ILPP5/4512-1-300/15-2/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 8 grudnia 2015 r. (data wpływu 11 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego przy sprzedaży soli drogowej zmagazynowanej u kontrahenta zewnętrznego - jest prawidłowe.

W dniu 11 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego przy sprzedaży soli drogowej zmagazynowanej u kontrahenta zewnętrznego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka S.A. (dalej:, Wnioskodawca, Spółka) jest podmiotem gospodarczym, będącym polskim podatnikiem CIT i VAT, rozliczającym się w podatku dochodowym od osób prawnych na podstawie prowadzonych ksiąg handlowych. Jeśli chodzi o zakres prowadzonej działalności - Spółka jest znaczącym na rynku krajowym dostawcą soli przeznaczonej do zimowego utrzymania dróg oraz największym odbiorcą złomu miedzi w Polsce. Jest także właścicielem najnowocześniejszego w Europie Terminalu, uruchomionego w "A". Oprócz powyższego Spółka prowadzi także działalność w zakresie produkcji związków renu (metalu wykorzystywanego w technice lotniczej), kruszyw drogowych, odzysku surowców z wymurówek z pieców hutniczych, oraz działalność w zakresie handlu metalami nieżelaznymi i substancjami chemicznymi.

Zapotrzebowanie na sprzedawaną przez Spółkę sól drogową cechuje się swoją specyfiką, na którą składa się konieczność dostarczenia bardzo dużej ilości towaru w bardzo krótkim czasie (po pojawieniu się opadów śniegu). W praktyce - jest to niemożliwe, dlatego też praktykowanym na rynku rozwiązaniem jest przechowywanie jej w magazynach zlokalizowanych u przyszłych odbiorców bądź w ich bliskim sąsiedztwie. W taki też sposób postępuje Wnioskodawca, zawierając z podmiotami gospodarczymi umowy, na mocy których przekazuje im sól drogową do depozytu, a następnie - sprzedaje ją tym podmiotom lub jeszcze innym kontrahentom.

Specyficzną cechą umowy (nazwaną dalej Schematem I) jest to, że zobowiązuje ona drugą stronę m.in. do:

* odebrania soli drogowej,

* przechowywania jej w sposób gwarantujący utrzymanie parametrów jakościowych,

* hałdowania soli i zabezpieczenia jej przed wpływem warunków atmosferycznych,

* w przypadku sprzedaży tak zdeponowanej soli na rzecz firmy trzeciej (a więc innej, niż podmiot, który ją magazynuje) - załadunku soli na podstawione przez tą firmę trzecią środki transportu (po uprzednim otrzymaniu dyspozycji w tym zakresie),

* ważenia ww. pojazdu po załadunku,

* rozliczenia ilościowego depozytu.

Tak szczegółowe wyspecyfikowanie czynności (wraz z określeniem wynagrodzenia za nie) jest konieczne, gdyż co do zasady - umowy przewidują, że:

* podmiot odbierający sól - deponuje ją u siebie, sól jednak jest nadal własnością Wnioskodawcy, w związku z czym - o ile Spółka sprzeda ją innemu podmiotowi niż ten, który ją przechowuje - podmiot przechowujący dokona jej wydania, załadunku, zważenia itp. (za które to czynności otrzyma wynagrodzenie),

* podmiot przechowujący u siebie sól - może ją jednak od Wnioskodawcy kupić (wtedy wysyła zamówienie, a po uzyskaniu akceptacji Spółki - pobiera ją z magazynu, Wnioskodawca wystawia fakturę itd.).

Czasem jednak umowy (nazywane dalej Schematem II) nie zawierają opisanych powyżej klauzul, na podstawie których sól ma być załadowywana na podstawione środki transportu, ważona, wydawana na zewnątrz - gdyż Spółka nie przewiduje, że z danego magazynu mógłby ją kupić inny podmiot, niż ten który ją przechowuje. Zapisy umowy precyzują więc wtedy zasady magazynowania, pobierania z magazynu przez kontrahenta, fakturowania itd. Możliwe jest jednak, że Wnioskodawca zabiera sól drogową z takiego magazynu samodzielnie i przykładowo - dostarcza ją innemu odbiorcy, a następnie pobranie to - uzupełnia kolejną dostawą. Co bardzo istotne - w obu przedstawionych powyżej schematach Spółka płaci podmiotom, u których magazynowana jest sól stosowne opłaty, bez względu na to, czy ostatecznie sól tą kupią oni, czy też podmioty zewnętrzne. Stanowi ona iloczyn ilości zmagazynowanej soli w tonach oraz uzgodnionej stawki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Kiedy powstaje obowiązek podatkowy w myśl przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm., dalej: ustawa o VAT), przy sprzedaży soli drogowej zmagazynowanej u kontrahenta zewnętrznego.

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, w opisanym powyżej stanie faktycznym - powstaje w momencie sprzedaży soli drogowej. Natomiast czynność dostarczenia soli drogowej do magazynu (na skład) jest neutralna na gruncie podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają:

Definicję towarów zawiera art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, który stanowi, że są nimi rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Obowiązek podatkowy powstaje co do zasady z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1, o czym stanowi art. 19a ust. 1 ustawy o VAT.

