ILPP4/443-403/13-2/ISN - Możliwość uznania za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w ujęciu ustawy o podatku od towarów i usług dostawy wyrobów wykorzystywanych w cukiernictwie z terytorium Polski na terytorium Niemiec pomimo niewskazania w fakturach dokumentujących tę transakcję niemieckiego numeru VAT UE kontrahenta.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2013 r. (data wpływu 2 września 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostaw towarów dokonanych w 2008 r. - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostaw towarów dokonanych w 2008 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

"A". Sp. z o.o. (dalej: Spółka) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: podatek VAT). Spółka prowadzi działalność gospodarczą której przedmiotem jest m.in. sprzedaż wyrobów wykorzystywanych w cukiernictwie w tym miazgi kakaowej. W szczególności w 2008 r. Spółka dokonywała transakcji sprzedaży towarów na rzecz ukraińskiego podmiotu C. który jest producentem słodyczy (dalej: Kontrahent), na podstawie zwyczajowej umowy handlowej. Przedmiotowe towary były transportowane na rzecz tego Kontrahenta przez K. (dalej: Przewoźnik), z terytorium Polski do Niemiec. Transport ww. towarów był organizowany na warunkach Incoterms FCA, zgodnie z którymi prawo do rozporządzania towarami jak właściciel przechodziło ze Spółki na Kontrahenta z chwilą wydania przewoźnikowi towarów z magazynu/zakładu Spółki. Przewoźnik posługiwał się w celu wykonania usług transportowych podwykonawcą, tj. firmą przewozową z siedzibą w... (dalej: Podwykonawca) która transportowała na jego rzecz ww. towary do (...), gdzie odbierane były przez niemiecki podmiot logistyczny zarządzający magazynem L. (dalej: Podmiot zarządzający magazynem) który został wskazany jako miejsce docelowe w Niemczech dla przedmiotowych transakcji. Następnie niemiecki podmiot powiązany z Kontrahentem, zajmujący się m.in. działalnością logistyczną - S. (dalej: Odbiorca), po pewnym czasie (zależnie od sytuacji) organizował ich dalszy transport pociągiem z (...) bezpośrednio na Ukrainę. Zarówno Przewoźnik jak i Odbiorca działali na zlecenie Kontrahenta, wykonując swoje działania samodzielnie lub przez podwykonawców. Niemniej jednak działania te na terenie Niemiec miały jedynie techniczny, organizacyjny charakter. W przypadku wystąpienia jakichkolwiek niestandardowych sytuacji, np. braku towaru który Kontrahent chciał zamówić, Spółka przekazywała takie informacje do Odbiorcy, po czym ze Spółką kontaktowali się już przedstawiciele Kontrahenta, aby rozwiązać taki problem.

Obecnie Spółka w związku ze skomplikowaniem przedmiotowych transakcji, ze względów ostrożnościowych opodatkowała je. W szczególności Spółka wykazała je w złożonych korektach deklaracji VAT-7 jako dostawy krajowe opodatkowane stawką VAT 22%, jako dostawy na rzecz Przewoźnika. Niemniej jednak w związku z pewnością Spółki, że towary zostały przetransportowane do Niemiec, Spółka chciałaby przeprowadzić obecnie korektę swoich rozliczeń w odniesieniu do przedmiotowych transakcji, przeprowadzonych w 2008 r. Spółka zamierza wystawić faktury korygujące "do zera" w odniesieniu do faktur wystawionych na Przewoźnika które dotychczas dokumentowały ww. transakcje oraz nowe faktury VAT które potwierdzą fakt dokonania tych transakcji na rzecz Kontrahenta. W szczególności po przeprowadzeniu odpowiednich korekt Spółka wykaże na fakturach sprzedażowych Kontrahenta jako nabywcę towarów, bez wskazania jego numeru VAT UE przyznanego mu w Niemczech i wskaże jako właściwą stawkę VAT 0%. Spółka powzięła informację, że Kontrahent pomimo że działał w charakterze podatnika VAT w Niemczech na moment dokonania dostaw towarów najprawdopodobniej nie był (jak również nie jest obecnie) zarejestrowany jako podatnik podatku od wartości dodanej na terytorium Niemiec i najprawdopodobniej nie posiadał (nadal nie posiada) numeru identyfikacyjnego dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych nadanego przez niemieckie władze podatkowe. Spółka nie posiada również informacji, czy Kontrahent był zobowiązany do dokonania takiej rejestracji w oparciu o przepisy VAT obowiązujące w Niemczech.

