IP-PB3-423-285/07-3/KO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 września 2007 r. (data wpływu 3 października 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie nabytych na podstawie § 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 1995 r. w sprawie odliczeń od dochodu wydatków inwestycyjnych oraz obniżek podatku dochodowego w gminach zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym (Dz. U. Nr 14, poz. 63) praw do korzystania z dodatkowej obniżki dochodu przed opodatkowaniem - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 października 2007 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie nabytych na podstawie § 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 1995 r. w sprawie odliczeń od dochodu wydatków inwestycyjnych oraz obniżek podatku dochodowego w gminach zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym (Dz. U. Nr 14, poz. 63) praw do korzystania z dodatkowej obniżki dochodu przed opodatkowaniem.

W przedmiotowym wniosku przestawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W latach 1995 i 1996 Spółka skorzystała z odliczenia od dochodu, na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 1995 r. w sprawie odliczeń od dochodu wydatków inwestycyjnych (...), części wydatków inwestycyjnych na budowę magazynu.

Na podstawie § 10 ww. rozporządzenia Spółka korzystała również z dodatkowej obniżki dochodu w wysokości połowy wartości amortyzacji zbudowanego magazynu, niestanowiącej kosztu uzyskania przychodu w części odnoszącej się do ulgi inwestycyjnej.

W październiku 2006 r. budynek magazynu, z którym związana była ulga inwestycyjna, został zlikwidowany w związku z budową na jego miejscu nowego, większego magazynu.

Wartość nieumorzonej części zlikwidowanego magazynu zwiększy wartość początkową aktualnie budowanego magazynu.

Odpis amortyzacyjny od części odpisanej od dochodu, na podstawie ww. rozporządzenia nie będzie stanowił kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka może nadal korzystać na podstawie § 10 ww. rozporządzenia z dodatkowej obniżki dochodu w wysokości połowy amortyzacji, która nie stanowi kosztu uzyskania przychodu, ponieważ dotyczy części sfinansowanej z ulgi inwestycyjnej.

Zdaniem wnioskodawcy od momentu amortyzowania nowego magazynu Spółka ma nadal prawo do dodatkowej ulgi w wysokości połowy amortyzacji niestanowiącej kosztu uzyskania przychodu, ponieważ na wartość początkową nowego magazynu złoży się między innymi niezamortyzowana wartość zlikwidowanego magazynu, którego amortyzacja podzielona była na część: " z ulgą inwestycyjną" i część pozostałą.

Rozporządzenie Rady Ministrów określa w § 11 ust. 1 przypadki, kiedy podatnik traci prawo do odliczeń albo obniżek.

Lista ta nie zawiera przypadku, który wystąpił w Spółce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 1995 r. w sprawie odliczeń od dochodu wydatków inwestycyjnych oraz obniżek podatku dochodowego w gminach zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym (Dz. U. Nr 14, poz. 63) wydane na podstawie art. 18 ust. 7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 1993 r. Nr 106, poz. 482) regulowało zasady oraz warunki prawa do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem wydatków inwestycyjnych oraz obniżek podatku dochodowego osobom i jednostkom wymienionym w rozporządzeniu.

Przepis art. 18 ust. 7 powołanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uprawniający Radę Ministrów do wprowadzenia regulacji dotyczących odliczeń wydatków inwestycyjnych od dochodu oraz obniżek podatku dochodowego - został skreślony z dniem 1 stycznia 1997 r. na mocy ustawy z dnia 21 listopada 1996 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - art. 1 pkt 7 lit. f) (Dz. U. 137, poz. 639), z tym, że w art. 6 ust. 1 i 2 określono, że:

Powyższy zapis oznacza, że podatnicy, którzy przed dniem 1 stycznia 1999 r. nabyli prawo do odliczeń lub obniżek z tytułu wydatków inwestycyjnych na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 1995 r. zachowują prawo do kontynuacji nabytych uprawnień do czasu wyczerpania w zakresie i na zasadach określonych tym rozporządzeniem.

Przepisy ww. rozporządzenia stosuje się odpowiednio w zakresie utraty prawa do tych odliczeń.

Zgodnie z § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 1995 r. w sprawie odliczeń od dochodu wydatków inwestycyjnych oraz obniżek podatku dochodowego w gminach zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym podatnikom spełniającym warunki określone w rozporządzeniu przysługiwało prawo do odliczeń wydatków inwestycyjnych, poniesionych w roku podatkowym, od dochodu do opodatkowania osiągniętego w tym roku, w wysokości określonej w § 4. Jak wynika ze złożonego wniosku z odliczenia na tej podstawie (z tytułu budowy magazynu) Spółka skorzystała w latach 1995, 1996.

Ponadto, na podstawie przepisu § 10 ust. 1 podatnikom, którzy dokonali odliczeń lub obniżek wymienionych w § 4, przysługiwało, z zastrzeżeniem ust. 2, prawo do dodatkowej obniżki dochodu do opodatkowania w każdym roku podatkowym, w którym zgodnie z odrębnymi przepisami dokonywane są odpisy amortyzacyjne.

Wysokość dodatkowej obniżki w każdym roku podatkowym ustala się w wysokości połowy niestanowiącej kosztu uzyskania przychodów kwoty odpisów amortyzowanych dokonanych w tym roku od składników majątku, z którymi związane były odliczenia wymienione w § 4 (§ 10 ust. 3 rozporządzenia).

Powyższy przepis, określający wysokość dodatkowej obniżki od dochodu do opodatkowania, jednoznacznie uzależniał tę wysokość od kwoty odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od składników majątku, z którymi była związana ulga inwestycyjna. W przedmiotowej sprawie składnikiem tym był magazyn, od którego wydatki inwestycyjne Spółka odliczyła od dochodu w latach 1995,1996 i nabyła prawo do korzystania z dodatkowej obniżki do czasu jej wyczerpania w zakresie i na zasadach określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów. Prawo to przysługiwało jednak wyłącznie w latach, w których istniał dany, konkretny składnik majątku, z którym związana była ulga inwestycyjna. Z chwilą jego likwidacji, co miało miejsce w październiku 2006 r., prawo to przestało przysługiwać.

Odrębnym zagadnieniem (które nie zmienia faktu że składnik, z którym związane były odliczenia od dochodu na podstawie rozporządzenia nie istnieje) pozostaje sposób ustalenia wartości początkowej nowego magazynu i ujęcie w niej nieumorzonej części zlikwidowanego magazynu.

Ponadto należy uznać za nietrafne uzasadnienie Spółki, iż wystarczającym dla kontynuacji dodatkowej obniżki jest niewystąpienie okoliczności utraty prawa do niej, określonych przez ustawodawcę w § 11 rozporządzenia. Przepis ten obejmuje bowiem swą normą sytuacje, w których następuje utrata prawa do odliczeń i obniżki, na skutek których na podatniku ciąży obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania o kwotę dokonanych odliczeń i obniżki (pomniejszenia straty) w miesiącu następującym po miesiącu, w którym utracono prawo do odliczeń.

Reasumując, Spółce nie przysługuje już prawo do korzystania z dodatkowej obniżki dochodu do opodatkowania na podstawie § 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 1995 r., tym samym stanowisko Spółki uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1-go Maja 10,09-402 Płock.