ILPP4/443-2/14-5/BA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2013 r. (data wpływu 30 grudnia 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 12 marca 2014 r. (data wpływu 18 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu nabycia usługi factoringu od podmiotów krajowych - jest prawidłowe.

W dniu 30 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu nabycia usługi factoringu od podmiotów krajowych. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 12 marca 2014 r. (data wpływu 18 marca 2014 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy oraz o brakujące opłaty.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

X (dalej: Spółka, Wnioskodawca) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje sprzedaży wyrobów produkowanych przez Spółkę, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT (według stawek innych niż zwolniona). Z uwagi na trudną sytuację na rynku i trudności finansowe Kontrahentów, Wnioskodawca w przypadku niektórych klientów (nabywców Spółki) ustala znacznie wydłużone terminy płatności za sprzedany towar (np. 90 dni), za udzielony tzw. kredyt kupiecki (odroczenie terminu płatności jw.). Wnioskodawca pobiera wynagrodzenie - odsetki za okres finansowania klienta od daty sprzedaży do daty wymagalności płatności. Spółka (będąca sprzedawcą), z uwagi na konieczność zabezpieczenia płynności zawiera równocześnie umowę forfaitingu z Bankiem zagranicznym (w UE), przedmiotem której jest sprzedaż wierzytelności wynikających z faktur sprzedaży objętych udzieleniem kredytu kupieckiego (cesja wierzytelności na rzecz Banku dokonywana jest przez Wnioskodawcę bez regresu).

Ww. transakcje - z Klientem oraz Bankiem - przeprowadzane są na następujących warunkach.

Spółka sprzedaje swoje produkty do Klienta, będącego kontrahentem polskim i mającym siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na podstawie regularnych (miesięcznych) dostaw. Z tytułu dokonanej dostawy towarów Wnioskodawca wystawia dla Klienta fakturę zawierającą m.in. następujące pozycje:

* wartość sprzedanych towarów netto,

* podatek VAT naliczony od wartości sprzedanych towarów,

* kwota odsetek (dyskonta) z tytułu odroczenia terminu płatności - ustalona jako iloczyn wartości towarów z faktury, stopy dyskonta i okresu płatności (zwolniona z VAT).

Termin płatności należności wynikającej z faktury jw. określany jest przez Spółkę na 90 dzień od daty dostawy/wystawienia faktury (za co ustalone jest wynagrodzenie w formie dyskonta jw.). Kwota odsetek (dyskonta) fakturowana przez Wnioskodawcę na rzecz Klienta (wykazana w fakturze sprzedaży) ustalana jest każdorazowo z Bankiem, który będzie wykupywał wierzytelności Klienta (wynikające z faktury) od Spółki.

Bank wykupując od Wnioskodawcy wierzytelności Klienta (pełna wartość nominalna wierzytelności z faktury), wypłaca Spółce kwotę wierzytelności wynikającą z faktury sprzedaży pomniejszoną o odsetki - dyskonto (co jak wskazano powyżej następuje przed datą wymagalności wierzytelności od Klienta).

Usługa forfaitingu świadczona przez Bank zagraniczny na rzecz Wnioskodawcy, na gruncie przepisów o podatku VAT, rozpoznawana jest u niego jako import usług.

Spółka według identycznego schematu nabywa również usługi factoringu od podmiotów krajowych, w takiej sytuacji otrzymuje od tegoż podmiotu krajowego fakturę VAT, na której wynagrodzenie za usługi opodatkowane jest stawką 23%.

W interpretacji indywidualnej znak ILPP2/443-674/09-3/MN z dnia 18 sierpnia 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu (Organ) potwierdził stanowisko Wnioskodawcy, że podstawą opodatkowania z tytułu importu usług forfaitingu nabywanych od Banku zagranicznego (w stanie jak w niniejszej sprawie) jest dyskonto, czyli różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a wartością, którą Bank wypłaca Spółce. Jednocześnie w tej interpretacji Organ uznał, że ww. czynność opodatkowana jest podstawową stawką podatku VAT w wysokości 22% (wg stanu prawnego na dzień wydania interpretacji). Ponadto w interpretacji indywidualnej znak ILPP2/443-1179/09-3/ISN z dnia 13 października 2009 r., wydanej na wniosek Wnioskodawcy, Organ potwierdził, że Spółce w ww. sytuacji przysługuje prawo do odliczenia VAT z tytułu importu ww. usług.

