IP-PB3-423-370/07/DG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 15 października 2007 r. (data wpływu 22 października 2007 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie rozliczania kosztów prowizji - jest prawidłowe.

W dniu 22 października 2007 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu rozliczenia prowizji wynikającej z zawarcia umowy pośrednictwa przy wynajmowaniu powierzchni biurowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność polegającą na wynajmowaniu powierzchni biurowych. Co do zasady Spółka nie pozyskuje sama najemców, lecz robi to za pośrednictwem osób trzecich. W przypadku zawarcia umowy najmu, pośrednik otrzymuje z tego tytułu wynagrodzenie. Wynagrodzenie to jest płatne jednorazowo po dacie podpisania umowy najmu. Umowy najmu zawierane są przez Spółkę na czas określony, przekraczający okres jednego roku podatkowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszt prowizji płatnej z tytułu pośrednictwa w zawarcia umowy najmu powinien być zaliczony do kosztów podatkowych Spółki jednorazowo w dacie poniesienia czy rozliczany w kolejnych latach podatkowych, na bazie miesięcznej, proporcjonalnie do okresu trwania umowy najmu.

Zdaniem wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty prowizji dla agentów z tytułu zawartych umów najmu powinny zostać zaklasyfikowane jako koszty pośrednie i powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w poszczególnych latach podatkowych, na bazie miesięcznej, proporcjonalnie do okresu, na jaki została zawarta umowa najmu.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącane w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. W myśl art. 15 ust. 4d cytowanej ustawy koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przywołane powyżej i obowiązujące od stycznia 2007 r. wprowadzają wyraźny podział kosztów na koszty pośrednie i koszty bezpośrednie. Koszty bezpośrednie to koszty związane z konkretnym przychodem uzyskiwanym w danym roku podatkowym (np. koszt materiału użytego do wyprodukowania konkretnego wyrobu). Art. 15 ust. 4, 4b oraz 4c determinują moment ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w zależności od czasu ich poniesienia. Generalnie są one zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w roku, w którym powstał odpowiadający im przychód (np. sprzedaż wyrobu wyprodukowanego z danego materiału) z wyjątkiem sytuacji, gdy zostały poniesione już po złożeniu zeznania za ten rok. Koszty pośrednie, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to koszty które nie są związane z przychodem uzyskiwanym w konkretnym roku podatkowym.

W ocenie Spółki, koszty pośrednictwa w wynajmie lokali są kosztami pośrednimi w rozumieniu powyższych przepisów. Nie można bowiem przyporządkować ich do przychodów osiągniętych w konkretnym roku podatkowym. Umowa najmu została zawarta na czas przekraczający rok podatkowy. Dodatkowo, ze względu na zawierane w umowach najmu klauzule waloryzacyjne bądź przyznawane rabaty nie jest możliwe określenie wysokości przychodów wynajmującego za dany rok, a co za tym idzie - określenie wartości odpowiadających im kosztów.

Podsumowując, Spółka uważa, że ponoszone przez nią koszty agentów są kosztami, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przepis art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest odbiciem obowiązującej w rachunkowości zasady rozliczenia kosztów na bazie memoriału. Zgodnie z art. 39 ustawy o rachunkowości w przypadku gdy koszty dotyczą przyszłych okresów sprawozdawczych, jednostka co do zasady powinna dokonywać tzw. czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Przepis ten ponadto wskazuje, że odpisy czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów mogą następować stosownie do upływu czasu lub wielkości świadczeń. W konsekwencji, w rachunkowości koszty dotyczące przyszłych okresów sprawozdawczych są co do zasady, rozliczane na zasadzie memoriałowej (a nie w całości w momencie poniesienia). Odbiciem takiego podejścia jest art. 15 usta 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadzony od 1 stycznia 2007 r.

Umowy najmu zawierane są przez Spółkę na okres przekraczający okres jednego roku podatkowego. Jednocześnie nie jest możliwe przyporządkowanie odpowiedniej części tych kosztów do przychodów osiąganych w poszczególnych latach podatkowych m.in. ze względu na to że w umowach najmu zawarte są klauzule waloryzacyjne bądź przyznawane rabaty zmieniające wysokość przychodów osiąganych w poszczególnych latach. W tej sytuacji zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty prowizji powinny zostać rozpoznane w kolejnych latach podatkowych, proporcjonalnie do okresu trwania umowy. Równocześnie zdaniem Spółki koszty te w ramach danego roku podatkowego powinny zostać rozpoznane na bazie miesięcznej (na zasadach analogicznych jak dla celów księgowych).

Z uwagi na fakt, że umowy najmu zawierane są na okres kilku lat podatkowych, zastosowanie będzie miał art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zgodnie, z którym jeżeli koszty dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Ponadto w celu zapewnienia rzetelnego odzwierciedlenia sytuacji finansowej Spółki, w ramach danego roku podatkowego, przedmiotowe koszty powinny być rozliczane na analogicznych zasadach jakie zostały przyjęte dla celów księgowych, tj. na bazie miesięcznej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.