IP-PB3-423-174/08-2/ECH

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością "X", przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2008 r. (data wpływu 17 stycznia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 17 stycznia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wyżywienie ekipy filmowej i aktorów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka "X" zajmuje się produkcją filmów reklamowych, fabularnych i dokumentalnych. Podczas dni zdjęciowych w terenie spółka zapewnia wyżywienie dla ekipy filmowej i aktorów, dokonuje zakupu produktów spożywczych, cateringu, usług gastronomicznych (Spółka posiada dokumenty tj. faktury i rachunki). Powyższy rodzaj towaru/usługi zależny jest od miejsca realizacji filmu. Całkowity koszt produkcji pokrywa zleceniodawca zgodnie z zawartymi umowami.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione na wyżywienie ekipy filmowej oraz aktorów podczas realizacji filmu stanowią koszt uzyskania przychodu dla firmy.

Zdaniem wnioskodawcy, wydatki poniesione na wyżywienie ekipy filmowej oraz aktorów w trakcie realizacji zdjęć na planie filmowym zostały poniesione w celu uzyskania przychodu ponieważ są one bezpośrednio związane z przychodem firmy. Nie noszą one znamion poczęstunku dla kontrahenta, ani osób z nim współpracujących. Nie są kosztem reprezentacji, nie wiążą się z okazałością i wytwornością, a ściśle związane są z realizacją zamówionej usługi.

Zatem tak jak inne koszty produkcji stanowią koszty podatkowe, bowiem są to koszty poniesione celem osiągnięcia przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Po przeanalizowaniu przedstawionego stanu faktycznego oraz obowiązującego stanu prawnego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) za koszty uzyskania przychodów uznaje się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem, aby móc zaliczyć konkretne wydatki do kosztów uzyskania przychodów, niezbędne jest wykazanie związku między ich poniesieniem, a dążeniem do uzyskania przychodów. Związek ten może być zarówno bezpośredni, jak i pośredni. Przedmiotowe wydatki winny również pozostawać w związku z prowadzoną działalnością tak, aby była możliwa ocena oparta na zasadzie logiki i zasad doświadczenia życiowego, że mogą mieć one wpływ na uzyskanie przychodu.

Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od powiązania poniesionego wydatku z działalnością podatnika, który zalicza ten wydatek do kosztów, istnienia bezpośredniego lub nawet tylko potencjalnego związku przyczynowego między wydatkami a uzyskanym przychodem. Jednocześnie należy zauważyć, że takimi kosztami nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 cyt ustawy oraz niewłaściwie udokumentowane. Ponadto podkreślenia wymaga, iż to na podatniku, zgodnie z powszechnie stosowaną na gruncie prawa podatkowego zasadą jako na osobie wywodzącej z określonych faktów skutki prawne spoczywa ciężar udowodnienia powyższych zależności. Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków należy brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu. Okoliczności te należy oceniać indywidualnie, biorąc pod uwagę racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Jednocześnie podatnik musi dysponować odpowiednimi dowodami, które pozwolą mu zaliczyć wydatki do kosztów uzyskania przychodów.

Z zastrzeżenia art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że istnieją wydatki, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą. Katalog tych wydatków zawiera art. 16 ust. 1 ustawy. Art. 16 pkt 28 ww. ustawy, stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholu. Nie oznacza to, ze wydatki na zakup takich artykułów w każdej sytuacji nie będą mogły być zaliczone w poczet kosztów uzyskania przychodów. Wydatki o charakterze gastronomicznym i na artykuły spożywcze tylko wtedy nie będą stanowiły kosztu uzyskania przychodu, gdy będą miały charakter wydatków reprezentacyjnych.

Ponieważ pojęcie reprezentacji nie zostało zdefiniowane w ustawie podatkowej należy w tym zakresie kierować się wykładnią językową i orzecznictwem sądowym. Zgodnie z definicją zawartą w "Słowniku języka polskiego" pod redakcją prof. M. S (Wydawnictwo P, W 2002), reprezentacja to "okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną". Na gruncie orzecznictwa sądowego zaś można przyjąć, że w przypadku firmy reprezentacja to "dobre jej reprezentowanie, które może polegać na wystroju firmy, interesującym logo, tablicach informacyjnych, sposobie podejmowania interesantów i kontrahentów" (wyrok NSA z dnia 26 września 2000 r.-sygn. akt III SA 1994/99).

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę, można uznać, że ponoszone wydatki na usługi gastronomiczne nie mają charakteru reprezentacyjnego - nie mają na celu kształtowania pozytywnego wizerunku firmy, nie są związane z podejmowaniem klientów. Zatem, przedmiotowych wydatków poniesionych przez Spółkę nie należy traktować jako kosztów reprezentacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z powyższego wynika, że możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od łącznego spełnienia następujących przesłanek: istnienia związku przyczynowo-skutkowego między poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem oraz od właściwego udokumentowania tego wydatku. Wydatkiem takim niewątpliwie będą wynagrodzenia wypłacone zespołowi produkcyjnemu za udział w realizacji (produkcji) filmu na podstawie zawartych umów. Mogą być nimi także wydatki na wyżywienie dla ekipy filmowej i aktorów.

Podkreślić należy, że wydatki te muszą być racjonalne co do zasady i co do wielkości, oraz odpowiednio udokumentowane, bowiem to na podatniku spoczywa obowiązek prawidłowego udokumentowania wydatków oraz wykazania istnienia związku przyczynowo-skutkowego tych wydatków z przychodem, bo to podatnik wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.