ILPP4/443-279/11-6/JKa

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2011 r. (data wpływu 4 kwietnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie fakturowania na rzecz kontrahenta hiszpańskiego obuwia ochronnego - jest prawidłowe.

W dniu 4 kwietnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie fakturowania na rzecz kontrahenta hiszpańskiego obuwia ochronnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (zwany dalej "Spółką") wchodzi w skład hiszpańskiej grupy kapitałowej i przez okres 4 tygodni opłacał pobyt w Polsce pracownika hiszpańskiej spółki matki. Spółka opłacała następujące koszty związanie z pobytem w Polsce ww. pracownika: usługi gastronomiczne, usługi cateringowe (PKWiU 55.30.11-00.00), usługi hotelowe (PKWiU 55.11.10-00.00), przejazd taxi (PKWiU 60.22.11-00.00) oraz zakup obuwia ochronnego na produkcję.

W 2010 r. Spółka wystawiła refakturę kosztów na kontrahenta hiszpańskiego - spółkę matkę. Spółka wystawiając refakturę ww. kosztów zastosowała odpowiednio następujące stawki VAT:

Spółka przy wystawianiu refaktury kosztów zastosowała przepisy art. 28b, art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28i ust. 1, art. 28j ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przy wystawieniu refaktury ww. kosztów na rzecz kontrahenta hiszpańskiego, Spółka poprawnie naliczyła podatek VAT. Zgodnie z art. 28b ustawy o podatku od towarów i usług, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j i art. 28n.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 28b ustawy o podatku od towarów i usług, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika hiszpańskiego w opisywanym przypadku jest Hiszpania. Jednakże mając na uwadze art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28i ust. 1, art. 28j ww. ustawy, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług zakwaterowania w hotelach, jest miejsce położenia nieruchomości, miejscem świadczenia usług transportu pasażerów jest miejsce, gdzie odbywa się transport, miejscem świadczenia usług restauracyjnych i cateringowych jest miejsce, w którym usługi są faktycznie wykonywane, miejscem świadczenia usług krótkoterminowego wynajmu środków transportu jest miejsce, w którym te środki transportu są faktycznie oddawane do dyspozycji usługobiorcy. W związku z faktem, iż wszystkie usługi jakie zostały refakturowane na kontrahenta hiszpańskiego, spełniają zastrzeżenia przepisu art. 28b ustawy o podatku od towarów i usług, Spółka naliczyła odpowiednio podatek VAT:

* usługa gastronomiczna - zgodnie z art. 28i,

* catering - zgodnie z art. 28i,

* usługa hotelowa - zgodnie z art. 28e,

* przejazd taxi - zgodnie z art. 28f, 28j.

Również w przypadku zakupu obuwia ochronnego Spółka naliczyła podatek VAT w wysokości 22% w związku z faktem, że dokonała odliczenia podatku naliczonego z faktury zakupowej oraz obuwie to było zakupione w związku z obowiązującym w Spółce regulaminem dotyczącem poruszania się po hali produkcyjnej tylko i wyłącznie w obuwiu ochronnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii - art. 2 pkt 6 ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r.

Wskazać należy, iż na potrzeby podatku od towarów i usług dostawą towaru jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Istotnymi elementami konstrukcji tej definicji są:

Z ekonomicznego aspektu transakcji ważne jest zatem, czy w wyniku danego zdarzenia gospodarczego (dostawy towaru) dochodzi do przeniesienia na rzecz kontrahenta możliwości (prawa) dysponowania rzeczą w zakresie, jaki charakterystyczny jest dla właściciela. Jeśli możliwość korzystania z przedmiotu transakcji ma charakter trwały w momencie jej zawarcia, to uznać należy, że nastąpiła dostawa towaru. Warunek ten ujęto w sformułowaniu "przeniesienie", które rozumieć należy jako przekazanie uprawnień właścicielskich między dotychczasowym posiadaczem towaru a jego kontrahentem. Pamiętać przy tym należy, że "rozporządzanie jak właściciel" należy rozumieć w sensie ekonomicznym, czyli faktycznym.

Z przekazaniem praw do dysponowania towarem jak właściciel musi wiązać się odpłatność w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, która stanowi o dokonaniu danej transakcji w sensie ekonomicznym.

Odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towaru, a otrzymanym wynagrodzeniem będącym świadczeniem wzajemnym. Dostawcę towaru musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek dostawy towaru oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności. Wynagrodzenie musi być wyrażone w pieniądzu, co jednak nie oznacza, że musi ono mieć postać pieniężną, gdyż wynagrodzenie (odpłatność) jako świadczenie może przybrać również postać rzeczową (zapłatą za dostawę towaru może być inny towar lub usługa). Innymi słowy musi istnieć możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za dostawę towaru. Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towaru, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zidentyfikowanej korzyści na rzecz dostawcy towaru oraz świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wchodzi w skład hiszpańskiej grupy kapitałowej i przez okres 4 tygodni opłacał pobyt w Polsce pracownika hiszpańskiej spółki matki. Opłacał on koszty związanie z pobytem w Polsce ww. pracownika, które następnie refakturował na rzecz kontrahenta hiszpańskiego.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest opodatkowanie przez Zainteresowanego na rzecz kontrahenta hiszpańskiego obuwia ochronnego.

W myśl zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Z kolei na mocy art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Jak wskazał Wnioskodawca, obuwie ochronne będące przedmiotem pytania, zostało zakupione w związku z obowiązującym regulaminem dotyczącym poruszania się po hali produkcyjnej tylko i wyłącznie w obuwiu ochronnym.

Zatem w niniejszej interpretacji oparto się o założenie, że przedmiotowe obuwie nie zostało wywiezione poza terytorium kraju, lecz pozostało w Polsce.

Stąd też miejscem dostawy (opodatkowania) obuwia ochronnego było miejsce, w którym znajdowało się ono w momencie dostawy, tj. terytorium kraju (art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy).

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Reasumując należy stwierdzić, iż w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca wystawiając fakturę na rzecz kontrahenta hiszpańskiego (spółkę matkę) z tytułu sprzedaży obuwia ochronnego, był zobowiązany do naliczenia podatku od towarów i usług wg stawki 22%, stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy.

Zatem, stanowisko Zainteresowanego zostało uznane za prawidłowe, jednakże na podstawie innego uzasadnienia niż wskazane przez niego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto, zwrócić należy uwagę, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Dodatkowo tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w zakresie fakturowania na rzecz kontrahenta hiszpańskiego obuwia ochronnego. Natomiast pozostała część wniosku została rozstrzygnięta w odrębnych interpretacjach z dnia 4 lipca 2011 r. Nr ILPP4/443-279/11-2/JKa, ILPP4/443-279/11-3/JKa, ILPP4/443-279/11-4/JKa, ILPP4/443-279/11-5/JKa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.