ILPP4/443-297/12/14-S2/JKa

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 10 stycznia 2013 r., sygn. akt I SA/Po 880/12 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 czerwca 2014 r. sygn. akt I FSK 843/13 stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2011 r. (data wpływu 11 kwietnia 2011 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

* prawidłowe - w zakresie stawki podatku na zabudowę kuchni;

* nieprawidłowe - w zakresie stawki podatku na wbudowanie sprzętu AGD pod zabudowę.

W dniu 11 kwietnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku na zabudowę kuchni i wbudowanie sprzętu AGD pod zabudowę.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: "Spółka") prowadzi działalność gospodarczą zabudowy przestrzeni wnękowych. Usługi polegają na wykonaniu z wcześniej zakupionych materiałów: płyt meblowych, blatów, luster, szyb, elementów metalowych (okuć, zawiasów, uchwytów, prowadnic) oraz innych elementów niezbędnych do realizacji zamówienia, trwałej zabudowy, która jest zainstalowana, przytwierdzona na stałe bez możliwości jej przemieszczenia. Ww. materiały wykorzystywane do wykonania usługi są montowane na stałe #8210; stanowiąc jedną całość (zabudowę). Spółka nie jest producentem materiałów a jedynie nabywa je i ewentualnie docina na potrzeby konkretnego indywidualnego zamówienia.

Spółka zamierza w przyszłości, realizować również zamówienia na zabudowę kuchni, przy czym działalność ta stanowiłaby poboczną działalność.

Realizacja zamówień na zabudowę kuchni przebiegać będzie podobnie jak w przypadku zamówień na trwałą zabudowę przestrzeni wnękowych. Zatem usługa polegać będzie na zmontowaniu wcześniej nabytych elementów: płyt meblowych, blatów, luster, szyb, elementów metalowych (okuć, zawiasów, uchwytów, prowadnic) oraz innych elementów niezbędnych do realizacji zamówienia trwałej zabudowy, a także wbudowaniu sprzętu AGD pod zabudowę. Przed wykonaniem zabudowy pobierane będą wymiary pomieszczenia, przygotowywany będzie indywidualny projekt, następnie poszczególne elementy będą montowane, poziomowane, zespalane w jedną całość, przytwierdzane na stałe do ścian, a niektóre elementy mogą wymagać docinania, np. blaty. Całość uzupełniana będzie również elementami dekoracyjnymi czy listwami maskującymi.

Kompleksowa usługa w całości wykonywana będzie przez Spółkę we własnym zakresie, bądź przy udziale podmiotów trzecich. Zatem transakcje te przebiegać mogą na trzy różne sposoby:

1. Spółka będzie otrzymywała zlecenie od klienta, dokona pomiarów u klienta, sporządzi indywidualny projekt, nabędzie elementy niezbędne do realizacji zabudowy kuchni, odpowiednio je dotnie, a następnie zamontuje w miejscu ustalonym z klientem. Zabudowa realizowana będzie z udziałem własnych pracowników Spółki, w związku z czym zlecenie w całości realizowane będzie przez Spółkę. Faktura dokumentująca przedmiotową transakcję będzie zawierać jedną pozycję dotyczącą sprzedaży usługi, a kalkulacja wynagrodzenia obejmie całość robót wraz z wykorzystanymi materiałami.

2. Spółka nabędzie elementy niezbędne do realizacji zabudowy kuchni. Następnie wyrób sprzeda podmiotowi, który działając jako autoryzowany przedstawiciel Spółki po dokonaniu pomiarów i sporządzeniu indywidualnego projektu dokona ich montażu u klienta. Spółka wystawi fakturę za sprzedaż wyrobu na przedstawiciela.

3. Spółka nabędzie elementy niezbędne do realizacji zabudowy kuchni. Elementy instalowane będą przez zleceniobiorcę działającego w imieniu Spółki, który wcześniej dokona pomiarów i sporządzi indywidualny projekt. Spółka wystawi fakturę VAT na ostatecznego klienta, wskazując, że faktura dokumentuje nabycie usługi, natomiast kalkulacja wynagrodzenia obejmuje zarówno robociznę jak i koszty nabytych materiałów. Jednocześnie Spółka będzie otrzymywać faktury VAT od zleceniobiorców za wykonane usługi u klienta ostatecznego, w postaci pomiaru i montażu. Z postanowień umowy wynikać będzie, że wykonawca posiada umiejętności, wiedzę, sprzęt i ponosi odpowiedzialność za należyte, terminowe wykonanie umowy. Przepisy kodeksu cywilnego, przepisy określające sprzedaż konsumencką w sprawach nie unormowanych umową oraz ewentualne reklamacje będą realizowane i załatwiane przez wykonawcę, tj. przez Spółkę.

Spółka korzystać będzie również z pomocy podmiotów zewnętrznych, które wykonują projekt dla konkretnych zleceń.

