ILPP4/443-309/14-5/BA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 9 czerwca 2014 r. (data wpływu 16 czerwca 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 12 września 2014 r. (data wpływu 16 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

* nieprawidłowe - w zakresie uznania otrzymanych dokumentów obciążeniowych jako dokumentów potwierdzających import usług,

* prawidłowe - w zakresie podstawy opodatkowania w imporcie usług oraz sposobu udokumentowania kosztów reklamacji.

W dniu 16 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania otrzymanych dokumentów obciążeniowych jako dokumentów potwierdzających import usług, podstawy opodatkowania w imporcie usług oraz sposobu udokumentowania kosztów reklamacji. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 12 września 2014 r. (data wpływu 16 września 2014 r.) o opis sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą prawną z siedzibą w Polsce. W ramach działalności gospodarczej dokonuje sprzedaży towarów handlowych (kanały wentylacyjne wraz z osprzętem) na rynek niemiecki na rzecz klientów niemieckich (zwanych dalej Ostatecznym Klientem). Zakupy dokonuje on u producenta mającego siedzibę na terenie Polski (zwanego dalej Producentem). Zainteresowany stosuje ogólne warunki sprzedaży w stosunku do Ostatecznych Klientów wg takich samych zasad, które funkcjonują u Producenta towaru dla Wnioskodawcy.

Zgodnie z tymi warunkami, wszelkie niezbędne koszty związane z usunięciem wady lub wymianą towaru na wolny od wad, w szczególności koszty transportu, robocizny, materiałów, są ponoszone przez Zainteresowanego.

W związku z tym, że reklamowane towary w chwili reklamacji znajdują się już na terenie Niemiec, naprawy dokonywane są na zlecenie Ostatecznego Klienta, który obciąża tymi kosztami Wnioskodawcę. Następnie on, na podstawie ogólnych warunków sprzedaży Producenta, obciąża Producenta tymi kosztami. Ostateczni Klienci obciążają Zainteresowanego kosztami reklamacji w różny sposób, w zależności od podejścia konkretnego klienta:

* Wnioskodawca otrzymuje rachunek z podatkiem VAT niemieckim (Ust 19%),

* Zainteresowany otrzymuje rachunek bez podatku VAT niemieckiego,

* Dokument obciążeniowy "Lastschrift" z podatkiem VAT niemieckim (Ust 19%).

Wnioskodawca traktuje to obciążenie jak import usług. W sytuacji kiedy jest naliczony VAT niemiecki (Ust), jako podstawę do naliczenia VAT stosuje wartość brutto. Natomiast Producenta, Zainteresowany obciąża notą reklamacyjną tytułem zwrotu kosztów naprawy, zgodnie z ogólnymi warunkami sprzedaży.

Wnioskodawca jest zarejestrowany w Niemczech jako podatnik VAT niemiecki. Składa deklaracje w Niemczech dla celów rozliczenia podatku VAT z ww. faktur i obciążeń z naliczonym VAT niemieckim z podatkiem należnym z tytułu sprzedaży dokonywanej na terytorium Niemiec, tzw. "sprzedaży poza krajem".

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, że nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Niemiec. Jedyne stałe miejsce prowadzenia działalności jest w Polsce, w siedzibie Wnioskodawcy. Zainteresowany działalność na terenie Niemiec prowadzi poprzez tzw. Przedstawicieli Handlowych, z którymi współpracuje w oparciu o odrębne umowy. Nie można tu mówić o jakimkolwiek miejscu, charakteryzującym się "stałością oraz odpowiednią strukturą zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej", gdyż Wnioskodawca nie zapewnia Przedstawicielom Handlowym żadnego stałego miejsca, a działalność realizują oni w oparciu o własne struktury swoich firm z wykorzystaniem własnego zaplecza technicznego, świadcząc jedynie dla niego usługi. Zainteresowany nie wynajmuje pomieszczeń, w których organizowane byłyby własne biura.

Zadaniem Przedstawicieli Handlowych jest:

* pozyskiwanie nowych klientów dla Spółki co realizują oni w ramach swoich firm,

* pielęgnowanie kontaktów z potencjalnymi klientami, oraz regularne sprawdzanie kontaktów handlowych z klientami aktywnymi,

* w przypadku reklamacji podjęcie wszelkie działania w celu ich wyjaśnienia w interesie Wnioskodawcy.

