ILPP4/443-297/12/14-S/JKa - Ustalenie stawki podatku dla montażu trwałej zabudowy przestrzeni

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 10 stycznia 2013 r., sygn. akt I SA/Po 882/12 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 czerwca 2014 r. sygn. akt I FSK 849/13 stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2011 r. (data wpływu 11 kwietnia 2011 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla montażu trwałej zabudowy przestrzeni - jest prawidłowe.

W dniu 11 kwietnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla montażu trwałej zabudowy przestrzeni.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: "Spółka") prowadzi działalność gospodarczą zabudowy przestrzeni wnękowych. Usługi polegają na wykonaniu z wcześniej zakupionych materiałów: płyt meblowych, blatów, luster, szyb, elementów metalowych (okuć, zawiasów, uchwytów, prowadnic) oraz innych elementów niezbędnych do realizacji zamówienia, trwałej zabudowy, która jest zainstalowana, przytwierdzona na stałe bez możliwości jej przemieszczenia. Ww. materiały wykorzystywane do wykonania usługi są montowane na stałe - stanowiąc jedną całość (zabudowę). Spółka nie jest producentem materiałów a jedynie nabywa je i ewentualnie docina na potrzeby konkretnego indywidualnego zamówienia.

Co do zasady wykonane zabudowy zamykane drzwiami instalowane są w przestrzeni wnękowej. Zdarza się jednak, że zabudowa nie jest wmontowana we wnękę, ale trwale przymocowana do istniejących w obiekcie budowlanym ścian, podłogi i/lub sufitu. Zatem, może wystąpić na przykład taka sytuacja, gdy zabudowa jest przytwierdzona na długości całej ściany lub jej części i jest trwale przymocowana do podłogi i sufitu.

Zabudowy wykonywane są na konkretny wymiar oraz według indywidualnie przygotowanego projektu. Mocowanie elementów konstrukcyjnych polega na ich stałym przytwierdzeniu do istniejących w obiekcie budowlanym ścian, podłogi i/lub sufitu. Wszystkie elementy, aby do siebie pasowały, muszą być wykonane na konkretny wymiar. Zabudowa ma mieć indywidualne wymiary, wyposażenie, wykończenie dostosowane do miejsca, w którym ma być zainstalowana, zgodnie z zamówieniem klienta.

Spółka wykonuje zamówienia klientów realizując kompleksową usługę w całości we własnym zakresie bądź przy udziale podmiotów trzecich. Zatem, transakcje te przebiegać mogą na trzy różne sposoby:

1. Spółka otrzymuje zlecenie od klienta, dokonuje niezbędnych pomiarów u klienta, sporządza indywidualny projekt, nabywa elementy niezbędne do realizacji zabudowy przestrzeni wnękowych oraz zabudowy nie instalowanej we wnęce, odpowiednio docina elementy a następnie montuje w miejscu ustalonym z klientem. Zabudowa realizowana jest z udziałem własnych pracowników Spółki. W związku z czym zlecenie w całości realizowane jest przez Spółkę. Faktura dokumentująca przedmiotową transakcję zawiera jedną pozycję dotyczącą sprzedaży usługi, a kalkulacja wynagrodzenia obejmuje całość robót wraz z wykorzystanymi materiałami.

2. Spółka nabywa elementy niezbędne do realizacji zabudowy przestrzeni wnękowych oraz zabudowy nie instalowanej we wnęce. Następnie wyrób sprzedaje podmiotowi, który działając jako autoryzowany przedstawiciel Spółki, po dokonaniu pomiarów, sporządzeniu indywidualnego projektu, dokonuje ich montażu u klienta. Spółka wystawia fakturę VAT za sprzedaż wyrobu na przedstawiciela.

3. Spółka nabywa elementy niezbędne do realizacji zabudowy przestrzeni wnękowych oraz zabudowy nie instalowanej we wnęce. Elementy instalowane są przez zleceniobiorcę działającego w imieniu Spółki, który wcześniej dokonał pomiarów i sporządził indywidualny projekt. Spółka wystawia fakturę VAT na ostatecznego klienta wskazując, że faktura dokumentuje nabycie usługi, natomiast kalkulacja wynagrodzenia obejmuje zarówno robociznę jak i koszty nabytych materiałów. Jednocześnie Spółka otrzymuje faktury VAT od zleceniobiorców za wykonane usługi u klienta ostatecznego, w postaci pomiaru i montażu. Z postanowień umowy wynika, że wykonawca posiada umiejętności, wiedzę, sprzęt i ponosi odpowiedzialność za należyte, terminowe wykonanie umowy. Przepisy kodeksu cywilnego, przepisy określające sprzedaż konsumencką, w sprawach nie unormowanych umową oraz ewentualne reklamacje będą realizowane i załatwiane przez wykonawcę, tj. przez Spółkę.

