ILPP4/443-628/11-2/ISN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 9 września 2011 r. (data wpływu 13 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy mediów w związku z najmem lokali mieszkalnych i użytkowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 września 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy mediów w związku z najmem lokali mieszkalnych i użytkowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni od dnia 22 grudnia 1997 r. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie administracji domu. Zajmuje się ona wynajmem pomieszczeń na cele mieszkalne i niemieszkalne. Zainteresowana jest podatnikiem VAT. Na podstawie zawartych umów jest ona zobowiązana do świadczenia usług związanych z administracją domu, zapewnieniem sprawnego funkcjonowania i utrzymania we właściwym stanie technicznym budynku poprzez dokonywanie konserwacji, remontów, modernizacji oraz do zapewnienia dostaw i odbioru mediów: dostarczanie wody i odprowadzanie ścieków, wywóz nieczystości i odpadów stałych oraz zapewnienie miejsca do parkowania pojazdów.

Z tytułu realizacji umów najemcy uiszczają następujące opłaty:

* czynsz,

* opłata za wodę i odprowadzanie ścieków oraz wywóz nieczystości,

* opłata za parkowanie samochodu.

W przypadku opłat za wodę oraz wywóz nieczystości wystawiane są refaktury według faktycznego zużycia. Do refakturowanych opłat Wnioskodawczyni nie dolicza żadnych prowizji.

Zainteresowana do tej pory rozliczała te opłaty wg następującego schematu:

* czynsz za powierzchnię przeznaczoną na cele niemieszkalne wg stawki 23%,

* czynsz za powierzchnię na cele mieszkalne jako zwolnione z VAT,

* refaktury za wodę i odprowadzanie ścieków i wywóz nieczystości ze stawką 8%,

* opłata za parkowanie pojazdu wg stawki 23%.

Usługa najmu lokalu lub budynku mieszkalnego na cele mieszkalne jest zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36, Wnioskodawczyni natomiast nie znalazła w ustawie zwolnienia dla usług dostarczania wody, odprowadzania ścieków, usuwania nieczystości oraz parkowania pojazdów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z dyspozycją przepisu art. 8 ust. 2a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) w sytuacji, kiedy podatnik, który działa w imieniu własnym, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Zainteresowana uważa, że nabywając usługę dostarczania wody, odprowadzania ścieków oraz wywozu nieczystości, której końcowym odbiorcą (korzystającym) jest najemca, to działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej sama zakupiła i wykonała te świadczenia. Wnioskodawczyni twierdzi, że prawidłowo zastosowała do tych czynności stawkę 8%.

W poz. 140-144 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług, usługi związane z dostarczaniem oraz handlem wodą, odprowadzanie ścieków oraz wywóz nieczystości opodatkowane są stawką 8%.

W ustawie nie zdefiniowano podmiotowo, kto jest uprawniony do stosowania obniżonej stawki VAT, czyli nieważne jest, kto świadczy te usługi, ale istotny jest charakter świadczonych usług, czyli opodatkowany jest przedmiot usługi. Dlatego też, zdaniem Zainteresowanej, refakturując te koszty prawidłowo zastosowała obniżoną stawkę VAT.

W ostatnim czasie spotkała się ona z poglądem, że w sytuacji, kiedy następuje refakturowanie opłat właściwa stawka dla nich jest taka, jaka jest przyporządkowana do danej usługi, czyli refakturując usługę na rzecz osoby wynajmującej pomieszczenia na cele niemieszkalne stawka wynosi 23%, natomiast dla wynajmujących na cele mieszkalne opłaty są zwolnione z VAT (tak jak czynsz). Nie zgadza się ona z tym twierdzeniem, ponieważ uważa, iż skoro w umowie jest ustalenie, że odrębną cenę najemca płaci za wynajem, a koszty dodatkowe są tylko refakturowane wg faktycznego zużycia i bez pobierania dodatkowej prowizji, to opłaty te nie powinny być włączane w cenę czynszu i nie powinny stanowić jej elementu. Przecież, w opinii Wnioskodawczyni, mamy tu do czynienia z dwoma odrębnymi świadczeniami, które są ze sobą powiązane jedynie poprzez administratora domu. Gdyby każdy najemca miał oddzielnie podpisaną umowę na dostarczanie wody, odprowadzanie ścieków oraz wywóz nieczystości, to wówczas w ogóle nie dochodziłoby do refakturowania tych usług. W sytuacji Zainteresowanej podpisanie umów przez każdego najemcę z odpowiednią instytucją jest bardzo skomplikowane, ponieważ najemcy nie chcą się na takie rozwiązanie zgodzić. Dlatego zmuszona jest ona do refakturowania tych kosztów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z kolei na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy zwrócić uwagę, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do usług każde świadczenie. W ten sposób podkreśla się powszechność opodatkowania. Tym samym, jeśli tylko mamy do czynienia ze świadczeniem, to na gruncie podatku od towarów i usług stanowi ono usługę, albo dostawę towarów. Zwrócić należy także uwagę na to, że usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść.

Jak stanowi art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zatem kwota należna z tytułu sprzedaży to kwota, która obejmuje całość należnego świadczenia. Oznacza to, że kwotą należną jest wartość wszelkich świadczeń, których ma prawo domagać się sprzedawca (usługodawca) lub które otrzymał z tytułu wykonywania określonych czynności podlegających opodatkowaniu. Kwota należna obejmuje zarówno świadczenia kupującego (usługobiorcy), jak i świadczenia osób trzecich, jeśli są one dokonywane w związku z wykonaniem danej czynności podatnika.

Z treści art. 41 ust. 1 ustawy wynika, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże na mocy art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienia od podatku.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Natomiast w przypadku najmu lokali użytkowych w związku z tym, iż lokale te nie są objęte zwolnieniem od podatku, ma zastosowanie 23% stawka podatku, zgodnie z cyt. powyżej art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (...) - art. 106 ust. 1 ustawy.

Ze złożonego wniosku wynika, że Zainteresowana (podatnik VAT) w ramach prowadzonej działalności, zajmuje się wynajmem pomieszczeń na cele mieszkalne i niemieszkalne. Na podstawie zawartych umów jest ona zobowiązana do świadczenia usług związanych z administracją domu, zapewnieniem sprawnego funkcjonowania i utrzymania we właściwym stanie technicznym budynku poprzez dokonywanie konserwacji, remontów, modernizacji oraz do zapewnienia dostaw i odbioru mediów: dostarczanie wody i odprowadzanie ścieków, wywóz nieczystości i odpadów stałych oraz zapewnienie miejsca do parkowania pojazdów. Z tytułu realizacji umów najemcy uiszczają następujące opłaty: czynsz, opłata za wodę i odprowadzanie ścieków oraz wywóz nieczystości, opłata za parkowanie samochodu. W przypadku opłat za wodę oraz wywóz nieczystości wystawiane są refaktury według faktycznego zużycia. Do refakturowanych opłat Wnioskodawczyni nie dolicza żadnych prowizji.

Zainteresowana do tej pory rozliczała te opłaty wg następującego schematu:

* czynsz za powierzchnię przeznaczoną na cele niemieszkalne wg stawki 23%,

* czynsz za powierzchnię na cele mieszkalne jako zwolnione od podatku,

* refaktury za wodę i odprowadzanie ścieków i wywóz nieczystości ze stawką 8%,

* opłata za parkowanie pojazdu wg stawki 23%.

Jak wskazała Wnioskodawczyni, usługa najmu lokalu lub budynku mieszkalnego na cele mieszkalne jest zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Z opisu sprawy wynika także, iż najemcy nie mają podpisanych umów o dostawę mediów bezpośrednio z ich dostawcą, dlatego też Zainteresowana zmuszona jest do refakturowania tych kosztów.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą stawki podatku przy refakturowaniu kosztów zakupu ww. mediów.

W tym miejscu należy wskazać, że regulacje w zakresie "refakturowania" zostały zawarte w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, poz. 1 z późn. zm.).

"Refakturowanie" usług przewiduje art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE, zgodnie z którym w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot "refakturujący" daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przerzucenie kosztów na inny podmiot, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Z powyższego wynika, iż celem refakturowania jest zatem przeniesienie poniesionych kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, pomimo że podmiot refakturujący danej usługi nie wykonał. "Refaktura" jest więc zwykłą fakturą VAT wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie "w stanie nieprzetworzonym" odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi.

Wyżej wskazane uregulowanie Dyrektywy zostało z dniem 1 kwietnia 2011 r. wprowadzone do ustawy. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Z kolei art. 30 ust. 3 ustawy stanowi, że w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Zgodnie z zapisem art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Należy zauważyć, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki. Tak więc oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu mieszkalnego lub użytkowego przez jego najemcę.

Należy zaznaczyć, iż strony w umowach cywilnoprawnych określają co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa najmu nieruchomości, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży w przypadku gdy wynajmujący wyposaża przedmiot najmu w dodatkowe elementy (np.: media, ubezpieczenie, ochronę itp.), ponieważ obrotem podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (kosztów zużycia wody, doprowadzania ścieków, wywozu nieczystości itp.). Wyliczenie, co się składa na wykonaną usługę ma istotne znaczenie informacyjne przy ustalaniu ceny, jednak nie może uzasadniać odrębnego kwalifikowania poszczególnych elementów zawartych w tym wyliczeniu (dla celów podatkowych).

Najemca odrębnie i niezależnie od czynszu może ponosić koszty mediów, jeżeli zawrze umowę bezpośrednio z dostawcą ww. towarów bądź świadczącym usługi. W przypadku braku takich umów najem pozostaje usługą złożoną z różnych świadczeń, prowadzących do realizacji określonego celu - najmu nieruchomości. Usługa pomocnicza taka jak zapewnienie dostępu do np. wody, energii, gazu nie stanowi celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi zasadniczej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej. Podział na usługi zasadniczą i pomocnicze ma znaczenie z punktu widzenia zastosowania właściwej stawki VAT. Usługa zasadnicza i pomocnicza opodatkowana jest taką samą stawką podatku.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że w przypadku umowy najmu przedmiotem świadczenia na rzecz najemców jest usługa główna, tj. najem nieruchomości, a koszty dodatkowe - w tym opłaty z tytułu mediów czy energii elektrycznej (inne) - stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za usługę najmu, bowiem z ekonomicznego punktu widzenia dopełniają świadczenie zasadnicze i nie należy ich sztucznie oddzielać od tego świadczenia.

Tym samym ponoszone przez wynajmującego wydatki stanowią wraz z czynszem obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, z tytułu świadczenia usług najmu na rzecz najemców. Należy przy tym wskazać, że usługi te opodatkowane są według zasad właściwych dla świadczonych usług najmu lokali, tj. w przypadku najmu lokali użytkowych, zastosowanie znajdzie opodatkowanie stawką 23%, o której mowa w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, natomiast w przypadku najmu lokali mieszkalnych przeznaczonych na cele mieszkaniowe zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Ponadto zauważyć należy, że odrębne potraktowanie dodatkowych kosztów obciążających najemców z tytułu korzystania przez nich z mediów i energii również stanowiłoby sztuczne dzielenie usługi najmu. Podobne stanowisko wyraża Trybunał Sprawiedliwości UE, który w orzeczeniu z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie Card Protection Plan Ltd v Commissioners of Customs and Excise (C-349/96), rozstrzygnął kwestię, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako pojedyncze świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń. Trybunał stwierdził w nim, iż w tym przypadku (do usług pomocniczych) stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej; usługę należy uznać więc za usługę pomocniczą, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz środek do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

Biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku okoliczności oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy stwierdzić należy, że umowy na dostawę mediów, tj. opłata za wodę i odprowadzanie ścieków oraz wywóz nieczystości nie są zawierane bezpośrednio przez najemcę z dostawcami, tylko wynajmujący zawarł ww. umowy. W takiej sytuacji kwoty należne z tych świadczeń pozostają w bezpośrednim związku z przedmiotem umów najmu, stanowiąc część świadczonej usługi zasadniczej. Świadczenia dodatkowe (pomocnicze) są bowiem ściśle związane z usługą najmu i mają w stosunku do nich charakter poboczny (uzupełniający). Świadczenia dodatkowe nie stanowią odrębnej usługi, ale są elementem pewnej całości, stanowiącej jedno świadczenie - usługę najmu. W związku z tym, świadczenie usługi najmu wraz z ww. świadczeniami dodatkowymi stanowi jedną usługę, do podstawy opodatkowania której należy doliczyć również koszty usług uzupełniających (woda, wywóz nieczystości, parking) oraz zastosować jednolite opodatkowanie, właściwe dla usługi zasadniczej (tj. usługi najmu).

Tak więc mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż wydatki ponoszone przez najemców lokali za zużycie wody i odprowadzenie ścieków, wywóz nieczystości oraz parkowanie samochodów są ściśle związane z usługą najmu lokalu (nie stanowią odrębnej usługi oderwanej od usługi najmu). Ww. wydatki są bowiem świadczeniem należnym wynajmującego z tytułu umowy najmu, a nie z tytułu odsprzedaży mediów, czy przeniesienia na najemców innych kosztów.

Zatem stwierdzić należy, iż Zainteresowana postępuje nieprawidłowo stosując do opłat za wodę, odprowadzanie ścieków i wywóz nieczystości oraz opłat za parkowanie pojazdów stawki podatku obowiązujące dla tych usług na terytorium kraju uznając, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z odrębnymi świadczeniami.

Bowiem jak wskazano w niniejszej interpretacji opłaty te podlegają opodatkowaniu tak jak usługi najmu lokalu, tj. w przypadku najmu lokali mieszkalnych przeznaczonych na cele mieszkaniowe, znajdzie zastosowanie zwolnienie o którym w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, natomiast w przypadku lokali użytkowych zastosowanie znajdzie 23% stawka podatku od towarów i usług, stosownie do art. 41 ust. 1 w zw. z art. art. 146a pkt 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.