Przedstawiciel ma za zadanie pośredniczyć w transakcjach sprzedaży, ale nie może reprezentować Zainteresowanego w sprawach prawno-handlowych, w szczególności podpisywać umów, przyjmować wiążących zamówień.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przedstawionym wyżej stanie faktycznym, zasadne jest traktowanie otrzymywanych od Ostatecznych Klientów dokumentów obciążeniowych, jak dokumentów potwierdzających import usług.

2. W przypadku odpowiedzi pozytywnej na pytanie pierwsze, czy zasadne jest przyjmowanie do podstawy opodatkowania importu usług, wartości brutto, łącznie z VAT niemieckim.

3. Czy zasadnym jest obciążanie Producenta notą obciążeniową.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Traktowanie otrzymywanych od Ostatecznych Klientów dokumentów obciążeniowych, jak dokumentów potwierdzających import usług jest nieprawidłowe.

Zainteresowany nie jest beneficjentem zamawianej usługi. Usługę zamawia Ostateczny Klient we własnym imieniu i na swój koszt, a wobec Wnioskodawcy ma roszczenie o zwrot poniesionych kosztów. Roszczenie to w jego ocenie, nie spełnia definicji usługi, o której mowa w art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT.

Ad. 2.

W sytuacji gdy obciążenie przez Ostatecznego Klienta będzie traktowane jak import usług, w jego ocenie podstawa do naliczenia podatku VAT będzie kwota brutto, gdyż podatek niemiecki VAT nie podlega rozliczeniu w Polsce, a Zainteresowany płaci odbiorcy kwotę brutto.

Ad. 3.

Zasadne jest obciążanie Producenta notą obciążeniową. Jeżeli z danym kontrahentem nie łączą go stosunki zobowiązaniowe, tzn. nie świadczy mu usług, a jedynie chce odzyskać pieniądze, które pierwotnie powinien ponieść kontrahent, wówczas obciąża go tymi kosztami za pomocą noty księgowej. Podstawową różnicą pomiędzy zwrotem kosztów a refakturowaniem jest fakt, że refakturuje usługi, z których nie korzysta lub korzysta tylko w części.

Zgodnie z art. 28 Dyrektywy 112/2006/WE, w wypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi (Dyrektywa 112/2006/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz.Urz.UE.L Nr 347, str. 1 - od 1 stycznia 2007 r. zastąpiła m.in. VI Dyrektywę). W celu określenia, czy transakcja może podlegać refakturowaniu, należy stwierdzić, czy zostały spełnione warunki:

* przedmiotem refakturowania są usługi,

* z usługi nie korzysta podmiot (albo korzysta tylko w części), na którego wystawiana jest pierwotna faktura,

* sprzedaż (odsprzedaż) musi być dokonana po cenie zakupu,

* podmiot, który dokonuje refakturowania, wystawia na rzecz nabywcy fakturę z uwzględnieniem tej samej stawki VAT, która widnieje na fakturze pierwotnej,

* w umowie między kontrahentami zawarte jest zastrzeżenie o refakturowaniu danej czynności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

* nieprawidłowe - w zakresie uznania otrzymanych dokumentów obciążeniowych jako dokumentów potwierdzających import usług,

* prawidłowe - w zakresie podstawy opodatkowania w imporcie usług oraz sposobu udokumentowania kosztów reklamacji.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach działalności gospodarczej dokonuje sprzedaży towarów handlowych (kanały wentylacyjne wraz z osprzętem) na rynek niemiecki na rzecz klientów niemieckich (zwanych dalej Ostatecznym Klientem). Zakupy dokonuje on u producenta mającego siedzibę na terenie Polski. Zainteresowany stosuje ogólne warunki sprzedaży w stosunku do Ostatecznych Klientów wg takich samych zasad, które funkcjonują u Producenta towaru dla Wnioskodawcy. Zgodnie z tymi warunkami, wszelkie niezbędne koszty związane z usunięciem wady lub wymianą towaru na wolny od wad, w szczególności koszty transportu, robocizny, materiałów, są ponoszone przez Zainteresowanego. W związku z tym, że reklamowane towary w chwili reklamacji znajdują się już na terenie Niemiec, naprawy dokonywane są na zlecenie Ostatecznego Klienta, który obciąża tymi kosztami Wnioskodawcę. Następnie on - na podstawie ogólnych warunków sprzedaży Producenta - obciąża Producenta tymi kosztami. Ostateczni Klienci obciążają Zainteresowanego kosztami reklamacji w różny sposób, w zależności od podejścia konkretnego klienta:

* Wnioskodawca otrzymuje rachunek z podatkiem VAT niemieckim (Ust 19%),

* Zainteresowany otrzymuje rachunek bez podatku VAT niemieckiego,

* Dokument obciążeniowy "Lastschrift" z podatkiem VAT niemieckim (Ust 19%).

Zgodnie z art. 556 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121) - sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupującego, albo jeżeli rzecz została kupującemu wydana w stanie niezupełnym (rękojmia za wady fizyczne).

Stosownie zaś do art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego - w wypadku gdy kupujący otrzymał od sprzedawcy dokument gwarancyjny co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że wystawca dokumentu (gwarant) jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, jeżeli wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w gwarancji.

Obowiązek wykonywania napraw na rzecz klienta z tytułu rękojmi lub gwarancji wynika więc wprost z przepisów Kodeksu cywilnego. Źródłem powstania tego obowiązku jest umowa sprzedaży łącząca sprzedającego i kupującego oraz skutki przewidziane w tym zakresie w przepisach tego kodeksu.

Z powyższego wynika, że przysługujące nabywcy uprawnienia z tytułu gwarancji jakości są nierozerwalnie związane z transakcją sprzedaży i jako forma zabezpieczenia interesów nabywcy stanowią element stosunku prawnego, jaki łączy sprzedawcę i kupującego. Oznacza to, że ewentualne świadczenia gwaranta, wykonywane w razie ujawnienia się wad fizycznych rzeczy w okresie gwarancji, stanowią jedynie realizację jego zobowiązań z tytułu udzielonej gwarancji mających na celu zapewnienie nabywcy rzeczy niezakłóconego korzystania z rzeczy sprzedanej w przypadku, gdy rzecz ta okaże się wadliwa. Świadczenia te nie mogą być więc traktowane jako dodatkowe świadczenia dokonywane na rzecz nabywcy rzeczy w oderwaniu od transakcji sprzedaży rzeczy.

Wnioskodawca zakupy dokonuje u Producenta mającego siedzibę na terenie Polski. Zainteresowany stosuje ogólne warunki sprzedaży w stosunku do Ostatecznych Klientów wg takich samych zasad, które funkcjonują u Producenta towaru dla Wnioskodawcy. Zgodnie z tymi warunkami, wszelkie niezbędne koszty związane z usunięciem wady lub wymianą towaru na wolny od wad, w szczególności koszty transportu, robocizny, materiałów, są ponoszone przez Zainteresowanego.

Zatem w analizowanym stanie faktycznym mamy do czynienia z sytuacją, w której Producent stał się gwarantem dla Wnioskodawcy, który z kolei stał się gwarantem dla Ostatecznych Klientów.

Zgodnie z art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, poz. 1, z późn. zm.), w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi.

Powyższe zostało uregulowane w art. 8 ust. 2a ustawy, zgodnie z którym - w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia właśnie z takimi czynnościami. Ostateczni Klienci nabywają w imieniu własnym, ale na rzecz Spółki (zobowiązanej do usunięcia wady fizycznej rzeczy) usługi naprawy nabytych towarów.

Wskazać należy, że jeżeli podmiot trzeci wykonuje za gwaranta i na jego rachunek czynności naprawy, a usługa ta ma charakter odpłatny, jest to świadczeniem usług na rzecz gwaranta.

Zatem obciążanie Wnioskodawcy przez Ostatecznych Klientów kosztami reklamacji stanowi w rzeczywistości wynagrodzenie za świadczone na rzecz Zainteresowanego usługi naprawy.

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Stosownie do art. 28a ustawy - na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Artykuł 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy o podatku od towarów i usług. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca spełnia definicję podatnika wskazaną w cytowanym powyżej art. 28a ustawy.

Zgodnie z zasadą ogólną zawartą w art. 28b ust. 1 ustawy - miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W myśl art. 28b ust. 2 ustawy - w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Wnioskodawca - jak wynika z uzupełnienia do wniosku - nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Niemiec.

Po dokonaniu analizy informacji zawartych w przedstawionym opisie sprawy oraz jego uzupełnieniu stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy zastrzeżenia nie mają zastosowania.

Tym samym, miejscem świadczenia (opodatkowania) usług naprawy towarów - świadczonych przez Ostatecznych Klientów na rzecz Zainteresowanego - stosownie do treści art. 28b ust. 1 ustawy jest miejsce, w którym posiada on siedzibę, a zatem Polska.

W myśl art. 2 pkt 9 ustawy - przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Na mocy art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy - podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

o w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,

o w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

W myśl art. 17 ust. 2 ustawy - w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że Zainteresowany - jako podatnik o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy - zobowiązany jest do opodatkowania nabywanych od Ostatecznych Klientów usług napraw towarów. Zatem stanowi to import usług w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy.

Podsumowując, zasadne jest traktowanie otrzymywanych od Ostatecznych Klientów dokumentów obciążeniowych, jak dokumentów potwierdzających import usług.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w tej części należy uznać za nieprawidłowe.

Na mocy art. 29a ust. 1 ustawy - podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a -30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy - w myśl którego - podstawa opodatkowania obejmuje:

W świetle art. 29a ust. 7 ustawy - podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

Powyższe przepisy wskazują, że jako podstawę opodatkowania przyjąć należy otrzymaną przez usługodawcę zapłatę, wynagrodzenie za świadczone usługi. Zatem w przypadku importu usług świadczonych na rzecz Wnioskodawcy, podstawą opodatkowania będzie wszystko co będzie stanowić zapłatę, którą dany Ostateczny Klient otrzyma od Zainteresowanego z tytułu świadczenia czynności.

Zatem w przedmiotowej sprawie podstawę opodatkowania stanowi kwota, którą Wnioskodawca jest obowiązany zapłacić Ostatecznemu Klientowi, czyli kwota na jaką została wystawiona przez niego faktura (brutto).

Wobec powyższego, stanowisko Zainteresowanego w tej części należy uznać za prawidłowe.

Jak wynika z powołanych przepisów ustawy, dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy wykonaną czynnością (dostawą towarów lub świadczeniem usług) a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za dostawę towarów lub świadczenie usług w ramach stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest dostawa towarów lub świadczona jest usługa (musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz dostawcy towarów lub świadczącego usługę).

Wnioskodawca nie świadczy usług na rzecz Producenta, ponieważ wykonuje on usługi gwarancyjne we własnym imieniu (Producent jest gwarantem dla Spółki, a Zainteresowany z kolei jest gwarantem dla Ostatecznych Klientów), a następnie jedynie odzyskuje koszty poniesione na naprawę towarów. Zatem w tej sytuacji nie dochodzi do świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. Tym samym obciążenie Producenta kosztami reklamacji nie stanowi wynagrodzenia za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

W myśl art. 106b ust. 1 ustawy - podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

Z ww. przepisów wynika zatem, że podmiot, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest zobowiązany do wystawienia faktury.

W konsekwencji wcześniejszych rozważań oraz uznania, że obciążenie Producenta kosztami reklamacji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należy stwierdzić, że Zainteresowany nie może dokumentować powyższej czynności fakturą VAT.

Brak jest natomiast - zdaniem tut. Organu - przeciwwskazań na gruncie przepisów dotyczących podatku VAT dla dokumentowania tej czynności poprzez wystawienie noty obciążeniowej, niemniej należy zauważyć, że nota obciążeniowa nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy o podatku od towarów i usług i jako taka nie jest objęta regulacją tych przepisów.

Tym samym obciążenie Producenta kosztami reklamacji może być potwierdzane poprzez wystawienie not obciążeniowych.

Zatem stanowisko Zainteresowanego w tej części uznano za prawidłowe, jednak na podstawie innego uzasadnienia niż przedstawione przez niego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

W niniejszej interpretacji rozpatrzono wniosek w zakresie uznania otrzymanych dokumentów obciążeniowych jako dokumentów potwierdzających import usług, podstawy opodatkowania w imporcie usług oraz sposobu udokumentowania kosztów reklamacji. Natomiast wniosek w zakresie wskazania, czy zasadnym jest obciążanie Producenta wartością netto, bez podatku VAT niemieckiego, został rozstrzygnięty postanowieniem o odmowie wszczęcia z dnia 29 września 2014 r. nr ILPP4/443-309/14-6/BA.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.