Spółka przy realizacji zabudowy przestrzeni korzysta również z pomocy podmiotów zewnętrznych, które wykonują projekt dla konkretnych zleceń.

Powyższe usługi sklasyfikowane są pod symbolem PKWiU 43.32.10.0 jako "Roboty instalacyjne stolarki budowlanej", co zostało potwierdzone przez Ośrodek Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego. Usługi głównie świadczone są w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy realizacja zamówień na trwałą zabudowę przestrzeni, którą Spółka wykonuje w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w zakresie punktu 1 i 3, czyli gdy zabudowa jest wykonywana z udziałem własnych pracowników lub gdy zabudowa realizowana jest z udziałem zleceniobiorcy działającego w jej imieniu, opodatkowana jest stawką 8%.

Zdaniem Wnioskodawcy, kompleksowa usługa polegająca na realizacji zamówienia na wykonanie trwałej przestrzeni, w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, podlega opodatkowaniu stawką 8% w obu przypadkach wymienionych w punktach 1 i 3, tj. gdy wykonuje on zlecenie z udziałem własnych pracowników jak również, gdy zabudowa realizowana jest przez zleceniobiorcę działającego w jego imieniu.

Na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy VAT, ustawodawca przewiduje zastosowanie obniżonej stawki podatku VAT dla dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, którego definicja znajduje się w art. 41 ust. 12a ustawy VAT.

Zgodnie z definicją ustawową, przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach mieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych. Przy czym ustawodawca przyjął, że do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym nie zalicza się budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m², oraz lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m². W przypadku usług świadczonych w budynkach mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m² oraz lokalach mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m² stawkę podatku VAT należy naliczyć proporcjonalnie, tj. obniżoną stawkę można zastosować tylko w stosunku, w jakim pozostaje powierzchnia kwalifikująca się do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym do całkowitej powierzchni użytkowej. W pozostałym zakresie należałoby zastosować stawkę podstawową, tj. 23% (od dnia 1 stycznia 2011 r.).

Co do zasady każde świadczenie dla celów podatku VAT powinno być traktowane odrębnie. Jednocześnie przyjmuje się, że w przypadku gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę, wówczas usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatku VAT. Jeżeli świadczenia tworzą usługę kompleksową, wówczas również tworzą całość dla celów opodatkowania podatkiem VAT takiej usługi. Decydująca jest ocena, czy w przypadku wydzielenia poszczególnych świadczeń z tej usługi podstawowej będą one miały dla nabywcy jakąś istotną wartość. Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie ETS (sprawa pomiędzy Card Protection Plan Ltd (CPP) a Commissioners of Customs and Excise, sygn. C-349/96), a także w orzecznictwie polskim (np. w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 2002 r., sygn. akt III RN 66/01). W wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie pomiędzy Card Protection Plan Ltd (CPP) a Commissioners of Customs and Excise (sygn. C-349/96) Trybunał orzekł: "(...) Z art. 2 (1) VI Dyrektywy wynika, iż każde świadczenie usług musi być zasadniczo uznawane za odrębne i niezależne i, po drugie, świadczenie obejmujące jedną usługę z ekonomicznego punktu widzenia nie powinno być sztucznie dzielone, by nie zakłócić funkcjonowania systemu VAT; należy określić zasadnicze cechy transakcji w celu ustalenia, czy podatnik świadczy na rzecz klienta który jest typowym klientem kilka odrębnych usług zasadniczych, czy też jedną usługę. Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej".

W przedstawionym stanie faktycznym poszczególne świadczenia - dostawa materiałów niezbędnych do zamontowania szafy wnękowej oraz sam montaż, są składnikami jednej usługi, odrębnie bowiem nie stanowią dla klienta celu samego w sobie, ale są środkiem do prawidłowego wykonania usługi zasadniczej - zabudowy wnęki. Samo dostarczenie materiałów niezbędnych do zmontowania szafy wnękowej nie będzie miało żadnej wartości dla klientów, jeśli nie zostanie wykonana cała usługa podstawowa jaką jest zabudowa wnęki. Montaż ma charakter dominujący, bowiem to dzięki niemu klient może korzystać z zakupionego świadczenia. Z punktu widzenia klienta usługi montażowe mają dla niego wartość użytkową zakupionego świadczenia, a nie przeniesienie prawa do rozporządzania towarem - materiałem niezbędnym do dokonania zabudowy - jak właściciel. Klient bowiem nie jest zainteresowany zakupem samych materiałów. Zatem to montaż stanowi dla klienta usługę podstawową i całe świadczenie powinno być od dnia 1 stycznia 2011 r. opodatkowane stawką obniżoną 8%, z zastrzeżeniem limitów wskazanych dla budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w art. 41 ust. 12c ustawy VAT.

Podobne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 4 kwietnia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 274/08, w którym po skardze kasacyjnej podatnika sąd uznał: "Z punktu widzenia klienta odbiorcy czynności wykonywanych przez podatnika - istotne było przy tym zamontowanie okien i drzwi, czyli przeprowadzenie odpowiednich robót budowlanych, a nie przeniesienie na niego prawa do rozporządzania wyprodukowanymi przez podatnika towarami (art. 7 ust. 1, podobnie: wyrok NSA z 5 lipca 2006 r. sygn. akt I FSK 945/05). Przeciwko stanowisku organów podatkowych w przedmiotowej sprawie przemawiają dwa ważne argumenty. Po pierwsze, kierowanie się zastosowaną przez nie interpretacją prowadziłoby do wniosku, że świadczenia wykonywane przez producentów okien są inaczej opodatkowane, aniżeli takie same świadczenia dokonywane przez nie producentów, co naruszałoby mającą pierwszorzędne znaczenie zasadę równości opodatkowania. (...) Dodatkowo należy zgodzić się ze Skarżącą, że za taką jak wyżej przedstawioną na wstępie wykładnią czynności określonych w art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o VAT przemawia sposób interpretowania przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości pojęcia "świadczenie usługi" zawartego w art. 2 pkt 1 VI Dyrektywy Rady nr 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku. Przykładowo wskazać należy, iż w wyroku z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C 41/04 Trybunał zajął stanowisko, że wymieniony przepis należy m.in. interpretować w ten sposób, że jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako konsumenta przeciętnego, są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej. W kontekście przytoczonego orzeczenia ETS, Sąd przyznał rację Spółce, że ze względu na to, iż ustawa o podatku od towarów i usług stanowi wdrożenie na grunt prawa polskiego unormowań, zawartych w VI Dyrektywie Rady, przy dokonywaniu wykładni zawartych w niej przepisów należy uwzględniać wskazówki wynikające z orzecznictwa wspólnotowego".

Podsumowując, przedmiotem transakcji dokonywanych przez Spółkę, w jej ocenie, jest kompleksowa usługa, której dominującym świadczeniem jest wykonanie montażu, instalacja materiałów koniecznych do wykonania zlecenia. Zamawiający nie jest bowiem zainteresowany zakupem poszczególnych materiałów, z których wykonuje ona zabudowę, ale efektem finalnym w postaci trwałej nieprzenoszalnej zabudowy. Nadto zauważa ona, że najbardziej pracochłonnym i wymagającym precyzyjnej pracy elementem jest sama usługa rozumiana jako montaż, instalacja elementów trwale je przytwierdzając do ściany, podłogi i/lub sufitu budynku. Z punktu widzenia trwałości wykonanych prac istotnym jest również fakt, iż po zrealizowaniu zlecenia i wykonaniu trwałej zabudowy, wszystkie jej elementy stanowią część składową budynku w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego.

Zgodnie z założeniami metodologicznymi (zasadami tworzenia grupowań), wynikającymi z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2008 r. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.) pkt 5.3.4, budowlane roboty instalacyjne montażowe włączając instalowanie (montaż) stolarki budowlanej własnej produkcji, klasyfikuje się w dziale 43. Tak też zostały sklasyfikowane usługi świadczone przez nią przez Ośrodek Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego, przy czym dokonuje ona montażu stolarki budowlanej ale nie jest jej producentem.

Przepis art. 41 ust. 12 ustawy VAT, nie odnosi się w żaden sposób do symboli klasyfikacji PKWiU, a jedynie operuje pojęciami potocznymi. W zakresie wymienionych w tym przepisie usług nazwanych między innymi usługami modernizacji lub remontu mieści się, według wiedzy Spółki, zakres usług będących przedmiotem zapytania. Na taki zakres wskazuje m.in. rozporządzenie Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 21 grudnia 1996 r. w sprawie określenia wydatków na remont i modernizację budynku lub lokalu mieszkalnego, o które zmniejsza się podatek dochodowy (Dz. U. z 1996 r. Nr 156, poz. 788) - wprawdzie dziś nie obowiązujące (obecnie ustawa z dnia 29 sierpnia 2005 r. o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 177, poz. 1468 z późn. zm.)). Z załącznika nr 2 do powyżej wskazanego rozporządzenia wynika, że zakresem robót zaliczanych do modernizacji i remontu objęte zostały między innymi remont, modernizacja lub wykonanie nowych elementów w lokalu mieszkalnym, w tym pozostałych elementów (np. pawlaczy, trwale umiejscowionych szaf wnękowych, obudowy wanien, zlewozmywaków grzejników). Przy czym należy mieć na uwadze, iż wymienione przykładowo czynności stanowią katalog otwarty, w związku z czym modernizację i remont będą stanowiły również inne czynności, które będą prowadziły do wykonania trwałej zabudowy nie pozwalającej na jej przemieszczenie w inne miejsce w związku z trwałym ich przytwierdzeniem do elementów konstrukcyjnych budynku, jak również w związku ze ścisłym ich dopasowaniem do indywidualnych wymiarów danej wnęki czy powierzchni.

W ocenie Spółki, należałoby uznać, iż wykonanie montażu zabudowy wnękowej stanowi modernizację, rozumianą jako trwałe ulepszenie, unowocześnienie, prowadzące do zwiększenia wartości użytkowej przykładowo właśnie obiektów budowlanych. Podobny pogląd, opierając swoje stanowisko między innymi o założenie, że trwała zabudowa stanowi usługę modernizacyjną, wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 4 maja 2009 r., sygn. IPPP3-443-119/09-4/JK, powołując się między innymi na argument, "iż usługi świadczone przez Wnioskodawcę, wraz z dostawą materiałów, w zakresie montażu zabudów przestrzennych w budownictwie mieszkaniowym sklasyfikowanym pod symbolem PKOB 11, będą korzystały z preferencyjnej, 7% stawki podatku VAT:

* będą świadczone w budynkach lub lokalach objętych społecznym programem mieszkaniowym i będą wykonywane w ramach:

o modernizacji tych obiektów, czyli w sytuacji gdy roboty te będą miały na celu unowocześnienie lub też podniesienie wartości oraz możliwości użytkowych modernizowanych środków,

o remontu tych obiektów, czyli w sytuacji gdy roboty te będą miały na celu odtworzenie stanu pierwotnego przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym".

Ponadto, Spółka zwróciła uwagę, iż Minister Finansów w wydawanych interpretacjach indywidualnych w analogicznym stanie faktycznym zajmował stanowisko pozytywne w zakresie możliwości zastosowania stawki obniżonej dla usług przedstawionych w stanie faktycznym. Tytułem przykładu pogląd taki przedstawiony został w interpretacji indywidualnej z dnia 13 maja 2010 r., sygn. IBPP1/443-131/10/ES, czy w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 6 października 2009 r., sygn. IBPP2/443-637/09/WN.

Podsumowując, w ocenie Spółki, na podstawie art. 41 ust. 12-12c ustawy VAT, jest ona uprawniona do stosowania obniżonej stawki podatku VAT, która od dnia 1 stycznia 2011 r. wynosi 8% dla usług przedstawionych w stanie faktycznym w punktach 1 i 3 dotyczących zabudowy przestrzeni. Przy czym ma ona na uwadze, iż stawka 8% dotyczy wyłącznie usług realizowanych w budownictwie objętym społecznym programem mieszkaniowym, a do takiego nie zalicza się budynków mieszkalnych jednorodzinnych których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m², oraz lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m². Powyżej wskazanego metrażu powierzchni użytkowej oraz w odniesieniu do usług zabudowy powierzchni wnękowych w budownictwie nieobjętym społecznym programem mieszkaniowym zastosowanie znajdzie podstawowa stawka w podatku VAT.

W ocenie Spółki, kompleksowa usługa polegająca na realizacji zamówienia na wykonanie trwałej zabudowy przestrzeni w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym podlega opodatkowaniu stawką 8% w obu przypadkach wymienionych w punktach 1 i 3 w stanie faktycznym, tj. gdy Spółka wykonuje zlecenie z udziałem własnych pracowników jak również, gdy zabudowa realizowana jest przez zleceniobiorcę działającego w imieniu Spółki.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego oraz własnego stanowiska Zainteresowanego, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 11 lipca 2011 r. interpretację indywidualną nr ILPP4/443-297/11-2/JKa, w której stanowisko Wnioskodawcy uznał za nieprawidłowe.

