ILPP4/443-254/14-4/ISN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18 maja 2014 r. (data wpływu 21 maja 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 16 lipca 2014 r. (data wpływu 18 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowych - jest prawidłowe.

W dniu 21 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowych. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 16 lipca 2014 r. (data wpływu 18 lipca 2014 r.) o informacje doprecyzowujące opis sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, w rozumieniu Kodeksu cywilnego, nie prowadzi działalności gospodarczej. Zainteresowany, w sierpniu 2013 r. kupił grunt rolny klasy V o pow. 5011 m² z zamiarem wybudowania na nim domu na własne cele mieszkalne. Wnioskodawca od 32 lat mieszka razem z rodzicami i dwojgiem rodzeństwa w dwupokojowym mieszkaniu. Zainteresowany w dniu 18 października 2013 r. uzyskał warunki zabudowy. Część gruntu Wnioskodawca chciałby sprzedać, by uzyskać środki na wybudowanie domu na własne cele mieszkaniowe. W związku z tym jest w trakcie podziału działki. Celem nadrzędnym Zainteresowanego jest poprawienie swojej sytuacji bytowej. Przedmiotowy grunt nie jest zabudowany.

W złożonym uzupełnieniu Wnioskodawca poinformował, że przedmiotowy grunt nabył 9 sierpnia 2013 r., posiadał on już status gruntu rolnego. W związku z planami budowy na tym gruncie Zainteresowany musiał uzyskać warunki zabudowy, co nastąpiło w dniu 16 października 2013 r. wraz z odebraną decyzją. Wnioskodawca gruntu nie obsiewał i nie dokonywał zbiorów płodów rolnych. W przeszłości jak i obecnie nie był i nie jest on podatnikiem VAT. Zainteresowany nie udostępniał przedmiotowej nieruchomości nikomu w żadnej formie płatnej. Po za uzyskaniem warunków zabudowy nie poniósł on ani nie zamierza ponieść żadnych nakładów podnoszących wartość gruntu, za wyjątkiem podzielenia działki na 4 części i zamieszczenia jednego ogłoszenia o sprzedaży na bezpłatnych portalach w internecie z uwagi na zamiar uzyskania środków na budowę własnego domu. Działka została podzielona na 4 części i 3 części przeznaczone są na sprzedaż tak, aby Zainteresowany mógł uzyskać środki na własne cele mieszkaniowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż części gruntu, z zamiarem sfinansowania budowy domu na własne cele mieszkaniowe, będzie podstawą do naliczenia podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, w ustawie o podatku od towarów i usług (według stanu prawnego na dzień 1 stycznia 2014 r.) w art. 2 pkt 33 podano definicję terenów budowlanych. Otóż są to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy.

Z kolei w art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d wyłączono z możliwości zastosowania zwolnienia podmiotowego podatników sprzedających tereny budowlane, natomiast w art. 43 ust. 1 wyłączono ze zwolnienia przedmiotowego dostawę terenów budowlanych.

Zainteresowany uważa, że kluczową sprawą w niniejszym przypadku jest rozstrzygnięcie, czy jest on podatnikiem w rozumieniu ustawy o ptu. Definicję podatnika wprowadza art. 15 ust. 1 ustawy o ptu. Stanowi on, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne. Te trzy grupy podmiotów są wówczas podatnikami, jeżeli samodzielnie wykonują działalność gospodarczą. Ustawodawca definiuje także w ust. 2 samo pojęcie działalności gospodarczej. Nie wskazano tam jednak czynności sprzedaży towaru pochodzącego z majątku prywatnego w następstwie zarządzania tymże majątkiem. A zatem - zdaniem Wnioskodawcy - nie będzie on podatnikiem przy sprzedaży części działki. Zainteresowany chce sprzedać część działki jedynie po to, by uzyskać środki finansowe na budowę domu przeznaczonego na własne cele mieszkaniowe.

W podobnym duchu wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości (ETS) wydając orzeczenie z dnia 15 września 2011 r. (sprawa C-180/10 i C-181/I0). Trybunał orzekł, że dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Wnioskodawca podkreślił, że w celu dokonania sprzedaży części gruntu nie będzie podejmował aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców.

Wobec powyższego, uważa on że sprzedaż części gruntu w celu uzyskania środków na sfinansowanie budowy domu na własne cele mieszkaniowe, nie będzie podlegała podatkowi ptu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) #61485; zwanej dalej ustawą #61485; opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów #61485; stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy #61485; rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunty spełniają definicję towaru, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy #61485; podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy #61485; działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej #61485; zawarta w ustawie #61485; ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L 347.1, z późn. zm.; dalej: Dyrektywa) #61485; "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. "Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Zarówno z brzmienia powołanego przepisu Dyrektywy, jak i art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy wynika, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika podatku VAT jest ustalenie, czy działa on niezależnie, jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód.

Należy zauważyć, że dla uznania danego podmiotu za podatnika nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C 181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalności gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast - wyjaśnił Trybunał - w wypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W niniejszej sprawie konieczne stało się zatem ustalenie, czy w świetle przedstawionych informacji Zainteresowany w celu planowanej sprzedaży działek, podejmował będzie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkować będzie koniecznością uznania jego za podmiot prowadzący "działalność gospodarczą" w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nastąpi w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca dnia 9 sierpnia 2013 r. kupił grunt rolny klasy V o pow. 5011 m² z zamiarem wybudowania na nim domu na własne cele mieszkaniowe. Zainteresowany od 32 lat mieszka razem z rodzicami i dwojgiem rodzeństwa w dwupokojowym mieszkaniu. W związku z planami budowy domu na ww. gruncie, Zainteresowany musiał uzyskać warunki zabudowy, co nastąpiło w dniu 18 października 2013 r. wraz z odebraną decyzją. W celu uzyskania środków na budowę domu jak i poprawienia swojej sytuacji bytowej, Wnioskodawca podzielił działkę na 4 części i 3 z nich sprzeda, a uzyskane środki przeznaczy na budowę domu.

Treść wniosku wskazuje zatem na to, że bezpośrednią przyczyną działań podjętych przez Wnioskodawcę, zmierzających w końcowym efekcie do sprzedaży działek, jest brak odpowiednich środków materialnych na budowę domu. Z tego też względu Zainteresowany postanowił (dążąc do realizacji celu jakim jest wybudowanie domu), że nabytą działkę podzieli na mniejsze. Wnioskodawca wystąpił również przed podziałem działki o warunki zabudowy dla tej działki. Jak zaznacza Zainteresowany, zamierza on zbyć jedynie 3 działki, by móc uzyskać środki na własne cele mieszkaniowe.

Należy również zauważyć, że Wnioskodawca nie wykorzystywał nieruchomości będących przedmiotem sprzedaży dla celów zarobkowych. Oznacza to, że nigdy nie były one wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej. Zainteresowany przedmiotowych gruntów nie obsiewał i nie dokonywał zbioru płodów rolnych. Nie udostępniał ich także nikomu w żadnej płatnej formie. Poza uzyskaniem warunków zabudowy i podziałem nieruchomości Wnioskodawca nie poniósł i nie zamierza ponosić żadnych nakładów podnoszących wartość gruntu, umieścił jedynie jedno ogłoszenie o sprzedaży na bezpłatnych portalach internetowych.

Z powyższego wynika, że dostawę przedmiotowych działek należało będzie uznać za transakcję okazjonalną, jednorazową czyli taką, która nie będzie czyniona z zamiarem nadania jej stałego charakteru. Tym samym w przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie będzie można uznać Wnioskodawcy za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ustawy w odniesieniu do zamierzonej dostawy działek. Działki nie były wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej, nie były również odpłatnie udostępniane osobom trzecim, Wnioskodawca nie czerpał z faktu ich posiadania żadnej korzyści. Powodem podjęcia decyzji o podziale i sprzedaży działek był brak odpowiednich środków materialnych, niezbędnych do wybudowania własnego domu.

Zatem w niniejszej sprawie brak będzie przesłanek pozwalających uznać, że dokonując dostawy przedmiotowych działek Zainteresowany wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W rozpatrywanej sprawie sprzedaż działek można będzie uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca skorzysta z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Reasumując, planowana przez Zainteresowanego sprzedaż części gruntu, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.