Powyższe usługi sklasyfikowane są pod symbolem PKWiU 43.32.10.0 jako "Roboty instalacyjne stolarki budowlanej", co zostało potwierdzone przez Ośrodek Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego. Usługi głównie świadczone są w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy realizacja zamówień na zabudowę kuchni, którą Spółka również zamierza wykonywać w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w zakresie punktu 1 i 3, czyli gdy zabudowa jest wykonywana z udziałem własnych pracowników lub gdy zabudowa realizowana jest z udziałem zleceniobiorcy działającego w jej imieniu, opodatkowana jest stawką 8%.

Zdaniem Wnioskodawcy, działalność poboczna którą zamierza rozpocząć, polegająca na realizacji zamówień na zabudowę kuchenną będzie opodatkowana stawką 8% w przypadkach wymienionych w punktach 1 i 3, tj. gdy Spółka wykonuje zlecenie z udziałem własnych pracowników jak również gdy zabudowa realizowana będzie przez zleceniobiorcę działającego w jego imieniu, pod warunkiem, że zamówienie będzie realizowane w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy VAT, ustawodawca przewiduje zastosowanie obniżonej stawki podatku VAT dla dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, którego definicja znajduje się w art. 41 ust. 12a ustawy VAT.

Zgodnie z definicją ustawową, przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach mieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych. Przy czym ustawodawca przyjął, że do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym nie zalicza się budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m^2, oraz lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m^2. W przypadku usług świadczonych w budynkach mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m² oraz lokalach mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m² stawkę podatku VAT należy naliczyć proporcjonalnie, tj. obniżoną stawkę można zastosować tylko w stosunku, w jakim pozostaje powierzchnia kwalifikująca się do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym do całkowitej powierzchni użytkowej. W pozostałym zakresie należałoby zastosować stawkę podstawową, tj. 23% (od dnia 1 stycznia 2011 r.).

Co do zasady każde świadczenie dla celów podatku VAT powinno być traktowane odrębnie. Jednocześnie przyjmuje się, że w przypadku gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę, wówczas usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatku VAT. Jeżeli świadczenia tworzą usługę kompleksową, wówczas również tworzą całość dla celów opodatkowania podatkiem VAT takiej usługi. Decydująca jest ocena, czy w przypadku wydzielenia poszczególnych świadczeń z tej usługi podstawowej będą one miały dla nabywcy jakąś istotną wartość. Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie ETS (sprawa pomiędzy Card Protection Plan Ltd (CPP) a Commissioners of Customs and Excise, sygn. C-349/96), a także w orzecznictwie polskim (np. w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 2002 r., sygn. akt III RN 66/01). W wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie pomiędzy Card Protection Plan Ltd (CPP) a Commissioners of Customs and Excise (sygn. C-349/96) Trybunał orzekł: "(...) Z art. 2 (1) VI Dyrektywy wynika, iż każde świadczenie usług musi być zasadniczo uznawane za odrębne i niezależne i, po drugie, świadczenie obejmujące jedną usługę z ekonomicznego punktu widzenia nie powinno być sztucznie dzielone, by nie zakłócić funkcjonowania systemu VAT; należy określić zasadnicze cechy transakcji w celu ustalenia, czy podatnik świadczy na rzecz klienta który jest typowym klientem kilka odrębnych usług zasadniczych, czy też jedną usługę. Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej".

W przedstawionej sprawie poszczególne świadczenia - dostawa materiałów niezbędnych do zamontowania szafy wnękowej oraz sam montaż, są składnikami jednej usługi, odrębnie bowiem nie stanowią dla klienta celu samego w sobie, ale są środkiem do prawidłowego wykonania usługi zasadniczej - zabudowy wnęki. Samo dostarczenie materiałów niezbędnych do zmontowania szafy wnękowej nie będzie miało żadnej wartości dla klientów, jeśli nie zostanie wykonana cała usługa podstawowa jaką jest zabudowa wnęki. Montaż ma charakter dominujący, bowiem to dzięki niemu klient może korzystać z zakupionego świadczenia. Z punktu widzenia klienta usługi montażowe mają dla niego wartość użytkową zakupionego świadczenia, a nie przeniesienie prawa do rozporządzania towarem - materiałem niezbędnym do dokonania zabudowy - jak właściciel. Klient bowiem nie jest zainteresowany zakupem samych materiałów. Zatem to montaż stanowi dla klienta usługę podstawową i całe świadczenie powinno być od dnia 1 stycznia 2011 r. opodatkowane stawką obniżoną 8%, z zastrzeżeniem limitów wskazanych dla budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w art. 41 ust. 12c ustawy VAT.

Podobne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 4 kwietnia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 274/08, w którym po skardze kasacyjnej podatnika sąd uznał: "Z punktu widzenia klienta odbiorcy czynności wykonywanych przez podatnika - istotne było przy tym zamontowanie okien i drzwi, czyli przeprowadzenie odpowiednich robót budowlanych, a nie przeniesienie na niego prawa do rozporządzania wyprodukowanymi przez podatnika towarami (art. 7 ust. 1, podobnie: wyrok NSA z 5 lipca 2006 r. sygn. akt I FSK 945/05). Przeciwko stanowisku organów podatkowych w przedmiotowej sprawie przemawiają dwa ważne argumenty. Po pierwsze, kierowanie się zastosowaną przez nie interpretacją prowadziłoby do wniosku, że świadczenia wykonywane przez producentów okien są inaczej opodatkowane, aniżeli takie same świadczenia dokonywane przez nie producentów, co naruszałoby mającą pierwszorzędne znaczenie zasadę równości opodatkowania. (...) Dodatkowo należy zgodzić się ze Skarżącą, że za taką jak wyżej przedstawioną na wstępie wykładnią czynności określonych w art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o VAT przemawia sposób interpretowania przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości pojęcia "świadczenie usługi" zawartego w art. 2 pkt 1 VI Dyrektywy Rady nr 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku. Przykładowo wskazać należy, iż w wyroku z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C 41/04 Trybunał zajął stanowisko, że wymieniony przepis należy m.in. interpretować w ten sposób, że jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako konsumenta przeciętnego, są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej. W kontekście przytoczonego orzeczenia ETS, Sąd przyznał rację Spółce, że ze względu na to, iż ustawa o podatku od towarów i usług stanowi wdrożenie na grunt prawa polskiego unormowań, zawartych w VI Dyrektywie Rady, przy dokonywaniu wykładni zawartych w niej przepisów należy uwzględniać wskazówki wynikające z orzecznictwa wspólnotowego".

Podsumowując, przedmiotem transakcji dokonywanych przez Spółkę, w jej ocenie, jest kompleksowa usługa, której dominującym świadczeniem jest wykonanie montażu, instalacja materiałów koniecznych do wykonania zlecenia. Zamawiający nie jest bowiem zainteresowany zakupem poszczególnych materiałów, z których wykonuje ona zabudowę, ale efektem finalnym w postaci trwałej nieprzenoszalnej zabudowy. Nadto zauważa ona, że najbardziej pracochłonnym i wymagającym precyzyjnej pracy elementem jest sama usługa rozumiana jako montaż, instalacja elementów trwale je przytwierdzając do ściany, podłogi i/lub sufitu budynku. Z punktu widzenia trwałości wykonanych prac istotnym jest również fakt, iż po zrealizowaniu zlecenia i wykonaniu trwałej zabudowy, wszystkie jej elementy stanowią część składową budynku w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego.

Zgodnie z założeniami metodologicznymi (zasadami tworzenia grupowań), wynikającymi z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2008 r. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.) pkt 5.3.4, budowlane roboty instalacyjne montażowe włączając instalowanie (montaż) stolarki budowlanej własnej produkcji, klasyfikuje się w dziale 43. Tak też zostały sklasyfikowane usługi świadczone przez nią przez Ośrodek Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego, przy czym dokonuje ona montażu stolarki budowlanej ale nie jest jej producentem.

Przepis art. 41 ust. 12 ustawy VAT, nie odnosi się w żaden sposób do symboli klasyfikacji PKWiU, a jedynie operuje pojęciami potocznymi. W zakresie wymienionych w tym przepisie usług nazwanych między innymi usługami modernizacji lub remontu mieści się, według wiedzy Spółki, zakres usług będących przedmiotem zapytania. Na taki zakres wskazuje m.in. rozporządzenie Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 21 grudnia 1996 r. w sprawie określenia wydatków na remont i modernizację budynku lub lokalu mieszkalnego, o które zmniejsza się podatek dochodowy (Dz. U. z 1996 r. Nr 156, poz. 788) #8210; wprawdzie dziś nie obowiązujące (obecnie ustawa z dnia 29 sierpnia 2005 r. o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 177, poz. 1468 z późn. zm.)). Z załącznika nr 2 do powyżej wskazanego rozporządzenia wynika, że zakresem robót zaliczanych do modernizacji i remontu objęte zostały między innymi remont, modernizacja lub wykonanie nowych elementów w lokalu mieszkalnym, w tym pozostałych elementów (np.: pawlaczy, trwale umiejscowionych szaf wnękowych, obudowy wanien, zlewozmywaków, grzejników). Przy czym należy mieć na uwadze, iż wymienione przykładowo czynności stanowią katalog otwarty, w związku z czym modernizację i remont będą stanowiły również inne czynności, które będą prowadziły do wykonania trwałej zabudowy nie pozwalającej na jej przemieszczenie w inne miejsce w związku z trwałym ich przytwierdzeniem do elementów konstrukcyjnych budynku, jak również w związku ze ścisłym ich dopasowaniem do indywidualnych wymiarów danej wnęki czy powierzchni.

W przypadku realizacji zleceń na wykonanie zabudowy kuchni, które Spółka zamierza podjąć w przyszłości poza zleceniami na wykonanie trwałej zabudowy przestrzeni wnękowych, jest ona zdania, że w stosunku do tych transakcji będzie również uprawniona do zastosowania stawki obniżonej w wysokości 8%. Zleceniodawca nie będzie zamawiał mebli, ale zabudowę na wymiar, która nie będzie nigdzie indziej pasowała, bowiem jest wykonywana na indywidualne zamówienie i niepowtarzalne wymiary. W związku z tym dla klienta istotny jest montaż na trwałe, a nie zakup elementów służących wykonaniu trwałej zabudowy kuchennej. Z punktu widzenia świadczenia jakim zainteresowany jest klient istotny jest pomiar, wykonanie indywidualnego projektu, dopasowanie i montaż (instalacja). Tylko wówczas klient osiągnie cel jakim jest zakup zabudowy dopasowanej na wymiar. Stanowisko takie potwierdzone zostało w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 17 grudnia 2008 r., sygn. IBPP1/443-1627/08/BM, w której organ stwierdził: "Z przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego wynika, że zamierza on poszerzyć swoją działalność gospodarczą (sprzedaż detaliczna mebli) o usługi polegające na montażu stałej meblowej zabudowy kuchennej oraz montażu szaf wnękowych w domach mieszkalnych i lokalach mieszkalnych (PKOB 11). Montaż będzie wykonywany z materiałów zakupionych od producentów. Wnioskodawca we wniosku powołał się na wydaną dla Spółki klasyfikację Urzędu Statystycznego, z której wynika, iż usługi montażu zabudowy meblowej wykonywane przez podmiot niebędący producentem, mieszczą się w grupowaniach PKWiU 45.42.13-00.00 i PKWiU 45.42.12-00.00. Zatem jeżeli przedmiotem sprzedaży będzie faktycznie usługa budowlano-montażowa lub remontowa zaliczona do grupowania klasyfikacyjnego PKWiU 45 wykonywana w obiekcie zaliczanym do budownictwa mieszkaniowego (zdefiniowanego dla potrzeb podatku od towarów i usług w art. 2 pkt 12 ustawy) to do całej wartości usługi należy zastosować stawkę właściwą ze względu na rodzaj robót, w analizowanej sytuacji 7%. Reasumując, jeżeli usługa montażu stałej meblowej zabudowy kuchennej oraz montażu szaf wnękowych (PKWiU 45) wykonywana jest w obiekcie zaliczanym do budownictwa mieszkaniowego (zdefiniowanego dla potrzeb podatku od towarów i usług w art. 2 pkt 12 ww. ustawy), a Wnioskodawca wykonuje tę usługę z użyciem własnych materiałów co wynika z zawartej ze zleceniodawcą umowy, to do całej wartości usługi należy zastosować stawkę właściwą ze względu na rodzaj robót, w analizowanej sytuacji 7%".

Podsumowując, w ocenie Spółki, na podstawie art. 41 ust. 12-12c ustawy VAT, jest ona uprawniona do stosowania obniżonej stawki podatku VAT, która od dnia 1 stycznia 2011 r. wynosi 8% dla usług przedstawionych w punktach 1 i 3 dotyczących zabudowy kuchni, które Spółka zamierza podjąć w przyszłości. Przy czym Spółka ma na uwadze, iż stawka 8% dotyczy wyłącznie usług realizowanych w budownictwie objętym społecznym programem mieszkaniowym, a do takiego nie zalicza się budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m^2, oraz lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m^2. Powyżej wskazanego metrażu powierzchni użytkowej oraz w odniesieniu do usług zabudowy powierzchni wnękowych w budownictwie nieobjętym społecznym programem mieszkaniowym, zastosowanie znajdzie podstawowa stawka w podatku VAT.

W ocenie Spółki, kompleksowa usługa polegająca na realizacji zamówienia na wykonanie trwałej zabudowy przestrzeni bądź w przyszłości również zabudowy kuchennej w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym podlega opodatkowaniu stawką 8% w obu przypadkach wymienionych w punktach 1 i 3, tj. gdy Spółka wykonuje zlecenie z udziałem własnych pracowników jak również, gdy zabudowa realizowana jest przez zleceniobiorcę działającego w imieniu Spółki.

Na tle przedstawionego opisu sprawy oraz własnego stanowiska Zainteresowanego, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 11 lipca 2011 r. interpretację indywidualną nr ILPP4/443-297/11-4/JKa, w której stanowisko Wnioskodawcy uznał za nieprawidłowe.

W ocenie tut. Organu, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), realizacja zamówień na zabudowę kuchni, którą Spółka również zamierza wykonywać w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w zakresie punktu 1 i 3, czyli gdy zabudowa będzie wykonywana z udziałem własnych pracowników lub gdy zabudowa realizowana będzie z udziałem zleceniobiorcy działającego w jej imieniu, opodatkowana będzie stawką 23%, bowiem czynności te nie będą stanowiły usług wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług, jak również usług, o których mowa w § 7 rozporządzenia w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Pismem z dnia 21 lipca 2011 r. (data wpływu 25 lipca 2011 r.) Spółka wezwała Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego w imieniu Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej z dnia 11 lipca 2011 r. nr ILPP4/443-297/11-4/JKa.

W wyniku ponownej analizy sprawy, w piśmie z dnia 19 sierpnia 2011 r. nr ILPP4/443/W-22/11 -2/IM, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, Spółka reprezentowana przez pełnomocnika, wniosła w dniu 20 września 2011 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. Sąd, po rozpoznaniu sprawy, wydał wyrok w dniu 9 grudnia 2011 r. sygn. akt I SA/Po 753/11, w którym uchylił zaskarżoną interpretację wskazując, że naruszyła ona zarówno przepisy prawa materialnego jak i procesowego. W ww. wyroku stwierdzono, że w zaskarżonej interpretacji Minister Finansów w żaden sposób nie odniósł się dla kluczowego, w ocenie Sądu, w niniejszej sprawie zagadnienia, jakim jest możliwość zakwalifikowania/uznania usług wykonywanych przez Spółkę, za usługi o charakterze modernizacyjnym. Sąd wskazał, iż Organ uznając stanowisko Spółki za nieprawidłowe powinien ustosunkować się do jej argumentów zawartych we wniosku oraz wyjaśnić z jakich przyczyn nie mogą mieć one zastosowania. Wskazał także, że wyrażona w art. 14b § 6 Ordynacji podatkowej norma, zobowiązuje Ministra Finansów do zapewnienia jednolitości wydawanych wiążących interpretacji, a zatem rozstrzygając w różny sposób, w sprawach o podobnym stanie faktycznym i prawnym, Organ powinien dokładnie wyjaśnić przesłanki, którymi kierował się wydając dany akt.

Minister Finansów nie złożył skargi kasacyjnej od wyżej powołanego wyroku WSA.

W dniu 27 czerwca 2012 r. wydano interpretację indywidualną nr ILPP4/443-297/11/12-S2/JKa, uwzględniającą wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 9 grudnia 2011 r., sygn. akt I SA/Po 753/11, w której ponownie uznano, że stanowisko Spółki w przedmiotowej sprawie jest nieprawidłowe.

Uwzględniając zaprezentowany opis sprawy oraz treść powołanych przepisów w ww. interpretacji stwierdzono, że realizacja zamówień na zabudowę kuchni, którą Zainteresowany zamierza wykonywać w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w zakresie punktu 1 i 3, czyli gdy zabudowa będzie wykonywana z udziałem własnych pracowników lub gdy zabudowa realizowana będzie z udziałem zleceniobiorcy działającego w jego imieniu, opodatkowana będzie stawką 23%, ponieważ czynności te nie będą stanowiły czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy.

Pismem z dnia 13 lipca 2012 r. (data wpływu 16 lipca 2012 r.) Spółka reprezentowana przez pełnomocnika wezwała Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego w imieniu Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej z dnia 27 czerwca 2012 r. nr ILPP4/443-297/11/12-S2/JKa.

W wyniku ponownej analizy sprawy, w piśmie z dnia 14 sierpnia 2012 r. nr ILPP4/443/W-19/12 -2/IM, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, Spółka reprezentowana przez pełnomocnika, wniosła w dniu 20 września 2012 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu.

Do powyższej skargi tut. Organ ustosunkował się pismem z dnia 19 października 2012 r. nr ILPP4/4441-18/12-2/IM.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu po rozpoznaniu sprawy wydał wyrok w dniu 10 stycznia 2013 r., sygn. akt I SA/Po 880/12, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

Pismem z dnia 14 marca 2013 r. Minister Finansów złożył skargę kasacyjną od ww. wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego, nr ILRP-007-69/13-2/MT.

Wyrokiem z dnia 3 czerwca 2014 r. sygn. akt I FSK 843/13, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

W dniu 27 sierpnia 2014 r., do tut. Organu wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 10 stycznia 2013 r., sygn. akt I SA/Po 880/12.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 10 stycznia 2013 r., sygn. akt I SA/Po 880/12 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 czerwca 2014 r. sygn. akt I FSK 843/13 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe - w zakresie stawki podatku na zabudowę kuchni oraz nieprawidłowe - w zakresie stawki podatku na wbudowanie sprzętu AGD pod zabudowę.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...) - art. 7 ust. 1 ustawy.

Artykuł 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Ponadto, art. 8 ust. 1 ustawy określa, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi - art. 8 ust. 2a ustawy.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Należy zaznaczyć, że zarówno w przepisach ustawy, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku w stosunku do niektórych czynności.

Stosownie do przepisu art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 146a pkt 1 i pkt 2 ustawy - w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

Na mocy art. 41 ust. 12 ustawy - stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym - zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy - rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Według art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11.

Artykuł 41 ust. 12b ustawy stanowi, że do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy).

Jak wynika z powołanego art. 2 pkt 12, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Zgodnie z tym rozporządzeniem, w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje grupy budynków: 111 - mieszkalnych jednorodzinnych, 112 - o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, 113 - zbiorowego zamieszkania.

W myśl przepisu art. 5a ustawy - towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W przypadku preferencyjnego rozwiązania, o którym mowa w art. 41 ust. 12 ustawy, istotne jest zatem określenie, czy i w jakim zakresie ustawodawca odwołuje się w nim do klasyfikacji statystycznych, a w przypadku braku takiego odwołania, jakie znaczenie należy przypisać normie tam zawartej.

W przepisie tym ustawodawca wymienił czynności oraz wskazał, że muszą one dotyczyć określonych obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W przypadku czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy, ustawodawca nie powołał symboli statystycznych, a zatem dla celów stosowania tego przepisu czynności te nie powinny być identyfikowane za pomocą klasyfikacji statystycznych.

Dla określenia właściwej stawki podatku w przedmiotowej sprawie należy zatem ustalić, czy określona czynność wykonywana przez podatnika mieści się w zakresie czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy (dostawa, budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja, przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 10 stycznia 2013 r., sygn. akt I SA/Po 880/12, przechodząc do meritum sprawy stwierdził, że " (...) spory i rozbieżność interpretacyjna przepisu art. 41 ust. 12 u.p.t.u. bierze się z braku w ustawie podatkowej definicji legalnych pojęć zawartych w tym przepisie, w tym definicji legalnej pojęcia »modernizacja«.

Racjonalność ustawodawcy nakazuje przyjąć, że gdyby ustawodawca zamierzał nadać inne znaczenie pojęciu »modernizacja« niż ono funkcjonuje w potocznym rozumieniu tego pojęcia, to zawarłby w akcie prawnym definicję legalną. Bez wątpienia definicje legalne eliminują wieloznaczność pojęcia, jak również nadają taki sens pojęciu, jaki przyświeca prawodawcy, aby osiągnąć dany cel. Skoro w ustawie brak definicji legalnej pojęcia »modernizacja«, to należy pojęcie to rozumieć w znaczeniu, w jakim używa się go w języku potocznym. Wielokrotnie w orzecznictwie wskazano, że w sytuacji braku definicji legalnej pojęcia użytego w akcie prawnym, należy przy wykładni przepisu posługiwać się znaczeniem potocznym danego pojęcia, o ile otrzymamy normę spójną systemowo i logiczną w obwiązującym porządku prawnym".

Prawidłowość powyższej tezy potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 3 czerwca 2014 r. sygn. akt I FSK 843/13.

Modernizacja to "unowocześnienie i usprawnienie czegoś" - według internetowego słownika języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A.).

W znaczeniu słownikowym ("Współczesny słownik języka polskiego", red. Bogusław Dunaj, wyd. Langenscheidt Polska Sp. z o.o.), "montaż" to składanie, łączenie, ustawianie z poszczególnych części maszyn, urządzeń, budowli; zakładanie instalacji. Z kolei "instalować" oznacza zakładać, montować jakieś urządzenia techniczne.

W związku z przytoczoną definicją należy stwierdzić, że pojęcie "montaż" odnosi się do takiego sposobu działania, w efekcie którego z niezależnie od siebie istniejących części powstaje wytwór będący zupełnie nową całością.

Należy zauważyć, że sama usługa montażu czy też instalacja poszczególnych towarów nie może być traktowana jako modernizacja. Dopiero bowiem w połączeniu z zespołem innych czynności, w wyniku których podnosi się, bądź też przywraca poprzedni stan techniczny czy wartość użytkową budynku lub lokalu, można ją traktować jako modernizację, o której mowa w art. 41 ust. 12 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą zabudowy przestrzeni wnękowych. W przyszłości zamierza realizować zamówienia na zabudowę kuchni, przy czym działalność ta stanowiłaby poboczną działalność.

Realizacja zamówień na zabudowę kuchni będzie polegać na zmontowaniu wcześniej nabytych elementów: płyt meblowych, blatów, luster, szyb, elementów metalowych (okuć, zawiasów, uchwytów, prowadnic) oraz innych elementów niezbędnych do realizacji zamówienia trwałej zabudowy, a także wbudowaniu sprzętu AGD pod zabudowę. Przed wykonaniem zabudowy pobierane będą wymiary pomieszczenia, przygotowywany będzie indywidualny projekt, następnie poszczególne elementy będą montowane, poziomowane, zespalane w jedną całość, przytwierdzane na stałe do ścian, a niektóre elementy mogą wymagać docinania, np. blaty. Całość uzupełniana będzie również elementami dekoracyjnymi czy listwami maskującymi.

Kompleksowa usługa w całości wykonywana będzie przez Spółkę we własnym zakresie, bądź przy udziale podmiotów trzecich. Transakcje te przebiegać mogą na różne sposoby, a mianowicie:

* Zainteresowany będzie otrzymywał zlecenie od klienta, dokona pomiarów u klienta, sporządzi indywidualny projekt, nabędzie elementy niezbędne do realizacji zabudowy kuchni, odpowiednio je dotnie, a następnie zamontuje w miejscu ustalonym z klientem. Zabudowa realizowana będzie z udziałem jego własnych pracowników.

* Spółka nabędzie również elementy niezbędne do realizacji zabudowy kuchni. Elementy instalowane będą przez zleceniobiorcę działającego w jej imieniu, który wcześniej dokona pomiarów i sporządzi indywidualny projekt.

Wnioskodawca korzystać będzie również z pomocy podmiotów zewnętrznych, które wykonują projekt dla konkretnych zleceń.

Zauważyć należy, że przy ustaleniu właściwej stawki podatku VAT decydujące znaczenie ma fakt co jest przedmiotem sprzedaży, czy podatnik dokonuje dostawy towarów czy świadczy usługę oraz czy czynność wykonywana przez podatnika mieści się w zakresie czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy (dostawa, budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja, przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym).

Strony w umowach cywilnoprawnych określają co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa remontowa, budowlana, budowlano-montażowa, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży, ponieważ obrotem podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (materiały, robocizna, transport, zużyta energia, narzędzia itp.). Wyliczenie co składa się na wykonaną usługę ma istotne znaczenie informacyjne przy ustalaniu ceny, jednak nie może uzasadniać odrębnego kwalifikowania poszczególnych elementów zawartych w tym wyliczeniu (dla celów podatkowych).

Wnioskodawca poinformował, że świadczenia które zamierza wykonywać sklasyfikowane są pod symbolem PKWiU 43.32.10.0 jako "Roboty instalacyjne stolarki budowlanej", co zostało potwierdzone przez Ośrodek Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego.

W związku z powyższym należy zgodzić się ze stanowiskiem Zainteresowanego, że czynności które zamierza on wykonywać stanowić będą usługi, a nie dostawę towarów.

Przedmiotem pytania Spółki jest stwierdzenie, czy realizacja zamówień na zabudowę kuchni, którą zamierza ona wykonywać w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, gdy zabudowa będzie wykonywana z udziałem własnych pracowników lub gdy zabudowa realizowana będzie z udziałem zleceniobiorcy działającego w jej imieniu, opodatkowana jest stawką 8%.

Świadczone przez Zainteresowanego czynności polegać będą na wykonaniu z wcześniej zakupionych materiałów: płyt meblowych, blatów, luster, szyb, elementów metalowych (okuć, zawiasów, uchwytów, prowadnic) oraz innych elementów niezbędnych do realizacji zamówienia, trwałej zabudowy, a także wbudowaniu sprzętu AGD pod zabudowę.

Przed wykonaniem zabudowy pobierane będą wymiary pomieszczenia, przygotowywany będzie indywidualny projekt, następnie poszczególne elementy będą montowane, poziomowane, zespalane w jedną całość, przytwierdzane na stałe do ścian, a niektóre elementy mogą wymagać docinania, np. blaty. Całość uzupełniana będzie również elementami dekoracyjnymi czy listwami maskującymi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w powołanym wyroku w sposób jednoznaczny wskazał, że " (...) w ocenie Sądu, dokonując wykładni językowej przepisu art. 41 ust. 12 u.p.t.u., na tle przedstawionego we wniosku o interpretację zdarzenia przyszłego, należy uznać, że wykonanie na zamówienie klienta stałej zabudowy kuchni mieści się w pojęciu »modernizacji« i w związku z tym usługa wykonania trwałej zabudowy w budownictwie objętym społecznym programem mieszkaniowym podlega opodatkowaniu wg stawki 8%".

Naczelny Sąd Administracyjny, dokonując rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie - powołując się na uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 czerwca 2013 r. sygn. akt I FSK 2/13 - zwrócił uwagę, że we wskazanej uchwale wyjaśniono, w jakim zakresie można mówić o modernizacji obiektu budowlanego w rozumieniu art. 41 ust. 12 ustawy i tym samym w jakim przypadku znajdzie zastosowanie obniżona stawka podatku od towarów i usług. Obniżona stawka podatku od towarów i usług znajduje zastosowanie wtedy, gdy montaż komponentów meblowych następuje z wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu). W omawianym wypadku nie chodzi o jakiekolwiek wykorzystanie elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu) przy wykonywaniu zabudowy meblowej, lecz jedynie takie, które przez konstrukcyjne połączenie komponentów meblowych i elementów obiektu budowlanego (lokalu) stworzy trwałą zabudowę spełniającą jako całość określoną funkcję użytkową. Tylko w takim zakresie można mówić o modernizacji obiektu budowlanego w rozumieniu art. 41 ust. 12 ustawy. Innymi słowy montaż komponentów meblowych niezależnie od stopnia ich przetworzenia, do którego nie zostaną wykorzystane w sposób istotny elementy konstrukcyjne obiektu budowlanego (lokalu) nie korzysta z obniżonej stawki przewidzianej w tym przepisie. Po trwałym połączeniu komponentów meblowych z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części komponenty te podnoszą standard takiego obiektu. Dlatego też należy uznać, że czynności, polegające na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz trwałym montażu takich komponentów w obiekcie budowlanym lub jego części, mieszczą się w pojęciu modernizacji obiektów budowlanych lub ich części. W przypadku zaś gdy modernizacja dotyczy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, to wymienione wyżej czynności są objęte hipotezą normy wyprowadzonej z art. 41 ust. 12 ustawy. Oznacza to, że do takich czynności ma zastosowanie preferencyjna stawka podatku, o której mowa w ust. 2 tego artykułu.

W związku z powyższym NSA - tak samo jak WSA w Poznaniu - wskazał, że wykonanie na zamówienie klienta stałej zabudowy kuchni, które przez konstrukcyjne połączenie komponentów meblowych i elementów obiektu budowlanego (lokalu) stworzy trwałą zabudowę spełniającą jako całość określoną funkcję użytkową mieści się w pojęciu "modernizacji". W związku z tym, usługa wykonania trwałej zabudowy w budownictwie objętym społecznym programem mieszkaniowym podlega opodatkowaniu wg stawki 8%.

Jednak Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyroku w sposób jednoznaczny stwierdził, że "Nie dotyczy to jednak, wskazywanego we wniosku o wydanie interpretacji, wbudowaniu sprzętu AGD pod zabudowę".

Biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia dokonane w powołanych wyrokach należy stwierdzić, że do czynności polegających na montażu trwałej zabudowy kuchni, wykonywanej w obiektach budownictwa zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, zastosowanie znajdzie stawka podatku w wysokości 8%, na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy, ponieważ czynności te będą stanowić modernizację. Stawka ta nie ma jednak zastosowania dla czynności wbudowania sprzętu AGD pod zabudowę.

W związku z tym, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 10 stycznia 2013 r. sygn. akt I SA/Po 880/12 stwierdził, że: "(...) dokonując wykładni językowej przepisu art. 41 ust. 12 u.p.t.u., na tle przedstawionego we wniosku o interpretację zdarzenia przyszłego, należy uznać, że wykonanie na zamówienie klienta stałej zabudowy kuchni mieści się w pojęciu »modernizacji« i w związku z tym usługa wykonania trwałej zabudowy w budownictwie objętym społecznym programem mieszkaniowym podlega opodatkowaniu wg stawki 8%", co potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 3 czerwca 2014 r. sygn. akt I FSK 843/13 - ze wskazaniem jednak, że stawka ta nie dotyczy wbudowania sprzętu AGD pod zabudowę - należy stwierdzić, że w tym konkretnym przypadku realizacja zamówień na trwałą zabudowę kuchni, którą Zainteresowany zamierza wykonywać w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w zakresie punktu 1 i 3, czyli gdy zabudowa będzie wykonywana z udziałem własnych pracowników lub gdy zabudowa realizowana będzie z udziałem zleceniobiorcy działającego w jego imieniu, opodatkowana będzie stawką 8%, ponieważ czynności te będą stanowiły modernizację, czyli czynność wymienioną w art. 41 ust. 12 ustawy, z wyjątkiem wbudowania sprzętu AGD pod zabudowę, które nie będzie podlegało opodatkowaniu preferencyjną stawką podatku, w wysokości 8%.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwszej interpretacji, tj. dnia 11 lipca 2011 r.

Dodatkowo tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w zakresie zdarzenia przyszłego dotyczącego stawki podatku dla montażu trwałej zabudowy kuchni. W pozostałych zakresach w dniu 27 listopada 2014 r. wydane zostały odrębne interpretacje indywidualne nr ILPP4/443-297/12/14-S/JKa oraz nr ILPP4/443-297/12/14-S1/JKa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.