ILPP4/443-228/11-2/EWW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2, § 6 i § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 9 marca 2011 r. (data wpływu 14 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jest prawidłowe.

W dniu 14 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja sprzętu gospodarstwa domowego i elektrycznych artykułów użytku domowego oraz części do nich. Jest ona zarejestrowanym podatnikiem VAT UE w Polsce (posiada ważny numer UE nadany dla transakcji wewnątrzwspólnotowych przez naczelnika właściwego urzędu skarbowego).

W ramach powyższej działalności, Wnioskodawca dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów do krajów Unii Europejskiej (dalej UE). Towary transportowane są przez przewoźników. Sprzedawane są one do podmiotów zarejestrowanych na VAT UE w poszczególnych krajach UE (dany podmiot posiada numer VAT UE przyznany mu do transakcji wewnątrzwspólnotowych przez kraj dla niego właściwy). W celu udokumentowania wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, Zainteresowany posiada kopię faktury dokumentującej daną dostawę wewnątrzwspólnotową, w której wskazuje właściwy numer VAT UE nabywcy towarów oraz swój numer VAT poprzedzony dwuliterowym kodem PL. Dodatkowo dla danej transakcji posiada on specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (najczęściej specyfikacja zawarta jest na fakturze sprzedaży).

Ponadto, co do zasady, Wnioskodawca otrzymuje kopie dokumentów CMR podpisane przez przewoźników, potwierdzające dostarczenie towarów do danego kraju UE innego niż Polska. Zdarza się jednak, iż Spółce nie udaje się otrzymać podpisanych kopii dokumentów CMR przed upływem terminu za złożenie deklaracji VAT za dany okres, w którym wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów powinna zostać rozliczona. Aby usprawnić przepływ dokumentów, rozważa ona zastąpienie podpisanych kopii dokumentu CMR, dokumentami przygotowanymi przez przewoźników, tzw. dokumentem przewozowym (dalej Dokument). Jednocześnie Zainteresowany rozważa uzyskanie Dokumentów również w przypadku wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, które miały miejsce w przeszłości, a dla których do tej pory nie otrzymał dokumentów CMR.

Przygotowany przez danego przewoźnika Dokument zawierałby następujące dane:

* miejsce i datę wystawienia,

* dane przewoźnika,

* dane Spółki (jako podmiotu wysyłającego towary),

* dane odbiorcy otrzymującego towar,

* warunki dostawy, na których transakcja została przeprowadzona,

* nazwę/rodzaj towaru,

* wagę towaru,

* ilość towaru,

* datę wysyłki (przyjęcia towaru do przewozu),

* datę dostawy do nabywcy,

* kraj dostawy (miejsca przeznaczenia w UE),

* numer faktury,

* datę faktury,

* podpis przewoźnika.

Powyższy dokument miałby formę oświadczenia przewoźnika, że towary zostały faktycznie dostarczone do miejsca przeznaczenia w UE, co zostałoby jednocześnie potwierdzone podpisem osób reprezentujących przewoźnika. Powyższy Dokument (potwierdzenie dostawy) byłby wystawiany odrębnie do każdej dostawy.

Zdarzałoby się również, iż powyższy Dokument (zbiorcze potwierdzenie dostawy) wystawiany byłby raz w miesiącu, zbiorczo do wielu dostaw dokonanych w danym miesiącu. W takim przypadku, zawierałby on wszystkie dane wskazane powyżej w odniesieniu do każdej z dostaw objętych zbiorczym potwierdzeniem.

Wnioskodawca rozważa zastosowanie powyższych sposobów dokumentowania wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów również do dostaw, które miały miejsce w przeszłości, a dla których do tej pory nie otrzymał dokumentów CMR.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, podpisany przez przewoźnika Dokument może skutecznie zastąpić dokument CMR, ponieważ ustawa o VAT nie zawiera definicji "dokumentu przewozowego", a Dokument, razem z pozostałą posiadaną dokumentacją (kopia faktury VAT, specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku) dowodzi, iż towary zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska. W konsekwencji, Spółka w związku z wypełnieniem przepisu art. 42 ust. 3 ustawy o VAT będzie uprawniona do zastosowania stawki VAT w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów dokonanych oraz przyszłych.

W ocenie Zainteresowanego, podpisany przez przewoźnika Dokument wystawiony zbiorczo do wielu dostaw może skutecznie zastąpić odpowiednie dokumenty CMR, ponieważ ustawa o VAT nie zawiera definicji "dokumentu przewozowego", a Dokument razem z pozostałą posiadaną dokumentacją (kopie faktur VAT, specyfikacje poszczególnych sztuk ładunku) dowodzą, iż towary zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska. W konsekwencji, Spółka w związku z wypełnieniem przepisu art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, będzie uprawniona do zastosowania stawki VAT w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów dokonanych oraz przyszłych.

Stanowisko Wnioskodawcy oparte jest na szeregu argumentów, wynikających z przepisów prawa oraz orzecznictwa.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

W myśl zaś art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

Jak zostało przedstawione powyżej, Spółka będzie w posiadaniu wystawionej na nabywcę kopii faktury dokumentującej dostawę wewnątrzwspólnotową. Faktura zawierać będzie właściwy i ważny numer VAT danego kontrahenta poprzedzony dwuliterowym kodem państwa członkowskiego nadany dla transakcji wewnątrzwspólnotowych oraz własny numer Spółki przyznany dla potrzeb dokonywania transakcji wewnątrzwspólnotowych. W jej posiadaniu znajdować się będzie również specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku (przy czym specyfikacja może znajdować się również na fakturze sprzedaży).

