w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku, w którym wniesiono zabezpieczenie finansowe dokonuje rozliczenia tego zabezpieczenia. W przypadku stwierdzenia, że wprowadzający sprzęt nie sfinansował zbierania, przetwarzania, odzysku, w tym recyklingu, lub unieszkodliwiania zużytego sprzętu - Główny Inspektor Ochrony Środowiska orzeka, w drodze decyzji, o przeznaczeniu na sfinansowanie tych działań, środków pochodzących z zabezpieczenia finansowego wniesionego przez tego wprowadzającego sprzęt.

A Sp. z o.o. (zwana dalej Spółką), jako wprowadzający sprzęt elektryczny i elektroniczny przeznaczony dla gospodarstw domowych nie zawarła umowy z organizacją odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego, w związku z czym - na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy o zużytym sprzęcie - obowiązana była do wniesienia zabezpieczenia finansowego przeznaczonego na sfinansowanie zbierania, przetwarzania, odzysku, w tym recyklingu i unieszkodliwiania zużytego sprzętu pochodzącego z gospodarstw domowych. W dniu 2 października 2006 r. Spółka złożyła takie zabezpieczenie za rok kalendarzowy 2006. W dniu 2 kwietnia 2007 r. Główny Inspektor Ochrony Środowiska wydał decyzję, w której - na podstawie art. 20 ustawy o zużytym sprzęcie - dokonał rozliczenia wniesionego przez Spółkę zabezpieczenia. Główny Inspektor Ochrony Środowiska przeznaczył kwotę zabezpieczenia złożonego przez Spółkę na sfinansowanie działań związanych z zagospodarowaniem zużytego sprzętu, tj. na sfinansowanie zbierania, przetwarzania, odzysku, w tym recyklingu i unieszkodliwianie sprzętu, pochodzącego z gospodarstw domowych. Dodatkowo Spółka pragnie wskazać, iż powyższe zabezpieczenie, o którym mowa w art. 18 ust. 1 ustawy o zużytym sprzętem przeznaczone na sfinansowanie zbierania, przetwarzania, odzysku w tym recyclingu i unieszkodliwiania zużytego sprzętu pochodzącego z gospodarstw domowych będzie wnoszone przez Spółkę corocznie. Z uwagi bowiem na fakt nieznacznej ilości wprowadzanego corocznie przez Spółkę sprzętu elektrycznego i elektronicznego oraz jego charakter, Spółka na chwilę obecną nie może zawrzeć umowy z żadnym wyspecjalizowanym podmiotem świadczącym usługi w tym zakresie (żadna z organizacji odzysku, z którym Spółka prowadziła rozmowy w tym zakresie nie wyraziła zgody na zawarcie takiej umowy ze Spółką). Założenie z kolei własnej sieci odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego byłoby zbyt kosztowne dla Spółki i przekroczyłaby koszty przejętego przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska zabezpieczenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy kwota zabezpieczenia złożonego przez Spółkę w związku z nie zawarciem umowy z organizacją odzysku zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego przejęta ostatecznie przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska na sfinansowanie działań polegających na zbieraniu, przetwarzaniu, odzysku, w tym recyclingu i unieszkodliwianiu zużytego sprzętu pochodzącego z gospodarstw domowych - stanowi koszt uzyskania przychodu dla celów podatkowych w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania oraz zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Z powyższej regulacji wynika więc, iż w celu uznania określonego wydatku za koszt uzyskania przychodów dla celów podatkowych muszą być spełnione łącznie dwa, następujące warunki:

a.

koszt musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów;

b.

koszt nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Spółki jako koszt uzyskania przychodu może być uznana wyłącznie kwota zabezpieczenia, która została przejęta przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska, a nie kwota złożonego zabezpieczenia. W ocenie Spółki, wydatek ponoszony przez Spółkę w związku z przejęciem zabezpieczenia przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska jest wydatkiem ponoszonym przez Spółkę w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą i generowanymi z tego tytułu przychodami. Działalność Spółki polega bowiem na sprzedaży książek i wydawnictw dziełowych, do których dołączane są różnego rodzaju dodatki. Część dołączanych do książek i wydawnictw dziełowych dodatków zawiera elementy elektryczne i elektroniczne, których wprowadzenie na rynek objęte jest zakresem ustawy o zużytym sprzęcie. Spółka może uwolnić się od przejęcia przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska zabezpieczenia jedynie w dwóch przypadkach, tj. w przypadku zawarcia umowy z organizacją odzysku zużytego sprzętu, lub w przypadku utworzenia własnej sieci odzysku. Oba powyższe rozwiązania z punktu widzenia interesów gospodarczych Spółki nie są możliwe do zastosowania. W chwili obecnej Spółka nie mogła bowiem zawrzeć umowy z żadną organizacją odzysku zużytego sprzętu, ponieważ z uwagi na ilość wprowadzanego przez Spółkę sprzętu elektrycznego i elektronicznego żadna z organizacji odzysku nie była zainteresowana zawarciem ze Spółką takiej urnowy. Z drugiej strony koszt budowy własnej sieci odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego, wprowadzonego przez Spółkę na rynek znacznie przekroczyłby wartość zabezpieczenia złożonego przez Spółkę.

