IP-PB3-423-129/08-1/KB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2008 r. (data wpływu 10 stycznia 2008 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie specjalnych stref ekonomicznych - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 stycznia 2008 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych zakresie specjalnych stref ekonomicznych.

W przedmiotowym wniosku został przestawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Polski jako wspólnik (komandytariusz) polskiej spółki komandytowej. Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej na podstawie zezwolenia z dnia 23 czerwca 2004 r. Działalność Spółki obejmuje druk czasopism dla firm wydawniczych. Stosownie do art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) Podatnik, będąc niemieckim rezydentem podatkowym, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od dochodów osiągniętych ze źródeł położonych na terytorium Polski. Takim źródłem jest dla niego, zgodnie z art. 5 cytowanej ww. ustawy, udział w Spółce mającej status spółki osobowej. W konsekwencji, Podatnik podlega w Polsce opodatkowaniu od dochodów osiągniętych z tytułu udziału w Spółce. Jednocześnie zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ww. ustawy, Podatnik korzysta ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób prawnych dla dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia. Konsekwentnie Podatnik jest obowiązany do kalkulacji przysługującej mu maksymalnej kwoty zwolnienia podatkowego, tzw. limitu pomocy publicznej jako iloczynu maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą. Pomoc publiczna w postaci zwolnienia z z podatku dochodowego od osób prawnych przysługuje Podatnikowi z tytułu kosztów nowej inwestycji zrealizowanej przez Spółkę. Ponadto stosownie do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 listopada 2006 r. w sprawie kamiennogórskiej specjalnej strefy ekonomicznej dla prawidłowego ustalenia maksymalnej kwoty zwolnienia podatkowego, koszty inwestycji (wydatki inwestycyjne) oraz wielkość pomocy publicznej podlegają obowiązkowi dyskontowania na dzień uzyskania zezwolenia. Podatnik korzysta ze zwolnienia z podatku w ramach zezwolenia uzyskanego przez Spółkę w czerwcu 2004 r., zgodnie z zasadami wskazanymi w rozporządzeniu, w brzmieniu obowiązującym do końca 2006 r. Wynika to z brzmienia § 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 lutego 2007 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie kamiennogórskiej specjalnej strefy ekonomicznej, zgodnie z którym do przedsiębiorcy, który posiada zezwolenie wydane przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, stosuje się dotychczasowe (tzn. obowiązujące przed dniem wejścia niniejszego rozporządzenia w życie, tj. przed 24 lutego 2007 r.) warunki udzielania pomocy regionalnej. Stąd w treści, niniejszego zapytania Podatnik powołuje się na przepisy i numeracje rozporządzenia w brzmieniu obowiązującym przed 24 lutego 2007 r. na koniec 2006 r.

Dodatkowo Spółka wskazuje, iż zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 8 maja 2007 r. (sygn. I SA/Rz 254/07), przepisy rozporządzenia regulujące szczegółowe kwestie związane z korzystaniem ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych (w tym kalkulacji limitu pomocy publicznej) stanowią normy prawa podatkowego, do których zastosowanie winny mieć przepisy art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

W trakcie realizacji inwestycji Spółka ponosiła szereg wydatków o charakterze inwestycyjnym, w tym w formie zaliczek, przy czym uwzględniając okres trwania inwestycji, na dzień poniesienia wybranych wydatków w formie zaliczek, środki trwałe, na które wydatki te były ponoszone, nie zostały jeszcze oddane do użytkowania w związku z niezakończeniem poszczególnych projektów inwestycyjnych (znajdowały się w ewidencji księgowej jako środki trwałe w budowie lub też w pozycji zaliczki na środki trwałe w budowie).

Jednocześnie Podatnik wskazuje, iż w związku z faktem, iż w chwili obecnej Spółka realizuje kolejne inwestycje i wskazany stan faktyczny może wystąpić również w przyszłości.

