IP-PB3-423-277/08-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2008 r. (data wpływu 11 lutego 2008 r.) w sprawie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie różnic kursowych - jest prawidłowe.

W dniu 11 lutego 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie różnic kursowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka E... S.A. (pożyczkodawca), będąca udziałowcem zagranicznym spółki O. Sp. z o.o., zawarła z tą Spółką w 2006 r. umowę pożyczki.

Umowa pożyczki została zawarta w walucie obcej - EURO. Pożyczka została otrzymana w walucie obcej - EURO na rachunek bankowy Spółki prowadzony w EURO.

Spłata części pożyczki - w 2006 r. oraz w 2007 r. - była dokonywana w złotych polskich - PLN na konto pożyczkodawcy prowadzone w Luksemburgu w złotych polskich - PLN (przeliczenie według kursu średniego NBP z dnia zapłaty rat pożyczki zgodnie z zapisami umowy).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy kwoty stanowiące różnice powstałe w związku ze spłatą w złotych polskich - PLN części pożyczki (na rachunek bankowy udziałowca zagranicznego, prowadzony w złotych polskich - PLN) otrzymanej uprzednio od tego udziałowca w walucie obcej - EURO, wywołały jakiekolwiek konsekwencje podatkowe w przychodach, jak i kosztach podatkowych.

Zdaniem wnioskodawcy.

W stanie prawnym obowiązującym w 2006 r., zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), przychody z tytułu różnic kursowych od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych ustalało się jako różnicę między wartością tych środków obliczoną przy zastosowaniu kursu kupna walut z dnia faktycznego otrzymania przychodu oraz kursu kupna walut z dnia ich otrzymania albo kursu sprzedaży z dnia nabycia walut, ogłaszanego odpowiednio przez bank, z którego usług korzystał podatnik. Jednocześnie, jeżeli przychody wyrażone były w walutach obcych, a między dniem ich uzyskania i dniem faktycznego otrzymania wystąpiły różne kursy walut, przychody te odpowiednio ulegały podwyższeniu lub obniżeniu o różnice wynikające z zastosowania kursu kupna walut z dnia faktycznego otrzymania przychodów, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał uzyskujący przychód, oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia uzyskania przychodu.

Z kolei, koszty poniesione w walutach obcych przeliczało się na złote według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu. Jeżeli koszty wyrażone były w walutach obcych, a między dniem ich zarachowania i dniem zapłaty wystąpiły różne kursy walut, koszty te odpowiednio podwyższało się lub obniżało o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał ponoszący koszt, oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zarachowania kosztów (art. 15 ust. 1 ww. ustawy). Koszty z tytułu różnic kursowych od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych ustalało się jako różnicę między wartością tych środków obliczoną przy zastosowaniu kursu sprzedaży walut z dnia faktycznej zapłaty oraz kursu kupna walut z dnia ich otrzymania albo kursu sprzedaży z dnia nabycia walut, ogłaszanego odpowiednio przez bank, z którego usług korzystał podatnik.

Zgodnie natomiast z art. 15a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - w brzmieniu obowiązującym w 2007 r. - różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3 tej ustawy.

Jak wynika z regulacji art. 15a ust. 2 pkt 5 tej ustawy, dodatnie różnice kursowe powstają jeżeli wartość pożyczki w walucie obcej w dniu jej otrzymania jest wyższa od wartości tej pożyczki w dniu jej spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni. Z kolei stosownie do art. 15a ust. 3 pkt 5 ww. ustawy, ujemne różnice kursowe powstają jeżeli wartość pożyczki w walucie obcej w dniu jej otrzymania jest niższa od wartości tej pożyczki w dniu jej spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.

Dla celów podatku dochodowego, ani uzyskanie pożyczki w walutach obcych nie jest przychodem, ani jego spłata nie jest kosztem uzyskania przychodów. W związku z tym różnice, które powstały w wyniku spłaty - w polskich złotych części pożyczki zaciągniętej i otrzymanej w walucie obcej - pomiędzy zobowiązaniem z tytułu pożyczki ujętym w księgach rachunkowych a zobowiązaniem po spłacie nie są różnicami kursowymi, o których mowa w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Cała operacja faktycznej zmiany waluty spłaty części pożyczki spowodowała w istocie tylko zmianę kapitału do tej spłaty. Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) powołanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów). Oznacza to, że w przypadku zwiększenia - w wyniku spłaty pożyczki w innej walucie niż otrzymana - kapitału podlegającego spłacie, wydatki na spłatę tak ustalonych rat pożyczki nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów na gruncie przepisów podatkowych. Konsekwentnie, jeżeli spada wartość kapitału, wówczas kwota stanowiąca różnicę pomiędzy wartością nominalną uzyskanej pożyczki a wartością pożyczki spłacanej nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Powyższe, w opinii wnioskodawcy, ma zastosowanie zarówno do spłaty części pożyczki w 2006 r., jak i w 2007 r.