W świetle przytoczonych powyżej okoliczności znacznie korzystniejsze z gospodarczego punktu widzenia dla Spółki jest pokrycie kosztów zabezpieczenia, które następnie zostanie przejęte przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska i przeznaczone na realizację odzysku zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego, niż ponoszenie znacznie wyższych kosztów (z uwagi na brak możliwości zawarcia umowy z organizacją odzysku) tworzenia własnej sieci odzysku zużytego sprzętu. Tym samym Spółka racjonalnie postąpiła decydując się na pokrycie zabezpieczenia, które następnie zostało przejęte przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska. W świetle powyższego istnieje w ocenie Spółki związek pomiędzy uzyskiwanymi przychodami, a kwotą wniesionego zabezpieczenia, a tym samym wydatek z tego tytułu powinien być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

Powyższe stanowisko znajduje także potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo w wyroku NSA z dnia 13 marca 1998 r. (sygn. akt I SA/Łu. 230/97 - wyrok zaczerpnięty z Komentarza do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pod red. W. Nykiel, str. 289) Sąd uznał, iż "kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródeł przychodów". Należy również wskazać, iż w praktyce obrotu gospodarczego dosyć często dochodzi do sytuacji, w których podatnik musi ponieść określony wydatek w celu uchronienia się przed ponoszeniem jeszcze wyższych wydatków, które w konsekwencji będą generowały straty finansowe podatnika. Przykładem takiego działania jest rezygnacja z wadium wniesionego przez podatnika w ramach przetargu, które podatnik utracił z uwagi na zrezygnowanie z zawarcia ostatecznej umowy, której zawarcie doprowadziłoby do wygenerowania strat finansowych. Możliwość zaliczania takiego wydatku do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych również znalazła akceptację w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo w wyroku NSA z dnia 2 marca 2000 r. (sygn. Akt I SA/Gd 2099/97) Sąd stwierdził, iż: "jeżeli podatnik poniósł koszty w celu osiągnięcia przychodu, np. na pokrycie wadium, aby uczestniczyć w przetargu, to brak jest uzasadnienia, żeby odmówić mu prawa zaliczenia takiego wydatku jako tych kosztów, nawet gdy mimo wygrania przetargu, w konsekwencji nie doszło do zawarcia umowy i wadium przepadło. Są takie sytuacje i zdarzenia gospodarcze, które z ekonomicznego punktu widzenia bardziej preferują rezygnację z zawarcia przyrzeczonej umowy i utratę wadium, niż podjęcie ekonomicznie nietrafnej i przynoszącej straty decyzji gospodarczych prowadzonego przedsiębiorstwa". W świetle przytoczonych stanowisk sądów administracyjnych nie powinno budzić wątpliwości, iż wartość przejętego przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska zabezpieczenia stanowi koszt uzyskania przychodu, skoro utrata zabezpieczenia jest bardziej korzystna dla Spółki z ekonomicznego punktu widzenia niż podjęcie innych działań, które miałyby na celu uchronienie Spółki przed utratą tego zabezpieczenia. Reasumując powyższe należy stwierdzić, iż w ocenie Spółki występuje związek pomiędzy generowanym przez Spółkę przychodem, a obowiązkiem wniesienia zabezpieczenia, które następnie zostanie przejęte przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska i przeznaczone na działanie zmierzające do odzysku i recyklingu zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego. Powyższy obowiązek spoczywa na Spółce z mocy ustawy o zużytym sprzęcie, zaś rezygnacja przez Spółkę z utworzenia własnej sieci odzysku, przy braku możliwości zawarcia umowy z organizacją odzysku, a tym samym utrata zabezpieczenia są uzasadnione gospodarczo. W związku z powyższym przejęte przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska zabezpieczenie powinno stanowić koszt podatkowy Spółki. Jak wskazano powyżej Spółka może zaliczyć określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem, iż oprócz udowodnienia związku wydatku z wygenerowanym przez Spółkę przychodem, dana kategoria wydatku nie została wymieniona w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W ocenie Spółki w analizowanym stanie faktycznym należy wziąć pod uwagę dwa, następujące przepisy: art. 16 ust. 1 pkt 19 lit. a), który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar, opłat i odszkodowań oraz odsetek od tych zobowiązań z tytułu nieprzestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska (...) oraz art. 16 ust. 1 pkt 54, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów opłat sankcyjnych, które zgodnie z odrębnymi przepisami podlegają wpłacie do budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego.

