IP-PB3-423-395/07-2/IK

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 28 stycznia 2008 r. Izba Skarbowa w Warszawie IP-PB3-423-395/07-2/IK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 24 października 2007 r. (data wpływu 29 października 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie art. 15 ust. 1, art. 16 ust. 1 pkt 10a i 11 oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 i ust. 2a także art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, a także art. 11 ust. 3 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 października 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie art. 15 ust. 1, art. 16 ust. 1 pkt 10a i 11 oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 i ust. 2a także art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, a także art. 11 ust. 3 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Austriacka spółka R. AG, będąca w świetle regulacji prawa austriackiego bankową instytucją finansową (dalej: Finansujący), zamierza udzielić I. Sp. z o.o. (dalej: Spółka) szczególnego rodzaju pożyczki w kwocie 2.000.0000 euro na okres 25 lat (możliwe jest jednak wcześniejsze wypowiedzenie umowy przez każdą ze stron).

Za udostępnienie kapitału Finansujący będzie otrzymywał wynagrodzenie (odsetki) w stałej wysokości 10% pożyczki rocznie. Łączna kwota odsetek, jaką może otrzymać Finansujący z tytułu udzielenia ww. pożyczki, jest ograniczona do 90% kwoty kapitału tej pożyczki. Dodatkowo, Finansujący ma prawo do udziału w wyniku finansowym wypracowanym przez Spółkę w wysokości 90,6% tego wyniku (wielkości liczone przed opodatkowaniem, wg sporządzonego sprawozdania finansowego). O ile tak obliczona kwota udziału (po pokryciu ewentualnych przypadających na Finansującego skumulowanych wcześniejszych strat) przedstawia kwoty dodatnie, które przekraczają kwotę należnych odsetek, odsetek za dany rok nie nalicza się.

Wnioskodawca podaje, że w związku z udzieleniem Pożyczki Finansujący nie nabywa zasadniczo ani udziału w kapitale zakładowym Spółki, ani prawa głosu czy też współdecydowania o działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Finansujący nabywa jednak prawo do informacji: do wglądu do ksiąg Spółki, jej planów finansowych oraz do bycia powiadamianym o istotnych aspektach funkcjonowania Spółki. W przypadku zaistnienia przewidzianego w umowie zdarzenia (wykazany w bilansie kapitał własny będzie stanowić mniej niż 75% kapitału zakładowego na dzień pożyczki) Finansujący nabywa prawo do wyrażenia zgody, względnie sprzeciwu, w stosunku do działań, co do których w normalnych okolicznościach przysługuje mu wyłącznie prawo do informacji.

Po zakończeniu lub wypowiedzeniu umowy Finansującemu przysługuje tzw. Dodatkowe Wynagrodzenie, którego wysokość jest uzależniona od tego, która ze stron wypowiedziała umowę. O ile umowę wypowie Finansujący, przysługuje mu zwrot kwoty pożyczki powiększonej o narosłe, a dotychczas nie wypłacone odsetki i przypadającą część wyniku finansowego (tzn. że kwota Dodatkowego Wynagrodzenia zostanie powiększona o przypadające części zysków lub też pomniejszona o przypadające części strat, gdzie wysokość przypadającej na Finansującego straty nie może przekroczyć wartości Pożyczki). Ponadto, do Dodatkowego Wynagrodzenia zalicza się również 90,6% równowartości majątku Spółki. Tak ustalone Dodatkowe Wynagrodzenie nie może być wyższe niż 60% kwoty pożyczki (tzn. łącznie ze zwrotem pożyczki Finansujący może otrzymać nie więcej niż 160% kwoty Pożyczki).

W przypadku, gdy umowę pożyczki wypowiedziałby Wnioskodawca, Dodatkowe Wynagrodzenie obliczone będzie w sposób wskazany powyżej, nie może jednak być niższe niż kwota pożyczki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1.

Czy kwoty wypłacone przez Impuls-Leasing na rzecz Finansującego w związku z zawarciem przedmiotowej umowy pożyczki, tj.:

a.

odsetki obliczone w oparciu o ustalone oprocentowanie oraz kwoty wynikające z prawa do udziału w wyniku finansowym, a także

b.

Dodatkowe Wynagrodzenie należne z tytułu rozwiązania umowy pożyczki, gdzie do jego kwoty nie wlicza się wartości odpowiadającej zwrotowi pożyczki, będą stanowiły dla Spółki koszt uzyskania przychodu.

2.

Czy kwoty wypłacone przez Spółkę na rzecz Finansującego w związku z zawarciem przedmiotowej umowy pożyczki mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania u źródła w oparciu o regulacje umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Austrią.

Odnośnie pytania nr 1, zdaniem Wnioskodawcy, kwoty wypłacane przez Spółkę na rzecz Finansującego z tytułu odsetek oraz Dodatkowego Wynagrodzenia, z wyjątkiem uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1, z uwzględnieniem art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) oraz pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy w całości traktować jako odsetki od udzielonej Wnioskodawcy pożyczki, gdyż będą one stanowiły wynagrodzenie dla Finansującego za udostępnienie przez niego kapitału.

Wnioskodawca, powołując się na definicję umowy pożyczki zawartą w art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego, stoi na stanowisku, iż za traktowaniem transakcji zawartej przez Spółkę a Finansującego jako pożyczkę oraz wynagrodzenia otrzymywanego przez Finansującego jako odsetek przemawia fakt, że kapitał został udostępniony przez Finansującego na określony czas, a po upływie tego czasu - bądź też wcześniej w przypadku wcześniejszego rozwiązania umowy - ten kapitał ma być zwrócony przez Spółkę. Jednocześnie korzystanie przez Spółkę z kapitału ma charakter odpłatny - Finansującemu przysługuje wynagrodzenie w postaci odsetek oraz, w zależności od wyniku finansowego zrealizowanego przez Spółkę, udział w zysku, a także Dodatkowe Wynagrodzenie na wypadek rozwiązania umowy pożyczki.

Wnioskodawca podając, że korzystanie z kapitału zostało ustalone jako 10% wartości pożyczki i jednocześnie zostało uzależnione od wyniku finansowego wypracowanego przez Spółkę, wskazuje na możliwość indywidualnego ustalania wysokości oprocentowania pożyczek, wynikającą ze swobody kształtowania stosunków gospodarczych pomiędzy podmiotami. W opinii Wnioskodawcy, zapisy przedmiotowej umowy przybliżają ją do konstrukcji tzw. pożyczki partycypacyjnej (mezzanine), której istotą jest partycypacja pożyczkodawcy w ryzyku ekonomicznym pożyczkobiorcy w większym stopniu, niż ma to miejsce w przypadku zwykłych umów pożyczki. Według Wnioskodawcy, ze względu na fakt, że ostateczna wielkość wynagrodzenia dla pożyczkobiorcy może odbiegać od aktualnie panujących na rynku stóp procentowych dla tradycyjnych pożyczek zarówno w górę, jak i w dół; jak i na fakt, że indywidualne ustalenie wynagrodzenia ma rekompensować pożyczkodawcy brak uzgodnionych zabezpieczeń spłaty, kwoty należne Finansującemu są wynagrodzeniem zawieranym na warunkach rynkowych. Wynagrodzenie, jakie otrzymywać będzie Finansujący, jest szczególnym rodzajem oprocentowania, dla określenia wartości, którego wysokość wyniku finansowego jest kryterium referencyjnym.

W szczególności, zdaniem Spółki, nie jest możliwe potraktowanie austriackiego pożyczkodawcy jako udziałowca, a przekazywanych mu kwot jako dywidendy, gdyż w momencie zawarcia umowy pomiędzy Wnioskodawcą a Finansującym nie następuje podwyższenie kapitału zakładowego w rozumieniu art. 257 Kodeksu Spółek Handlowych. Konsekwentnie, Finansujący nie nabywa praw przysługujących udziałowcom. Co więcej, wypłaty dywidend, wymagają co do zasady uchwały udziałowców, natomiast w przedmiotowej sprawie wypłaty przysługujące Finansującemu są ustalone w umowie i niezależne od uchwał wspólników.

W opinii Wnioskodawcy, w związku z tym, że w zdarzeniu przedstawionym we wniosku Finansujący co do zasady nie będzie miał wpływu i nie będzie brał udziału w kierowaniu Spółką, jak również na zwrotny charakter pożyczonej kwoty, istota zawartej umowy upodabnia ją do pożyczki. Wynagrodzenie wypłacane Finansującemu powinno więc, według Wnioskodawcy, być traktowane jako odsetki (tak samo jak kwota Dodatkowego Wynagrodzenia powinna być postrzegana jako zwrot kapitału powiększony o należne, a nie pobrane do tej pory odsetki) i stanowić co do zasady koszty uzyskania przychodu.

W części dotyczącej pytania nr 2, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że Spółka na podstawie art. 26 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest zobowiązana do poboru podatku dochodowego z tytułu kwot wypłacanych Finansującemu, gdyż traktować je należy jako przychody z odsetek. Wnioskodawca wskazuje, że powyższe uregulowania stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. W przedmiotem sprawie należy więc zastosować postanowienia umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, przewidujące zwolnienie odsetek z opodatkowania w kraju źródła (tj. w Polsce), jeżeli odsetki te są związane z pożyczka przyznaną przez bank. Ponieważ Finansujący jest bankową instytucją finansową, w opinii Wnioskodawcy, Spółka nie będzie zobowiązana, jako płatnik, do odprowadzenia podatku dochodowego od tych dochodów Finansującego, jeżeli Finansujący przekaże Spółce certyfikat rezydencji wystawiony mu przez austriackie władze podatkowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Odpowiadając na pytanie nr 1, stwierdzam, co następuje:

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 10a ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Punkt 11 art. 16 ust. 1 ww. ustawy przewiduje, że za koszty uzyskania przychodów nie uznaje się także naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Z treści ww. przepisów wynika więc, że w przypadku spłaty pożyczki do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć można jedynie faktycznie zapłacone lub skapitalizowane odsetki od pożyczki, kwota zaś zwróconej pożyczki jest obojętna podatkowo.

Aby ustalić, czy w przedmiotowej sprawie kwoty, o których mowa w pytaniu Spółki nr 1, można uznać za odsetki od pożyczki stanowiące koszty uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy zdefiniować pojęcie pożyczki. W związku z brakiem definicji pożyczki w polskim ustawodawstwie podatkowym, należy sięgnąć do definicji umowy pożyczki, uregulowanej w ustawie z dnia z dnia ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93). Zgodnie z art. 720 § 1 ww. ustawy, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa ta może być zawarta bez wynagrodzenia, jak również odpłatnie. Odpłatność umowy przybiera postać odsetek.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia wynika, że umowa, którą zamierza zawrzeć Wnioskodawca z austriackim pożyczkodawcą, będzie przewidywała, w zamian za udostępnienie Spółce określonego kapitału, wypłatę na rzecz Finansującego oprócz odsetek ustalonych w wysokości 10% pożyczki rocznie także wypłatę określonego udziału w zysku brutto Spółki (90,6%), liczonego w sposób podany we wniosku. Jeżeli jednak kwota obliczonego udziału przekroczy kwotę należnych odsetek, odsetki za dany rok nie będą naliczane.