W ocenie tut. Organu, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), realizacja zamówień na trwałą zabudowę przestrzeni, którą Spółka wykonuje w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w zakresie punktu 1 i 3, czyli gdy zabudowa jest wykonywana z udziałem własnych pracowników lub gdy zabudowa realizowana jest z udziałem zleceniobiorcy działającego w jej imieniu, opodatkowana jest stawką 23%, bowiem czynności te nie stanowią usług wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług, jak również usług, o których mowa w § 7 rozporządzenia w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Pismem z dnia 21 lipca 2011 r. (data wpływu 25 lipca 2011 r.) Spółka wezwała Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego w imieniu Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej z dnia 11 lipca 2011 r. nr ILPP4/443-297/11-2/JKa.

W wyniku ponownej analizy sprawy, w piśmie z dnia 24 sierpnia 2011 r. nr ILPP4/443/W-21/11-2/IM, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, Spółka, wniosła w dniu 20 września 2011 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. Sąd, po rozpoznaniu sprawy, wydał wyrok w dniu 9 grudnia 2011 r. sygn. akt I SA/Po 751/11, w którym uchylił zaskarżoną interpretację wskazując, że naruszyła ona zarówno przepisy prawa materialnego jak i procesowego. W ww. wyroku stwierdzono, że w zaskarżonej interpretacji Minister Finansów w żaden sposób nie odniósł się dla kluczowego, w ocenie Sądu, w niniejszej sprawie zagadnienia, jakim jest możliwość zakwalifikowania/uznania usług wykonywanych przez Spółkę, za usługi o charakterze modernizacyjnym. Sąd wskazał, iż Organ uznając stanowisko Spółki za nieprawidłowe powinien ustosunkować się do jej argumentów zawartych we wniosku oraz wyjaśnić z jakich przyczyn nie mogą mieć one zastosowania. Wskazał także, że wyrażona w art. 14b § 6 Ordynacji podatkowej norma, zobowiązuje Ministra Finansów do zapewnienia jednolitości wydawanych wiążących interpretacji, a zatem rozstrzygając w różny sposób, w sprawach o podobnym stanie faktycznym i prawnym, Organ powinien dokładnie wyjaśnić przesłanki, którymi kierował się wydając dany akt.

Minister Finansów nie złożył skargi kasacyjnej od wyżej powołanego wyroku WSA.

W dniu 27 czerwca 2012 r. wydano interpretację indywidualną nr ILPP4/443-297/11/12-S/JKa, uwzględniającą wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 9 grudnia 2011 r., sygn. akt I SA/Po 752/11, w której ponownie uznano, że stanowisko Spółki w przedmiotowej sprawie jest nieprawidłowe.

Uwzględniając zaprezentowany opis sprawy oraz treść powołanych przepisów w ww. interpretacji stwierdzono, że realizacja zamówień na trwałą zabudowę przestrzeni, którą Zainteresowany zamierza wykonywać w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w zakresie punktu 1 i 3, czyli gdy zabudowa będzie wykonywana z udziałem własnych pracowników lub gdy zabudowa realizowana będzie z udziałem zleceniobiorcy działającego w jego imieniu, opodatkowana będzie stawką 23%, ponieważ czynności te nie będą stanowiły czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy.

Pismem z dnia 13 lipca 2012 r. (data wpływu 16 lipca 2012 r.) Spółka wezwała Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego w imieniu Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej z dnia 27 czerwca 2012 r. nr ILPP4/443-297/11/12-S/JKa.

W wyniku ponownej analizy sprawy, w piśmie z dnia 14 sierpnia 2012 r. nr ILPP4/443/W-17/12 -2/IM, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, Spółka, wniosła w dniu 20 września 2012 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu.

Do powyższej skargi tut. Organ ustosunkował się pismem z dnia 19 października 2012 r. nr ILPP4/4441-16/12-2/IM.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu po rozpoznaniu sprawy wydał wyrok w dniu 10 stycznia 2013 r., sygn. akt I SA/Po 882/12, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

Pismem z dnia 14 marca 2013 r. Minister Finansów złożył skargę kasacyjną od ww. wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego, nr ILRP-007-71/13-2/MT.

Wyrokiem z dnia 3 czerwca 2014 r. sygn. akt I FSK 849/13, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

W dniu 27 sierpnia 2014 r., do tut. Organu wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 10 stycznia 2013 r., sygn. akt I SA/Po 882/12.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 10 stycznia 2013 r., sygn. akt I SA/Po 882/12 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 czerwca 2014 r. sygn. akt I FSK 849/13 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...) - art. 7 ust. 1 ustawy.

