IP-PB2-415-672/08-2/AK

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 16 lipca 2008 r. Izba Skarbowa w Warszawie IP-PB2-415-672/08-2/AK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2008 r. (data wpływu 18 kwietnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 2000 r. Wnioskodawczyni wyjechała na stałe do Francji. Początkowo uczyła się języka francuskiego (3-letnia szkoła) i ukończyła 1,5 roczną szkołę zarządzania we Francji. W tym czasie pracowała dla firmy polskiej na część etatu w Czechach i we Francji. Przez cały ten okres przebywała każdego roku ponad 183 dni we Francji. Ponieważ była zatrudniona przez firmę polską i wynagrodzenie otrzymywała w PLN w Polsce, a w innych krajach nie osiągała żadnego dochodu, do 2006 r. rozliczała się z podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce. W 2007 r. rozpoczęła starania o uzyskanie zezwolenia na pracę we Francji i uzyskała je w kwietniu 2007 r. - ważne 10 lat.

W dniu 15 czerwca 2007 r. Wnioskodawczyni podjęła pracę w firmie francuskiej na terenie Francji na pełen etat na czas nieokreślony. Jednocześnie kontynuowała pracę w firmie polskiej w zmniejszonym wymiarze (1/5 etatu). W tym samym czasie, czyli w czerwcu 2007 r. otworzyła konto bankowe we Francji. Otrzymuje wynagrodzenie w euro i zarobione tam pieniądze wydaje na swoje utrzymanie i inwestuje we Francji. Od 2001 r. Wnioskodawczyni zamieszkuje wspólnie ze swoim obecnym mężem (obywatelem Francji) we Francji. Związek małżeński zawarła 8 marca 2008 r. (związku małżeńskiego nie mogła zawrzeć wcześniej ze względu na brak rozwodu swojego obecnego męża z jego byłą żoną).

W Polsce Wnioskodawczyni od 2006 r. nie posiada ośrodka interesów życiowych ponieważ ma z pierwszego małżeństwa dwoje dorosłych dzieci 26 i 23 lata, które samodzielnie się utrzymują. Jest rozwiedziona od 1988 r. Posiada obywatelstwo polskie i w przyszłości nie zamierza ubiegać się o obywatelstwo francuskie.

Do dnia dzisiejszego jest zameldowana w Polsce w domu, w którym mieszkają jej rodzice, gdzie przebywała przed wyjazdem do Francji.

Ze względu na inny cykl rozliczania podatku dochodowego we Francji nie posiada jeszcze dokumentu potwierdzającego rezydencję podatkową we Francji. Dokument ten za 2007 r. otrzyma dopiero po rozliczeniu rocznym w lipcu 2008 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle ww. faktów od 15 czerwca 2007 r. Wnioskodawczyni objęta jest nieograniczonym obowiązkiem podatkowym we Francji, a w związku z tym ograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce za 2007 rok.

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Wnioskodawczyni uważa, iż w świetle umowy pomiędzy Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatku od dochodów i majątku z dnia 19 stycznia 1977 r., od 15 czerwca 2007 r. ciąży na niej nieograniczony obowiązek podatkowy we Francji (polskie dochody zobowiązana jest doliczyć do dochodu francuskiego w celu wyliczenia stopy opodatkowania we Francji w rozliczeniu rocznym za 2007 r.). Powyższe stanowisko uzasadnia miejscem zamieszkania i ośrodkiem interesów życiowych we Francji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1.

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2.

przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Na podstawie art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). Zgodnie z art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1.

pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,

2.

działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,

3.

działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

4.

położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

W myśl art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Obecnie obowiązuje umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5).

Zgodnie art. 15. ust. 1 ww. umowy, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, wówczas osiągnięte za nią wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie.

W myśl art. 15 ust. 2 ww. umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej na terenie drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

a.

odbiorca przebywa w drugim Państwie podczas jednego lub kilku okresów, nie przekraczających łącznie 183 dni w danym roku podatkowy

b.

wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma tym drugim Państwie miejsca zamieszkania lub siedziby,

c.

wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Na podstawie art. 4 ust. 1 ww. umowy, w rozumieniu niniejszej umowy określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona, nie włączając jednak osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu, jaki osiągają ze źródeł położonych w wyżej wymienionym Państwie albo z tytułu majątku, jaki posiadają w tym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 2 tej umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:

a.

osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

b.

jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;

c.

jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;

d.

jeśli sytuacji tej osoby nie można uregulować zgodnie z postanowieniami liter a), b) i c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Z powyższego wynika, iż zawarta w ww. umowie definicja "miejsca zamieszkania" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw będących Stronami umowy i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni w 2000 r. wyjechała do Francji i pracowała tam oraz w Czechach dla firmy polskiej na część etatu. Przez cały ten okres przebywała każdego roku ponad 183 dni we Francji.

W kwietniu 2007 r. uzyskała zezwolenie na pracę we Francji, a w dniu 15 czerwca 2007 r. podjęła pracę w firmie francuskiej na terenie Francji na pełen etat na czas nieokreślony. Jednocześnie kontynuowała pracę w firmie polskiej w zmniejszonym wymiarze czasu pracy (1/5 etatu). W dniu 8 marca 2008 r. zawarła związek małżeński z obywatelem francuskim. W Polsce Wnioskodawczyni ma z pierwszego małżeństwa dwoje dorosłych dzieci (26 lat i 23 lata), samodzielnie się utrzymujących.

Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo polskie, do dnia dzisiejszego jest zameldowana w Polsce w domu, w którym mieszkają jej rodzice. Nie posiada jeszcze dokumentu potwierdzającego rezydencję podatkową we Francji.

W przedstawionej sytuacji należy uznać, iż Wnioskodawczyni od 2007 r. przeniosła swoje miejsce zamieszkania dla celów podatkowych do Francji, gdyż z państwem tym wiążą ją ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze. Zatem za okres od 2007 r. objęta jest nieograniczonym obowiązkiem podatkowym we Francji, natomiast w Polsce będzie podlegała zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, t. j. opodatkowaniu w Polsce podlegać będą inne dochody podlegające przepisom ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl