ILPP4/4512-1-277/15-4/HW - Ustalenie prawa do odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości od zakupów eksploatacyjnych związanych z użytkowaniem przez pracowników samochodów służbowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 sierpnia 2015 r. (data wpływu 19 sierpnia 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 22 października 2015 r. (data wpływu 26 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości od zakupów eksploatacyjnych związanych z użytkowaniem przez pracowników samochodów służbowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości od zakupów eksploatacyjnych związanych z użytkowaniem przez pracowników samochodów służbowych. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 22 października 2015 r. (data wpływu 26 października 2015 r.) potwierdzającym dokonanie brakującej opłaty.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka jest przedsiębiorstwem zajmującym się produkcją maszyn i urządzeń dla sektora górniczego oraz świadczącym usługi dla górnictwa i hutnictwa. Jest to pracodawca w rozumieniu przepisów art. 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94; dalej: Kodeks pracy) oraz płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, w rozumieniu art. 8 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.; dalej: Ordynacja podatkowa). Spółka jest również czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W ramach swojej działalności Wnioskodawca użytkuje służbowe pojazdy samochodowe (dalej: pojazdy służbowe, samochody służbowe), z których część przydzielona została zatrudnionym pracownikom Spółki w celu umożliwienia im właściwej realizacji powierzonych obowiązków służbowych.

Zasady używania w Spółce m.in. służbowych pojazdów samochodowych są określone w ramach stosownego regulaminu (dalej: Regulamin). Regulamin przewiduje dwie kategorie służbowych pojazdów samochodowych, a mianowicie:

1. Służbowe pojazdy samochodowe, wykorzystywane wyłącznie do celów służbowych (określone w pkt 1 załącznika nr 1 do Regulaminu) - określane w regulaminie jako "Służbowe Pojazdy Samochodowe";

2. Służbowe pojazdy samochodowe wykorzystywane zarówno do celów służbowych, jak i prywatnych (określone w pkt 2 załącznika nr 2 do Regulaminu) - określane w Regulaminie jako "Służbowe Pojazdy Samochodowe Indywidualne"; zasady użytkowania tego rodzaju samochodów określa odrębna instrukcja obowiązująca w Spółce.

Wniosek o interpretację dotyczy wyłącznie służbowych pojazdów samochodowych, wskazanych wyżej w pkt 1, tj. samochodów służbowych wykorzystywanych wyłącznie do celów służbowych przez pracowników nie należących do kadry kierowniczej/zarządzającej, w stosunku do których Regulamin nie przewiduje możliwości użytkowania do celów prywatnych.

Dlatego, ilekroć w dalszej części wniosku będzie mowa o służbowych pojazdach samochodowych (także: pojazdach służbowych), należy przez to rozumieć ww. samochody wskazane w pkt 1 załącznika nr 1 do Regulaminu, tj. samochody wykorzystywane wyłącznie do celów służbowych. Pojazdy służbowe są w przeważającej większości własnością Spółki. W nielicznych przypadkach są używane na podstawie umowy leasingu operacyjnego lub umowy najmu.

Zgodnie z postanowieniami Regulaminu pojazdy służbowe, mogą być wykorzystywane tylko i wyłącznie w celach związanych z prowadzoną działalnością Spółki. Regulamin wprowadza bezwzględny zakaz używania pojazdów służbowych (załącznik nr 1 pkt 1 do Regulaminu) do jakichkolwiek celów prywatnych użytkowników. Zgodnie z Regulaminem, użycie pojazdu służbowego w celu prywatnym będzie zakwalifikowane jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych i może stanowić podstawę do zastosowania wobec pracownika odpowiedzialności dyscyplinarnej. Użytkownik pojazdu służbowego wykorzystujący ww. pojazdy, jest zobowiązany do złożenia oświadczenia według ustalonego w Regulaminie wzoru, w którym deklaruje zapoznanie z Regulaminem oraz zapoznanie się z konsekwencjami w przypadku użycia do celów prywatnych służbowego pojazdu samochodowego, przeznaczonego wyłącznie do celów służbowych.

W zakresie obowiązków użytkownika pojazdu służbowego mieści się m.in.: co do zasady obowiązek po zakończonej jeździe parkowania pojazdu służbowego wykorzystywanego wyłącznie do celów służbowych na terenie wskazanym przez Spółkę (nie ma możliwości korzystania z pojazdu poza godzinami pracy, w tym w weekendy, na cele inne niż wyłącznie służbowe), obowiązek zdania kluczyków wraz z dowodem rejestracyjnym po zakończeniu jazdy służbowej, w wyznaczonym miejscu, obowiązek dbania, aby na każdej fakturze potwierdzającej nabycie paliwa lub pozostałych wydatków eksploatacyjnych był podany numer rejestracyjny pojazdu (w przypadku nabycia poza systemem kart flotowych), obowiązek dbałości o sprawność techniczną pojazdu, zgłoszenia awarii, przeglądy, zgłaszanie szkód komunikacyjnych i ich likwidacji, zachowanie trzeźwości, prawidłowe eksploatowanie pojazdu i właściwe zabezpieczenie po zakończeniu jazdy. W Spółce powołany jest również Zespół, którego zadaniem jest ocena odpowiedzialności pracowników użytkujących pojazdy służbowe, na zasadach określonych w Regulaminie. Regulamin określa również obowiązek i zasady prowadzenia ewidencji przebiegu ww. pojazdów.

Samochody służbowe będące przedmiotem wniosku, są zarówno samochodami osobowymi jak i pojazdami samochodowymi innymi niż samochody osobowe, które nie spełniają warunków do uznania ich za wykorzystywane wyłącznie do działalności ze względów konstrukcyjnych (m.in. posiadają 2 rzędy siedzeń), ale ich dopuszczalna ładowność jest większa niż 500 kg. Pojazdy służbowe, o których wyżej mowa, a których dotyczą pytania w ramach wniosku, są kwalifikowane przez Spółkę jako pojazdy, o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT, tj. pojazdy wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej ze względu na fakt, iż sposób wykorzystania tych pojazdów, potwierdzony prowadzoną ewidencją przebiegu pojazdu wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością. Chodzi więc o samochody, których konstrukcja nie wyklucza ich użycia do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą - są to samochody osobowe albo samochody ciężarowe, ale niespełniające warunków określonych w art. 86a ust. 9 ustawy o VAT (posiadają 2 rzędy siedzeń). Wobec powyższego w odniesieniu do ww. pojazdów Wnioskodawca nie posiada dokumentów wydanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym, o których mowa w art. 86a ust. 10 ustawy o VAT, potwierdzających spełnienie wymagań dla pojazdów, o których mowa w art. 86a ust. 9 ustawy o VAT. Pojazdy samochodowe służbowe, o których mowa we wniosku, nie stanowią pojazdów konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą.

W Spółce istnieją ustalone zasady nadzoru nad używaniem pojazdów w trakcie wykonywania obowiązków służbowych - pojazdy których dotyczy wniosek, są wyposażone w system lokalizacji satelitarnej pojazdów, zapewniający ewidencjonowanie eksploatacji służbowych pojazdów samochodowych. Raporty generowane w ww. systemie pozwalają m.in. na dokonanie rozliczenia tras przejazdów oraz ilości zużytego paliwa.

Wnioskodawca ponosi wszelkie koszty związane z pojazdami będącymi przedmiotem wniosku; nie występują sytuacje, w których pracownik miałby ponosić część wydatków. Spółka ponosi m.in. następujące rodzaje wydatków związanych z eksploatacją samochodów będących przedmiotem wniosku, od których zamierza odliczać podatek VAT:

* koszt zakupu paliwa,

* koszt przeglądów okresowych, w tym wymiany oleju, opon i innych materiałów eksploatacyjnych,

* koszt napraw mechanicznych związanych z normalną eksploatacją pojazdu,

* koszt napraw, drobnych uszkodzeń niepowstałych z winy użytkownika,

* koszt pełnego ubezpieczenia komunikacyjnego (OC, AC, NW),

* koszt opłat za parkowanie służbowych pojazdów w związku z wykonywaniem czynności służbowych,

* koszt opłat za przejazd płatną autostradą w związku z wykonywaniem czynności służbowych,

* koszt opłat za mycie pojazdów.

W odniesieniu do wydatków związanych z zakupem paliwa, faktycznym nabywcą paliwa w przypadku udostępnienia samochodu służbowego na rzecz pracownika będzie Spółka; faktury dotyczące zakupu paliwa są wystawiane na Spółkę.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie kilku gmin województwa. Siedziba Spółki znajduje się w A. Oprócz tego prowadzi ona działalność gospodarczą na terenie jednostek należących do Grupy Kapitałowej, w których pomieszczenia oraz miejsca parkingowe podlegają wynajęciu. Decyzja o przyznaniu danemu pracownikowi samochodu służbowego uzależniona jest od charakteru jego pracy, zajmowanego stanowiska, wymogów co do jego mobilności (konieczności wykonywania czynności służbowych poza siedzibą Spółki).

Pojazdy samochodowe będące przedmiotem wniosku, w godzinach pracy, a także poza godzinami pracy są co do zasady garażowane na terenie siedziby Spółki w P, bądź w miejscach prowadzenia działalności gospodarczej Spółki (prowadzenie działalności poprzez wynajęte pomieszczenia oraz miejsca parkingowe na terenie jednostek należących do Grupy Kapitałowej). Zasady garażowania pojazdów służbowych są następujące: w przypadku pojazdów użytkowanych przez pracowników, garażowanie pojazdu służbowego zasadniczo ma miejsce w miejscu siedziby Spółki lub prowadzenia działalności. Możliwe są jednak sytuacje wyjątkowe, w których dopuszcza się możliwość zaparkowania pojazdu w miejscu zamieszkania - dotyczy to przykładowo korzystania z pojazdu celem dojazdu do miejsca zamieszkania po zakończonych negocjacjach (np. w późnych godzinach wieczornych przy braku możliwości wykorzystania samochodu prywatnego lub braku możliwości skorzystania z komunikacji zbiorowej), w celu rozpoczęcia delegacji wcześnie rano (bez konieczności przyjazdu pod adres prowadzonej działalności przez Wnioskodawcę) bądź konieczność odbioru samochodu z naprawy po pracy lub w czasie weekendu. W powyższych przypadkach, zaparkowanie pojazdu w miejscu zamieszkania jest uzasadnione koniecznością realizacji zadań służbowych i ze względu na oszczędność czasową w dotarciu do/z miejsc uczestnictwa w negocjacjach lub w delegacji służbowej bądź do/z miejsca odbioru samochodu z naprawy.

W konsekwencji, pojazdy służbowe, których dotyczy wniosek, są wykorzystywane wyłącznie do celów służbowych, a za realizację celów służbowych uważane jest także przemieszczanie się pracowników pomiędzy miejscem zamieszkania pracownika, a miejscem parkowania samochodu służbowego w adresie siedziby Spółki lub w miejscach prowadzenia działalności gospodarczej/wykonywania obowiązków służbowych. Zdaniem Spółki, użycie pojazdu we wskazanych wyżej celach nie ma charakteru użytku prywatnego, gdyż jest ściśle związane z wykonywaniem obowiązków służbowych, a tym samym zasadnym jest traktowanie przedmiotowych pojazdów jako pojazdów używanych wyłącznie do celów służbowych, tj. celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Samochody będące przedmiotem sprawy będą wykorzystywane wyłącznie do czynności opodatkowanych, związanych z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy użycie samochodu służbowego, kwalifikowanego przez Spółkę jako samochodu, o którym mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT, dla którego prowadzona jest ewidencja przebiegu pojazdu, użytkowanego przez pracownika nie należącego do kadry kierowniczej/zarządzającej także w celu dojazdu do/z miejsca zamieszkania w związku z uczestnictwem w negocjacjach, udaniem się w podróż służbową pracownika bądź koniecznością odbioru samochodu z naprawy po pracy lub w czasie weekendu - stanowi użycie samochodu służbowego w celach prywatnych w świetle ustawy o VAT, a tym samym skutkuje brakiem możliwości uznania takiego pojazdu za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, a tym samym brakiem możliwości odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości od zakupów eksploatacyjnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, użycie pojazdu służbowego kwalifikowanego przez Spółkę jako samochodu, o którym mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT, dla którego prowadzona jest ewidencja przebiegu pojazdu, użytkowanego przez pracownika nie należącego do kadry kierowniczej/zarządzającej także w celu dojazdu do/z miejsca zamieszkania w związku z uczestnictwem w negocjacjach, udaniem się w podróż służbową pracownika bądź koniecznością odbioru samochodu z naprawy po pracy lub w czasie weekendu - nie stanowi użycia samochodu służbowego w celach prywatnych w świetle ustawy o VAT, a tym samym istnieje możliwość uznania takiego pojazdu za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, a tym samym Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości od zakupów eksploatacyjnych oraz paliwa dot. ww. pojazdów.

Wnioskodawca uważa, że przejazdy pracowników powierzonymi im samochodami służbowymi pomiędzy miejscem garażowania/parkowania (ustalonym jako miejsce zamieszkania lub pobytu pracowników), a miejscem wykonywania obowiązków służbowych - stanowią realizację ich obowiązków służbowych, a tym samym są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Co do zasady, na gruncie art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, zalicza się wydatki dotyczące:

Wnioskodawca może odliczyć podatek VAT naliczony w pełnej wysokości:

Pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

Zdaniem Wnioskodawcy, uznać należy za spełnione przesłanki warunkujące możliwość uznania, iż parkowanie pojazdu poza siedzibą Spółki następuje w ramach wykonywania działalności gospodarczej, a tym samym nie stanowi użytku prywatnego, a mianowicie:

3. Spółka zapewnia mechanizmy kontrolne w zakresie wykonywania obowiązków pracowników związanych z użytkowaniem samochodów służbowych (system nawigacji, konsekwencje wynikające z nieprzestrzegania regulaminu, zespół ds. oceny odpowiedzialności pracowników, oświadczenia pracowników o zapoznaniu się z regulaminem, w tym akceptacja możliwych konsekwencji jego nieprzestrzegania).

Jednocześnie umożliwienie pracownikowi dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy w sytuacjach omówionych powyżej (związanych z nietypowymi porami) daje Spółce możliwość efektywnego wykorzystania czasu pracy pracownika, co przekłada się na uzyskiwane przez nią przychody.

Wnioskodawca nadmienia, że przypadki parkowania w miejscu zamieszkania należą do rzadkich przypadków. Mają one zawsze uzasadnienie w okolicznościach stanu faktycznego. W takich przypadkach pojawia się uzasadniona obiektywnie celowość zaparkowania pojazdu w okolicach miejsca zamieszkania, z uwagi na położenie siedziby Spółki oraz miejsc prowadzenia działalności (poza obszarem zamieszkanym przez ludność). Brak wykorzystywania pojazdów do celów prywatnych w czasie weekendu można potwierdzić analizując dane z systemu obsługującego GPS.

Zdaniem Spółki, zaparkowanie w miejscu zamieszkania w przykładowych sytuacjach, omówionych powyżej, mających uzasadnienie obiektywnymi względami i nie wiążące się z innym wykorzystaniem samochodu do celów prywatnych nie skutkuje zmianą przeznaczenia wykorzystania samochodu służbowego i gwarantuje możliwość pełnego odliczenia podatku VAT od wydatków eksploatacyjnych i paliwa dot. danego pojazdu.

Warto w tym miejscu wskazać, iż stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie znajduje potwierdzenie w najnowszym orzecznictwie sądów administracyjnych. W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 20 stycznia 2015 r., sygn. akt I SA/Kr 1834/14, czytamy m.in.: "(...) W opinii Sądu parkowanie samochodu poza siedzibą firmy nie oznacza automatycznie, tak jak to przyjął organ, że samochód nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej. Na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) wykształcił się pogląd, że przejazdy pracowników mobilnych samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem zamieszkania lub jego pobliżu (parkowania), a miejscem wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 tej ustawy, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Zdaniem Sądu nie ma żadnych przeszkód ku temu, by kwestie te podobnie rozumieć na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Chodzi jedynie o to, by możliwość parkowania pojazdu poza siedzibą firmy była uzasadniona specyfiką prowadzonej działalności, określona została w wewnętrznych regulacjach obowiązujących u podatnika, zaś podatnik zapewnił odpowiednie mechanizmy kontroli przestrzegania wykorzystania tak postawionych do dyspozycji pracowników (użytkowników) pojazdów wyłącznie dla celów związanych z działalnością gospodarczą (wykonywaniem obowiązków służbowych). (...) Wydaje się zatem, że sporządzenie stosownego regulaminu obwarowanego sankcjami za nieprzestrzeganie zapisów w nim zawartych, zapoznanie z nim użytkowników pojazdów, kontrola okresowa oraz kontrola w czasie rzeczywistym stanowią wystarczające i obiektywne środki dla zabezpieczenia wykorzystania przedmiotowych pojazdów dla celów działalności gospodarczej (...)".

Podobne stanowisko zaprezentował Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 10 marca 2015 r., sygn. akt I SA/Wr 35/15, w którym Sąd wskazał, iż: "(...) Po pierwsze, w opinii Sądu parkowanie samochodu poza siedzibą firmy nie oznacza automatycznie, tak jak to przyjął organ, że samochód nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej (...) Zauważyć należy, że dopóki mamy do czynienia z tzw. "czynnikiem ludzkim" zawsze istnieje potencjalne zagrożenie, że dany pojazd może zostać wykorzystany do celów innych niż związane z działalnością gospodarczą spółki. Okoliczności tej nie da się całkowicie wyeliminować, chodzi zatem jedynie o stworzenie takich mechanizmów i wprowadzenie takich zasad używania pojazdów, które dadzą maksymalną gwarancję wykorzystania ich wyłącznie w działalności gospodarczej podatnika (...). Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca podjął działania zmierzające do wyeliminowania możliwości używania samochodu na potrzeby inne niż związane z prowadzoną działalnością gospodarczą potwierdzające brak wykorzystania pojazdu do użytku prywatnego pracownika. Okoliczności te to m.in. zamontowany system GPS, wprowadzenie regulaminu używania samochodów służbowych. Zainteresowany nadzoruje użytkowanie ww. samochodu wyłącznie do celów działalności gospodarczej. Przejawia się to weryfikacją ewidencji przebiegu pojazdu, przez bezpośredniego przełożonego i użytkowaniem systemu GPS. Istnieje nadzór nad używaniem pojazdu w trakcie wykonywania obowiązków służbowych w postaci GPS. Spółka dokłada należytej staranności, aby wykluczyć możliwość użycia pojazdu do celów prywatnych, o czym świadczą ww. okoliczności. Wnioskodawca prowadzi ewidencję przebiegu samochodu, o której mowa w art. 86a ust. 7 ustawy o VAT. Zdaniem Sądu z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Spółka podjęła działania o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT, a tym samym nie znajduje zastosowania ograniczenie określone w art. 86a ust. 1 ustawy o VAT. (...)".

Zatem zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku samochodu służbowego kwalifikowanego przez Spółkę jako samochodu, o którym mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT, dla którego prowadzona jest ewidencja przebiegu pojazdu, użytkowanego przez pracownika nie należącego do kadry kierowniczej/zarządzającej także w celu dojazdu do/z miejsca zamieszkania w związku z uczestnictwem w negocjacjach, udaniem się w podróż służbową pracownika bądź koniecznością odbioru samochodu z naprawy po pracy lub w czasie weekendu - istnieje możliwość uznania takiego pojazdu za pojazd wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej Spółki, co tym samym uprawnia Spółkę do odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości od zakupów eksploatacyjnych oraz paliwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu - w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy - kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Ponadto, w treści art. 88 ustawy ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego oraz przypadki, w których faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zostały uregulowane w art. 86a ustawy.

W myśl art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy - w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Stosownie do art. 2 pkt 34 ustawy - przez pojazdy samochodowe - rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.) - przez pojazd samochodowy rozumie się pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Natomiast art. 2 pkt 40 ustawy - Prawo o ruchu drogowym wskazuje, że samochodem osobowym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

Na mocy art. 86a ust. 2 ustawy - do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

Zatem zgodnie z powyższymi regulacjami, podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku "mieszanego".

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie "mieszane" należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością, np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób "mieszany". Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów "mieszanych". Celem zapewnienia właściwego wdrożenia decyzji wykonawczej Rady z 17 grudnia 2013 r. przyjmuje się, że każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony - ze względu na swoje cechy konstrukcyjne - służy co do zasady użytkowi "mieszanemu", a zatem wszystkie wydatki z nim związane podlegają ograniczeniu w odliczaniu do 50%.

Jednakże, od zasady wynikającej z art. 86a ust. 1 ustawy przewidziano wyjątki. I tak, stosownie do art. 86a ust. 3 ustawy - przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

W świetle art. 86a ust. 4 ustawy - pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

Ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności (art. 86a ust. 6 ustawy).

Według art. 86a ust. 7 ustawy - ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać:

Stosownie do art. 86a ust. 8 ustawy - w przypadku gdy pojazd samochodowy jest udostępniany osobie niebędącej pracownikiem podatnika, wpis, o którym mowa w ust. 7 pkt 4:

Artykuł 86a ust. 9 stanowi, że - do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

#8210; jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym.

W powołanych wyżej przepisach art. 86a ustawy ustawodawca zawarł szczególne uregulowania dotyczące określenia wysokości przysługującej do odliczenia kwoty podatku naliczonego. Taka konstrukcja oznacza, że w sytuacji, gdy znajdzie zastosowanie szczególne uregulowanie zawarte w art. 86a ust. 1 ustawy, wówczas podatnik może skorzystać jedynie z ograniczonego prawa do odliczenia podatku naliczonego. Jeżeli jednak przepis art. 86a ust. 1 ustawy nie znajdzie zastosowania (vide: art. 86a ust. 3 ustawy), wówczas znajdą zastosowanie ogólne uregulowania zawarte w art. 86 ustawy.

Należy zauważyć, że przepis art. 86a ust. 4 ustawy wskazuje na istnienie dwóch grup pojazdów samochodowych uznawanych za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W pierwszej grupie (zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy) mieszczą się pojazdy, których konstrukcja wskazuje na ich przeznaczenie z reguły do użytku prywatnego, jednakże pojazdy te mogą być także wykorzystywane w działalności gospodarczej (np. samochód osobowy, motocykl). Z tych też względów - dla celów pełnego odliczania VAT - fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności gospodarczej musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W konsekwencji, w celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

W drugiej grupie pojazdów uznawanych za wykorzystywane wyłącznie w działalności gospodarczej (zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy) mieszczą się natomiast pojazdy samochodowe, których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne. Jednakże w tej grupie pojazdów nie ma samochodów osobowych.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W ramach swojej działalności Wnioskodawca użytkuje służbowe pojazdy samochodowe, z których część przydzielona została zatrudnionym pracownikom Spółki w celu umożliwienia im właściwej realizacji powierzonych obowiązków służbowych.

Zasady używania służbowych pojazdów samochodowych są określone w ramach stosownego regulaminu. Regulamin przewiduje dwie kategorie służbowych pojazdów samochodowych, a mianowicie:

1. Służbowe pojazdy samochodowe, wykorzystywane wyłącznie do celów służbowych (określone w pkt 1 załącznika nr 1 do Regulaminu) - określane w regulaminie jako "Służbowe Pojazdy Samochodowe";

2. Służbowe pojazdy samochodowe wykorzystywane zarówno do celów służbowych, jak i prywatnych (określone w pkt 2 załącznika nr 2 do Regulaminu) - określane w Regulaminie jako "Służbowe Pojazdy Samochodowe Indywidualne"; zasady użytkowania tego rodzaju samochodów określa odrębna instrukcja obowiązująca w Spółce.

Wnioskodawca wskazał, że niniejsza sprawa o interpretację dotyczy wyłącznie służbowych pojazdów samochodowych, wskazanych wyżej w pkt 1, tj. samochodów służbowych wykorzystywanych wyłącznie do celów służbowych przez pracowników nie należących do kadry kierowniczej/zarządzającej, w stosunku do których Regulamin nie przewiduje możliwości ich użytkowania do celów prywatnych.

Samochody służbowe będące przedmiotem sprawy, są zarówno samochodami osobowymi jak i pojazdami samochodowymi innymi niż samochody osobowe, które nie spełniają warunków do uznania ich za wykorzystywane wyłącznie do działalności ze względów konstrukcyjnych (m.in. posiadają 2 rzędy siedzeń), ale ich dopuszczalna ładowność jest większa niż 500 kg. Chodzi więc o samochody, których konstrukcja nie wyklucza ich użycia do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą - są to samochody osobowe albo samochody ciężarowe, ale niespełniające warunków określonych w art. 86a ust. 9 ustawy w odniesieniu do ww. pojazdów Wnioskodawca nie posiada dokumentów wydanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym, o których mowa w art. 86a ust. 10 ustawy, potwierdzających spełnienie wymagań dla pojazdów, o których mowa w art. 86a ust. 9 ustawy.

Pojazdy te są w przeważającej większości własnością Spółki, a jedynie w nielicznych przypadkach są używane na podstawie umowy leasingu operacyjnego lub umowy najmu.

Zgodnie z postanowieniami Regulaminu pojazdy służbowe, mogą być wykorzystywane tylko i wyłącznie w celach związanych z prowadzoną działalnością Wnioskodawcy. Regulamin wprowadza bezwzględny zakaz używania pojazdów służbowych (załącznik nr 1 pkt 1 do Regulaminu) do jakichkolwiek celów prywatnych użytkowników. Zgodnie z Regulaminem, użycie pojazdu służbowego w celu prywatnym będzie zakwalifikowane jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych i może stanowić podstawę do zastosowania wobec pracownika odpowiedzialności dyscyplinarnej. Użytkownik pojazdu służbowego wykorzystujący ww. pojazdy, jest zobowiązany do złożenia oświadczenia według ustalonego w Regulaminie wzoru, w którym deklaruje zapoznanie z Regulaminem oraz zapoznanie się z konsekwencjami w przypadku użycia do celów prywatnych służbowego pojazdu samochodowego, przeznaczonego wyłącznie do celów służbowych.

W zakresie obowiązków użytkownika pojazdu służbowego mieści się m.in.: co do zasady obowiązek po zakończonej jeździe parkowania pojazdu służbowego wykorzystywanego wyłącznie do celów służbowych na terenie wskazanym przez Spółkę (nie ma możliwości korzystania z pojazdu poza godzinami pracy, w tym w weekendy, na cele inne niż wyłącznie służbowe), obowiązek zdania kluczyków wraz z dowodem rejestracyjnym po zakończeniu jazdy służbowej, w wyznaczonym miejscu, obowiązek dbania, aby na każdej fakturze potwierdzającej nabycie paliwa lub pozostałych wydatków eksploatacyjnych był podany numer rejestracyjny pojazdu (w przypadku nabycia poza systemem kart flotowych), obowiązek dbałości o sprawność techniczną pojazdu, zgłoszenia awarii, przeglądy, zgłaszanie szkód komunikacyjnych i ich likwidacji, zachowanie trzeźwości, prawidłowe eksploatowanie pojazdu i właściwe zabezpieczenie po zakończeniu jazdy. Powołany jest również Zespół, którego zadaniem jest ocena odpowiedzialności pracowników użytkujących pojazdy służbowe, na zasadach określonych w Regulaminie. Regulamin określa również obowiązek i zasady prowadzenia ewidencji przebiegu ww. pojazdów.

W Spółce istnieją ustalone zasady nadzoru nad używaniem pojazdów w trakcie wykonywania obowiązków służbowych - pojazdy będące przedmiotem sprawy, są wyposażone w system lokalizacji satelitarnej pojazdów, zapewniający ewidencjonowanie eksploatacji służbowych pojazdów samochodowych. Raporty generowane w ww. systemie pozwalają m.in. na dokonanie rozliczenia tras przejazdów oraz ilości zużytego paliwa.

Wnioskodawca ponosi wszelkie koszty związane z pojazdami, nie występują sytuacje, w których pracownik miałby ponosić część wydatków. Spółka ponosi m.in. następujące rodzaje wydatków związanych z eksploatacją ww. samochodów, od których zamierza odliczać podatek VAT:

* koszt zakupu paliwa,

* koszt przeglądów okresowych, w tym wymiany oleju, opon i innych materiałów eksploatacyjnych,

* koszt napraw mechanicznych związanych z normalną eksploatacją pojazdu,

* koszt napraw, drobnych uszkodzeń niepowstałych z winy użytkownika,

* koszt pełnego ubezpieczenia komunikacyjnego (OC, AC, NW),

* koszt opłat za parkowanie służbowych pojazdów w związku z wykonywaniem czynności służbowych,

* koszt opłat za przejazd płatną autostradą w związku z wykonywaniem czynności służbowych,

* koszt opłat za mycie pojazdów.

W odniesieniu do wydatków związanych z zakupem paliwa, faktycznym nabywcą paliwa w przypadku udostępnienia samochodu służbowego na rzecz pracownika jest Wnioskodawca (faktury dotyczące zakupu paliwa są wystawiane na Spółkę).

Samochody będące przedmiotem sprawy są wykorzystywane wyłącznie do czynności opodatkowanych, związanych z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

Wątpliwości Spółki dotyczą kwestii ustalenia, czy użycie samochodu służbowego, kwalifikowanego przez Spółkę jako samochód, o którym mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy, dla którego prowadzona jest ewidencja przebiegu pojazdu, użytkowanego przez pracownika nie należącego do kadry kierowniczej/zarządzającej także w celu dojazdu do/z miejsca zamieszkania w związku z uczestnictwem w negocjacjach, udaniem się w podróż służbową pracownika bądź koniecznością odbioru samochodu z naprawy po pracy lub w czasie weekendu - stanowi użycie samochodu służbowego w celach prywatnych w świetle ustawy, co skutkuje brakiem możliwości uznania takiego pojazdu za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, a tym samym brakiem możliwości odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości od zakupów eksploatacyjnych.

Kluczową rolę w rozwiązaniu przedstawionego problemu odgrywa przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w zw. z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy. Z treści tych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących m.in. wydatków związanych z eksploatacją pojazdów samochodowych w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej. Dla celów pełnego odliczania podatku fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania wyklucza ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

Wskazać należy, że przepisy ustawy nie określają w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów. Przy czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych.

W przedmiotowej sprawie - jak wskazał Wnioskodawca - pracownicy nienależący do kadry zarządzającej/kierowniczej zobowiązani są wykorzystywać powierzone im pojazdy służbowe wyłącznie do celów służbowych. Pojazdy samochodowe będące przedmiotem wniosku, w godzinach pracy, a także poza godzinami pracy są co do zasady garażowane na terenie siedziby Spółki w A., bądź w miejscach prowadzenia przez nią działalności gospodarczej (prowadzenie działalności poprzez wynajęte pomieszczenia oraz miejsca parkingowe na terenie jednostek należących do Grupy Kapitałowej).

Ponadto Wnioskodawca wskazał następujące zasady garażowania pojazdów służbowych: w przypadku pojazdów użytkowanych przez pracowników, garażowanie pojazdu służbowego zasadniczo ma miejsce w miejscu siedziby Spółki lub prowadzenia działalności. Możliwe są jednak sytuacje wyjątkowe, w których dopuszcza się możliwość zaparkowania pojazdu w miejscu zamieszkania - dotyczy to przykładowo korzystania z pojazdu celem dojazdu do miejsca zamieszkania po zakończonych negocjacjach (np. w późnych godzinach wieczornych przy braku możliwości wykorzystania samochodu prywatnego lub braku możliwości skorzystania z komunikacji zbiorowej), w celu rozpoczęcia delegacji wcześnie rano (bez konieczności przyjazdu pod adres prowadzonej działalności przez Wnioskodawcę) bądź konieczność odbioru samochodu z naprawy po pracy lub w czasie weekendu. W powyższych przypadkach, zaparkowanie pojazdu w miejscu zamieszkania jest uzasadnione koniecznością realizacji zadań służbowych i ze względu na oszczędność czasową w dotarciu do/z miejsc uczestnictwa w negocjacjach lub w delegacji służbowej bądź do/z miejsca odbioru samochodu z naprawy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka stworzyła procedury, które nie wykluczają użycia przez pracowników samochodów do celów niezwiązanych z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą, ponieważ w sytuacjach wyjątkowych możliwy jest (i faktycznie realizowany) dojazd pracowników nie należących do kadry zarządzającej/kierowniczej z pracy do miejsca zamieszkania po zakończonych negocjacjach lub też w celu rozpoczęcia delegacji wcześnie rano - wyjazd z miejsca zamieszkania bez konieczności przyjazdu do siedziby Spółki - bądź też odbiór samochodu z naprawy po pracy lub w czasie weekendu. Zatem ustalone przez Wnioskodawcę zasady używania przedmiotowych pojazdów przewidują wręcz ich użycie do celów mieszanych.

Ponadto możliwość użycia samochodów służbowych do celów prywatnych pracowników zakłada sama Spółka, wpisując do Regulaminu, że użycie pojazdu służbowego w celu prywatnym będzie zakwalifikowane jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych i może stanowić podstawę do zastosowania wobec pracownika odpowiedzialności dyscyplinarnej.

Z uwagi na powyższe nie można się zgodzić z twierdzeniem Wnioskodawcy, że będące przedmiotem sprawy samochody będą wykorzystywane wyłącznie w celach służbowych. Jak wynika z przedstawionych okoliczności, możliwe jest użycie tych samochodów przez pracowników Spółki (pracowników nie należących do kadry zarządzającej/kierowniczej) do celów prywatnych. Z pewnością będzie to dojazd z miejsca pracy do miejsca zamieszkania lub z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca pracy (np. w sytuacji delegowania pracownika do innej miejscowości w celu wykonywania tam obowiązków służbowych), a także inne wykorzystanie samochodów do celów prywatnych pracowników, których występowanie zakłada sam Wnioskodawca w Regulaminie. Bez znaczenia będzie w tej sytuacji fakt prowadzenia dla przedmiotowych samochodów ewidencji przebiegu pojazdu.

Należy zauważyć, że używanie samochodów przez pracowników do świadczenia pracy na rzecz Spółki stanowi niewątpliwie wykorzystywanie pojazdów do działalności gospodarczej. Jednakże, aby Wnioskodawca mógł skorzystać z prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego, powinna być bezwzględnie wykluczona możliwość wykorzystywania pojazdów w inny sposób (przez pracowników) w prowadzonej działalności.

W ocenie tut. Organu, proponowane przez Spółkę rozwiązanie - udostępnienie samochodów służbowych w celu dojazdu z miejsca zamieszkania do pracy i odwrotnie - przede wszystkim sprzyja wygodzie pracownika, który w określonych sytuacjach nie musi we własnym zakresie organizować sobie środka transportu do i z pracy. Należy zatem stwierdzić, że dojazd pracownika do i z pracy nie ma związku z działalnością gospodarczą pracodawcy. Zapewnienie ułatwienia w tym zakresie ze strony pracodawcy realizuje cel prywatny pracownika, nie zaś gospodarczy pracodawcy.

W analizowanym przypadku opisane sytuacje, nie wykluczają użycia samochodów do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Wskazać należy, że gdy pracodawca udostępnia pracownikom samochody służbowe, z przeznaczeniem na dojazdy z pracy do miejsca zamieszkania (i odwrotnie), to tym samym zaspakaja w pierwszym rzędzie potrzeby prywatne pracownika, gdyż to pracownik bez względu na odległość od miejsca pracy, ma zadbać o to w jaki sposób "dostanie się" na ustaloną z pracodawcą godzinę. Pracodawca nie ma obowiązku zapewnienia pracownikowi transportu z pracy i do pracy. Jeżeli jednak dobrowolnie ułatwia dotarcie z miejsca pracy do miejsca zamieszkania (i odwrotnie), poprzez przekazanie samochodu służbowego do wykorzystania w tym celu - nawet jeśli są to sytuacje wyjątkowe - niewątpliwie mamy wówczas do czynienia ze świadczeniem na rzecz pracownika (jest udogodnieniem dla pracownika, który nie musi we własnym zakresie organizować sobie środka transportu do/z pracy).

Należy zatem stwierdzić, że dojazd z pracy do miejsca zamieszkania pracownika lub odbycie podróży służbowej z/do miejsca zamieszkania nie ma związku z działalnością gospodarczą pracodawcy. Zapewnienie ułatwienia w tym zakresie ze strony pracodawcy realizuje cel prywatny (niewynikający ze stosunku pracy) pracownika, nie zaś cel gospodarczy pracodawcy.

Tym samym Spółka nie jest/nie będzie uprawniona traktować pojazdy będące przedmiotem sprawy jako wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej. W opisanych warunkach użycie samochodu służbowego w celu dojazdu do/z miejsca zamieszkania w związku z uczestnictwem w negocjacjach bądź udaniem się w delegację służbową pracownika nienależącego do kadry zarządzającej/kierowniczej lub z miejsca odbioru samochodu z naprawy po pracy lub w czasie weekendu stanowi/będzie stanowić użycie samochodu służbowego w celach prywatnych i nie spełnia/nie będzie spełniać warunków określonych w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy. W związku z tym Wnioskodawca nie ma/nie będzie miał możliwości odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości od zakupów eksploatacyjnych dotyczących przedmiotowych pojazdów.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.