Artykuł 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Ponadto, art. 8 ust. 1 ustawy określa, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi - art. 8 ust. 2a ustawy.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy - stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Należy zaznaczyć, że zarówno w przepisach ustawy, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku w stosunku do niektórych czynności.

Stosownie do przepisu art. 41 ust. 2 ustawy - dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 146a pkt 1 i pkt 2 ustawy - w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

Na mocy art. 41 ust. 12 ustawy - stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym - zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy - rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Według art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11.

Artykuł 41 ust. 12b ustawy stanowi, że do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy).

Jak wynika z powołanego art. 2 pkt 12, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Zgodnie z tym rozporządzeniem, w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje grupy budynków: 111 - mieszkalnych jednorodzinnych, 112 - o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, 113 - zbiorowego zamieszkania.

W myśl przepisu art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W przypadku preferencyjnego rozwiązania, o którym mowa w art. 41 ust. 12 ustawy, istotne jest zatem określenie, czy i w jakim zakresie ustawodawca odwołuje się w nim do klasyfikacji statystycznych, a w przypadku braku takiego odwołania, jakie znaczenie należy przypisać normie tam zawartej.

W przepisie tym ustawodawca wymienił czynności oraz wskazał, że muszą one dotyczyć określonych obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W przypadku czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy, ustawodawca nie powołał symboli statystycznych, a zatem dla celów stosowania tego przepisu czynności te nie powinny być identyfikowane za pomocą klasyfikacji statystycznych.

Dla określenia właściwej stawki podatku w przedmiotowej sprawie należy zatem ustalić, czy określona czynność wykonywana przez podatnika mieści się w zakresie czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy (dostawa, budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja, przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 10 stycznia 2013 r., sygn. akt I SA/Po 882/12, przechodząc do meritum sprawy stwierdził, że " (...) spory i rozbieżność interpretacyjna przepisu art. 41 ust. 12 u.p.t.u. bierze się z braku w ustawie podatkowej definicji legalnych pojęć zawartych w tym przepisie, w tym definicji legalnej pojęcia »modernizacja«".

Racjonalność ustawodawcy nakazuje przyjąć, że gdyby ustawodawca zamierzał nadać inne znaczenie pojęciu »modernizacja« niż ono funkcjonuje w potocznym rozumieniu tego pojęcia, to zawarłby w akcie prawnym definicję legalną. Bez wątpienia definicje legalne eliminują wieloznaczność pojęcia, jak również nadają taki sens pojęciu, jaki przyświeca prawodawcy, aby osiągnąć dany cel. Skoro w ustawie brak definicji legalnej pojęcia »modernizacja«, to należy pojęcie to rozumieć w znaczeniu, w jakim używa się go w języku potocznym. Wielokrotnie w orzecznictwie wskazano, że w sytuacji braku definicji legalnej pojęcia użytego w akcie prawnym, należy przy wykładni przepisu posługiwać się znaczeniem potocznym danego pojęcia, o ile otrzymamy normę spójną systemowo i logiczną w obwiązującym porządku prawnym".

Prawidłowość powyższej tezy potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 3 czerwca 2014 r. sygn. akt I FSK 849/13.

Modernizacja to "unowocześnienie i usprawnienie czegoś" - według internetowego słownika języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A.).

W znaczeniu słownikowym ("Współczesny słownik języka polskiego", red. Bogusław Dunaj, wyd. Langenscheidt Polska Sp. z o.o.), "montaż" to składanie, łączenie, ustawianie z poszczególnych części maszyn, urządzeń, budowli; zakładanie instalacji. Z kolei "instalować" oznacza zakładać, montować jakieś urządzenia techniczne.

W związku z przytoczoną definicją stwierdzić należy, że pojęcie "montaż" odnosi się do takiego sposobu działania, w efekcie którego z niezależnie od siebie istniejących części powstaje wytwór będący zupełnie nową całością.