Zdaniem Spółki opłata, która została pokryta z zabezpieczenia złożonego przez Spółkę ma charakter opłaty za działania, które będzie podejmował Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej związane z zagospodarowaniem zużytego sprzętu. Ustawodawca w art. 20 ustawy o zużytym sprzęcie wskazuje, iż w sytuacji, gdy wprowadzający sprzęt (Spółka) nie sfinansował działań zmierzających do zagospodarowania zużytego sprzętu (nie sfinansował zbierania, przetwarzania, odzysku, etc., nie zawarł umowy z organizacją odzysku) Główny Inspektor Ochrony Środowiska, orzeka o przeznaczeniu na sfinansowanie tych działań środków pochodzących z zabezpieczenia finansowego wniesionego przez Spółkę. Konsekwentnie więc, kwota pieniężna z zabezpieczenia finansowego wniesionego przez Spółkę będzie przeznaczona na sfinansowanie działań podejmowanych przez Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w zakresie zagospodarowania zużytego sprzętu. Zdaniem Spółki z literalnej wykładni analizowanych przepisów można wyciągnąć wniosek, iż w sytuacji, gdy podmiot wprowadzający sprzęt elektryczny i elektroniczny nie zawrze umowy o odzysk powyższego sprzętu lub też nie zorganizuje własnej sieci odzysku i recyklingu tego sprzętu, działania w powyższym zakresie powinien "przejąć" Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. W omawianym przypadku nie chodzi o to, że Fundusz będzie odzyskiwał zużyty sprzęt za podmiot wprowadzający, lecz założeniem omawianych regulacji jest podejmowanie przez Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej wszystkich czynności związanych z działaniami zmierzającymi do zagospodarowania jakiegokolwiek zużytego sprzętu, który nie zostanie poddany odzyskowi, recyklingu, etc. Nie jest jednak wykluczone, iż przedmiotem działań podejmowanych przez Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej może być także sprzęt wprowadzony przez Spółkę. Opłatą za podejmowane przez Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej czynności jest właśnie opłata pokrywana z zabezpieczenia złożonego przez podmiot wprowadzający sprzęt elektryczny i elektroniczny na podstawie art. 18 ustawy o zużytym sprzęcie.

W świetle przedstawionej powyżej interpretacji opłata wniesiona przez Spółkę nie ma charakteru sankcji, kary, czy też odszkodowania za działania dokonywane przez Spółkę. Skoro bowiem wpłata jest swego rodzaju "quasi-wynagrodzeniem" za podejmowane czynności przez organ państwowy, to nie może ona mieć charakteru sankcji, czy też kary. Charakter sankcyjny jakiejkolwiek opłaty jednoznacznie powinien wynikać z przepisów prawa. Taki charakter - przykładowo - ma dodatkowa opłata produktowa uregulowana w art. 69 ust. 2 ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym. W tym przypadku ustawodawca uznał, iż w sytuacji niewykonania decyzji ustalającej prawidłową wysokość opłaty produktowej przez podmiot wprowadzający sprzęt elektryczny i elektroniczny, Główny Inspektor Ochrony Środowiska określi dodatkową opłatę produktową w wysokości odpowiadającej 50% kwoty niewpłaconej, należnej opłaty produktowej. Z konstrukcji art. 69 ust. 2 ustawy o zużytym sprzęcie jednoznacznie wynika, iż dodatkowa opłata produktowa ma na celu "ukaranie", czy też "zdyscyplinowanie" podmiotu, który swoim działaniem doprowadził do niewpłacenia opłaty produktowej w należytej wysokości. Dodatkowa opłata produktowa ma jednak odmienny charakter niż opłata pokrywana z zabezpieczenia finansowego Spółki na podstawie art. 18 i 20 ustawy o zużytym sprzęcie, w związku z czym należy uznać, iż opłata wniesiona przez Spółkę nie stanowi sankcji ani kary, bądź też odszkodowania. Podmioty gospodarcze mogą bowiem wybrać bądź ponoszenie tej opłaty (zabezpieczenia), bądź też wykonanie określonych czynności, które zwalniają je z obowiązku wniesienia zabezpieczenia, które następnie zostanie przejęte przez Głównego inspektora Ochrony Środowiska.

Konsekwentnie również gdyby w przyszłości pojawiła się możliwość zawarcia przez Spółkę umowy z organizacją odzysku, a Spółka nie zdecydowała się na jej zawarcie ze względów ekonomicznie uzasadnionych i nadal ponosiła wskazaną opłatę (zabezpieczenie), to nie zmieniłoby to konkluzji przedstawionych w niniejszym stanowisku.

W analizowanym przypadku należy również wskazać, iż przepisy art. 16 ust. 1 pkt 54 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie będą miały zastosowania w stosunku do kwot przejętego zabezpieczenia, ponieważ kwoty te nie zasilają ani budżetu państwa, ani też budżetu jednostek samorządu terytorialnego. Zgodnie bowiem z art. 400 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2006 r. Nr 129, poz. 902 z późn. zm.) Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Wojewódzkie Fundusze Ochrony Środowiska mają osobowość prawną. Ponadto na podstawie ust. 3 wyżej wskazanego art. 400 Prawa ochrony środowiska, Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska prowadzi samodzielną gospodarkę finansową pokrywając z posiadanych środków i uzyskanych wpływów wydatki na finansowanie zadań określonych w ustawie oraz kosztów działalności. Tym samym Spółka dokonując wpłaty zabezpieczenia na rachunek Funduszu Ochrony Środowiska nie dokonuje tej wpłaty do budżetu państwa, bądź budżetu jednostki samorządu terytorialnego.

W świetle powyższego należy uznać, iż zabezpieczenie przejęte przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska nie jest karą, odszkodowaniem, jak również nie ma charakteru sankcyjnego. Ponadto kwota przejętego zabezpieczenia przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska nie jest wpłacana na rachunek budżetu państwa bądź rachunek budżetowej jednostki samorządu terytorialnego. W związku z powyższym w analizowanym stanie faktycznym nie znajdą zastosowania przepisy art. 16 ust. 1 pkt 19 lit. a), oraz art. 16 ust. 1 pkt 54 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Tym samym kwota przejętego zabezpieczenia przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska stanowi koszt uzyskania przychodu dla celów podatkowych.

Dodatkowo stwierdzenie, iż w stosunku do zabezpieczenia przejętego przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska na działania zmierzające do odzysku oraz recyklingu zużytego sprzętu elektrycznego i elektrycznego nie stosuje się przepisów art. 16 ust. 1 pkt 19 lit. a) oraz art. 16 ust. 1 pkt 54 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym, że wydatek ten stanowi koszt uzyskania przychodu, znajduje uzasadnienie także w oparciu o brzmienie przepisu art. 83 ustawy o zużytym sprzęcie, który z dniem 1 stycznia 2008 r. wprowadzi do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nową regulację w art. 16 ust. 1 pkt 19c. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 19c ww ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2008 r.), do kosztów uzyskania przychodów nie będzie zaliczana dodatkowa opłata produktowa, o której mowa w art. 69 ust. 2 ustawy o zużytym sprzęcie, z tym że kosztem uzyskania przychodów są poniesione opłaty, o których mowa w art. 9 ust. 1 i 3 oraz w art. 64 ust. 2 tej ustawy. Z powyższej regulacji wynika, iż ustawodawca zamierza odrębnie uregulować w art. 16 ust. 1 ww ustawy kwestię opłat wynikających z ustawy o zużytym sprzęcie. Skoro więc ustawodawca od 1 stycznia 2008 r. wprowadza nowy przepis w art. 16 ust. 1 pkt 19c ustawy o CIT dotyczący opłat wynikający z ustawy o zużytym sprzęcie, to w stosunku do opłat wynikających z tej ustawy nie mogą mieć zastosowania inne przepisy art. 16 ust. I ustawy o CIT, w szczególności art. 16 ust. 1 pkt 19 lit. a) i art. 16 ust. 1 pkt 54 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Tym samym zapisy art. 16 ust. 1 pkt 19 lit. a) oraz art. 16 ust. I pkt 54 nie będą miały zastosowania do żadnych opłat uregulowanych w ustawie o zużytym sprzęcie.

Z kolei z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 19c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - który zostanie dodany z dniem 1 stycznia 2008 r. - jednoznacznie wynika, iż wyłącznie dodatkowa opłata produktowa, o której mowa w art. 69 ust. 2 ustawy o zużytym sprzęcie, która została omówiona powyżej, nie będzie stanowiła kosztów uzyskania przychodów. W przypadku gdyby ustawodawca chciał uznać kwotę przyjętego zabezpieczenia przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska za wydatek nie stanowiący kosztu uzyskania przychodu dla celów podatkowych, ustawodawca powinien wprost ująć taki zapis w katalogu wydatków nie stanowiących kosztu uzyskania przychodu w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Skoro tego nie zrobił, to w konsekwencji należy uznać, iż kwota przyjętego zabezpieczenia przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska stanowi koszt uzyskania przychodu dla celów podatkowych, o ile istnieje związek tego wydatku z przychodami generowanymi przez Spółkę (związek ten został wykazany powyżej).

Reasumując, w świetle przytoczonej powyżej argumentacji, należy stwierdzić, iż w ocenie Spółki nie budzi wątpliwości, iż kwota zabezpieczenia przejętego przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska stanowi koszt uzyskania przychodów dla celów podatkowych Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe w pełnym zakresie.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl