ILPP5/443-34/14-4/KG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2014 r. (data wpływu 5 lutego 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 8 kwietnia 2014 r. (data wpływu 10 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego - jest prawidłowe.

W dniu 5 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego. Wniosek uzupełniono pismem z 8 kwietnia 2014 r. o doprecyzowanie opisu stanu faktycznego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT i prowadzi działalność gospodarczą obejmującą między innymi świadczenie usług księgowych oraz doradztwo podatkowe na rzecz osób prowadzących działalność gospodarczą. Usługi te świadczone są na podstawie zawartych z klientami umów i obejmują w szczególności obliczanie, sporządzanie i wysyłanie deklaracji ZUS, obliczanie zaliczek na podatek dochodowy oraz obliczanie, sporządzanie i wysyłanie deklaracji VAT. W zawartych umowach strony ustalają, że rozliczenie wykonanych prac następuje w okresach miesięcznych co oznacza, że usługa ta nie kończy się wraz z zakończeniem tego okresu lecz trwa nadal aż do momentu rozwiązania umowy. Ponadto strony rozliczają się za całość wykonanych w danym okresie prac a nie za poszczególne czynności (etapy) po ich wykonaniu. W praktyce oznacza to, że w miesiącu rozliczeniowym ewidencjonuje dokumenty z tego miesiąca i poprzedniego po dostarczeniu ich do biura przez klienta, a usługa świadczona jest w sposób ciągły i nieprzerwany. Na koniec okresu rozliczeniowego (miesiąca kalendarzowego) Spółka wystawia faktury VAT za całość wykonanych prac.

Od 1 stycznia 2014 r. ustawodawca wprowadził zmiany do ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące kwestii momentu obowiązku podatkowego w podatku VAT. Zgodnie z nowelizacją ustawy obowiązek podatkowy od 2014 r., co do zasady, powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. W świetle powyższego istotną kwestią jest to, co należy uznać za moment wykonania usługi księgowej, a więc moment obowiązku podatkowego VAT.

W piśmie z 8 kwietnia 2014 r. - stanowiącym uzupełnienie do wniosku - Zainteresowany wskazał co następuje:

1. Wnioskodawca zawiera z kontrahentami umowy o świadczenie usług opisanych w stanie faktycznym wniosku na czas nieokreślony.

2. W zawartych z kontrahentami umowach strony ustalają, że rozliczenie wykonanych prac następuje w okresach miesięcznych. Zapłata wynagrodzenia następuje na podstawie faktur wystawianych przez Zleceniobiorcę w terminie do ostatniego dnia miesiąca (z dołu). Termin płatności co do zasady wynosi 7 dni i jest każdorazowo wskazany na fakturze.

3. Z tytułu świadczonych przez Spółkę usług ustalone są następujące po sobie okresy rozliczeniowe wynoszące miesiąc kalendarzowy, każdy taki okres upływa z ostatnim dniem miesiąca kalendarzowego. Są to okresy, po których zakończeniu następuje rozliczenie częściowego wykonania usługi (okresy miesięczne). Koniec miesiąca uznawany jest więc za dzień częściowego wykonania usługi i w związku z tym zostaje wystawiona faktura. Z uwagi na specyficzny charakter, usługa ta nie kończy się wraz z zakończeniem tego okresu, lecz trwa nadal w kolejnym okresie.

4. Usługi te charakteryzują się trwałym i powtarzalnym charakterem, ponieważ zawierane są na czas nieokreślony. Zawierane są z podmiotami gospodarczymi trwałymi pod względem funkcjonalnym. Można jedynie określić moment rozpoczęcia świadczenia usług, a moment zakończenia (ostatecznego wykonania) nie jest z góry określony. W tym samym miesiącu (okresie rozliczeniowym) wykonywane są prace dotyczące poprzedniego okresu rozliczeniowego (np. deklaracje podatkowe za poprzedni miesiąc) i bieżącego okresu rozliczeniowego (wprowadzanie do ewidencji dokumentów z bieżącego miesiąca).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego powyżej stanu faktycznego usługi świadczone przez Spółkę mogą być uznane za usługi o charakterze ciągłym w związku z tym czy Spółka postąpi prawidłowo określając moment powstania obowiązku podatkowego na ostatni dzień okresu rozliczeniowego (ostatni dzień miesiąca) na podstawie art. 19a ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy nie wskazują w sposób jednoznaczny, jakie usługi należy uznać za usługi ciągłe. Można jednak wskazać pewne cechy charakterystyczne dla usług ciągłych:

* usługa wykonywana jest w sposób stały (powtarzalny),

* poszczególne czynności wykonywane w ramach usługi same w sobie nie stanowią odrębnego świadczenia (ale składają się na pewną całość, która jest istotą świadczonej usługi),

* nie jest możliwe jednoznaczne określenie, kiedy usługa została wykonana.