Należy zauważyć, że sama usługa montażu czy też instalacja poszczególnych towarów nie może być traktowana jako modernizacja. Dopiero bowiem w połączeniu z zespołem innych czynności, w wyniku których podnosi się, bądź też przywraca poprzedni stan techniczny czy wartość użytkową budynku lub lokalu, można ją traktować jako modernizację, o której mowa w art. 41 ust. 12 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą zabudowy przestrzeni wnękowych. Usługi polegają na wykonaniu z wcześniej zakupionych materiałów płyt meblowych, blatów, luster, szyb, elementów metalowych (okuć, zawiasów, uchwytów, prowadnic) oraz innych elementów niezbędnych do realizacji zamówienia, trwałej zabudowy, która jest zainstalowana, przytwierdzona na stałe bez możliwości jej przemieszczenia Ww. materiały wykorzystywane do wykonania usługi są montowane na stałe - stanowiąc jedną całość (zabudowę). Zabudowy wykonywane są na konkretny wymiar oraz według indywidualnie przygotowanego projektu. Spółka wykonuje zamówienia klientów realizując kompleksową usługę w całości we własnym zakresie, bądź przy udziale podmiotów trzecich. Transakcje te przebiegać mogą na różne sposoby, a mianowicie:

* Zainteresowany otrzymuje zlecenie od klienta, dokonuje niezbędnych pomiarów u klienta, sporządza indywidualny projekt, nabywa elementy niezbędne do realizacji zabudowy przestrzeni wnękowych oraz zabudowy nie instalowanej we wnęce, odpowiednio docina elementy a następnie montuje w miejscu ustalonym z klientem. Zabudowa realizowana jest z udziałem własnych pracowników Spółki;

* Wnioskodawca nabywa elementy niezbędne do realizacji zabudowy przestrzeni wnękowy oraz zabudowy nie instalowanej we wnęce. Elementy instalowane są przez zleceniobiorcą działającego w imieniu Spółki, który wcześniej dokonał pomiarów i sporządził indywidualny projekt. Zainteresowany wystawia fakturę VAT na ostatecznego klienta wskazując.

Zauważyć należy, że przy ustaleniu właściwej stawki podatku VAT decydujące znaczenie ma fakt co jest przedmiotem sprzedaży, czy podatnik dokonuje dostawy towarów czy świadczy usługę oraz czy czynność wykonywana przez podatnika mieści się w zakresie czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy (dostawa, budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja, przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym).

Strony w umowach cywilnoprawnych określają co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa remontowa, budowlana, budowlano-montażowa, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży, ponieważ obrotem podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (materiały, robocizna, transport, zużyta energia, narzędzia itp.). Wyliczenie co składa się na wykonaną usługę ma istotne znaczenie informacyjne przy ustalaniu ceny, jednak nie może uzasadniać odrębnego kwalifikowania poszczególnych elementów zawartych w tym wyliczeniu (dla celów podatkowych).

Wnioskodawca poinformował, że wykonywane świadczenia sklasyfikowane są pod symbolem PKWiU 43.32.10.0 jako "Roboty instalacyjne stolarki budowlanej", co zostało potwierdzone przez Ośrodek Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego.

W związku z powyższym należy zgodzić się ze stanowiskiem Zainteresowanego, że czynności które wykonuje stanowią usługi, a nie dostawę towarów.

Przedmiotem pytania Spółki jest stwierdzenie, czy realizacja zamówień na trwałą zabudowę przestrzeni, którą ona wykonuje w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, gdy zabudowa jest wykonywana z udziałem własnych pracowników lub gdy zabudowa realizowana jest z udziałem zleceniobiorcy działającego w jej imieniu, opodatkowana będzie stawką 8%.

Świadczone przez Zainteresowanego czynności polegają na wykonaniu z wcześniej zakupionych materiałów: płyt meblowych, blatów, luster, szyb, elementów metalowych (okuć, zawiasów, uchwytów, prowadnic) oraz innych elementów niezbędnych do realizacji zamówienia, trwałej zabudowy, która jest instalowana, przytwierdzona na stałe bez możliwości jej przemieszczenia.

Mocowanie elementów konstrukcyjnych polega na ich stałym przytwierdzeniu do istniejących w obiekcie budowlanym ścian, podłogi i/lub sufitu. Wszystkie elementy, aby do siebie pasowały, muszą być wykonane na konkretny wymiar. Zabudowa ma mieć indywidualne wymiary, wyposażenie, wykończenie dostosowane do miejsca, w którym ma być zainstalowana, zgodnie z zamówieniem klienta.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w powołanym wyroku w sposób jednoznaczny wskazał, że " (...) w ocenie Sądu, dokonując wykładni językowej przepisu art. 41 ust. 12 u.p.t.u., na tle przedstawionego we wniosku o interpretację zdarzenia przyszłego, należy uznać, że wykonanie na zamówienie klienta stałej zabudowy przestrzeni wnękowej mieści się w pojęciu »modernizacji« i w związku z tym usługa wykonania trwałej zabudowy w budownictwie objętym społecznym programem mieszkaniowym podlega opodatkowaniu wg stawki 8%".