Udzielenie odpowiedzi na zadane, we wniosku o udzielenie interpretacji, pytanie wymaga przede wszystkim ustalenia momentu dokonania dostawy towarów na rzecz Kontrahenta. Jak wskazano w powołanych przepisach - obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania odpłatnej dostawy towarów, przez którą rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Ze względu na fakt, że kwestia ta była przedmiotem wielu analiz i orzeczeń, łącznie z wyrokami Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, pomocne może być powołanie wyroku tego trybunału z dnia 8 lutego 1990 r. w sprawie C-320/88 Staatssecretaris van Financien przeciw Shipping and Forwarding Enterprise Safe B.V. ETS potwierdza w nim, że "dostawa towarów" nie odnosi się do przeniesienia prawa własności zgodnie z procedurami wynikającymi ze stosownego prawa krajowego, ale odnosi się do przeniesienia dobra materialnego przez jedną ze stron transakcji, która jednocześnie uprawnia drugą stronę do faktycznego zarządzania tym dobrem, jak gdyby była jego właścicielem.

Zatem przekazanie władztwa ekonomicznego nad rzeczą jest przesłanką do uznania danej czynności za dostawę towarów. Innymi słowy "jeśli tylko nabywca może dowolnie towar zmienić, zniszczyć, oddać innej osobie w używanie, bądź dalej przenieść prawo do dysponowania towarem jak właściciel, to nabycie przez niego towaru podlega opodatkowaniu jako dostawa towarów" (A. Bartosiewicz w "VAT. Komentarz" Lex, 2015). Niemniej jednak czynności przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel musi towarzyszyć wydanie przedmiotowego towaru. Tylko wówczas powstanie obowiązek podatkowy z tytułu tej czynności.

W kontekście przedstawionego stanu faktycznego, przeniesienie przez Spółkę prawa do rozporządzania solą drogową jak właściciel następuje w momencie wydania/pobrania jej z magazynu, gdzie jest ona zdeponowana. Należy bowiem uznać, że w tym momencie przechodzi na kontrahenta prawo do rozporządzania nią jak właściciel, a zatem w tym momencie dochodzi do dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Samo zdeponowanie towarów w magazynie zewnętrznym nie wiąże się natomiast z przekazaniem podmiotowi prowadzącemu magazyn władztwa nad towarami. Postanowienia umowy przewidują bowiem, że towary do chwili pobrania ich z magazynu przez Kontrahenta pozostają własnością Spółki.

Oprócz powyższego - za prawidłowością poglądu, zgodnie z którym władztwo ekonomiczne przechodzi na kontrahenta zewnętrznego w momencie pobrania soli drogowej z magazynu zewnętrznego (w obu analizowanych Schematach, a więc I i II) przemawiają następujące okoliczności:

* zasadniczo - Wnioskodawca w każdej chwili może odebrać sól drogową z magazynu,

* podmiot prowadzący magazyn nie może do momentu kiedy zakupi od Spółki sól (a więc do chwili złożenia zamówienia, jego akceptacji, pobrania soli za zgodą Spółki, otrzymania na tą okoliczność faktury) zmienić, zniszczyć, oddać soli drogowej innej osobie w używanie, bądź też dalej przenieść prawo do dysponowania tym towarem jak właściciel (vide: powołany wcześniej komentarz do ustawy o VAT A. Bartosiewicza),

* podmiot prowadzący magazyn pobierając wynagrodzenie za usługę magazynową - musi dołożyć staranności sprawując pieczę nad towarami Wnioskodawcy,

* Spółka zobowiązana jest uiszczać opłatę za przechowywanie soli w magazynie na podstawie odrębnie wystawianych faktur.

Reasumując - Spółka zachowuje prawo do rozporządzania towarami stanowiącymi jej własność w trakcie ich przechowywania w magazynie zewnętrznym. Ponosi też koszty tego magazynowania. Tym samym dostawa towarów (a w ślad za nią - powstanie obowiązku podatkowego w VAT) ma miejsce dopiero w momencie sprzedaży soli drogowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przepis art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu "jak właściciel" zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług "dostawa" oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Co należy rozumieć przez "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia "własności w sensie ekonomicznym", podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie "przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel" dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawa własności". Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ "dostawa towarów" nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, (...).

Z powyższych przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Zaznaczenia wymaga, że czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka jest podmiotem gospodarczym, będącym polskim podatnikiem CIT i VAT. Jeśli chodzi o zakres prowadzonej działalności - Spółka jest m.in. znaczącym na rynku krajowym dostawcą soli przeznaczonej do zimowego utrzymania dróg oraz największym odbiorcą złomu miedzi w Polsce. Zapotrzebowanie na sprzedawaną przez Spółkę sól drogową cechuje się swoją specyfiką, na którą składa się konieczność dostarczenia bardzo dużej ilości towaru w bardzo krótkim czasie (po pojawieniu się opadów śniegu). W praktyce - jest to niemożliwe, dlatego też praktykowanym na rynku rozwiązaniem jest przechowywanie jej w magazynach zlokalizowanych u przyszłych odbiorców, bądź w ich bliskim sąsiedztwie. W taki też sposób postępuje Wnioskodawca, zawierając z podmiotami gospodarczymi umowy, na mocy których przekazuje im sól drogową do depozytu, a następnie - sprzedaje ją tym podmiotom lub jeszcze innym kontrahentom.