Za usługę ciągłą należy uznać każdą usługę, która wykonywana jest periodycznie i w której jednoznacznie można określić jedynie moment rozpoczęcia jej świadczenia, a moment zakończenia (definitywnego wykonania) nie jest z góry określony. W usłudze tej powinny dać się wyodrębnić okresy, po których zakończeniu następuje rozliczenie częściowego wykonania usługi (okresy rozliczeniowe). Usługa ciągła nie kończy się jednak wraz z zakończeniem tego okresu, lecz trwa nadal do momentu rozwiązania umowy.

Wspomniana cecha usług ciągłych, tj. niemożność jednoznacznego określenia momentu ich wykonania, skutkuje trudnościami z prawidłowym ustaleniem momentu powstania obowiązku podatkowego. W tej sytuacji należałoby przyjąć, że momentem wykonania usługi będzie zakończenie okresu, po którym następuje częściowe jej rozliczenie (okresu rozliczeniowego).

Wykonywanie stałej, comiesięcznej obsługi podatkowo-księgowej, w której ustalono, że miesiącem rozliczeniowym dla wykonywanych kompleksowo usług, będzie miesiąc kalendarzowy zdaniem Wnioskodawcy spełnia znamiona usługi ciągłej. Jednoznacznie można określić jedynie moment rozpoczęcia ich świadczenia, a moment zakończenia (definitywnego wykonania) nie jest z góry określony. Ponadto, można wyodrębnić okresy, po których zakończeniu następuje rozliczenie częściowego wykonania usługi (okresy miesięczne). Koniec miesiąca uznawany jest więc za dzień częściowego wykonania usługi i w związku z tym zostaje wystawiona faktura. Usługa ta nie kończy się jednak wraz z zakończeniem tego okresu, lecz trwa nadal w kolejnym okresie.

Z dniem 1 stycznia 2014 r. uchylony zostaje art. 19 ustawy VAT dotyczący obowiązku podatkowego, a zaczyna obowiązywać nowy art. 19a. Na podstawie tego przepisu zostaje określona zasada ogólna dla rozpoznania obowiązku podatkowego w podatku VAT - obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru lub wykonania usługi. Oznacza to rozliczenie podatku należnego w miesiącu wykonania usługi i co do zasady zostanie rozliczona za ten okres. Obowiązek podatkowy nie będzie uzależniony od momentu wystawienia faktury.

W myśl ust. 2 powołanego przepisu, w odniesieniu do wykonywanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę.

Usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi - art. 19a ust. 3 ww. ustawy.

Zatem zdaniem Spółki na podstawie ww. przepisów od 1 stycznia 2014 r. Spółka będzie postępować prawidłowo ustalając moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczonych usług księgowych na koniec okresu rozliczeniowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja "świadczenia usług" ma charakter dopełniający definicję "dostawy towarów" i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Podkreślić należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług zgodnie z art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy - działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Do 31 grudnia 2013 r. zasady dotyczące określania momentu powstania obowiązku podatkowego w zakresie VAT regulował przepis art. 19 ustawy.

Natomiast w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. regulacje dotyczące momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, zawiera - wprowadzony na podstawie art. 1 pkt 17 ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 35 z późn. zm.) - przepis art. 19a ustawy.

Zgodnie z zasadą ogólną, zawartą w art. 19a ust. 1 ustawy - obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Na podstawie art. 19a ust. 2 ustawy, w odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę.

Przepis art. 19a ust. 3 ustawy stanowi, że usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

W myśl art. 19a ust. 4 ustawy, przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów, z wyjątkiem dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2.