W przypadku części nakładów inwestycyjnych umowa zakupu maszyn i urządzeń obejmuje również zakup części gwarancyjnych. W szczególności, w wartości przedmiotu umowy (w wartości maszyn) zawarte są również koszty zakupu części gwarancyjnych, określane wartościowo jako np. 0,5% kwoty należnej dostawcy. W takich przypadkach, do momentu uruchomienia produkcji Spółka zobowiązana jest do uiszczenia 90% ceny, (do momentu odbioru technicznego maszyny/urządzenia), natomiast pozostałe 10% ceny ma charakter kaucji gwarancyjnej, uiszczanej w okresie późniejszym, po potwierdzeniu sprawności zakupionej linii produkcyjnej/upływie okresu gwarancyjnego.

Kwota stanowiąca równowartość wartości części gwarancyjnych jest księgowana jako zapasy i nie jest uznawana jako koszty inwestycyjne. Zapłata za maszyny oraz części gwarancyjne realizowana jest w ratach bez wyszczególnienia, jako kwota przypada za maszynę, a jaka za części.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie pierwsze. Wniosek Spółki w zakresie pytania drugiego zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

Stanowisko wnioskodawcy w zakresie pytania pierwszego:

Zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia przedsiębiorca prowadzący działalność na terenie strefy nabywa prawo do zwolnienia od podatku dochodowego od osób prawnych z tytułu kosztów nowej inwestycji począwszy od miesiąca, w którym poniósł wydatki inwestycyjne w okresie od dnia uzyskania zezwolenia, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej (pomocy publicznej). Konsekwentnie obowiązany jest do monitorowania wielkości wykorzystanej i dostępnej pomocy publicznej w odniesieniu do poniesionych kosztów inwestycji. Stosownie przy tym do § 9 ust. 1 rozporządzenia, zarówno koszty inwestycji jak i wielkość pomocy publicznej podlegają dyskontowaniu na dzień uzyskania zezwolenia. Zgodnie bowiem z przepisami unijnymi, w tym wytycznymi dotyczącymi pomocy regionalnej (zarówno obowiązującymi do końca 2006 r. "Wytycznymi w sprawie pomocy regionalnej" Dz. Urz. UE 98/C 74/06 pkt 1.2 załącznika nr I, jak i nowymi "Wytycznymi w sprawie pomocy regionalnej na lata 2007-2013" Dz. Urz. UE 2006/C 54/08 - pkt 41), w przypadku rozłożenia udzielania pomocy w czasie, przy kalkulacji wielkości uzyskanej pomocy zarówno wartość kosztów inwestycji jak i pomocy publicznej winny być aktualizowane na dzień nabycia prawa do pomocy. Wskazana zasada ma odzwierciedlać utratę wartości pieniądza w czasie, w tym w szczególności fakt, iż przedsiębiorca uzyskuje pomoc nawet kilka lat po faktycznym poniesieniu nakładów inwestycyjnych, będących podstawą do udzielenia pomocy (pomoc stanowi refundację poniesionych nakładów).