Specyficzną cechą umowy (nazwaną dalej Schematem I) jest to, że zobowiązuje ona drugą stronę m.in. do:

* odebrania soli drogowej,

* przechowywania jej w sposób gwarantujący utrzymanie parametrów jakościowych,

* hałdowania soli i zabezpieczenia jej przed wpływem warunków atmosferycznych,

* w przypadku sprzedaży tak zdeponowanej soli przez Wnioskodawcę na rzecz firmy trzeciej (a więc innej, niż podmiot, który ją magazynuje) - załadunku soli na podstawione przez tą firmę trzecią środki transportu (po uprzednim otrzymaniu od Wnioskodawcy dyspozycji w tym zakresie),

* ważenia ww. pojazdu po załadunku,

* rozliczenia ilościowego depozytu.

Tak szczegółowe wyspecyfikowanie czynności (wraz z określeniem wynagrodzenia za nie) jest konieczne, gdyż co do zasady - umowy przewidują, że:

* podmiot odbierający sól - deponuje ją u siebie, sól jednak jest nadal własnością Zainteresowanego, w związku z czym - o ile Wnioskodawca sprzeda ją innemu podmiotowi niż ten, który ją przechowuje - podmiot przechowujący dokona jej wydania, załadunku, zważenia itp. (za które to czynności otrzyma od Wnioskodawcy wynagrodzenie),

* podmiot przechowujący u siebie sól - może ją jednak od Wnioskodawcy kupić (wtedy wysyła zamówienie, a po uzyskaniu akceptacji - pobiera ją z magazynu, Zainteresowany wystawia fakturę itd.).

Czasem jednak umowy (nazywane dalej Schematem II) nie zawierają opisanych powyżej klauzul, na podstawie których sól ma być załadowywana na podstawione środki transportu, ważona, wydawana na zewnątrz - gdyż Spółka nie przewiduje, że z danego magazynu mógłby ją kupić inny podmiot, niż ten który ją przechowuje. Zapisy umowy precyzują więc wtedy zasady magazynowania, pobierania z magazynu przez kontrahenta, fakturowania itd. Możliwe jest jednak, że Wnioskodawca zabiera sól drogową z takiego magazynu samodzielnie i przykładowo - dostarcza ją innemu odbiorcy, a następnie pobranie to - uzupełnia kolejną dostawą. Co bardzo istotne - w obu przedstawionych powyżej schematach Wnioskodawca płaci podmiotom, u których magazynowana jest sól stosowne opłaty, bez względu na to, czy ostatecznie sól tą kupią oni, czy też podmioty zewnętrzne. Stanowi ona iloczyn ilości zmagazynowanej soli w tonach oraz uzgodnionej stawki.

Wobec powyższego Wnioskodawca powziął wątpliwości dotyczące momentu powstania obowiązku podatkowego w związku ze sprzedażą soli drogowej zmagazynowanej u kontrahenta.

Zgodnie z zasadą ogólną, zawartą w art. 19a ust. 1 ustawy - obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i podatek ten powinien być rozliczony za ten okres.

A zatem - jak wynika z literalnego brzmienia przepisu art. 19a ust. 1 ustawy - dla ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego przy dostawie towarów - co do zasady - istotny jest moment "dokonania dostawy towarów". Zaznaczyć przy tym jednak należy, że przez "dokonanie dostawy towarów" - zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy - należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

W tym miejscu należy również zauważyć, że z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest - co do zasady - wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy, oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy.

W analizowanym przypadku - jak wynika z treści wniosku - ze względu na specyfikę towaru jakim jest sól drogowa, Zainteresowany przekazuje kontrahentom towar w depozyt, przy czym samo zdeponowanie towaru w magazynie kontrahenta nie wiąże się z przekazaniem temu podmiotowi władztwa nad towarem. W okresie gdy sól jest zdeponowana w magazynie kontrahenta pozostaje nadal własnością Wnioskodawcy. Do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem (solą) jak właściciel (tekst jedn.: dostawy towaru) dochodzi dopiero z chwilą jego sprzedaży kontrahentom, w tym kontrahentom, u których towar jest zdeponowany lub podmiotom trzecim.

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że w okolicznościach analizowanej sprawy obowiązek podatkowy w podatku VAT przy sprzedaży soli drogowej zmagazynowanej u kontrahenta zewnętrznego - zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy - powstaje z chwilą wydania (sprzedaży) towaru, w tym bowiem momencie następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, czyli dochodzi do dokonania dostawy towaru.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Należy zauważyć, że stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego stanu faktycznego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Ponadto podkreślić należy, że niniejsza interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie stanu faktycznego oraz w stanowisku Wnioskodawcy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.