ILPP5/443-134/13-4/PG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 czerwca 2013 r. (data wpływu 1 lipca 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 25 lipca 2013 r. (data wpływu 26 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek - jest prawidłowe.

W dniu 1 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 25 lipca 2013 r. (data wpływu 26 lipca 2013 r.) o informacje doprecyzowujące opis sprawy oraz podpis.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W roku 1999 Wnioskodawczyni kupiła z mężem 2 działki rolne, każda po 5.000 m^2. W wypisie z rejestru gruntów: grunty rolne, orne. W roku 2006 Zainteresowana razem z mężem otrzymała decyzje o warunkach zabudowy na budowę domu jednorodzinnego i budynku gospodarczego na każdej z nich. Wnioskodawczyni ani jej mąż nie wydzierżawiali działek nikomu. Planowali oni budowę domu dla nich i na drugiej działce, dla syna.

Syn wyjechał na stałe do Niemiec. Nie będzie się budował.

Plan zagospodarowania dla tej miejscowości: brak, działki 82/2, 82/4 również dla nich nie ma planu zagospodarowania. W opracowanym w roku 2001 studium zagospodarowania przeznaczenie tych działek to grunty rolne, orne. Nigdy nie były one w obrocie gospodarczym.

Niestety, Zainteresowana i jej mąż muszą je sprzedać. Chociaż planowali oni budowę 2 domów. Sposobem gospodarczym doprowadzili wodę. Działki są ich majątkiem osobistym. Nadal są dwie, niezabudowane.

Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej. Nigdy nie handlowała ziemią.

W piśmie z dnia 25 lipca 2013 r. (data wpływu 26 lipca 2013 r.), będącym uzupełnieniem przedmiotowego wniosku, Zainteresowana wskazała, że:

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w takim przypadku, gdy Wnioskodawczyni wraz z mężem sprzeda te 2 działki, będą musieli oni zapłacić VAT.

2. Jeśli nie uda się ich sprzedać, są duże, to czy gdyby je podzielili na mniejsze (może łatwiej byłoby je sprzedać), wtedy zapłacą VAT.

Zdaniem Wnioskodawczyni, nabyte w roku 1999 działki były przeznaczone na cele własne. Należą one do majątku osobistego, a tym samym wyłączone są z działalności gospodarczej. Zbycie tych działek będzie jedynie zwykłym zarządem majątkiem osobistym, a nie celem uzyskania stałego dochodu. Środki ze sprzedaży Zainteresowana razem z mężem zamierza przeznaczyć na kupno domu. Nie będą przeznaczone na jakąkolwiek działalność gospodarczą.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przypadku sprzedaży 2 działek, ewentualnie podzielonych na mniejsze, nie powinna ona zapłacić VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem, z powyższych przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

* po pierwsze - dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,

* po drugie - czynność wykonywana jest przez podmiot, który w jej ramach działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu Wnioskodawczyni w celu dokonania sprzedaży gruntu podjęła lub podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania jej za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz.U.UE.L 347.1 z późn. zm. - (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że w roku 1999 Wnioskodawczyni kupiła z mężem 2 działki rolne, każda po 5.000 m^2. W wypisie z rejestru gruntów są to grunty rolne, orne. W roku 2006 Zainteresowana razem z mężem wystąpiła o wydanie decyzji o warunkach zabudowy na budowę domu jednorodzinnego i budynku gospodarczego na każdej z nich i takie decyzje otrzymała. Wnioskodawczyni ani jej mąż nie wydzierżawiali działek nikomu. Planowali oni budowę domu dla nich i na drugiej działce, dla syna. Syn wyjechał na stałe do Niemiec. Nie będzie się budował.

Zainteresowana i jej mąż postanowili sprzedać działki, chociaż planowali oni budowę 2 domów. Sposobem gospodarczym doprowadzili wodę. Działki są ich majątkiem osobistym. Nadal są dwie, niezabudowane.

Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej. Nigdy nie handlowała ziemią.

Dodatkowo Zainteresowana wskazała, że nie będzie ona wykorzystywała nieruchomości (2 działki) w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Z działek będących przedmiotem wniosku nie były i nie będą dokonywane dostawy (sprzedaż) produktów rolnych. Nigdy wcześniej nie dokonywała żadnej sprzedaży gruntów. Nie planuje w przyszłości sprzedaży kolejnych działek, ponieważ innych działek nie posiada. Nie zamierza ponosić jakichkolwiek nakładów w celu przygotowania działek do sprzedaży, w tym na ogrodzenie, itp. Być może da ogłoszenie w Internecie, rozpropaguje wśród znajomych. Nie jest ona podatnikiem podatku VAT.

Biorąc pod uwagę powyższy opis sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego stwierdzić należy, że w tym konkretnym przypadku Wnioskodawczyni w momencie sprzedaży działek opisanych we wniosku nie będzie działała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Bowiem, wymienione we wniosku działania, które zostały przez nią podjęte (tekst jedn.: uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy, doprowadzenie wody sposobem gospodarczym) miały na celu możliwość wybudowania przez nią domów dla siebie i rodziny.

Zatem z informacji przedstawionych we wniosku nie wynika taka aktywność Zainteresowanej, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W niniejszej sprawie nie został podjęty bowiem ciąg działań, który wskazywałby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami. Ponadto, Wnioskodawczyni nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wprawdzie, jak wynika z wniosku, Zainteresowana nie wyklucza, że w celu sprzedaży przedmiotowych działek da ogłoszenie w Internecie, rozpropaguje wśród znajomych oraz dokona ich podziału na mniejsze, jednakże te działania (stanowiące pojedyncze z okoliczności przykładowo wskazanych w orzeczeniu w sprawach C-180/10 i C-181/10) nie mogą być uznane za środki zbliżone do tych jakie podejmują podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami lecz za zwykły zarząd prywatną nieruchomością.

Zatem, w tej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Zainteresowaną za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak.

Czyli w przedmiotowej sprawie uznać należy, iż Wnioskodawczyni dokonując sprzedaży nieruchomości nabytej w roku 1999 nie będzie działała w charakterze podatnika, a czynność ta nie będzie nosić znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Powyższe wynika z faktu, iż planowana sprzedaż przez Zainteresowaną nieruchomości gruntowej, stanowi zwykłe wykonywanie prawa własności. Tym samym, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni, zbywając nieruchomość stanowiącą jej majątek prywatny, będzie korzystać z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Skutkiem powyższego stosownie do zapisów orzecznictwa - transakcja zbycia nieruchomości gruntowej nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, w tym konkretnym przypadku, w momencie sprzedaży opisanych we wniosku działek, (w całości lub podzielonych na mniejsze), Zainteresowana nie będzie musiała zapłacić podatku od towarów i usług. Bowiem Wnioskodawczyni, w związku z dostawą przedmiotowych działek będzie korzystała z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie wypełni ona przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy i nie wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że stosownie do art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Podkreślić zatem należy, że w przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla współwłaściciela nieruchomości, tj. męża Wnioskodawczyni.

W niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w zakresie opodatkowania sprzedaży działek przez Zainteresowaną. Wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w zakresie opodatkowania sprzedaży działek przez męża Wnioskodawczyni, został załatwiony postanowieniem z dnia 8 sierpnia 2013 r. nr ILPP5/443 134/13-5/PG o odmowie wszczęcia postępowania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.