Określony w § 9 ust. 6 rozporządzenia wzór pozwala na określenie zdyskontowanej wartości poniesionych wydatków i otrzymanej pomocy publicznej. Jedną z najistotniejszych zmiennych, które należy wziąć pod uwagę, określając w szczególności zdyskontowaną wartość poniesionych wydatków, jest wartość tych wydatków z dnia ich poniesienia. W § 6 rozporządzenia ustawodawca określił wydatki inwestycyjne (tzw. wydatki kwalifikowane), jako koszty inwestycji pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług, poniesione w trakcie obowiązywania zezwolenia w związku z realizacją inwestycji na terenie strefy - zaliczone do wartości początkowej tych środków trwałych zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych. Termin poniesione koszty inwestycji nie został jednak zdefiniowany, a tym samym nie określono, w jaki sposób należy ustalić datę poniesienia wydatków kwalifikowanych. Doprowadziło to do powstania wątpliwości czy poniesienie wydatku dla celów dyskontowania, a tym samym kalkulacji kwoty przysługującego Podatnikowi do wykorzystania zwolnienia podatkowego, oznacza jego faktyczne zrealizowanie w znaczeniu kasowym, czy też wystarczające jest dokonanie odpisu niebędącego wydatkiem, powodujące zmianę w strukturze aktywów lub pasywów podatnika. Sprzeczne interpretacje prawa podatkowego dokonywane przez organy podatkowe doprowadziły do zajęcia stanowiska w przedmiotowej kwestii przez Ministerstwo Finansów, które w piśmie z 5 kwietnia 2006 r. (sygn. PB4/KA-8213-321-25/06) uznało, że "aby przedsiębiorca mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego, którego wartość uzależniona jest od wielkości poniesionych przez tego przedsiębiorcę wydatków, kwalifikowanych jako koszty inwestycji, to "poniesienie musi omaczać wydatek faktycznie poniesiony, a nie deklarację o zamiano jego poniesienia w przyszłości. W związku z tym nie jest wystarczające, dla obliczenia wielkości zwolnienia podatkowego, jedynie dokonanie odpisu, niebędącego wydatkiem lub zarachowanie wydatku bez jego faktycznego poniesienia".

W związku z powyższym, dla potrzeb kalkulacji limitu pomocy publicznej zdaniem Podatnika dany wydatek może zostać rozpoznany jako wydatek kwalifikowany w przypadku, kiedy zostanie on faktycznie poniesiony. Podatnik podkreśla, że podejście takie zgodne jest także z późniejszą co do zasady, jednolitą już praktyką organów podatkowych. Przykładem interpretacji prawa podatkowego potwierdzających prawidłowość kasowego ujmowania wydatków kwalifikowanych są m.in. (I) Postanowienie Naczelnika Lubuskiego Urzędu Skarbowego z 4 lipca 2006 r. (sygn. LUS/l-3/423/15-7N/06/JW), (II) postanowienie Naczelnika II Śląskiego Urzędu Skarbowego w Bielsku Białej z 1 grudnia 2006 r. (sygn. PD/423-97/06/76607), a także (III) z 22 grudnia 2006 r. (sygn. PDP/423-128/06/81256). Konsekwentnie, dyskontując wartość poniesionych wydatków - zdaniem Podatnika - należy rozpoznawać jako wydatki kwalifikowane w szczególności te, które zostały faktycznie poniesione w znaczeniu kasowym na zakup bądź wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych zaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do składników majątku Spółki. Przez odrębne przepisy Podatnik rozumie z kolei uregulowania ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co sugeruje § 6 ust. 1 pkt 2 in fine rozporządzenia. Tym samym w przypadku uznania, iż zgodnie z art. 16g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dany wydatek podlegał będzie zaliczeniu do wartości początkowej składnika majątku trwałego, celem prawidłowego określenia jego zdyskontowanej wartości, wydatek taki w momencie faktycznego poniesienia, będzie stanowił wydatek kwalifikowany, niezależnie od tego czy w miesiącu poniesienia znajdować się już będzie w ewidencji środków trwałych Spółki przyjętych do użytkowania. Spółka wskazuje, iż stanowisko przez nią prezentowane zgodne jest z podejściem do powyższego tematu wyrażonym przez Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego, który w postanowieniu z 15 marca 2005 r. (sygn. PD I 0090/1/21/05/JP), który uznał, że "Spółka powinna mieć prawo uznawać wydatki za dające prawo do zwolnienia od podatku w miesiącu, w którym wydatki te zostały poniesione, nawet jeśli w miesiącu tym nie doszło jeszcze do oddania do używania środka trwałego, z którym związany jest wydatek inwestycyjny". Podobnie wypowiedział się Naczelnik Łódzkiego Urzędu Skarbowego w postanowieniu z 16 listopada 2005 r. (sygn. ŁUS-ll-2-423/102/05/JB). Zdaniem Naczelnika Łódzkiego Urzędu Skarbowego zaliczenie wydatku do wydatków kwalifikowanych możliwe będzie "nawet, jeżeli w danym miesiącu nie doszło jeszcze do oddania do używania środka trwałego z którym związany jest wydatek inwestycyjny". Podobnie tożsame stanowisko przedstawił również Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w postanowieniu z 5 grudnia 2005 r. (sygn. DP/P1/423-0146/05/AP), który uznał w nim, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w art. 16g określa jakie wydatki podlegają zaliczeniu do wartości początkowej środka trwałego. Zatem w momencie ponoszenia danego wydatku podatnik zobowiązany jest do ustalenia, czy ten wydatek inwestycyjny zostanie przez niego zaliczony do wartości początkowej składnika majątku trwałego. Oznacza to, że w momencie faktycznego poniesienia wydatku może on zostać uznany za wydatek inwestycyjny oraz może być brany pod uwagę przy ustalaniu wysokości dochodu zwolnionego od podatku dochodowego pod warunkiem, że wydatek ten podlega (lub będzie podlegać) zaliczeniu do wartości początkowej środka trwałego. Ponadto w opinii Podatnika,w celu ustalenia, jakie wydatki mogą być uznane za kwalifikowane, pomocne jest również stanowisko Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego, zawarte w postanowieniu z 19 października 2006 r. (sygn. PO2/423/32/06/80737). W postanowieniu tym organ podatkowy odniósł się do możliwości zaliczenia do wydatków kwalifikowanych zapłaconych zaliczek w celu nabycia środków trwałych. Konsekwentnie zdaniem Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego zaliczka stanowi wydatek kwalifikowany, o ile do przepływu pieniężnego doszło w trakcie obowiązywania zezwolenia.