Ponadto - w stanie prawnym obowiązującym w 2007 r. - przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazują, że w przypadku powstania dodatnich różnic kursowych należy o nie zwiększyć przychody podatnika, zaś w przypadku powstania ujemnych różnic kursowych będą one obciążały koszty uzyskania przychodu.

W opinii wnioskodawcy - zauważyć należy, iż ustawodawca wyraźnie odnosi się obecnie do przypadku powstawania różnic kursowych związanych z udzielaniem, otrzymywaniem oraz zwrotem, spłatą pożyczek. Nadal samo udzielenie lub otrzymanie oraz zwrot i spłata pożyczek nie powoduje powstania przychodów lub kosztów uzyskania przychodów. Jeżeli jednak pożyczka została otrzymana w walucie obcej i w walucie obcej jest spłacana, to w przeliczeniu na złotówki występuje różnica pomiędzy kwotą otrzymanej a kwotą spłacanej pożyczki. Różnica ta, stanowiąca różnicę kursową występuje zarówno u pożyczkodawcy, jak i u pożyczkobiorcy.

Jednocześnie - stosownie do art. 15a ust. 7 powołanej ustawy - za koszt poniesiony, o którym mowa w ust. 2 i 3, uważa się koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), a za dzień zapłaty, o którym mowa w ust. 2 i 3 - dzień uregulowania zobowiązań w jakiejkolwiek formie, w tym w wyniku potrącenia wierzytelności.

W przedstawionym stanie faktycznym - w związku ze spłatą części pożyczki zaciągniętej i otrzymanej w walucie obcej EURO, a spłacanej w polskich złotych - doszło do faktycznego przewalutowania części pożyczki w walucie obcej na złotówki. Spłata części pożyczki w złotych polskich, zaciągniętej i otrzymanej w walucie obcej oznacza, że pomimo baku udokumentowania samej czynności przewalutowania (przykładowo zawarcia odrębnej umowy), w przedstawionym stanie faktycznym mamy do czynienia z faktycznym przewalutowaniem tej pożyczki (spłata części pożyczki w złotych polskich według umówionego kursu).

W wyniku tego przeliczenia i spłaty powstała różnica pomiędzy wartością pożyczki przyznanej (w przeliczeniu na złotówki w dniu przyznania) a wartością pożyczki, jaka podlega spłacie w złotówkach. Przewalutowanie części pożyczki zaciągniętej w walucie obcej - związane ze spłatą tej części w złotych polskich - nie tworzyło i nie tworzy podatkowych różnic kursowych (dodatnich oraz ujemnych). Nie wywołało także żadnych innych konsekwencji podatkowych - zarówno w przychodach, jak i kosztach ich uzyskania - w przypadku, gdy wystąpiła różnica pomiędzy kwotą otrzymanej oraz spłacanej pożyczki.

Biorąc pod uwagę powyższe, w opinii wnioskodawcy, w przypadku spłaty w złotych polskich w 2006 r. oraz w 2007 r. części pożyczki zaciągniętej przez Spółkę, nie doszło do powstania podatkowych różnic kursowych, o których stanowi ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Spłata w złotych polskich części pożyczki zaciągniętej w walucie obcej nie wywołała żadnych konsekwencji podatkowych w przychodach, jak i kosztach uzyskania przychodów, w przypadku wystąpienia różnicy pomiędzy kwotą otrzymanej, a kwotą spłacanej części pożyczki. Spłata w złotych polskich części pożyczki zaciągniętej w walucie pozostaje obojętne z punktu widzenia rozliczeń podatkowych. W okresie spłaty części pożyczki po jej przewalutowaniu nie powstały żadne (jakiekolwiek) różnice kursowe wynikające z różnych kursów waluty obcej na dzień otrzymania i spłaty części zobowiązania. W związku z powyższym po stronie wnioskodawcy nie istniał obowiązek rozpoznania przychodów podatkowych, jak i kosztów uzyskania przychodów w dacie spłaty w złotych polskich części pożyczki zaciągniętej w walucie obcej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe w pełnym zakresie.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.