Wobec zmiany przepisów prawa, które nastąpiły od dnia wydania przedmiotowych interpretacji, w ocenie Wnioskodawcy, uzasadnionym jest ponowne wystąpienie z wnioskiem.

W uzupełnieniu do wniosku Spółka wskazała, że Bank zagraniczny, nie posiada na terytorium kraju stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, rozliczającym się z tytułu podatku od towarów i usług za okresy miesięczne. Nabywane przez Spółkę usługi, miały i będą miały związek z wykonywaniem przez nią czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., Spółka (...) nabywa prawo do odliczenia VAT z tytułu (...) nabycia krajowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, zmiana przepisów prawa, która nastąpiła od 2011 r., jak i nastąpi od dnia 1 stycznia 2014 r. nie zmienia zasad opodatkowania ww. transakcji, określonych przez Organ we wskazanych powyżej interpretacjach wydanych dla Spółki w 2009 r. Jednocześnie Wnioskodawcy przysługuje prawo do doliczenia VAT od ww. usług (na podstawie art. 86 ust. 1), przy czym odliczenie to przysługuje pod warunkiem - w przypadku zakupów krajowych - posiadania przez Spółkę faktury dokumentującej przedmiotowe nabycie (art. 86 ust. 2 ustawy VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., natomiast od dnia 26 sierpnia 2011 r. - tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, a od dnia 1 stycznia 2012 r. - tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą - w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy - w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r. - działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Natomiast od dnia 1 kwietnia 2013 r., ww. przepis obowiązuje w brzmieniu - działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy - w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r. - kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

- z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Artykuł 86 ust. 2 pkt 1 ustawy - w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r. - stanowi, że kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

Powyższe regulacje wskazują, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Ustawodawca stworzył więc podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy - stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy #61485; w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Na podstawie art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 listopada 2013 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. , poz. 1608) w art. 146a ustawy wprowadzenie do wyliczenia - z dniem 31 grudnia 2013 r. - otrzymało następujące brzmienie: "W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:".

Zatem zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Ustawodawca zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienia od podatku.

I tak, stosownie do art. 43 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku:

* usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę - pkt 38;

* usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę - pkt 39;

* usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług - pkt 40;

* usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2010 r. Nr 211, poz. 1384 oraz z 2011 r. Nr 106, poz. 622 i Nr 131, poz. 763), z wyłączeniem przechowywania tych instrumentów i zarządzania nimi, oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie - pkt 41.

Zgodnie z art. 43 ust. 13 ustawy - zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy).

W myśl przepisu art. 43 ust. 15 ustawy - zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

Z powyższego wynika zatem, że usługi dotyczące długów, co do zasady korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie cyt. wyżej art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy.

Jednakże w odniesieniu do usług, o których mowa w art. 43 ust. 15 ustawy, tj. m.in. w odniesieniu do usług ściągania długów, w tym factoringu, nie stosuje się zwolnienia od podatku.

Należy zauważyć, że wskazane wyżej wyłączenie usług ściągania długów i faktoringu ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodne jest z przepisem art. 13B (1) (d) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 z późn. zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r. Ponieważ stosownie do ww. przepisu Państwa Członkowskie zwalniają transakcje, nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom transakcje, łącznie z negocjacjami, dotyczące depozytu i bieżących rachunków, płatności, transferów, długów, czeków i papierów wartościowych, z wyjątkiem jednakże odzyskiwania długów i factoringu.