Biorąc pod uwagę przedstawioną powyżej przeważającą praktykę organów podatkowych, zdaniem Podatnika, wydatkami kwalifikowanymi są, wydatki poniesione w znaczeniu kasowym w trakcie obowiązywania zezwolenia na rzecz środków trwałych znajdujących się w budowie lub też w pozycji zaliczki na środki trwałe w budowie. Według Spółki, takie podejście jest prawidłowe o ile poniesione wydatki (w tym również poniesione zaliczki na środki trwałe) ujęte zostaną w przyszłości w wartości początkowej środków trwałych zakupionych lub wytwarzanych we własnym zakresie. W związku z powyższym Podatnik stoi na stanowisku, że wydatki faktycznie poniesione na środki trwałe znajdujące się w budowie, jak również faktycznie poniesione zaliczki na zakup środków trwałych w budowie, mogą zostać rozpoznane jako wydatki kwalifikowane dla potrzeb kalkulacji limitu pomocy publicznej w momencie ich faktycznego poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Specjalne Strefy Ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym wyraźnie stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274). Podstawą do korzystania ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (art. 16 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami. Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy na podstawie właściwego zezwolenia. Wielkość tego zwolnienia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków inwestycyjnych. Rodzaj tych wydatków został określony przez Radę Ministrów w rozporządzeniach ustanawiających poszczególne strefy ekonomiczne.

Stosownie do § 3 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 17 listopada 2006 r. w sprawie kamiennogórskiej specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. z 2006 r. Nr 211, poz. 1555) pomocą regionalną udzieloną przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi pomoc z tytułu:

Należy zauważyć, iż pojęcie "poniesionych kosztów inwestycji" nie zostało zdefiniowane w rozporządzeniach ustanawiających poszczególne specjalne strefy ekonomiczne. Jednak do wyliczenia (dyskontowania) otrzymanej pomocy w postaci niezapłaconego podatku dochodowego konieczne jest ustalenie daty poniesionych wydatków inwestycyjnych, tj. określenie, czy poniesienie wydatku oznacza jego faktyczne zrealizowanie w znaczeniu kasowym, czy też wystarczające jest dokonanie odpisu niezbędnego wydatkiem, powodujące zmianę w strukturze aktywów lub pasywów przedsiębiorcy. Rozstrzygając tę kwestię należy zwrócić uwagę na fakt, iż zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wychodząc z tego założenia, należy uznać, że aby przedsiębiorca mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego, którego wartość uzależniona jest od wielkości poniesionych przez tego przedsiębiorcę wydatków, kwalifikowanych jako koszty inwestycji, to "poniesienie" musi oznaczać wydatek faktycznie poniesiony, a nie deklarację o zamiarze jego poniesienia w przyszłości. W związku z tym nie jest wystarczające dla obliczenia wielkości zwolnienia podatkowego, jedynie dokonanie odpisu, nie będącego wydatkiem lub zarachowanie wydatku bez jego faktycznego poniesienia.

A zatem w tym zakresie należy zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, iż wydatkami kwalifikowanymi są wydatki poniesione w znaczeniu kasowym w trakcie obwiązywania zezwolenia na działalność gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Na podstawie § 3 ust. 4 ww. rozporządzenia przez nową inwestycję należy rozumieć inwestycję związaną z utworzeniem lub rozbudową przedsiębiorstwa, z rozpoczęciem w przedsiębiorstwie działań obejmujących dokonywanie zasadniczych zmian produkcji bądź procesu produkcyjnego, zmian wyrobu lub usługi, w tym także zmian w zakresie sposobu świadczenia usług, jak również zakup majątku zlikwidowanego lub będącego w likwidacji przedsiębiorstwa albo przedsiębiorstwa, które uległoby likwidacji w przypadku niedokonania inwestycji w formie zakupu tego przedsiębiorstwa lub jego części. Nie jest dopuszczalna pomoc przeznaczona na inwestycje odtworzeniowe (§ 3 ust. 5 ww. rozporządzenia).

W myśl § 6. ust. 1 ww. rozporządzenia za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia w związku z realizacją inwestycji na terenie strefy na:

A zatem w zakresie środków trwałych ustawodawca stanowi, że będą zaliczane do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną o ile zostały zaliczone do składników majątku podatnika. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w art. 16g określa, jakie wydatki podlegają zaliczeniu do wartości początkowej środka trwałego. Między innymi za wartość początkową środków trwałych uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia - art. 16g ust. 1 pkt 1. Zgodnie z ust. 3 tego artykułu za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Z powyższego wynika, że Spółka może uznać wydatki na środki trwałe w budowie za dające prawo do zwolnienia od podatku w miesiącu, w którym wydatki te zostały poniesione, nawet jeśli w tym miesiącu nie doszło jeszcze do oddania do używania środka trwałego, z którym związany jest wydatek inwestycyjny z zachowaniem warunków określonych w § 6 ust. 1 ww. rozporządzenia.

Natomiast przedpłaty w postaci zaliczki nie można zaliczyć, w momencie jej zapłaty, do wartości początkowej środka trwałego. Według "Popularnego słownika języka polskiego" - wydawnictwo Wilga, rok wydania 2000, zaliczka jest tylko częścią należności wpłacanej lub wypłacanej na poczet należności. Funkcją zaliczki jest m.in. traktowanie jej jako formy wpłaty na poczet świadczenia, tj. kwoty przypadającej na rachunek przyszłych należności wierzyciela. Zatem przedpłata w postaci zaliczki na zakup środka trwałego stanowi tylko część ceny nabycia, o której mowa w art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dopiero zapłata pozostałej części ceny nabycia, pozwoli na zaliczenie wpłaconej zaliczki do wartości początkowej środka trwałego. Tym samym moment zapłaty pozostałej części ceny nabycia środka trwałego, będzie momentem, w którym podatnik będzie mógł zaliczyć wpłaconą zaliczkę do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną, oczywiście z zachowaniem pozostałych warunków określonych w wymienionym powyżej rozporządzeniu Rady Ministrów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.