Analiza przywołanych wyżej przepisów wskazuje, że przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres. Unormowanie zawarte w cyt. art. 19a ust. 1 ustawy pozostaje w zgodzie z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE. serii L Nr 347 str. 1 z późn. zm.), zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., dla powstania obowiązku podatkowego na zasadach ogólnych nie ma zupełnie znaczenia chwila wystawienia faktury.

Natomiast w odniesieniu do usług przyjmowanych częściowo, o których mowa w ust. 2 powołanego artykułu, należy wskazać, że obowiązek podatkowy - w przypadku wykonania usługi częściowej - powstaje właśnie w tej części.

W art. 19a ust. 3 ustawy ustawodawca wprowadził unormowanie w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w odniesieniu do "usługi, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń", czyli takiej usługi, która jest zwykle wykonywana w sposób ciągły przez pewien czas natomiast rozliczenie należności za nią następuje w ramach okresu.

Należy zauważyć, że powołany wyżej przepis art. 19a ust. 3 ustawy jest konsekwencją skorzystania przez ustawodawcę krajowego z możliwości jaką daje art. 64 ust. 2 akapit trzeci Dyrektywy 2006/112/WE, zgodnie z którym Państwa członkowskie mogą postanowić, że w niektórych przypadkach, innych niż określone w akapicie pierwszym i drugim, dostawy towarów lub świadczenie usług dokonywane w sposób ciągły przez pewien okres, uważa się za dokonane z upływem okresów nie dłuższych niż jeden rok.

Obecnie przepisy regulujące podatek od towarów i usług nie definiują pojęcia "sprzedaży o charakterze ciągłym". Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 17 kwietnia 2012 r., sygn. akt I FSK 935/11 odniósł się do tego pojęcia następująco: "(...) sprzedaż o charakterze ciągłym (...) polega na świadczeniach ciągłych podatnika, obejmujących pewne stałe zachowania w czasie trwania stosunku obligacyjnego, zaspokajające interes odbiorcy tych świadczeń, poprzez ich trwały - pod względem czasowym i funkcjonalnym - charakter oraz cechujące się niemożliwością wyodrębnienia powtarzających się czynności podatnika, co jest charakterystyczne dla świadczeń ciągłych (okresowych)".

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że Spółka jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT i prowadzi działalność gospodarczą obejmującą między innymi świadczenie usług księgowych oraz doradztwo podatkowe na rzecz osób prowadzących działalność gospodarczą. Usługi te świadczone są na podstawie zawartych z klientami umów i obejmują w szczególności obliczanie, sporządzanie i wysyłanie deklaracji ZUS, obliczanie zaliczek na podatek dochodowy oraz obliczanie, sporządzanie i wysyłanie deklaracji VAT. W zawartych umowach strony ustalają, że rozliczenie wykonanych prac następuje w okresach miesięcznych co oznacza, że usługa ta nie kończy się wraz z zakończeniem tego okresu lecz trwa nadal aż do momentu rozwiązania umowy. Ponadto strony rozliczają się za całość wykonanych w danym okresie prac a nie za poszczególne czynności (etapy) po ich wykonaniu. W praktyce oznacza to, że w miesiącu rozliczeniowym ewidencjonuje dokumenty z tego miesiąca i poprzedniego po dostarczeniu ich do biura przez klienta, a usługa świadczona jest w sposób ciągły i nieprzerwany. Na koniec okresu rozliczeniowego (miesiąca kalendarzowego) Spółka wystawia faktury VAT za całość wykonanych prac. Wnioskodawca zawiera z kontrahentami umowy o świadczenie ww. usług na czas nieokreślony. W zawartych z kontrahentami umowach strony ustalają, że rozliczenie wykonanych prac następuje w okresach miesięcznych. Zapłata wynagrodzenia następuje na podstawie faktur wystawianych przez Zleceniobiorcę w terminie do ostatniego dnia miesiąca (z dołu). Termin płatności co do zasady wynosi 7 dni i jest każdorazowo wskazany na fakturze. Z tytułu świadczonych przez Spółkę usług ustalone są następujące po sobie okresy rozliczeniowe wynoszące miesiąc kalendarzowy, każdy taki okres upływa z ostatnim dniem miesiąca kalendarzowego. Są to okresy, po których zakończeniu następuje rozliczenie częściowego wykonania usługi (okresy miesięczne). Koniec miesiąca uznawany jest więc za dzień częściowego wykonania usługi i w związku z tym zostaje wystawiona faktura. Z uwagi na specyficzny charakter, usługa ta nie kończy się wraz z zakończeniem tego okresu, lecz trwa nadal w kolejnym okresie. Usługi te charakteryzują się trwałym i powtarzalnym charakterem, ponieważ zawierane są na czas nieokreślony. Zawierane są z podmiotami gospodarczymi trwałymi pod względem funkcjonalnym. Można jedynie określić moment rozpoczęcia świadczenia usług, a moment zakończenia (ostatecznego wykonania) nie jest z góry określony. W tym samym miesiącu (okresie rozliczeniowym) wykonywane są prace dotyczące poprzedniego okresu rozliczeniowego (np. deklaracje podatkowe za poprzedni miesiąc) i bieżącego okresu rozliczeniowego (wprowadzanie do ewidencji dokumentów z bieżącego miesiąca).