Spółka zaznaczyła, że w czerwcu 2013 r. złożyła do Ministra Finansów osobny wniosek o interpretację indywidualną zadając w nim pytanie, czy dokonane przez Spółkę na rzecz Kontrahenta dostawy towarów stanowią WDT w rozumieniu przepisu art. 138 ust. 1 Dyrektywy VAT i Spółka ma prawo do zastosowania stawki 0% w odniesieniu do dostaw z 2008 r., o ile Spółka będzie posiadać odpowiednie dokumenty potwierdzające, że towary zostały przetransportowane do innego kraju UE aniżeli Polska, pomimo że Spółka nie poda na fakturach dokumentujących te transakcje niemieckiego numeru identyfikacyjnego Kontrahenta dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. Kwestia ta zatem nie jest przedmiotem niniejszego zapytania.

W tym miejscu Spółka wskazała, że w celu zastosowania 0% stawki VAT do opodatkowania ww. transakcji zgromadziła szereg dokumentów potwierdzających, że towary zostały wywiezione z Polski i dostarczone do Odbiorcy który działał na rzecz jej Kontrahenta na terytorium Niemiec. Co do zasady dokumentacja ta w odniesieniu do każdej transakcji będzie obejmować na moment przeprowadzenia korekt:

* kopię faktury VAT wystawionej przez Spółkę na Kontrahenta ze stawką 0% (dalej: kopia faktury finalnej) zawierającą: dane kontrahenta, datę wystawienia faktury, datę wydania towarów, adres wysyłki tj. adres miejsca wskazanego przez Kontrahenta jako miejsce dostawy towarów w Niemczech (berliński adres podany przez Odbiorcę), specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (tekst jedn.: nazwę towaru, jego ilość oraz wagę), właściwy i ważny numer identyfikacyjny Spółki dla transakcji wewnątrzwspólnotowych;

* kopię faktury VAT wystawionej pierwotnie przez Spółkę na Przewoźnika ze stawką 0% (dalej: kopia faktury pierwotnej) oraz kopię faktury korygującej wystawionej do tej faktury - zmieniającą pierwotnie zastosowaną 0% stawkę VAT na 22% (dalej kopia faktury korygującej).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki zgodnie z którym w świetle przepisów art. 42 ust. 1 pkt 2, ust. 3 oraz ust. 11 ustawy o VAT posiadane przez Spółkę dokumenty potwierdzają w wystarczający sposób, że towary będące przedmiotem transakcji o których mowa zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do Niemiec przy założeniu, że ww. transakcje zostaną uznane za WDT, pomimo niepodania na fakturach dokumentujących te transakcje niemieckiego numeru VAT UE Kontrahenta.

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli dokonane przez niego dostawy towarów zostaną udokumentowane w opisany sposób, to w świetle przepisów ustawy o VAT posiadana przez Spółkę dokumentacja umożliwi opodatkowanie transakcji o których mowa 0% stawką VAT, ponieważ w sposób jednoznaczny potwierdza ona, że towary będące przedmiotem dokonanych przez Spółkę dostaw zostały wywiezione na terytorium Niemiec, a działający w imieniu Kontrahenta Odbiorca odebrał je tam - przy założeniu, że ww. transakcje zostaną uznane za WDT pomimo niepodania na korygowanych fakturach, które udokumentują te transakcje niemieckiego numeru VAT UE Kontrahenta.

UZASADNIENIE stanowiska Spółki

1. Możliwość zastosowania 0% stawki VAT w WDT na gruncie przepisów ustawy o VAT

Pod pojęciem WDT zgodnie z przepisem art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (tekst jedn.: - Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.; dalej ustawa o VAT) - "rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (...)".

Stosownie do treści przepisu art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT (w stanie prawnym obowiązującym w 2008 r.) jednym z warunków zastosowania 0% stawki VAT dla WDT jest posiadanie przez podatnika, przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, dowodów potwierdzających, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Natomiast zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT (w stanie prawnym obowiązującym w 2008 r.) wskazanymi powyżej dowodami są:

Ponadto zgodnie z treścią przepisu art. 42 ust. 11 ustawy o VAT (w stanie prawnym obowiązującym w 2008 r.) - w przypadku gdy dokumenty te nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Jednocześnie Spółka zaznaczyła - że w jej opinii - wymieniony powyżej katalog tzw. dokumentów pomocniczych ma charakter otwarty co oznacza, że podatnik ma prawo potwierdzać fakt dokonania dostawy na rzecz podatnika w innym państwie członkowskim również innymi niż wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT dokumentami.

W tym miejscu Spółka podkreśliła, że stosowanie 0% stawki VAT z tytułu WDT nie powinno być tym samym postrzegane jako wyjątek od reguły lecz jako reguła od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Jak bowiem słusznie zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 16 stycznia 2012 r. (sygn. akt III SA/Wa 1220/11): "Dokonanie dostaw skutkować powinno stawką podatkową 0%, która - wbrew stanowisku Organów - w ramach WDT nie jest żadną stawką preferencyjną, lecz jedyną i podstawową".

Oznacza to, że zasadniczą stawką dla WDT jest 0% stawka VAT a nie stawka krajowa. W ocenie Spółki odmowa zastosowania 0% stawki VAT podatnikowi może nastąpić jedynie wówczas, gdy nieistnienie dostawy zostanie podatnikowi udowodnione przez organ. W przeciwnym wypadku - zdaniem Spółki - powinna obowiązywać zasada domniemania dokonania dostawy bezpośrednio wynikająca z obowiązującej w profesjonalnym obrocie gospodarczym zasady wzajemnego zaufania. Takie podejście zostało potwierdzone m.in. przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w prawomocnym wyroku z 26 października 2010 r. (sygn. akt I SA/Łd 839/10), w którym sąd orzekł, że: "(...) zastosowanie stawki podatku 0% zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług nie jest wyjątkiem od reguły, lecz stanowi egzemplifikację reguły wynikającej z Dyrektywy 2006/112/WE. W konsekwencji jako sytuację wyjątkową należy traktować stosowanie stawki krajowej. Wynika stąd dalej, że wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania stawki preferencyjnej winna być rozszerzająca, a wszelkie wątpliwości dotyczące wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, a więc zastosowania stawki 0%" jak również w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 11 kwietnia 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 155/08), w którym Sąd stwierdził, że: "(...) stosowanie stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie jest wyjątkiem od reguły, lecz regułą, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Oznacza to, że wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej, powinna być rozszerzająca, a nie zawężająca, zaś wszelkie wątpliwości dotyczące opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, czyli stosowania stawki 0%".

2. Uchwała NSA z 11 października 2010 r. (sygn. I FPS 1/10)

Spółka ponadto wskazała na uchwałę NSA wydaną przez poszerzony skład siedmiu sędziów z 11 października 2010 r., sygn. sprawy I FPS 1/10.

W powołanej uchwale odnoszącej się do wykładni gramatycznej, celowościowej i prounijnej Sąd wskazał, że: "W świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju".

Dodatkowo w przedmiotowej uchwale NSA stwierdził jednoznacznie, że katalog wskazanych w art. 42 ust. 3 i 11 ustawy o VAT nie jest zamknięty i powinien być stosowany z uwzględnieniem normy określonej w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, w świetle której "Jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem". Co więcej NSA wskazał wyraźnie, że dowody określone w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy o VAT nie mają charakteru bezwzględnie obligatoryjnych. Dlatego też w przypadku gdy podatnik nie dysponuje kompletem dokumentów wskazanych w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy o VAT, bądź posiadane dokumenty zawierają pewne braki formalne, może on posłużyć się innymi dowodami potwierdzającymi dokonanie dostawy wewnątrzwspólnotowej.

3. Analiza dokumentacji zgromadzonej przez Spółkę

W opinii Spółki - zgromadzona przez nią dokumentacja podstawowa - o której mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, tj. kopia finalnej faktury VAT (oraz kopie uprzednio wystawionych faktur), specyfikacja poszczególnych sztuk ładunków (zawarta na fakturze jak również na dokumencie WZ) oraz kopia dokumentu przewozowego CMR otrzymana od przewoźnika działającego na rzecz Odbiorcy w połączeniu z dodatkowymi dokumentami, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT w postaci korespondencji handlowej w formie e-mail oraz dokumentów potwierdzających otrzymanie przez Spółkę płatności za ww. dostawy jednoznacznie potwierdzają, że towary będące przedmiotem opisanych dostaw zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do Niemiec, gdzie odebrał je Odbiorca działający na rzecz Kontrahenta:

* dokument WZ zawierający specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (tekst jedn.: nazwę towaru lub jej angielski odpowiednik oraz jego wagę - takie same jak na kopii faktury pierwotnej i CMR), wystawiony przez Spółkę w tej samej dacie co faktura pierwotna,

* kopię dokumentu przewozowego CMR sporządzonego przez Podwykonawcę działającego na rzecz Odbiorcy, w konsekwencji również Kontrahenta, w którym:

o wskazano nazwę i adres nadawcy, tj. Spółki (pole 1);

o wskazano adres wysyłki i odbiorcę towarów, tj. podano dane Odbiorcy i adres w Niemczech, na który została dokonana dostawa (pole nr 2 i 3) - Spółka podkreśliła, że adres wysyłki (dostawy) wskazany na dokumencie CMR jest taki sam jak adres dostawy wskazany na każdej z faktur VAT wystawionych i które zostaną wystawione w związku z planowaną korektą przez Spółkę (na kopii faktury finalnej);

o podano wagę towarów które są przedmiotem dostawy (pole nr 11) - przy czym ta sama waga towarów widnieje zarówno na kopii faktury pierwotnej jak i kopii faktury korygującej oraz będzie widnieć na kopii faktury finalnej jak również na dokumentach WZ (ewentualnie jako suma, jeżeli został wystawiony jeden dokument WZ do kilku faktur pierwotnych);

o widnieje data wydania towaru z magazynu Spółki na rzecz Podwykonawcy działającego na rzecz Odbiorcy (pole 21);

o widnieje podpis pracownika Spółki wydającego towar oraz pieczęć Spółki (pole nr 22);

o widnieje podpis pracownika Podwykonawcy oraz pieczęć firmowa Podwykonawcy, działającego na rzecz Odbiorcy (pole nr 23);

o w przypadku większości kopii dokumentu CMR w polu nr 24 widnieje pieczęć Podmiotu zarządzającego magazynem, do którego zostały przetransportowane towary, niemniej w niektórych przypadkach pole to jest puste;

* korespondencję handlową w formie e-mail (papierowe wydruki), w której Odbiorca potwierdza fakt otrzymania towaru odwołując się do poszczególnych numerów faktur;

* dokumenty księgowe potwierdzające fakt zapłaty za towar (wyciągi bankowe, awiza uznaniowe, na których co do zasady wskazano numery faktur za które nastąpiła zapłata, w części przypadków odpowiednią korespondencję odnośnie przyporządkowania przelewów do odpowiednich transakcji, a tym samym faktur sprzedażowych).

Spółka zaznaczyła, że ww. faktury, dokumenty WZ oraz dokumenty CMR można w prosty sposób ze sobą powiązać w oparciu o datę ich wystawienia (w przypadku dokumentów CMR - datę wydania towarów Podwykonawcy). Zgadza się także waga towarów. Co więcej część posiadanych przez Spółkę dokumentów CMR oraz WZ zawiera informację o numerze rejestracyjnym samochodu przewoźnika, któremu wydano Towar. Ponadto Spółka podkreśliła, że wszystkie dostawy dokonane przez Spółkę na rzecz Kontrahenta zostały opłacone bezpośrednio przez Kontrahenta lub przez inne podmioty - w ramach wzajemnych rozliczeń pomiędzy Kontrahentem a tymi podmiotami. W wielu przypadkach Spółka jest w posiadaniu korespondencji, w oparciu o którą można przyporządkować dokonany na jej rzecz przelew do konkretnej transakcji (w szczególności w odniesieniu do przypadków, gdy płatność realizowana była przez inny podmiot trzeci wskazany przez Kontrahenta). W praktyce zdarzały się również sytuacje, w których Spółka dokonała rozksięgowania otrzymanych przelewów, przeznaczając otrzymane kwoty na pokrycie zobowiązań wynikających z faktur wystawionych przez nią we wcześniejszych okresach, które jeszcze nie zostały opłacone. Niemniej jednak w ostatecznym rozrachunku otrzymane od Kontrahenta lub innych podmiotów kwoty pokryły należności Spółki wynikające z wystawionych przez nią faktur sprzedażowych, które Spółka obecnie zamierza skorygować.

Spółka zwróciła uwagę, że dokonywane przez nią dostawy byty realizowane na warunkach Incoterms FCA, a transport organizował w tym przypadku Kontrahent jako finalny nabywca, cedując swoje obowiązki w tym zakresie na Odbiorcę. Powyższe oznacza, że Spółka jako sprzedawca towarów wypełniła swoje obowiązki związane z dostawą towarów w momencie przekazania gotowych do wysyłki towarów Podwykonawcy działającemu na rzecz Odbiorcy i Kontrahenta, w momencie udostępnienia towarów na terenie swojego magazynu.

Spółka również zauważyła, że z uwagi na to że nie organizowała transportu towarów do Kontrahenta nie ma bezpośredniego wpływu na formę potwierdzania odbioru tych towarów przez Kontrahenta w chwili ich dostarczenia. W związku z taką formą transportu Spółka nie jest także uprawniona do tego, aby żądać od Przewoźnika/Odbiorcy przekazania oryginałów dokumentów przewozowych potwierdzonych przez Kontrahenta.

W tym miejscu Spółka zwróciła uwagę na interpretację indywidulaną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 10 sierpnia 2009 r., sygn. IPPP2/443-698/09-2/k.k. w której odpowiadając na pytanie podatnika czy w przypadku dostawy towarów do magazynu podmiotu trzeciego, dokumenty posiadane przez podatnika (tekst jedn.: karta 1 dokumentu przewozowego CMR, kopia faktury, specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku oraz dokumenty uzupełniające) potwierdzają wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, w rozumieniu przepisów ustawy o VAT i tym samym uprawniają one podatnika do zastosowania stawki VAT 0% do WDT, organ uznał stanowisko podatnika za prawidłowe twierdząc, że w takim wypadku ma prawo do zastosowania stawki 0%, argumentując że: "w opisanym stanie faktycznym wnioskodawca posiada kopię faktury, specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz kartę 1 dokumentu CMR, który otrzymała bezpośrednio po wydaniu towaru przewoźnikowi (bez potwierdzenia na dokumencie odbioru towarów przez nabywcę), a dodatkowo posiada dokumenty uzupełniające, które jego zdaniem potwierdzają fakt dostarczenia towarów do nabywcy. (...) Dokumenty wymienione w art. 42 ust. 11 mają charakter posiłkowy i co do zasady stanowią jedynie uzupełnienie podstawowego, obowiązkowego katalogu dokumentów wymienionych w ust. 3 w sytuacji, gdy dokumenty te nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy. Jeżeli zatem z dokumentów uzupełniających wynika, iż nabywca otrzymał towar, Spółka może zastosować 0% stawkę podatku do dokonanej dostawy (...)".

Ponadto Spółka raz jeszcze przywołała Uchwałę NSA z 11 października 2010 r. (sygn. I FPS 1/10), w której sąd wskazał, że: "(...) w kontekście wyroku ETS w sprawie C-409/04 Teleos plc i in. w której stwierdzono, że zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego, i że w wyniku wysyłki lub transportu fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawy, w dostawie w stosunku do której zastosowano warunki EXW, kiedy transport organizuje kupujący, samo już wydanie towaru w kraju firmie przewozowej nabywcy stanowi przeniesienie na kupującego prawa do rozporządzania sprzedanym towarem, a dla stwierdzenia przesłanek wystąpienia WDT, do którego można zastosować stawkę 0%, istotnym jedynie pozostaje fakt opuszczenia terytorium Polski przez wydany firmie transportowej nabywcy towar, a nie - wymagane w art. 42 ust. 4 pkt 4 u.p.t.u. - potwierdzenie nabywcy przyjęcia towaru w miejscu, do którego towar miał zostać dostarczony poza terytorium kraju".

Odnosząc się do formy posiadanych dokumentów potwierdzających dokonanie WDT Spółka podkreśliła, że zgodnie ze stanowiskiem sądów administracyjnych forma dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 oraz ust. 11 ustawy o VAT (w stanie prawnym obowiązującym w 2008 r.), może być dowolna. Oznacza to, że bez znaczenia dla kwestii dowodowych pozostaje to, czy są to dokumenty oryginalne czy też ich kserokopie jak również to, czy dokumenty te zostały przesłane w formie elektronicznej lub faksem.

W tym miejscu Spółka zaznaczyła, że otrzymane przez nią płatności były równe kwocie netto, tj. Spółka otrzymała zapłatę jedynie za wartość towarów pierwotnie zafakturowaną i nie otrzymała od Kontrahenta wyrównania na kwotę równą dodatkowo zadeklarowanemu przez Spółkę podatkowi należnemu (wg formuły "na stu") w związku z rozliczeniem przedmiotowych transakcji jako dostawy krajowe a nie wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów (dalej: WDT).

Dodatkowo Spółka nadmieniła, że zgodnie z posiadanymi przez nią informacjami żadna celna procedura wywozu towarów nie została zapoczątkowana przez Kontrahenta na terytorium Polski, a ww. transakcje nie stanowiły eksportu pośredniego.

Ponieważ ww. przepisy ustawy o VAT nie wskazują konkretnej formy dla przedmiotowych dokumentów, a określają jedynie jakiego rodzaju informacje powinny zawierać oznacza to, że na Spółce nie ciąży obowiązek posiadania dokumentów oryginalnych. A zatem Spółka dla celu zastosowania stawki VAT 0% w WDT może zgromadzić dokumenty w formie oryginałów, jak również ich kopii, a także w formie dokumentów przesłanych drogą elektroniczną lub faksem.

Prawidłowość stanowiska Spółki potwierdza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 12 lutego 2009 r. (sygn. akt III SA/Wa 1909/08), w którym Sąd wskazał, że: "z powołanych przepisów (art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT - dopisek Spółki) nie wynika wymóg, aby dokumenty potwierdzające wewnątrzwspólnotowy charakter transakcji miały formę »papierową«. Biorąc pod uwagę, że nigdzie nie stanowi się o formie dokumentów, zasadniczo dopuszczalna będzie każda forma, byle uprawdopodobniona była autentyczność tych dokumentów. Zgodzić się zatem należy z twierdzeniem, że dowodem może być także dokument w formie elektronicznej lub przesłany faksem (S. Karpiński, E. Lis, Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów - obowiązki dokumentacyjne, Przegląd Podatkowy 2005, nr 1, s. 23)".