Oprócz wskazanych powyżej dokumentów, posiadać ona będzie również Dokument. Jej zdaniem, przedmiotowy Dokument stanowi w rzeczywistości dokument przewozowy, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT.

W ustawie o VAT nie znajduje się legalna definicja pojęcia dokumentu przewozowego ani też nie określono niezbędnych elementów, które dokument taki powinien posiadać. Co prawda, w praktyce obrotu gospodarczego przyjęto, iż dokumentem przewozowym jest dokument CMR, tym niemniej, zdaniem Zainteresowanego, nie jest to jedyny dokument, który może być traktowany jako dokument przewozowy.

Należy zauważyć, iż dokument CMR jest w istocie listem przewozowym. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej, list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji Genewskiej. Zatem sama Konwencja Genewska również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego. Mając na uwadze powyższe, nie jest prawidłowe utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, tylko i wyłącznie z listem przewozowym.

Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza istotne elementy umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia), to nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

W związku z powyższym, za dokument przewozowy w rozumieniu art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT uznać należy, zdaniem Wnioskodawcy, każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi dostarczenia towaru zgodnego ze specyfikacją oraz fakturą do innego państwa członkowskiego. Zatem dokumentem tym może być zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do innego państwa członkowskiego - oświadczenie spedytora. Takie stanowisko znajduje również akceptację wśród organów podatkowych, np.: interpretacja indywidualna wydana w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 marca 2009 r. nr IPPP2/443-203/09-4/k.k. oraz interpretacja indywidualna wydana w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 6 stycznia 2009 r. nr ILPP2/443-959/08-2/AK.

Zdaniem Zainteresowanego, Dokument przedstawiony w opisie sprawy spełnia ww. wymogi, a więc może być uznany za dokument przewozowy.

Nawiązując do art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, Dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT), że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Spółka zaznaczyła, iż Dokument zawiera pozycję data dostawy i będzie podpisany przez przewoźnika. Jej zdaniem, jest to wystarczający dowód, że towary zostały w dniu wskazanym na Dokumencie dostarczone na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Nie ma również żadnego znaczenia fakt, iż Dokument będzie zbiorczo wystawiony do wielu przesyłek. Należy zauważyć, iż żaden przepis prawa nie nakłada wymogu, aby dokument przewozowy dotyczył tylko jednej przesyłki. Należy również wskazać, iż możliwość korzystania ze zbiorczego dokumentu przewozowego została zaakceptowana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie działającego w imieniu Ministra Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 14 maja 2008 r. nr IPPP1/443-828/08-2/AW.

Ponadto należy podkreślić, że stanowisko Wnioskodawcy, w stanach faktycznych analogicznych do opisanych powyżej, zostało również potwierdzone w licznych interpretacjach organów podatkowych, przykładowo:

* interpretacja indywidualna wydana w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 1 stycznia 2010 r. nr IPPP1-443-1187/09-2/IZ,

* interpretacja indywidualna wydana w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 czerwca 2010 r. nr IPPP3/443-335/10-4/k.c.,

* interpretacja indywidualna wydana w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 sierpnia 2010 r. nr IPPP3/443-410/10-6/k.c.

Dodatkowo należy wskazać, że NSA w uchwale z dnia 11 października 2010 r. sygn. akt I FPS 1/10, potwierdził powyższe stanowisko stwierdzając: " (...) przepisy zobowiązujące podatnika do dostarczenia przekonującego dowodu na to, że towary będące przedmiotem WDT fizycznie opuściły Polskę, jako kraj dostawy, nie mogą wykraczać w swojej treści oraz ich wykładni poza to, co niezbędne jest do wykazania tej okoliczności. Przepis krajowy nie może zatem pozbawiać podatnika prawa do stosowania stawki 0% w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej jedynie z uwagi na niespełnienie przez niego obowiązków formalnych wymagających przedstawienia dokumentów zawierających ściśle określone dane, jeżeli fakt, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (art. 42 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u.) został przez niego wykazany innymi, zgodnymi z przepisami prawa, dokumentami. Pozbawienie podatnika w takim przypadku prawa do stosowania stawki 0% godziłoby również w zasadę neutralności, z uwagi na podwójne opodatkowanie tej samej czynności, która powinna zostać opodatkowana jedynie przez nabywcę w kraju przeznaczenia (konsumpcji), bowiem wpływy z jej wykonania są należne tylko temu państwu członkowskiemu, w którym następuje końcowe wykorzystanie towaru".

Prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy wynika również z innych orzeczeń sądów administracyjnych dotyczących kwestii dokumentowania wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów oraz możliwości zastosowania do nich stawki 0% VAT, przykładowo:

* wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 września 2007 r. (sygn. III SA/Wa 1210/07),

* wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2008 r. (sygn. III SA/Wa 155/08),

* wyrok WSA w Kielcach z dnia 8 maja 2008 r. (sygn. SA/Ke 114/08),

* wyrok NSA z dnia 20 stycznia 2009 r. (sygn. I FSK 1500/08),

* wyrok NSA z dnia 5 lutego 2009 r. (sygn. I FSK 1882/07).

W związku z powyższym Spółka uważa, iż ma prawo do zastosowania stawki 0% w przypadku zgromadzenia dokumentów, o których mowa w przedstawionym stanie faktycznym (w odniesieniu do dostaw dokonanych) oraz zdarzeniu przyszłym (w odniesieniu do dostaw przyszłych) niezależnie od tego, czy Dokument będzie się odnosił do jednej przesyłki, czy też do wielu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.