Na tle powyższego Wnioskodawca ma wątpliwości, czy w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. świadczone przez Spółkę usługi księgowe i doradztwa podatkowego można uznać za usługi ciągłe i czy obowiązek podatkowy dla tychże usług powstanie zgodnie z art. 19a ust. 3 ustawy, czyli po zakończeniu każdego okresu rozliczeniowego.

Dla określenia charakteru usług świadczonych przez Wnioskodawcę jako usług ciągłych - jak wynika z cyt. wyżej orzeczenia, w którym NSA w pewien sposób zdefiniował tego typu usługi - najistotniejsze jest to czy obejmują one pewne stałe pod względem czasowym i funkcjonalnym zachowania świadczeniodawcy wykonywane w ramach konkretnego zobowiązania wynikającego np. z zawartej umowy, z których nie sposób wyodrębnić czynności mających swój początek i koniec.

Jak wynika z opisu sprawy, umowy na świadczenie wymienionych we wniosku usług Zainteresowany zawiera na czas nieokreślony, możliwe jest zatem określenie początku świadczenia usługi natomiast nie można wskazać jej zakończenia. Ponadto charakter wykonywanych przez Spółkę usług, z uwagi na specyfikę (w tym powtarzalność, częstotliwość) czynności składających się na ich wykonywanie (np. dokonywanie rozliczeń podatkowych, prowadzenie ewidencji dokumentów) wskazuje, że usługi, które świadczy Wnioskodawca są usługami ciągłymi. Z tytułu świadczonych przez Spółkę usług - jak wskazał Wnioskodawca - ustalone są następujące po sobie okresy rozliczeniowe wynoszące miesiąc kalendarzowy, każdy taki okres upływa z ostatnim dniem miesiąca kalendarzowego.

Jak wskazano wyżej, zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy - co do zasady - powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi.

W cyt. wyżej art. 19 ust. 3 ustawy ustawodawca postanowił, że usługę, która jest wykonywana w sposób ciągły przez pewien czas a rozliczenie należności za nią następuje w ramach ustalonego przez strony okresu, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

Biorąc pod uwagę treść przywołanych wyżej przepisów należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku charakter świadczonych przez Wnioskodawcę usług oraz specyfika rozliczeń pomiędzy wykonawcą (Spółką) a jej kontrahentami wskazuje, że usługi te można uznać za usługi ciągłe dla których obowiązek podatkowy powstanie zgodnie z dyspozycją art. 19a ust. 3 ustawy.

Reasumując, świadczone przez Spółkę w ramach kompleksowego zlecenia usługi księgowe i doradztwa podatkowego można uznać za usługi o charakterze ciągłym. W konsekwencji, Spółka postąpi prawidłowo określając moment powstania obowiązku podatkowego dla tychże usług w oparciu o art. 19a ust. 3 ustawy, czyli po zakończeniu każdego okresu rozliczeniowego, którym w analizowanym przypadku jest ostatni dzień miesiąca.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Należy podkreślić, że stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając niniejszą interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego stanu faktycznego. Z uwagi na fakt, że z opisu sprawy nie wynika by usługi doradztwa podatkowego były przez Wnioskodawcę wykonywane odrębnie, rozstrzygnięcia w niniejszej interpretacji dokonano przy założeniu, że usługi doradztwa podatkowego są świadczone w ramach jednego zlecenia na kompleksową obsługę podatkowo-księgową.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.