Tym samym należy stwierdzić, że nie tylko oryginały ale także kopie dokumentów, jak również dokumenty przesłane w formie elektronicznej lub faksem którymi Spółka dysponuje, wymienione w opisie sprawy - stanowią dowody - o których mowa w art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT. Zatem Spółka na podstawie posiadanych dokumentów wymienionych w stanie faktycznym, niebędących oryginałami bądź przesłanymi w formie elektronicznej lub faksem jest uprawniona do zastosowania 0% stawki VAT.

Spółka nadmieniła, że zaprezentowany powyżej pogląd został potwierdzony także w licznych interpretacjach indywidualnych wydanych przez organy podatkowe, przykładowo:

* w interpretacji indywidualnej z 1 grudnia 2010 r. sygn. ITPP2/443-952d/10/MD Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy podkreślił, że: "w dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw do odmawiania mocy dowodowej dokumentowi przesłanemu w formie elektronicznej, czy faksem", natomiast

* w interpretacji indywidualnej z 15 kwietnia 2010 r. sygn. IPPP3/443-774/10-2/k.c. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wskazał, że: "należy podkreślić, że nie ma podstaw do odmawiania mocy dowodowej wskazanym dokumentom, które dostarczone są w formie elektronicznej lub za pomocą faxu do Wnioskodawcy. Zasadniczo, na tle uregulowań art. 42, dopuszczalna jest każda forma dokumentu, byle uprawdopodobniona była autentyczność dokumentu".

Dodatkowo Spółka wskazała, że jest w posiadaniu potwierdzeń płatności za dokonane dostawy, a wagę posiadania takich potwierdzeń potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 21 kwietnia 2010 r. o sygn. ILPP2/443-189/10-3/ISN wskazując, że wykaz uiszczenia płatności za poszczególne faktury wystawione na towary jakie były przedmiotem WDT wraz z faktycznym zestawieniem tych wpłat sporządzonym na podstawie otrzymanych płatności może uzupełniać dokumentację dowodową w przypadku, gdy powstaną wątpliwości co do faktu dokonania dostawy w rozumieniu art. 42 ust. 11 ustawy o VAT.

Mając na uwadze powyższe - Spółka stoi na stanowisku - że posiada odpowiednie dokumenty potwierdzające dokonanie wywozu towarów z Polski na terytorium Niemiec (wskazane powyżej), tym samym Spółka powinna być uprawniona do wykazania analizowanych transakcji dostaw towarów zrealizowanych na rzecz Kontrahenta jako WDT podlegające opodatkowaniu 0% VAT w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Niniejsza interpretacja indywidualna wydana została w oparciu o stan prawny w brzmieniu obowiązującym w 2008 r.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty - art. 2 pkt 6 ustawy.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Artykuł 13 ust. 1 ustawy wskazuje, że przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy - przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Na mocy art. 13 ust. 6 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 maja 2004 r. do 30 listopada 2008 r.) - wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, który zgłosił zamiar dokonywania wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów i został zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97 (...).

Od 1 grudnia 2008 r. art. 13 ust. 6 ustawy obowiązuje w brzmieniu - wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97 (...).

Z powyższych przepisów wynika, że dla dokonania odpowiedniej kwalifikacji danej dostawy należy zwrócić uwagę na warunki, pod jakimi dostawa może być uznana za wewnątrzwspólnotową. Transakcje te podlegają opodatkowaniu wg stawki 0%, a zakwalifikowanie danej dostawy jako wewnątrzwspólnotowej jest niezwykle korzystne. Ponieważ po stronie dostawcy w kraju nie wystąpi w takim przypadku obowiązek zapłaty podatku, który przeniesiony zostanie na nabywcę mającego siedzibę lub miejsce zamieszkania albo miejsce prowadzenia działalności na terytorium innego państwa Unii Europejskiej. Równocześnie polski dostawca zachowuje prawo do odliczenia podatku VAT związanego z nabyciem towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy.