Naczelny Sąd Administracyjny, dokonując rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie - powołując się na uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 czerwca 2013 r. sygn. akt I FSK 2/13 - zwrócił uwagę, że we wskazanej uchwale wyjaśniono, w jakim zakresie można mówić o modernizacji obiektu budowlanego w rozumieniu art. 41 ust. 12 ustawy i tym samym w jakim przypadku znajdzie zastosowanie obniżona stawka podatku od towarów i usług. Obniżona stawka podatku od towarów i usług znajduje zastosowanie wtedy, gdy montaż komponentów meblowych następuje z wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu). W omawianym wypadku nie chodzi o jakiekolwiek wykorzystanie elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu) przy wykonywaniu zabudowy meblowej, lecz jedynie takie, które przez konstrukcyjne połączenie komponentów meblowych i elementów obiektu budowlanego (lokalu) stworzy trwałą zabudowę spełniającą jako całość określoną funkcję użytkową. Tylko w takim zakresie można mówić o modernizacji obiektu budowlanego w rozumieniu art. 41 ust. 12 ustawy. Innymi słowy montaż komponentów meblowych niezależnie od stopnia ich przetworzenia, do którego nie zostaną wykorzystane w sposób istotny elementy konstrukcyjne obiektu budowlanego (lokalu) nie korzysta z obniżonej stawki przewidzianej w tym przepisie. Po trwałym połączeniu komponentów meblowych z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części komponenty te podnoszą standard takiego obiektu. Dlatego też należy uznać, że czynności, polegające na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz trwałym montażu takich komponentów w obiekcie budowlanym lub jego części, mieszczą się w pojęciu modernizacji obiektów budowlanych lub ich części. W przypadku zaś gdy modernizacja dotyczy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, to wymienione wyżej czynności są objęte hipotezą normy wyprowadzonej z art. 41 ust. 12 ustawy. Oznacza to, że do takich czynności ma zastosowanie preferencyjna stawka podatku, o której mowa w ust. 2 tego artykułu.

W związku z powyższym NSA - tak samo jak WSA w Poznaniu - wskazał, że wykonanie na zamówienie klienta stałej zabudowy przestrzeni wnękowej, które przez konstrukcyjne połączenie komponentów meblowych i elementów obiektu budowlanego (lokalu) stworzy trwałą zabudowę spełniającą jako całość określoną funkcję użytkową mieści się w pojęciu "modernizacji". I w związku z tym, usługa wykonania trwałej zabudowy w budownictwie objętym społecznym programem mieszkaniowym podlega opodatkowaniu wg stawki 8%.

Biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia dokonane w powołanych wyrokach należy stwierdzić, że do czynności polegających na montażu trwałej zabudowy przestrzeni, wykonywanych w obiektach budownictwa zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, zastosowanie znajdzie stawka podatku w wysokości 8%, na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy, ponieważ czynności te stanowią modernizację.

W związku z tym, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 10 stycznia 2013 r. sygn. akt I SA/Po 882/12 stwierdził, że: "(...) dokonując wykładni językowej przepisu art. 41 ust. 12 u.p.t.u., na tle przedstawionego we wniosku o interpretację zdarzenia przyszłego, należy uznać, że wykonanie na zamówienie klienta stałej zabudowy przestrzeni wnękowej mieści się w pojęciu »modernizacji« i w związku z tym usługa wykonania trwałej zabudowy w budownictwie objętym społecznym programem mieszkaniowym podlega opodatkowaniu wg stawki 8%", co potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 6 czerwca 2014 r. sygn. akt I FSK 849/13 należy stwierdzić, że w tym konkretnym przypadku realizacja zamówień na trwałą zabudowę przestrzeni, którą Zainteresowany wykonuje w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w zakresie punktu 1 i 3, czyli gdy zabudowa jest wykonywana z udziałem własnych pracowników lub gdy zabudowa realizowana jest z udziałem zleceniobiorcy działającego w jego imieniu, opodatkowane jest stawką 8%, ponieważ czynności te stanowią modernizację, czyli czynność wymienioną w art. 41 ust. 12 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Dodatkowo tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w zakresie stanu faktycznego dotyczącego stawki podatku dla montażu trwałej zabudowy przestrzeni. W pozostałych zakresach w dniu 27 listopada 2014 r. wydane zostały odrębne interpretacje indywidualne nr ILPP4/443-297/12/14-S1/JKa oraz nr ILPP4/443-297/12/14-S2/JKa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.