Biorąc pod uwagę ww. definicję pożyczki oraz postanowienia umowy, o której mowa we wniosku, należy stwierdzić, iż umowy zawieranej przez Wnioskodawcę nie można traktować na równi, z pożyczką w rozumieniu art. 720 Kodeksu cywilnego. Sam fakt, że kapitał zostanie udostępniony przez Finansującego na określony czas a po upływie tego czasu - bądź też wcześniej w przypadku wcześniejszego rozwiązania umowy - ten kapitał ma być zwrócony przez Spółkę, nie może być decydujący o uznaniu rozpatrywanej umowy za umowę pożyczki w rozumieniu Kodeksu cywilnego. Istotne są bowiem również pozostałe warunki, na jakich zostanie zawarta przedmiotowa umowa. Ważne są więc także warunki dotyczące wynagrodzenia za udzielenie przez Finansującego pożyczki. Należy zwrócić uwagę, że wynagrodzenie to, oprócz ustalonych odsetek, zawiera bardzo wysoki udział w wyniku finansowym. Ponadto, podkreślenia wymaga, że rola oraz uprawnienia pożyczkodawcy (Finansującego) w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym znacznie będzie przekraczała uprawnienia pożyczkodawcy, które wynikają z art. 720 Kodeksu cywilnego. Finansujący nabywa bowiem prawo "do wglądu do ksiąg Spółki, jej planów finansowych oraz do bycia powiadamianym o istotnych aspektach funkcjonowania Spółki, a w przypadku zaistnienia przewidzianego w umowie zdarzenia (wykazany w bilansie kapitał własny będzie stanowić mniej niż 75% kapitału zakładowego na dzień pożyczki) Finansujący nabywa prawo do wyrażenia zgody, względnie sprzeciwu, w stosunku do działań, co do których w normalnych okolicznościach przysługuje mu wyłącznie prawo do informacji". Zatem, w sytuacji przewidzianej w umowie Finansujący nabywa prawo do współdecydowania o działaniach Spółki.

Reasumując, należy więc stwierdzić, że warunki na jakich Spółka planuje zawrzeć przedmiotową umowę, znacznie odbiegają od warunków umowy pożyczki w rozumieniu art. 720 Kodeksu cywilnego, w związku z czym rozpatrywanej umowy nie można uznać za umowę pożyczki w rozumieniu art. 720 Kodeksu cywilnego. Skoro więc nie należy utożsamiać przedmiotowej pożyczki z pożyczką w rozumieniu art. 720 Kodeksu cywilnego, nie należy również traktować kwot wynikających z prawa Finansującego do udziału w wyniku finansowym Spółki na równi z odsetkami, stanowiącymi wynagrodzenie z tytułu umowy pożyczki. Podobnie, Dodatkowe Wynagrodzenie, przysługujące Finansującemu w przypadku rozwiązania umowy, składające się z: naliczonych, ale niewypłaconych odsetek, przypadającej części wyniku finansowego Spółki oraz z 90,6% równowartości majątku Spółki nie może zostać w całości uznane za odsetki od udzielonej pożyczki. Nie można bowiem uznać udziału w wyniku finansowym Spółki oraz części majątku Spółki, przypadających Finansującemu w przypadku rozwiązania umowy, uznać za odsetki. Tym samym, w opinii organu wydającego interpretację, kwoty wypłacone przez Wnioskodawcę w związku z przedmiotową umową, tj. kwoty wynikające z prawa do udziału w wyniku finansowym Spółki oraz Dodatkowe Wynagrodzenie, w części niestanowiącej odsetek, nie będą stanowiły kosztu uzyskania przychodu Spółki.

Organ wydający interpretację, uważa za słuszną opinię Spółki, iż możliwość indywidualnego ustalania wysokości oprocentowania pożyczek wynika z zasady swobody kształtowania umów pomiędzy podmiotami, wyrażonej w art. 3531 Ustawy - Kodeks cywilny, jednakże nie wszystkie konsekwencje tych umów mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Analizując postanowienia przedmiotowej umowy, należy zauważyć, że warunki udzielenia tej "szczególnego rodzaju pożyczki" znacznie odbiegają od warunków udzielania pożyczek aktualnie panujących na rynku finansowym, co więcej, trudno jest zauważyć logikę ekonomiczną sytuacji, w której Spółka znajdzie się po podpisaniu przedmiotowej umowy. Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego nie wynika dlaczego Spółka nie wybrała innej formy pozyskania środków finansowych: kredytu bankowego bądź klasycznej umowy pożyczki (w rozumieniu art. 720 Kodeksu cywilnego). Spółka nie podała również celu, na jaki planuje przeznaczyć pożyczkę uzyskaną na podstawie umowy, o której mowa we wniosku, nie jest więc możliwa ocena racjonalności planowanej przez Spółkę transakcji.