Dla potraktowania danej czynności jako wewnątrzwspólnotowej dostawy muszą zaistnieć dwa konieczne elementy. Pierwszym warunkiem aby uznać daną czynność za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, jest wywóz towaru z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego. Przez wywóz należy rozumieć faktyczne przemieszczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Dostawą wewnątrzwspólnotową nie jest sama czynność faktyczna jaką jest wywóz towarów, ale wywóz musi nastąpić w wyniku dokonania dostawy - jest to drugi warunek konieczny który wymaga, aby miało miejsce nabycie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, co następuje w wyniku dokonanej dostawy.

Aby jednak dana czynność została uznana za taką dostawę, konieczne jest spełnienie wielu warunków odnoszących się do dostawcy oraz do nabywcy. Jest to związane z faktem, że dana dostawa tylko wówczas może być uznana za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów - czego praktycznym wyrazem jest stawka 0% - jeśli zapewnione jest, że dostawa ta będzie opodatkowana w państwie nabywcy towaru. W przypadku gdy niespełnione zostaną określone warunki podmiotowe, wówczas wywóz następujący w wykonaniu dostawy nie będzie wewnątrzwspólnotową dostawą.

Warunki podmiotowe określa cytowany wcześniej przepis art. 13 ust. 2 ustawy. Wynika z niego, że warunkiem koniecznym po stronie dostawcy do rozpoznania transakcji jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towaru jest posiadanie przez niego numeru identyfikacyjnego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych zawierającego dwuliterowy kod, nadanego nabywcy przez państwo członkowskie inne niż Polska.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zainteresowany prowadzi działalność gospodarczą której przedmiotem jest m.in. sprzedaż wyrobów wykorzystywanych w cukiernictwie w tym miazgi kakaowej. W 2008 r. Wnioskodawca dokonywał transakcji sprzedaży towarów na rzecz ukraińskiego podmiotu który jest producentem słodyczy, na podstawie zwyczajowej umowy handlowej. Przedmiotowe towary były transportowane na rzecz tego kontrahenta przez przewoźnika, z terytorium Polski do Niemiec. Transport ww. towarów był organizowany na warunkach Incoterms FCA..., zgodnie z którymi prawo do rozporządzania towarami jak właściciel przechodziło ze Spółki na kontrahenta z chwilą wydania przewoźnikowi towarów z magazynu/zakładu Zainteresowanego. Kontrahent pomimo że działał w charakterze podatnika VAT w Niemczech na moment dokonania dostaw towarów najprawdopodobniej nie był (jak również nie jest obecnie) zarejestrowany jako podatnik podatku od wartości dodanej na terytorium Niemiec i najprawdopodobniej nie posiadał (nadal nie posiada) numeru identyfikacyjnego dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych nadanego przez niemieckie władze podatkowe.

Biorąc pod uwagę opis sprawy stwierdzić zatem należy, że kontrahent ukraiński będący nabywcą towarów od Wnioskodawcy nie jest podmiotem wymienionym w art. 13 ust. 2 ustawy.

W związku z powyższym zrealizowane przez Spółkę w 2008 r. dostawy towarów nie stanowiły wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów. W konsekwencji Zainteresowany obowiązany był potraktować te dostawy jako dostawy na terytorium kraju i opodatkować je wg stawki podatku od towarów i usług właściwej dla tych towarów.

W związku z tym, że w niniejszej sprawie nie doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów o której mowa w art. 13 ustawy, analiza dokumentów wymienionych w art. 42 ustawy (uprawniających do zastosowania stawki podatku od towarów i usług w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów), stała się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto podkreślić należy, że powołane przez Zainteresowanego wyroki sądów administracyjnych oraz interpretacje indywidualne pozostają bez wpływu na przedmiotowe rozstrzygnięcie, ponieważ nie dotyczą one zdefiniowania danej dostawy jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, lecz odnoszą się wyłącznie do dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku od towarów i usług w wysokości 0%.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.