IP-PB3-423-129/07-2/GJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 30 sierpnia 2007 r. (data wpływu 31 sierpnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności - jest prawidłowe.

W dniu 31 sierpnia 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w sprawie zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnej wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka w oparciu o zawartą umowę handlową sprzedawała swoje towary dla firmy czeskiej z siedzibą w B. Kwoty wynikające z wystawionych faktur Spółka zaliczyła do przychodów podatkowych. Z uwagi na nie wywiązanie się kontrahenta Spółki ze zobowiązań na łączną kwotę 371.947, 43 zł wynikających z faktur wystawionych w okresie 2004 - 2006 r., Spółka wystąpiła do sądu polskiego z pozwami o zapłatę. Sąd wydał dwa nakazy zapłaty, nadając im następnie klauzule wykonalności. Windykacja należności zlecona kilku firmom okazała się bezskuteczna. W związku z powyższym Spółka skierowała w marcu 2007 r. do sądu dłużnika, sądu czeskiego wniosek o ogłoszenie jego upadłości majątkowej. W wyniku postępowania w dniu 20 lipca 2007 r. wydane zostało postanowienie, w którym sąd odrzucił wniosek o ogłoszenie upadłości dłużnika z powodu braku majątku, który byłby wystarczający dla pokrycia kosztów związanych z upadłością. Jak wynika z uzasadnienia postanowienia, zgodnie z ustaleniami sądu, dłużnik nie posiada żadnego majątku, ma więcej wierzycieli i nie jest w stanie dalej wypełniać swoich zobowiązań. Zdaniem sądu została stwierdzona upadłość dłużnika, ale nie zostały spełnione warunki stawiane w stosunku do majątku, którym można by było pokryć koszty upadłości. Spółka ma zamiar odpisać należność, zarachowaną uprzednio do przychodów, której nieściągalność została udokumentowana postanowieniem sądu czeskiego, do kosztów uzyskania przychodów. Do wniosku Spółka dołączyła kopie nakazów płatniczych, postanowienie sądu czeskiego wraz z tłumaczeniem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisaną należność główną w kwocie 371.947,43 zł, zarachowaną uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, której nieściągalność została udokumentowana postanowieniem sądu czeskiego o odrzuceniu wniosku o ogłoszenie upadłości dłużnika z powodu braku majątku wystarczającego na pokrycie kosztów postępowania upadłościowego.

Zdaniem wnioskodawcy postanowienie sądu czeskiego odrzucające wniosek o ogłoszenie upadłości majątkowej dłużnika z powodu braku majątku dłużnika, który byłby wystarczający dla pokrycia kosztów związanych z upadłością, wypełnia dyspozycję art. 16 ust. 2 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tym przepisem uznaje się, że nieściągalność wierzytelności została udokumentowana postanowieniem sądu czeskiego o odrzuceniu wniosku o ogłoszenie upadłości majątkowej dłużnika. Z treści przepisu nie wynika, aby jego stosowanie ograniczało się tylko do postanowień wydanych przez sąd polski. W przypadku dłużnika, który działa i ma siedzibę za granicą postępowanie upadłościowe może być przeprowadzone tylko przez sąd dłużnika. W związku z powyższym Spółka uważa, że może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisana należność w kwocie 371.947,43 zł.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Na wstępie organ wydający interpretację zauważa, że ocenie podlega tylko stan faktyczny opisany we wniosku. Dokumenty dołączone do wniosku mogą być poddane analizie w trakcie ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego, nie mogą zaś być przedmiotem oceny przy wydawaniu interpretacji indywidualnej.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) nie zawiera wykazu, który przesądza o zaliczeniu określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2. Zgodnie zaś z art. 16 ust. 2 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana postanowieniem sądu o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania. Z powyższych przepisów wynika, że aby uznać nieściągalną wierzytelność za koszt uzyskania przychodów muszą być spełnione następujące przesłanki:

Ad. 1) Przedsiębiorca nawet w sytuacji, gdy trafi na niesolidnego kontrahenta, który nie zapłaci za zakupiony towar, ma obowiązek wykazać przychód i odprowadzić zaliczkę na podatek. Za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się bowiem kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane (art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),

Ad. 2) Wstąpienie wierzyciela na drogę sądową w celu odzyskania należności może zakończyć się postanowieniem sądu o:

W przedmiotowej sprawie sąd dłużnika - sąd czeski odrzucił wniosek Spółki o ogłoszenie upadłości majątkowej dłużnika, ponieważ dłużnik nie posiadał żadnego majątku, którym byłby w stanie pokryć koszty związane z upadłością jak również swoje zobowiązania w stosunku do Spółki, która była jednym z wielu wierzycieli dłużnika. W ocenie organu zarachowanie wierzytelności do przychodów oraz postanowienie sądu czeskiego wywołuje u Spółki konsekwencje w zakresie możliwości zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów. Organ zgadza się ze stanowiskiem wnioskodawcy, że przepis odnoszący się do postanowień sądu, które stanowią podstawę dla uznania za udokumentowaną nieściągalność wierzytelności nie ogranicza jego stosowania tylko do postanowień wydawanych przez sądy polskie. Podstawą zastosowania art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest określone udokumentowanie nieściągalności wierzytelności. Katalog dokumentów w tym zakresie jest zamknięty. Nie ma natomiast znaczenia, czy postanowienie objęte katalogiem zostało wydane przez sąd polski czy zagraniczny.

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe pod warunkiem, że:

* odpisy aktualizujące wartość należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,

* wierzytelność musi być odpisana jako nieściągalna.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, 09-402 Płock, ul. 1 Maja 10.