Ponadto, w myśl przepisu art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, str. 1 z późn. zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Dodatkowo wskazać należy, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-305/01, definiując faktoring podkreślił, że działalność gospodarcza, w ramach której podmiot gospodarczy nabywa wierzytelności, podejmując ryzyko niewywiązania się dłużnika ze zobowiązania i w zamian wystawia swojemu klientowi faktury z tytułu prowizji, stanowi odzyskiwanie długów w rozumieniu art. 13 B (d) (3) tej Dyrektywy i dlatego działalność ta wyłączona jest ze zwolnienia określonego w tym przepisie.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje sprzedaży wyrobów produkowanych przez Spółkę, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Z uwagi na trudną sytuację na rynku i trudności finansowe Kontrahentów, Wnioskodawca w przypadku niektórych klientów (nabywców Spółki) ustala znacznie wydłużone terminy płatności za sprzedany towar (np. 90 dni); za udzielony tzw. kredyt kupiecki (odroczenie terminu płatności jw.). Wnioskodawca pobiera wynagrodzenie - odsetki za okres finansowania klienta od daty sprzedaży do daty wymagalności płatności. Spółka (będąca sprzedawcą), z uwagi na konieczność zabezpieczenia płynności zawiera równocześnie umowę forfaitingu z Bankiem zagranicznym (w UE), przedmiotem której jest sprzedaż wierzytelności wynikających z faktur sprzedaży objętych udzieleniem kredytu kupieckiego (cesja wierzytelności na rzecz Banku dokonywana jest przez Wnioskodawcę bez regresu).

Ww. transakcje - z Klientem oraz Bankiem - przeprowadzane są na następujących warunkach.

Spółka sprzedaje swoje produkty do Klienta, będącego kontrahentem polskim i mającym siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na podstawie regularnych (miesięcznych) dostaw. Z tytułu dokonanej dostawy towarów Wnioskodawca wystawia dla Klienta fakturę zawierającą m.in. następujące pozycje:

* wartość sprzedanych towarów netto,

* podatek VAT naliczony od wartości sprzedanych towarów,

* kwota odsetek (dyskonta) z tytułu odroczenia terminu płatności - ustalona jako iloczyn wartości towarów z faktury, stopy dyskonta i okresu płatności (zwolniona z VAT).

Termin płatności należności wynikającej z faktury jw., określany jest przez Spółkę na 90 dzień od daty dostawy/wystawienia faktury (za co ustalone jest wynagrodzenie w formie dyskonta jw.). Kwota odsetek (dyskonta) fakturowana przez Wnioskodawcę na rzecz Klienta (wykazana w fakturze sprzedaży) ustalana jest każdorazowo z Bankiem, który będzie wykupywał wierzytelności Klienta (wynikające z faktury) od Spółki.

Bank wykupując od Wnioskodawcy wierzytelności Klienta (pełna wartość nominalna wierzytelności z faktury), wypłaca Spółce kwotę wierzytelności wynikającą z faktury sprzedaży pomniejszoną o odsetki - dyskonto (co jak wskazano powyżej następuje przed datą wymagalności wierzytelności od Klienta). Spółka według identycznego schematu nabywa również usługi factoringu od podmiotów krajowych, w takiej sytuacji otrzymuje od tegoż podmiotu krajowego fakturę VAT, na której wynagrodzenie za usługi opodatkowane jest stawką 23%. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, rozliczającym się z tytułu podatku od towarów i usług za okresy miesięczne. Nabywane przez Spółkę usługi, miały i będą miały związek z wykonywaniem przez nią czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. W niniejszej sprawie warunek ten zostanie spełniony, gdyż - jak wynika z opisu sprawy - nabywane przez Wnioskodawcę - zarejestrowanego czynnego podatnika VAT - usługi, miały i będą miały związek z wykonywaniem przez niego czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., Spółka miała/będzie miała prawo do odliczenia VAT z tytułu nabycia krajowego usługi factoringu.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ zwraca uwagę na fakt, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Spółki. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

W niniejszej interpretacji rozpatrzono wniosek w części dotyczącej prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu nabycia usługi factoringu od podmiotów krajowych. Natomiast wniosek w części dotyczącej rozpoznania importu usługi forfaitingu oraz prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu nabycia tej usługi od podmiotu zagranicznego został rozstrzygnięty w interpretacji indywidualnej z dnia 8 kwietnia 2014 r. nr ILPP4/443-2/14-4/BA.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.