IP-PB3-423-278/08-2/KB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 6 lutego 2008 r. (data wpływu 11 lutego 2008 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 11 lutego 2008 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przestawiony następujący stan faktyczny:

Spółka świadczy usługi doradztwa podatkowego. W ramach swojej działalności ponosi także koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami Spółki (np. koszty połączeń telefonicznych, najmu pomieszczeń biurowych, itp.). Ponoszone koszty pośrednie są przez Spółkę zaliczane do kosztów uzyskania przychodu w oparciu o treść art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych tj. w dacie ich poniesienia, definiowanej zgodnie z art. 15 ust. 4e ww. ustawy jako "dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano)".

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy termin "dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano)" należy rozumieć jako dzień, w odniesieniu do którego następuje zarachowanie kosztu przez podatnika, tzn. dzień do którego dany koszt jest przypisywany zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości.

Zdaniem wnioskodawcy "dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano)" jest dniem, do którego przypisywany jest dany koszt zgodnie z kryteriami wynikającymi z ustawy o rachunkowości.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) "za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zdaniem Spółki nie może być wątpliwości, iż ustawodawca używając w komentowanym przepisie sformułowania "dzień na, który ujęto koszt (...)" celowo zamierzał podkreślić, że nie jest istotny sam moment zaksięgowania, rozumianego jako czynność czysto techniczna - tj. dzień wprowadzenia dowodu księgowego do ewidencji prowadzonej zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości. Niewątpliwie, według Podatnika, o ile zamiarem ustawodawcy byłoby uznanie za dzień poniesienia kosztu (w rozumieniu art. 15 ust. 4d ww. ustawy) dnia dokonania przez podatnika zapisu w księgach, posłużyłby się on wówczas terminem,"dzień, w którym ujęto koszt (...)" - które w sposób jednoznaczny (a zarazem poprawny z punktu widzenia gramatyki języka polskiego) odnosi się do dnia rzeczywistego wykonania pewnej czynności.

Użycie przez ustawodawcę sformułowania "dzień na, który ujęto koszt w księgach rachunkowych" (...) wskazuje natomiast na przyjęcie przez ustawodawcę założenia, iż wykazanie kosztu w księgach rachunkowych w odniesieniu do danego dnia ("na dzień") determinuje - w odniesieniu do kosztów innych niż bezpośrednie (o których mowa w art. 15 ust. 4b ww. ustawy) - datę powstania kosztu dla celów podatku dochodowego od osób prawnych (z ograniczeniami wynikającymi z art. 15 ust. 4d i 4e ww. ustawy). Założenie to jest - zdaniem Spółki - czytelne zwłaszcza w odniesieniu do sformułowań, którymi posługuje się ustawa o rachunkowość, np.:

Zdaniem Spółki z powyższego wynika, iż sformułowanie "dzień, na który (...)" używane jest w kontekście przepisów o rachunkowości w celu wyraźnego odróżnienia dnia faktycznego wykonania danej czynności (np. sporządzenia sprawozdania finansowego albo inwentaryzacji) od dnia, do którego odnosić ma się ta czynność (tj. dnia, na który sporządzane jest sprawozdanie finansowe, albo dnia na który przypadał termin inwentaryzacji).

W konsekwencji, pojęcie "dzień na, który ujęto koszt (...)" interpretowane musi być zgodnie z przepisami o rachunkowości, z których wynikają normy określające m.in. do jakich okresów rozrachunkowych przyporządkowane są określone koszty i przychody - w tym zwłaszcza z zasadą współmierności, zgodnie z którą "w księgach rachunkowych jednostki należy ująć wszystkie osiągnięte przypadające na jej rzecz przychody i obciążające ją koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty. (art. 6 ust. 1 ustawy o rachunkowości).

Konsekwencją zasady współmierność jest wynikający z art. 20 ust. 1 ustawy o rachunkowości obowiązek ujmowania w księgach rachunkowych okresu sprawozdawczego tych operacji gospodarczych, które nastąpiły w danym okresie sprawozdawczym - w zasadzie bez względu na moment otrzymania dokumentu księgowego lub datę wystawienia przez kontrahenta tego dokumentu czy też moment faktycznego zaksięgowania (rozumianego jako czynność techniczno - rachunkowa).

Analogiczne stanowisko - jak podkreśla Spółka - wyrażają także organy podatkowe. Przykładowo, w postanowieniu Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu z 17 maja 2007 r. (Nr 1473/892/KDO/423/29/07/EK) stwierdza się, że "ujęcie kosztu w księgach rachunkowych wyznacza datę poniesienia kosztu podatkowego. Przepisy ustawy o rachunkowości decydują zatem, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. W interpretacji tej Naczelnik stwierdza także, że " (...) w przypadku, gdy faktura nie wpłynęła do Spółki ale usługi były faktycznie wykonane i są potwierdzone protokołem odbioru, to koszt zaksięgowany i poniesiony będzie w dacie protokołu odbioru, w dacie wykonania usługi."

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.