Odnosząc się do argumentacji Spółki, iż zapisy przedmiotowej umowy zbliżają ją do konstrukcji tzw. pożyczki partycypacyjnej, należy zauważyć, że poprawnej oceny stosunku prawnego łączącego strony na podstawie przedmiotowej umowy można dokonać jedynie na podstawie całokształtu okoliczności, bowiem istotna jest treść umowy. Organ wydający interpretację nie ma więc możliwości odniesienia się do stanowiska Wnioskodawcy w tej części.

Odpowiadając na pytanie nr 2 stwierdzam co następuje:

Stosownie do treści art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W przedmiotowej sprawie będą miały zastosowanie postanowienia Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Wiedniu dnia 13 stycznia 2004 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 224, poz. 1921, dalej: umowa polsko - austriacka).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 i 2 ww. umowy odsetki, które powstają w Polsce i są wypłacane rezydentowi Austrii, mogą być opodatkowane w Austrii. Jednakże, zgodnie z ust. 2 ww. artykułu, takie odsetki mogą być także opodatkowane w Polsce, zgodnie z ustawodawstwem polskim, ale jeżeli osoba uprawniona do odsetek ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w Austrii, to podatek w ten sposób wymierzony nie może przekroczyć 5% kwoty brutto tych odsetek.

Ust. 3 lit. d) powyższego artykułu przewiduje, że bez względu na postanowienia ustępu 2, wszelkie odsetki, o których mowa w ustępie 1, podlegają opodatkowaniu tylko w Umawiającym się Państwie, w którym odbiorca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, jeżeli odbiorca jest osobą uprawnioną do tych odsetek, a odsetki są wypłacane w związku z pożyczką dowolnego rodzaju przyznaną przez bank.

Użyte w ww. umowie określenie "odsetki", stosownie do art. 11 ust. 4 umowy polsko - austriackiej oznacza dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności zarówno zabezpieczonych, jak i niezabezpieczonych hipoteką lub prawem do uczestniczenia w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek rządowych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami związanymi z takimi pożyczkami, obligacjami lub skryptami dłużnymi. Opłat karnych z tytułu opóźnionej zapłaty nie uważa się za odsetki w rozumieniu tego artykułu.

Umowa polsko - austriacka nie zawiera definicji pożyczki dowolnego rodzaju, stwierdzając jedynie w postanowieniach definiujących pojęcie odsetek, iż przez odsetki rozumie się każdy inny dochód, który zgodnie z polskim prawem, jest traktowany jako dochód z tytułu pożyczonych pieniędzy. Jednakże Umowa ta nakazuje przy stosowaniu jej postanowień przez Polskę nadawać określeniom w Umowie niezdefiniowanym takie znaczenie, jakie wynika z polskiego ustawodawstwa podatkowego (art. 3 ust. 2 umowy polsko - austriackiej). Wyrażeniu zaś "dowolnego rodzaju" nie należy przypisywać znaczenia nadającego, wyłącznie dla potrzeb umowy polsko austriackiej, nowe znaczenie pożyczce.

Jak już wskazano w odpowiedzi na pytanie Wnioskodawcy nr 1, ze względu na brak definicji umowy pożyczki w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, umowę pożyczki należy definiować zgodnie z art. 720 Kodeksu cywilnego. Skoro przedmiotowej umowy nie można uznać za pożyczkę w rozumieniu ww. przepisu Kodeksu cywilnego, co zostało uzasadnione przez tut. Organ w odpowiedzi na pytanie Wnioskodawcy nr 1, nie można umowy tej traktować jako pożyczkę dowolnego rodzaju w rozumieniu art. 11 ust. 3 lit. d) umowy polsko - austriackiej.

W związku z powyższym, przychód z tytułu kwot wypłaconych przez Spółkę na rzecz Finansującego w związku z zawarciem przedmiotowej umowy, niestanowiące kwoty głównej pożyczki, nie będą zwolnione ze zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, o którym mowa w art. 11 ust. 3 lit. d) umowy polsko - austriackiej.

Mając na uwadze powyższe, postanowiono jak w sentencji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl