ILPP4/443-411/11-5/ISN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 27 maja 2011 r. (data wpływu 6 czerwca 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 29 sierpnia 2011 r. (data wpływu 30 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego - jest prawidłowe.

W dniu 6 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29 sierpnia 2011 r. (data wpływu 30 sierpnia 2011 r.) o informację doprecyzowującą opis sprawy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca kupuje materiały do produkcji wyrobów mięsnych od firmy "C". Część materiałów dostarczana jest z magazynu dostawcy w P. i takie dostawy są fakturowane przez "C" z polskim podatkiem VAT (nr VAT: P (...)).

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany poinformował, że faktury otrzymywane od "C" dokumentują nabycie towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania przez niego czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług (taki charakter ma produkcja wyrobów mięsnych).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy po dniu 1 kwietnia 2011 r. Spółka ma prawo do odliczenia należnego podatku VAT zawartego w fakturach tego dostawcy, nie mając pewności, że posiada on stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy ustawy o VAT nie zawierają definicji stałego miejsca prowadzenia działalności, nie określają też w jaki sposób podatnik (kupujący) powinien dokonać takiej weryfikacji. Nie określono przede wszystkim, która instytucja miałaby orzekać, że dany podatnik posiada (lub nie posiada) stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce. Muszą to więc ustalić między sobą sprzedający i kupujący, przy czym ich stanowiska mogą być całkowicie rozbieżne, zarówno co do istoty oświadczenia jak i co do jego formy. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej nr IPPP3/443-680/10-2/SM z dnia 11 października 2010 r. posiłkując się orzecznictwem ETS, stwierdził: "Zatem, stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza miejsce, które charakteryzuje się pewnym minimum stałości wynikającej zarówno ze stałej obecności osób, jak i zaplecza technicznego koniecznych do wykonywania danej usługi. Na tej podstawie można więc domniemywać, że przez stałe miejsce prowadzenia działalności należy rozumieć miejsce, w którym podmiot ma swój personel oraz strukturę cechującą się odpowiednią stałością".

Na podstawie ustnego oświadczenia sprzedającego, Spółka uważa, że "C" prowadząc magazyn w P. posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce. Przekonanie to jest jednak trudne do zweryfikowania i łatwe do podważenia w przyszłości przez kontrolujących. W tej sytuacji równie łatwo można zakwestionować podatek należny w fakturach dostawcy, jak i podatek należny w fakturach wewnętrznych kupującego, jeśli kontrolujący dojdzie do przeciwnego wniosku w sprawie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności.

Zainteresowany uważa, że skoro ustawodawca nie określił kto i w jakiej formie powinien potwierdzać fakt posiadania przez sprzedającego stałego miejsca prowadzenia działalności na terenie kraju, to wystarczy jego przekonanie, że dostawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności. W konsekwencji, jego zdaniem, ma on prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dostawcy.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 29 sierpnia 2011 r. Spółka doprecyzowała własne stanowisko w sprawie.

Faktury otrzymywane od "C" dokumentują nabycie towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania przez nią czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług (taki charakter ma produkcja wyrobów mięsnych). Faktury te zawierają polski podatek VAT, więc Zainteresowany uważa, że dostawca określił tym samym, że posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce. W konsekwencji uważa on, że ma prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur od tego dostawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca kupuje materiały do produkcji wyrobów mięsnych od firmy czeskiej, która posiada polski numer identyfikacji podatkowej. Część materiałów dostarczana jest z magazynu dostawcy znajdującego się w Piekarach Śląskich i jest fakturowana przez kontrahenta z polskim podatkiem VAT.

Przepisy określające miejsce świadczenia przy dostawie towarów zostały zawarte w przepisie art. 22 ustawy.

W myśl zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Z kolei na mocy art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Biorąc pod uwagę brzmienie powołanych przepisów oraz opis sprawy stwierdzić należy, iż miejscem dokonania dostawy towarów w przedmiotowej sprawie jest Polska.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy przepisu art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, w brzmieniu obowiązującym na dzień złożenia wniosku (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Zarówno przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęcia "stałe miejsce prowadzenia działalności". Definicji takiej nie zawiera również Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347, str. 1 z późn. zm.).

Natomiast w kwestii określenia, co należy uznać za "stałe miejsce prowadzenia działalności" wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku w sprawie C-168/84 Günter Berkholz v. Finanzamt Hamburg-Mitte-Alstadt z dnia 4 lipca 1985 r., TSUE stwierdził, iż punktem odniesienia dla ustalania miejsca opodatkowania jest zasada, według której usługa podlega opodatkowaniu tam, gdzie jest siedziba świadczącego. Odniesienie do stałego miejsca prowadzenia działalności następuje dopiero wówczas, gdy pierwsza zasada prowadzi do nieracjonalnych rezultatów lub wywołuje rozbieżności między krajami Unii Europejskiej. W dalszej części orzeczenia TSUE określił warunki, które powinny być spełnione przez jednostkę organizacyjną, aby można było uznać, iż w danym miejscu posiada ona stałe miejsce prowadzenia działalności. Zdaniem Trybunału, aby miejsce, w którym podmiot wykonuje czynności można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności, muszą być łącznie spełnione następujące warunki:

Zatem, stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza miejsce, które charakteryzuje się pewnym minimum stałości wynikającej zarówno ze stałej obecności osób, jak i zaplecza technicznego, koniecznych do wykonywania danych czynności. Na tej podstawie można więc domniemywać, że przez stałe miejsce prowadzenia działalności należy rozumieć miejsce, w którym podmiot ma swój personel oraz strukturę cechującą się odpowiednią stałością.

Spółka uważa, na podstawie ustnego oświadczenia sprzedającego, że "C" prowadząc magazyn w P. posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce. Jej zdaniem, skoro ustawodawca nie określił kto i w jakiej formie powinien potwierdzać fakt posiadania przez sprzedającego stałego miejsca prowadzenia działalności na terenie kraju, to wystarczy jego przekonanie, że dostawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności.

W tym miejscu należy wskazać na brzmienie przepisu art. 17 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Natomiast w myśl art. 106 ust. 1a ustawy, w przypadkach o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, w fakturze nie wykazuje się danych dotyczących stawki i kwoty podatku.

Analiza powyższych przepisów oraz wcześniej powołanego art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy prowadzi do wniosku, iż w sytuacji, gdyby kontrahent Zainteresowanego nie posiadał na terytorium kraju stałego miejsca prowadzenia działalności, wystawiając fakturę dokumentującą sprzedaż materiałów dostarczanych z magazynu w Polsce, nie mógłby wykazać danych dotyczących stawki i kwoty podatku (z tytułu tej transakcji nie rozliczałby podatku należnego).

Zatem należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że jego czeski kontrahent wystawiając fakturę dokumentującą sprzedaż materiałów z polskim podatkiem VAT, określił, iż posiada na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności. Fakt posiadania takiego miejsca wynika także z opisu sprawy.

Tym samym w sprawie będącej przedmiotem wniosku nie znajduje zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, a dostawa materiałów przez kontrahenta na rzecz Spółki podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług przez sprzedawcę.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m.in. tego, że zakupy są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

W świetle regulacji zawartej w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W związku z faktem, iż jak wynika z opisu sprawy "C" posiada na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności, była ona zobligowana do udokumentowania dokonanej dostawy towarów poprzez wystawienie faktury VAT wykazując w niej podatek należny. Tym samym, cyt. powyżej przepis również nie ma zastosowania w niniejszej sprawie.

Z art. 86 ust. 1 ustawy wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany poinformował, że faktury otrzymywane od "C" dokumentują nabycie towarów wykorzystywanych do wykonywania przez niego czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług (taki charakter ma produkcja wyrobów mięsnych).

Zatem mając na uwadze powołane przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony stan sprawy stwierdzić należy, iż po dniu 1 kwietnia 2011 r. Spółka ma prawo do odliczenia należnego podatku VAT zawartego w fakturach od czeskiego dostawcy, bowiem dokumentują one czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i są wykorzystywane do wykonywanych przez nią czynności opodatkowanych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.